IPPP2/443-86/14-2/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2014 r. (data wpływu 30 stycznia 2014 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości dokumentowania sprzedaży przez podatników VAT zwolnionych - jest prawidłowe.

W dniu 30 stycznia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości dokumentowania sprzedaży przez podatników VAT zwolnionych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

T. S.A. jako podatnik podatku od towarów i usług, na podstawie przepisu określonego w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, w celu realizacji prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje zakupów towarów i usług od różnych podmiotów, będących podatnikami VAT, jak i niebędących podatnikami VAT. Z tytułu dokonywanych nabyć towarów i usług T. S.A. otrzymuje odpowiednie dowody dokumentujące te czynności, tj. od:

1. Kontrahentów będących podatnikami podatku VAT - dokument oznaczony FAKTURA, wystawiony zgodnie przepisami ustawy VAT,

2. Kontrahentów niebędących podatnikami VAT, zwolnionych podmiotowo z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 oraz na podstawie art. 113 ust. 9 ustawy VAT, tzw. nievatowców - dokument oznaczony RACHUNEK (wystawiony zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej) do końca 2013 r., a od 2014 r. otrzymuje dwa rodzaje dokumentów. Część kontrahentów wystawia nadal rachunki, natomiast część od 2014 r. wystawia faktury, zgodnie z przepisami ustawy VAT i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485).

W związku z powyższym powstała wątpliwość, czy prawidłowym dokumentem, który otrzymuje T.S.A. w 2014 r. od różnych podmiotów zwolnionych z VAT, tzw. "nievatowców", z tytułu dokonywanych nabyć towarów i usług, jest zarówno rachunek i faktura. Czy Spółka postępuje prawidłowo wprowadzając do obrotu gospodarczego obydwa rodzaje dokumentów, w zależności od tego, jaki otrzyma od wystawcy. Należy zaznaczyć, że T.S.A. nie występowała z żądaniem otrzymania faktury.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego, prawidłowym dokumentem przyjętym przez T.S.A. i wprowadzonym do obrotu gospodarczego jest zarówno rachunek, jak i i faktura wystawione przez tzw. "nievatowców".

Zdaniem Wnioskodawcy, do końca roku 2012 podatnicy zwolnieni podmiotowo z podatku VAT mogli dokumentować sprzedaż przy użyciu rachunków. Nie posiadali prawa do wystawiania faktur, gdyż obowiązujące regulacje prawne nie przewidywały takiej możliwości.

Od 1 stycznia 2013 r. przepisy dotyczące podatku od towarów i usług, w tym zakresie zmieniły się i faktura może być wystawiona przez każdego, kto prowadzi działalność gospodarczą oraz zarejestruje się jako podatnik VAT.

Zgodnie z przepisami w zakresie VAT, od 1 stycznia 2014 r. przewiduje się możliwość dokumentowania sprzedaży przy użyciu faktur nie tylko dla przedsiębiorców zarejestrowanych jako czynni lub zwolnieni podatnicy VAT, ale także dla podmiotów zwolnionych, które nie dopełniły obowiązku zgłoszenia VAT-R.

Z dniem 1 stycznia 2014 r. faktury są dokumentami, które mogą być wystawiane przez wszystkie podmioty gospodarcze, w tym podatników niezarejestrowanych jako podatnicy VAT. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą, któremu przysługuje zwolnienie z podatku od towarów i usług, od początku 2014 r. nie jest zobowiązany do rejestracji jako podatnik zwolniony i uzyskuje prawo do wystawiania faktur. Zatem jest to prawo, a nie obowiązek. Albowiem na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy VAT, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 ustawy VAT lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy VAT.

Zdaniem Spółki, od 2013 r. jest możliwe, ale niekonieczne, wystawienie faktur przez podatników zwolnionych podmiotowo z VAT. Natomiast od 2014 r. została doprecyzowana ta kwestia. Mianowicie, jeżeli nabywca (T.S.A.) towarów lub usług zażąda faktury od podmiotu, który nie jest podatnikiem VAT, to wówczas taki podmiot, do którego skierowano żądanie w trybie art. 106b ust. 3 ustawy VAT nie ma wyboru i musi wystawić fakturę (tzw. faktura na żądanie).

Zatem Spółka uważa, że nadal - tak jak do tej pory - podmiot, który nie jest podatnikiem VAT może wystawiać rachunek na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej, bądź fakturę na podstawie przepisów ustawy VAT. Zależy to od dokonanego przez niego wyboru, z zastrzeżeniem tzw. faktur na żądanie.

W ocenie Spółki, zarówno rachunek (w przypadku, gdy nie zwróciła się z żądaniem o fakturę), jak i faktura - wystawiane przez podatników tzw. "nievatowców", które Spółka otrzymuje z tytułu nabyć towarów i usług i przyjmując je jako zgodne z przepisami prawa podatkowego, postępuje prawidłowo wprowadzając je do obrotu gospodarczego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przy czym towarami - stosownie do art. 2 pkt 6 cyt. ustawy - są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przez sprzedaż natomiast rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy).

Artykuł 2 pkt 31 ustawy wprowadza definicję faktury, przez którą rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej, zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. podatnicy zwolnieni muszą wystawiać faktury tylko na żądanie nabywcy towaru lub usługi. Co więcej, obowiązek taki mają wszyscy przedsiębiorcy - zarówno zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, jak i zwolnieni, oraz ci, którzy nie dokonali rejestracji dla celów podatku od towarów i usług. Do końca 2013 r. dokumenty te mogli wystawiać jedynie przedsiębiorcy, którzy złożyli zgłoszenie rejestracyjne VAT-R. Podatnicy, którzy tego nie zrobili, swoją sprzedaż dokumentowali za pomocą rachunków.

W myśl art. 106a pkt 1 ustawy (obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r.), przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z treścią art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1 oraz jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę, bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Informacji na temat tego, jakie dane na fakturze powinni zamieszczać podatnicy korzystający ze zwolnienia, należy szukać w obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz. U. z 2013 r. poz. 1485). Wspomniany akt prawny określa m.in.:

* sytuacje, w których faktury mogą zawierać zakres danych węższy niż określony w art. 106e ustawy oraz zakres tych danych,

* inny niż określony w art. 31a ust. 1 ustawy sposób przeliczania wykazywanych na fakturach kwot w walutach obcych, stosowanych do określenia podstawy opodatkowania,

* późniejsze niż określone w art. 106i ustawy terminy wystawiania faktur.

Zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia, faktury dokumentujące dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2-6, 8-36 (określone przypadki zwolnienia przedmiotowego) lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 ustawy powinna zawierać:

Natomiast faktura dokumentująca świadczenia usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7, 37-41 ustawy powinna zawierać:

Z kolei - w myśl § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia - faktura dokumentująca dostawę towarów lub świadczenie usług zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy powinna zawierać dane, o których mowa w pkt 1 lit. a-g.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w celu realizacji prowadzonej działalności gospodarczej, dokonuje zakupów towarów i usług od różnych podmiotów, będących podatnikami VAT, jak i niebędących podatnikami VAT. Otrzymuje od swoich kontrahentów będących podatnikami podatku VAT - dokument oznaczony jako faktura (wystawiony zgodnie przepisami ustawy VAT), a od kontrahentów niebędących podatnikami VAT, zwolnionych podmiotowo dokument oznaczony jako rachunek. Do końca 2013 r. rachunki te były wystawiane zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej), natomiast od 2014 r. część kontrahentów wystawia nadal rachunki, a część faktury, zgodnie z przepisami ustawy VAT i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur.

Wątpliwość Wnioskodawcy jest związana z tym, czy postępuje On prawidłowo wprowadzając obecnie do obrotu gospodarczego zarówno rachunek (w przypadku, gdy nie zwrócił się z żądaniem wystawienia faktury), jak i fakturę, które zostały wystawiane przez podatników zwolnionych z VAT (tzw. "nievatowców"), jako zgodne z przepisami prawa podatkowego.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że od 1 stycznia 2014 r. podatnik dokumentujący czynności zwolnione podlega pod przepisy ustawy o podatku od towarów i usług (dotyczących faktur), a nie pod przepisy Ordynacji podatkowej. Podatnik ten ma zatem obowiązek wystawienia - na żądanie nabywcy - faktury na podstawie art. 106b ust. 3 pkt 2 ustawy, zawierającej dane zgodne § 3 pkt 1-3 ww. cytowanego rozporządzenia. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązują również wtedy, gdy podatnik dobrowolnie (bez żądania nabywcy) zdecyduje się wystawić taką fakturę. Przepisy nie nakładają obowiązku oznaczania wystawianego dokumentu nazwą faktura, dokument ten musi jednak zawierać dane wymagane (tutaj rozporządzeniem) dla faktury, wtedy też będzie uznawany za fakturę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, i to niezależnie od tego, czy zostanie nazwany "rachunkiem", czy fakturą. W myśl obecnie obowiązujących przepisów wskazanym jednak byłoby nazywanie wystawianych dokumentów fakturami.

Tak więc w przypadku, gdy Wnioskodawca otrzymuje/otrzyma od swoich kontrahentów, którymi są m.in. podatnicy zwolnieni z VAT, zarówno rachunki, jak i faktury, to może je wprowadzić do obrotu gospodarczego, ale tylko w sytuacji, gdy zostały wystawione zgodnie z przepisami prawa podatkowego, tj. dokumenty te (bez względu czy nazwane rachunkiem, czy fakturą) zawierają dane wymagane dla faktury, a wymienione w § 3 pkt 1-3, obowiązującego od 1 stycznia 2014 r., rozporządzenia w sprawie wystawiania faktur.

Stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie objętym zapytaniem, należy uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że stosownie do treści art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem w przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna wydana Zainteresowanemu nie wywiera skutku prawnego dla jego kontrahentów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.