IPPP2/443-723/11-4/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 czerwca 2011 r. (data wpływu 13 czerwca 2011 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 12 lipca 2011 r. nr IPPP2/443-723/11-2/KG o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktur VAT zaliczkowych przez wydzierżawiającego oraz sposobu rozliczenia poniesionych nakładów przez najemcę - jest nieprawidłowe.

W dniu 13 czerwca 2011 r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wystawienia faktur VAT zaliczkowych przez wydzierżawiającego oraz sposobu rozliczenia poniesionych nakładów przez najemcę.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 19 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r., data nadania 21 lipca 2011 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 12 lipca 2011 r. nr IPPP2/443-723/11-2/KG (skutecznie doręczonym w dniu 18 lipca 2011 r.). Wniosek został uzupełniony w terminie ustawowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 31 grudnia 2010 r. Szpital - Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej zakończył działalność medyczną. Zakończenie działalności medycznej przez ten zakład nastąpiło w wykonaniu Uchwały Sejmiku Województwa z dnia 18 stycznia 2010 r. w sprawie likwidacji Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej pod nazwą Szpital z siedzibą w W. przy ul. K. Aktualnie Szpital - Samodzielny Publiczny Zakład Opieki Zdrowotnej (dalej: likwidowany Zakład) znajduje się w stanie likwidacji. Działalność medyczna tego zakładu, dla zapewnienia nieprzerwanego udzielania świadczeń opieki zdrowotnej (udzielanych dotychczas przez likwidowany zakład), w zakresach, rodzajach i na warunkach określonych w umowie dotyczącej ich wykonywania zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia, zgodnie z dyspozycją wynikającą z cyt. wyżej uchwały, przejęta została z dniem 1 stycznia 2011 r. przez niepubliczny zakład opieki zdrowotnej p.n. Centrum, utworzony przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością utworzoną uprzednio przez Samorząd Województwa p.n. Szpital Sp. z o.o. (dalej Spółka) z siedzibą pod tym samym adresem.

Ponieważ Spółka nie została wyposażona w żadne aktywa trwałe, dniu 2 listopada 2010 r. pomiędzy Likwidowanym Zakładem i Spółką, została zawarta umowa dzierżawy części nieruchomości likwidowanego Zakładu, z przeznaczeniem na prowadzenie działalności medycznej przez Centrum. Przejęcie nieruchomości będących przedmiotem umowy nastąpiło od 1 stycznia 2011 r.

Spółka zobowiązała się do zapłaty Wydzierżawiającemu czynszu dzierżawnego w wysokości 6.339.576 PLN netto rocznie (począwszy od 1 stycznia 2011 r.). Czynsz dzierżawny został wyliczony na podstawie operatu szacunkowego nieruchomości. Ustalono, że zapłata czynszu dzierżawnego następować będzie jednorazowo w każdym roku trwania umowy (w terminie do 20 stycznia roku następnego za rok poprzedni), na podstawie faktury wystawionej przez Wydzierżawiającego z zastrzeżeniem, że termin płatności czynszu dzierżawnego za pierwszy rok dzierżawy odracza się na okres trzech lat. Zgodnie z umową, w okresie jej obowiązywania, na wniosek Spółki, Wydzierżawiający może dokonywać kompensaty poniesionych przez niego nakładów finansowych, pod warunkiem, że nakłady te zwiększyły wartość przedmiotu dzierżawy i zostały dokonane za zgodą i w zakresie uzgodnionym z Wydzierżawiającym.

W świetle Interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie znak IPPP2-443-829/10-4/AK z dnia 7 lutego 2011 r., strony umowy dzierżawy nieruchomości jw. mają zamiar zawrzeć aneks do umowy, regulujący wzajemne płatności dotyczące dokonywanych przez Spółkę nakładów podnoszących wartość przedmiotu umowy, a w szczególności:

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Poniesione przez Spółkę nakłady należy uznać za świadczenie usług na rzecz Wydzierżawiającego. Odpłatnością za świadczenie usług jest kwota, którą wydzierżawiający, zgodnie z umową dzierżawy, musi uiścić za poniesione nakłady, przy czym odpłatność ta może być wyrażona w pieniądzu albo w naturze w formie towaru lub usług.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, zaliczkową fakturę VAT wystawia się, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy.

W związku z powyższym wystawienie faktury VAT przez Spółkę stanowi częściową zapłatę dla Wydzierżawiającego na poczet czynszu dzierżawnego. Wydzierżawiający w tej sytuacji powinien w ciągu 7 dni od daty jej otrzymania, wystawić zaliczkową fakturę VAT na rzecz Spółki w wysokości "uzyskanej" częściowej zapłaty.

Ad. 2.

Pojęcie refaktury nie zostało zdefiniowane przez polskiego ustawodawcę. W praktyce stosowania prawa podatkowego przez refakturowanie rozumie się ponowne dokonanie czynności fakturowania. Czynność tę można nazwać odsprzedażą. Celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot na rzecz którego koszty te poniesiono. Refakturowanie jest to czynność techniczna, która nie powinna powodować zmiany ceny oraz stawki podatku od towarów i usług. Aby refakturowanie było skuteczne muszą być spełnione określone warunki:

Prawidłowym wydaje się być tutaj stanowisko zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 18 września 2009 r. nr IPPB3/423-443/09-2/k.k., w której to organ podatkowy wskazał, że " (...) W przypadku refakturowania mamy do czynienia z wykonaniem przez refakturującego usługi innej, niż usługa, której refakturowanie dotyczy. Z uwagi, iż podmiot refakturujący jest jedynie pośrednikiem w przekazywaniu opłat pomiędzy podmiotem faktycznie świadczącym usługi, a rzeczywistym ich odbiorcą przychód należny z tytułu refakturowania usług powinien być wykazany w dacie wystawienia refaktury, niezależnie jakiego okresu dotyczy refaktura (...)."

Traktując wystawienie faktury VAT przez Spółkę jako refakturowanie poniesionych nakładów, termin jej wystawienia może być uzgodniony przez strony umowy w terminach w umowie dzierżawy nieruchomości, np. w okresach rocznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy).

Z powołanego powyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy nie wynika, że odpłatność za czynności dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową - zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną - zapłata w części pieniężna a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tą czynność.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi (art. 19 ust. 5 ustawy).

Zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w tej części.

Natomiast w myśl art. 19 ust. 13 pkt 4 powołanej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy wynika, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 108 ustawy, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360).

I tak w myśl § 4 ust. 1 powołanego rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT".

Z kolei w myśl § 10 ust. 1 rozporządzenia, jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Jeżeli faktury, o których mowa w ust. 1-3, nie obejmują całej ceny brutto, sprzedawca po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi wystawia fakturę na zasadach określonych w § 5 i 7-9, z tym że sumę wartości towarów (usług) pomniejsza się o wartość otrzymanych części należności, a kwotę podatku pomniejsza się o sumę kwot podatku wykazanego w fakturach dokumentujących otrzymanie części należności; taka faktura powinna zawierać również numery faktur wystawionych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi (§ 10 ust. 5 ww. rozporządzenia Ministra Finansów).

Z okoliczności przedstawionych w złożonym wniosku wynika, iż Wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy części nieruchomości likwidowanego Zakładu, z przeznaczeniem na prowadzenie działalności medycznej. Spółka zobowiązała się do zapłaty Wydzierżawiającemu czynszu dzierżawnego w wysokości 6.339.576 PLN netto rocznie (począwszy od 1 stycznia 2011 r.). Czynsz dzierżawny został wyliczony na podstawie operatu szacunkowego nieruchomości. Ustalono, że zapłata czynszu dzierżawnego następować będzie jednorazowo w każdym roku trwania umowy (w terminie do 20 stycznia roku następnego za rok poprzedni), na podstawie faktury wystawionej przez Wydzierżawiającego z zastrzeżeniem, że termin płatności czynszu dzierżawnego za pierwszy rok dzierżawy odracza się na okres trzech lat. Zgodnie z umową, w okresie jej obowiązywania, na wniosek Spółki, Wydzierżawiający może dokonywać kompensaty poniesionych przez niego nakładów finansowych, pod warunkiem, że nakłady te zwiększyły wartość przedmiotu dzierżawy i zostały dokonane za zgodą i w zakresie uzgodnionym z Wydzierżawiającym.

Zastosowanie w niniejszej sprawie oprócz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług mają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 693 k.c. przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. W myśl art. 676 k.c., jeżeli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenia za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego. Zgodnie z tym przepisem dopiero po zakończeniu umowy dzierżawy można ustalić rzeczywistą wartość ulepszeń. W przedmiotowej sprawie poniesione nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są sumą wydatków poniesionych przez spółkę w stosunku do nie stanowiącego jej własności środka trwałego. W przypadku art. 676 k.c. czynnością tą jest zatrzymanie ulepszeń za zapłatę sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu.

Niewątpliwie w sytuacji przedstawionej we wniosku mamy do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, bezpośrednim i do tego ekwiwalentnym w postaci pozyskania przez wydzierżawiającego ulepszeń poczynionych przez dzierżawcę.

Zasady kompensowania wzajemnych należności regulują przepisy art. 498 Kodeksu cywilnego zgodnie z którym, gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej.

Z powyższego wynika, że prawna instytucja potrącenia, określana także jako kompensata albo kompensacja, należy do kategorii zdarzeń powodujących wygaśnięcie zobowiązania. Polega ona na wzajemnym umorzeniu jednorodnych wierzytelności, jakie dwie osoby mają jednocześnie względem siebie. Wierzytelności będące przedmiotem potrącenia poddane zostają działaniu rachunkowemu, którego rezultatem jest wzajemne zniesienie tych wierzytelności do wysokości wierzytelności niższej.

Ustosunkowując się do powyższego, wskazać należy, że przy przeniesieniu kosztów w związku z nakładami poniesionymi na przedmiot dzierżawy (w przedmiotowym przypadku budynek szpitala) nie dochodzi do przeniesienia prawa do dysponowania towarem jak właściciel, ponieważ przedmiot dzierżawy przez cały okres trwania tego stosunku pozostaje własnością wydzierżawiającego. Należy zatem stwierdzić, iż zbycie nakładów poniesionych na modernizację obcego środka trwałego nie może zostać uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy tu do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar. Niemniej jednak podmiot, który poniósł nakłady dysponuje pewnym prawem do poniesionych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

W rozpatrywanej sprawie poniesione przez Spółkę (dzierżawcę) nakłady stanowią inwestycję w obcym środku trwałym i są sumą wydatków poniesionych w stosunku do niestanowiącego Jej własności środka trwałego (budynek szpitala). Wydzierżawiający wyraził zgodę na kompensatę poniesionych nakładów finansowych, pod warunkiem, że nakłady te zwiększyły wartość przedmiotu dzierżawy i zostały dokonane za zgodą i w zakresie uzgodnionym z wydzierżawiającym. Skoro w ustawie określono, iż przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, to dokonywanie przez Spółkę nakładów na modernizację dzierżawionego budynku jest świadczeniem dzierżawcy na rzecz wydzierżawiającego i stanowi odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, a tym samym podlega opodatkowaniu na podstawie art. 5 ustawy.

W przedstawionym stanie faktycznym - wobec braku wpłaty gotówkowej - do czynienia mamy z uregulowaniem należności czynszowych poprzez przejęcie, w dacie przekazania poczynionych nakładów na własność Wydzierżawiającego.

W tym miejscu należy wskazać, iż obowiązek wystawienia faktury VAT zaliczkowej przez Wydzierżawiającego jest uzależniony od uznania czy przekazane mu przez Spółkę nakłady stanowią zaliczkę. Zauważyć należy, iż ustawodawca nie zamieścił w treści ustawy o podatku od towarów i usług definicji zaliczki ani przedpłaty. Zgodnie więc ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, "zaliczka to część należności wpłacana lub wypłacana z góry na poczet należności". Zatem zaliczkę wpłaca się na poczet przyszłej dostawy towarów lub przyszłego wykonania usługi przed faktyczną dostawą lub faktycznym wykonaniem usługi. Natomiast przez przedpłatę należy rozumieć określoną sumę pieniędzy, stanowiącą część ceny towaru lub usługi, wpłacaną z góry w celu uzyskania gwarancji zakupu lub wykonania usługi w określonym terminie.

Stosownie do powyższego zaliczka, jak również przedpłata jako zapłata na poczet przyszłej należności musi być powiązana z konkretną transakcją i oznacza płatność dokonaną przez dostawą towaru bądź wykonaniem usługi.

Odpowiadając na pytanie nr 1 złożonego wniosku stwierdzić należy, iż rozliczenie jakie ma miejsce pomiędzy Wydzierżawiającym a Spółką na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nie może zostać uznane za zaliczkę. Zgodzić należy się z Wnioskodawcą, iż stanowi ono kompensatę w wysokości czynszu należnego Wydzierżawiającemu, jednak ze względu na jego charakter (kompensata wzajemnych należności, dokonywana w trakcie świadczenia usługi dzierżawy) nie może zostać fakturowane jako częściowa zapłata (zaliczka).

Jak wykazano powyżej, Wydzierżawiający nie otrzymał od Wnioskodawcy zaliczki (częściowa zapłata nie nastąpiła przed wykonaniem usługi), tym samym nie jest on zobowiązany do wystawienia z tego tytułu faktur zaliczkowych. Wydzierżawiający ma natomiast obowiązek wystawienia na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT z tytułu otrzymanej częściowej zapłaty za czynsz do wysokości poniesionych przez Spółkę nakładów, a co za tym idzie rozpoznania obowiązku podatkowego w podatku VAT w tej części, w jakiej nastąpiła kompensata.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do kwestii obowiązku wystawienia przez Wydzierżawiającego faktur zaliczkowych do wysokości poniesionych nakładów należało uznać za nieprawidłowe.

Odpowiadając na pytanie nr 2 zauważyć należy, iż poniesione przez Wnioskodawcę nakłady należy uznać za świadczenie usług na rzecz wydzierżawiającego. Odpłatnością za świadczenie usług jest kwota, którą wydzierżawiający, zgodnie z umową dzierżawy, musi uiścić za poniesione nakłady, przy czym odpłatność ta może być wyrażona w pieniądzu albo w naturze w formie towaru lub usługi. Zatem, obciążenie tytułem zwrotu nakładów powinno zostać udokumentowane fakturą VAT wystawioną zgodnie z art. 106 ustawy oraz przepisami ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r.

Ponadto skoro strony ustaliły, że poniesione nakłady mają być kompensowane w uzgodnionych przez strony umowy okresach rozliczeniowych, np. okresach rocznych, zatem wskazać należy, iż możliwe jest wystawienie przez Wnioskodawcę faktur VAT w terminach określonych w zawartej z wydzierżawiającym umowie. Zauważyć należy, iż ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług ani też przepisy wykonawcze nie regulują zasad wystawiania faktur VAT zbiorczych. Jeżeli jednak strony w zawartej umowie uzgodniły taki sposób wzajemnych rozliczeń z tytułu zawartej umowy dzierżawy, należy uznać, iż Wnioskodawca ma prawo do udokumentowania poniesionych przez Niego nakładów w sposób określony w umowie z zachowaniem obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa.

Mając na uwadze powyższe za nieprawidłowe należało uznać stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w przedmiotowym przypadku Spółka dokonując przeniesienia kosztów związanych z poniesionymi nakładami zobowiązana była wystawić refakturę zbiorczą na rzecz Wydzierżawiającego. Zauważyć należy bowiem, iż nakłady poniesione Spółka wykorzystuje docelowo w całości do prowadzonej działalności gospodarczej, a co za tym idzie czynność ta nie może być przedmiotem refakturowania.

Końcowo należy zauważyć, że organy podatkowe nie mają prawa ingerować w zawierane umowy i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.