IPPP2/443-941/14-2/MT

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 24 września 2014 r. (data wpływu 26 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymanej zaliczki przed wykonaniem usługi turystycznej - jest prawidłowe.

W dniu 26 września 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu otrzymanej zaliczki przed wykonaniem usługi turystycznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w której m.in. świadczy usługi turystyki. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wiodącą działalnością jest organizacja imprez turystyki zimowej do Włoch, Austrii, Niemiec i Francji. Impreza turystyczna zimowa składa się z zapewnienia klientom dojazdu, hotelu, ubezpieczenia, karnetów na wyciągi narciarskie oraz instruktorów nauki jazdy na nartach. Działalność turystki opodatkowana jest w systemie marży zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT.

1. Specyfiką działalności usług turystyki jest stosowanie przedpłat i zaliczek wpłacanych na konto organizatora imprezy turystycznej po podpisaniu umowy szczegółowo określającej między innymi program i termin imprezy turystycznej. Zaliczki klienci wpłacają przed wykonaniem usługi turystycznej, często z wielotygodniowym wyprzedzeniem.

Zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jednocześnie przepisy ustawy o VAT obowiązujące od 1 stycznia 2014 r. nie przewidują innego szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego dla usług turystyki.

Z powyższych przepisów wynika, iż od 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy z tytułu świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury powstaje na zasadach ogólnych, czyli z chwilą ich wykonania.

Zgodnie natomiast z obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi Wnioskodawca otrzymał całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, (...), obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do stanu faktycznego Wnioskodawca stwierdza, że od dnia 1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy dla usług turystyki opodatkowanych w systemie VAT marża powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT z chwilą wykonania usługi. Jeśli przed wykonaniem usługi turystyki świadczący usługę turystyki otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. W momencie udostępnienia imprezy turystycznej dla klientów, świadczący usługę ma oszacowaną marżę oraz cenę za jaką sprzedaje swoją usługę turystyczną. Na dzień dokonywania przedpłat przez klientów na poczet wykonania przyszłej usługi turystyki, świadczący usługę nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi wydatki poniesione dla bezpośredniej korzyści turysty ponieważ większość, a w zasadzie wszystkie firmy współpracujące ze świadczącym wystawiają dokumenty i faktury za wykonaną usługę w terminie późniejszym niż otrzymywane zaliczki i przedpłaty na poczet imprezy turystycznej. Cena za usługę turystyki udostępniona klientom szacowana jest na podstawie umów zawieranych z hotelami, przewoźnikiem, ubezpieczycielem oraz średnich cen rynkowych za usługi dodatkowe składające się na kompleksową usługę konieczne do poniesienia dla bezpośredniej korzyści turysty w celu zorganizowania danej imprezy turystycznej.

Aby zorganizować wyjazd usługi turystyki zimowej Wnioskodawca nabywa od innych podatników usługi hotelowe, transportowe oraz ubezpieczeniowe. Dodatkowo firma korzysta z usług instruktorów narciarstwa, ponieważ nauka jazdy i szkolenie narciarskie jest składową częścią komplesowej usługi turystyki zimowej. Instruktorzy zatrudniani są w firmie Wnioskodawcy na podstawie umowy o pracę na czas określony. Za czas wyjazdu do obsługi imprezy turystycznej pracownikom przysługuje delegacja na wykonanie obowiązków poza miejscem pracy czyli siedzibą pracodawcy. Z uwagi na fakt, iż imprezy turystyczne których składową częścią jest nauka jazdy na nartach, a zatrudnieni pracownicy nie są w stanie obsłużyć wszystkich klientów zorganizowanej imprezy turystycznej, Wnioskodawca zawarł umowę z polską firmą X Sp. z o.o. oferującą usługi instruktorów jazdy na nartach. Firma X Sp. z o.o. nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT.

Na mocy art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Dla celów rozliczenia podatku od towarów i usług Wnioskodawca ustala marżę, która pomniejszona o kwotę podatku należnego stanowi podstawę opodatkowania.

Przy ustalaniu marży Wnioskodawca sumuje wartość wpłat od klientów i odejmuje od niej następujące wartości:

* wartość brutto faktur za hotel,

* wartość brutto faktur za transport,

* wartość ubezpieczenia dla klientów,

* koszty delegacji własnych pracowników-instruktorów nauki jazdy,

* wartość brutto faktur wystawionych przez firmę X sp. z o.o. za szkolenia klientów Wnioskodawcy przez instruktorów nauki jazdy,

* koszt brutto karnetów na wyciągi narciarskie dla klientów.

Tak wyliczona wartość stanowi marżę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w momencie otrzymania zaliczki wpłacanej przez klientów na poczet przyszłej usługi turystyki zasadne jest opodatkowanie wpłaconej zaliczki według oszacowanej wcześniej marży dotyczącej konkretnej imprezy turystycznej.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Odnosząc powołane wyżej przepisy do stanu faktycznego Wnioskodawca stwierdza, że od dnia1 stycznia 2014 r. obowiązek podatkowy dla usług turystyki opodatkowanych w systemie VAT marża powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT z chwilą wykonania usługi. Jeśli przed wykonaniem usługi turystyki świadczący usługę turystyki otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy o VAT. Według powołanych przepisów Wnioskodawca uważa, że w momencie wpłaty zaliczki na konkretną usługę turystyczną należy wpłaconą zaliczkę opodatkować według oszacowanej marży dla danej imprezy turystycznej.

W momencie wykonania usługi, zgodnie z powyżej powołanymi przepisami, konieczne będzie sporządzenie korekty podatku VAT do wcześniej wpłaconych zaliczek i opodatkowanych na podstawie oszacowanej marży, w sytuacji gdy kwota marży ulegnie zmianie np. przez różnice kursowe, nieprzewidziane podwyżki cen lub inne nie skalkulowane wcześniej koszty.

Zdaniem Wnioskodawcy takie postępowanie w sprawie zaliczek wpłacanych na poczet przyszłych usług turystki jest prawidłowe i uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W myśl art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19a ust. 2 ustawy o VAT, w odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę.

Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany wyżej przepis art. 19a ust. 1 ustawy o VAT formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres. Jeżeli przed wykonaniem usługi podatnik otrzyma całość lub część zapłaty, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty. Jednocześnie powyższe przepisy uniezależniają powstanie obowiązku podatkowego od wystawienia faktury.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że moment powstania obowiązku podatkowego wymaga od wykonawcy danej usługi prawidłowego określenia momentu jej wykonania. Ustawa nie definiuje tego momentu, ani w żaden sposób nie precyzuje jakimi kryteriami należy posługiwać się dla jego określenia. Przyjąć jednakże należy, że momentem wykonania usługi jest moment faktycznego wykonania wszystkich działań i czynności składających się na daną usługę.

Przy określaniu chwili wykonania usługi należy mieć na uwadze specyfikę danej usługi i obowiązki ciążące na stronach umowy, w szczególności rodzaj i charakter składających się na daną usługę czynności. Ww. kwestie - zgodnie z zasadą swobody zawierania umów - regulowane są w zawieranych przez strony umowach cywilnoprawnych, chyba, że zasady wykonywania danego rodzaju usług są regulowane przepisami prawa.

Stosownie do art. 353 (1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Z powyższej zasady wynika, że strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez obowiązujące przepisy prawa, w tym także przepisy prawa podatkowego.

Na mocy art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży |od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje:

Przepis art. 119 ustawy o VAT, określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Ww. regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa "w szczególności" oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składniki usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, dlatego na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Zgodnie z art. 119 ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

* działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;

* przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Stosownie do art. 119 ust. 3a ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zgodnie z art. 119 ust. 5 ustawy o VAT w przypadku gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej "usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a.

Zgodnie z art. 119 ust. 6 ustawy o VAT, w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej usług turystyki. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Natomiast zgodnie z art. 307 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z 11 grudnia 2006 s. 1, z późn. zm.) transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 2006/112/WE miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 "turystyka" to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak "Ekonomika turystyki" PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko "Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej", Ruch turystyczny - Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Zatem usługa turystyki to złożona usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Powyższe prowadzi do wniosku, iż usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług, zarówno obcych jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu uczestnikowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w której m.in. świadczy usługi turystyki. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wiodącą działalnością jest organizacja imprez turystyki zimowej do Włoch, Austrii, Niemiec i Francji. Impreza turystyczna zimowa składa się z zapewnienia klientom dojazdu, hotelu, ubezpieczenia, karnetów na wyciągi narciarskie oraz instruktorów nauki jazdy na nartach. Działalność turystki opodatkowana jest w systemie marży zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT. Specyfiką działalności usług turystyki jest stosowanie przedpłat i zaliczek wpłacanych na konto organizatora imprezy turystycznej po podpisaniu umowy szczegółowo określającej między innymi program i termin imprezy turystycznej. Zaliczki klienci wpłacają przed wykonaniem usługi turystycznej, często z wielotygodniowym wyprzedzeniem. W momencie udostępnienia imprezy turystycznej dla klientów, świadczący usługę ma oszacowaną marżę oraz cenę za jaką sprzedaje swoją usługę turystyczną. Na dzień dokonywania przedpłat przez klientów na poczet wykonania przyszłej usługi turystyki, świadczący usługę nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi wydatki poniesione dla bezpośredniej korzyści turysty ponieważ większość, a w zasadzie wszystkie firmy współpracujące ze świadczącym wystawiają dokumenty i faktury za wykonaną usługę w terminie późniejszym niż otrzymywane zaliczki i przedpłaty na poczet imprezy turystycznej. Cena za usługę turystyki udostępniona klientom szacowana jest na podstawie umów zawieranych z hotelami, przewoźnikiem, ubezpieczycielem oraz średnich cen rynkowych za usługi dodatkowe składające się na kompleksową usługę konieczne do poniesienia dla bezpośredniej korzyści turysty w celu zorganizowania danej imprezy turystycznej.

Z uwagi na przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że ustawodawca nie przewidział dla usług turystyki szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. Obowiązek podatkowy z tytułu otrzymanych zaliczek na poczet usług turystyki, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT powstaje z chwilą otrzymania zaliczki. Podstawą opodatkowania będzie kwota marży zawarta w otrzymanej zaliczce pomniejszona o kwotę podatku należnego. W sytuacji kiedy świadczący usługę nie jest w stanie okreslić rzeczywistej kwoty marży po otrzymaniu zaliczki, należy przyjąć skalkulowaną kwotę marży ceny danej usługi turystyki, tzn. obliczając ją na podstawie wstępnie przewidywanych kosztów jakie zostaną poniesione z tytułu świadczonych usług. Oznacza to, że Wnioskodawca może założyć jaką marżę chce zrealizować lub wziąć pod uwagę marżę, którą zwykle stosuje przy realizacji podobnych usług. Natomiast w sytuacji, kiedy znane już będą faktyczne koszty poniesione z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w odniesieniu do tej usługi i kwota marży obliczona przy uwzględnieniu tych kosztów będzie inna niż wcześniej przewidywana, należy dokonać korekty wykazanego poprzednio podatku należnego w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym usługa została wykonana. Tym samym, ostateczne rozliczenie nastąpi w momencie wykonania usługi z zastosowaniem faktycznie poniesionych kosztów przyjmowanych do wyliczenia marży.

Zatem, w momencie otrzymania przez Wnioskodawcę zaliczki wpłacanej przez klientów na poczet przyszłej usługi turystyki zasadne jest opodatkowanie wpłaconej zaliczki według oszacowanej wcześniej marży dotyczącej konkretnej imprezy turystycznej.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.