IPPP2/443-70/11/12-5/S/IZ - VAT w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2011 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 24 stycznia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 24 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku dla sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Agencja zaoferowała Wnioskodawcy, jako spadkobiercy, któremu przysługuje ustawowe prawo pierwokupu na podstawie art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700)., nabycie niezabudowanej nieruchomości rolnej położonej w obrębie B., Gm. K., oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 6/2, o powierzchni 42,0749 ha, ujawnionej w księdze wieczystej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych.

Wnioskodawca zamierza skorzystać z tego prawa. Nie jest podatnikiem VAT, nie jest przedsiębiorcą, nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie jestem rolnikiem i to jednorazowe nabycie rodzinnej posiadłości po rodzicach nie wiąże się z jakąkolwiek chęcią podjęcia działalności gospodarczej. Strona ma wątpliwość czy ma obowiązek naliczenia podatku VAT, czy też zgodnie z art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. sprzedaż ta jest przedmiotowo zwolniona z podatku VAT.

Gmina, w obecnej chwili nie posiada Planu Zagospodarowania Przestrzennego, a jedynie Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Gminy, które może uchwałą rady Gminy w każdej chwili ulec zmianie. W Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania przestrzennego Gminy ww. działka w części (brak określenia w jakiej) przeznaczona jest pod budownictwo. Nadmienić należy, iż Studium, nie jest aktem prawa miejscowego, a więc nie zawiera przepisów powszechnie obowiązujących i nie może być podstawą do wydania żadnej decyzji administracyjnej. W rejestrze gruntów Starostwa ww. działka określona jest jako grunty orne, łąki trwałe, nieużytki. W Urzędzie Gminy przetargi na grunty, które nie posiadają określonego przeznaczenia i w ewidencji określone są jako grunty rolne, łąki, nieużytki, a objęte są Studium stosuje się art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży ww. działki powinien być stosowany art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, tj. zwolnienie z tego podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawczyni ww. działka, pomimo istnienia Studium Uwarunkowań, nadal jest gruntem rolnym, terenem niezabudowanym, innym niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę, o których mowa w art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Aby określić co to jest teren budowlany można posłużyć się definicją "działki budowlanej" zawartą w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 8, poz. 717, z późn. zm.). Działką budowlaną w myśl tej ustawy jest nieruchomość gruntowa lub działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Ww. działka nie spełnia żadnego z kryteriów ww. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jej sprzedaż powinna być objęta art. 43 ust. 1 punkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W dniu 20 kwietnia 2011 r. tut. Organ wydał interpretację Nr IPPP2-443-70/11-2/IZ (doręczoną w dniu 26 kwietnia 2012 r.), w której stwierdził, że transakcja sprzedaży nieruchomości podlega opodatkowaniu podstawową stawka podatku w tej części, która ujęta jest w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo, natomiast ta część działki, która nie jest przeznaczona w studium pod budownictwo korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

W dniu 10 maja 2011 r. (data wpływu 12 maja 2011 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania Interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Nr IPPP2/443-70/11-4/IZ z dnia 13 czerwca 2011 r. (doręczonej w dniu 28 czerwca 2012 r.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 28 lutego 2011 r. wpłynęła do tut. Organu skarga Strony do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, na wydaną interpretację indywidualną.

WSA w Warszawie w wyroku z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2462/11 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga zasługuje na uwzględnienie.

W wyroku Sąd stwierdził, że uchwałą z 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I FSK 8/10 (publ.: http:orzeczenia.nsa.gov.pl) NSA orzekł, że: "W świetle art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przy zastosowaniu art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086) w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy."

Uzasadniając ten pogląd NSA wyjaśnił, iż skoro w ustawie o VAT nie zdefiniowano pojęcia terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, to należy dokonać prounijnej wykładni prawa krajowego, tak aby interpretować treść ustawy krajowej budzącej pewne wątpliwości w sposób dostosowujący ją do wymogów dyrektywy.

Przywołując zatem art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347), NSA wskazał że do celów dostawy terenu budowlanego wyrażenie "teren budowlany" oznacza każdy grunt nieuzbrojony lub uzbrojony, uznawany za teren budowlany przez państwa członkowskie. Powołując się na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (obecnie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej) NSA uznał, że zdefiniowanie pojęcia gruntu budowlanego, w rozumieniu przepisów artykułu 13 (B) (h) i artykułu 4 (3) (b) VI Dyrektywy interpretowanych łącznie, należy do kompetencji państw członkowskich. Skonkludował zatem, że skoro do polskiego systemu prawa podatkowego nie implementowano art. 12 ust. 3 Dyrektywy 2006/112WE, należy podjąć działania legislacyjne zmierzające do zdefiniowania w ustawie o podatku od towarów i usług pojęć dostawy terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę. NSA wskazał też, że w ustawie o VAT nie sprecyzowano pojęć terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, w związku z tym należy sięgnąć do dyrektywy interpretacyjnej związanej z wykładnią systemową zewnętrzną. Przepisem, który nawiązuje do podstawy opodatkowania jest art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne, który stanowi, że podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Ponadto NSA wywiódł, że dla podstawy wymiaru każdego podatku, w tym podatku od towarów i usług, wiążące są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Brzmienie art. 21 Prawo geodezyjne i kartograficzne nie daje podstaw do podziału tych danych na wiążące dla organów podatkowych i takie, które waloru tego nie mają. Ewidencja gruntów, zgodnie z powołanym artykułem, jest dla organu podatkowego urzędowym źródłem informacji o osobie właściciela i posiadacza samoistnego oraz o samej nieruchomości, tj. o gruncie, i w przyszłości - o budynku. Podatkowa ewidencja nieruchomości nie jest podstawą do podejmowania decyzji podatkowych. Ma ona charakter wtórny w stosunku do ewidencji gruntów i budynków. W przypadku niezgodności danych pomiędzy tymi ewidencjami miarodajne są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Podważenie tych zapisów bądź też ich zmiana może nastąpić w postępowaniu prowadzonym przed właściwymi w tej sprawie organami administracji. W postępowaniu podatkowym przeprowadzenie tego rodzaju postępowania nie jest możliwe. Z wykładni art. 21 ust. 1 ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne jednoznacznie wynika, że przy interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. dotyczącego zwolnień z tytułu dostawy terenów innych niż budowlane lub nie przeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów.

Następnie NSA interpretując art. 43 ust. 9 u.p.t.u. rozważył możliwość sięgnięcia do przepisów powoływanej wcześniej ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i uznał, że przy dostawie towarów terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę istotne znaczenie może mieć plan zagospodarowania przestrzennego jako źródło prawa miejscowego. Wskazał, że z treści art. 4 ust. 1 cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel (T. Bąkowski, Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Zakamycze, 2004, komentarz do art. 4 ww. ustawy).

Wyraził też pogląd, że przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

Sąd w powołanej uchwale zaznaczył, że w miejscowym planie zagospodarowania Przestrzennego określa się obowiązkowo przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania terenu. Tak więc charakter terenu wyznacza plan miejscowy. Tam należy szukać wyjaśnienia czy przedmiotem transakcji jest teren budowlany, czy też szerzej przeznaczony pod zabudowę. Jeżeli natomiast planu nie ma, znaczenie ma sposób zakwalifikowania danego obszaru w ewidencji budynków i gruntów, chyba że z datą późniejszą została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Decyzje takie wydaje się wyłącznie w braku planu zagospodarowania (Z. Modzelewski, G. Mularczyk, Ustawa o VAT. Komentarz, LexisNexis Warszawa 2006, s. 502- 503).

Analizując charakter studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy określony w art. 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym NSA wyjaśnił, że z przepisu tego wynika, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych (ust. 4). Studium nie jest aktem prawa miejscowego (ust. 5). Zatem w ocenie NSA kategoryczne stwierdzenie ustawodawcy, że studium nie jest aktem prawa miejscowego, oznacza, że jest ono aktem kierownictwa wewnętrznego. Nienormatywność studium powoduje, że jego postanowienia nie mogą wpływać na sytuację prawną obywateli i ich organizacji, a więc podmiotów spoza systemu podmiotów administracji publicznej. Reasumując NSA stwierdził, że skoro studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie jest źródłem prawa miejscowego (art. 9 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym), to nie może ono stanowić podstawy do ustalenia prawa do zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT.

W świetle stanu prawnego obowiązującego, w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2462/11 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 30 lipca 2012 r.), stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem, podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. (...).

Za towar w rozumieniu przedmiotowej ustawy, stosownie do zapisu art. 2 pkt 6, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, koniecznym jest spełnienie łącznie dwóch warunków: po pierwsze - dana czynność ma być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność musi być wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług lub przez osobę fizyczną nie będącą podatnikiem tego podatku, jeżeli sprzedaży można przypisać znamiona działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, stosownie do zapisu ust. 2 wyżej wymienionego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z analizy powyższych przepisów wynika, iż sytuacja, gdy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu sprzedaży nie wyczerpuje znamion działalności gospodarczej, a tym samym uznaje się, iż osoba taka nie działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca zamierza skorzystać z prawa pierwokupu nieruchomości rolnej o powierzchni 42,0749 ha, położonej w obrębie B. Jednocześnie Strona wnosi o wskazanie czy sprzedaż przedmiotowej działki korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług. Z analizy powyższego wynika zatem, iż Strona nie planuje nabycia działki dla celów osobistych, na zaspokojenie własnych potrzeb lecz w celu jej dalszej odsprzedaży. W takiej sytuacji planowana sprzedaż działki kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych. Wnioskodawczyni bowiem już na etapie planowania zakupu przedmiotowej nieruchomości ma zamiar jej odsprzedaży. W związku z tym Strona dokonując sprzedaży przedmiotowej działki działać będzie w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podstawowa stawka podatku - w myśl art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Niemniej jednak, jak wynika z art. 146a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., a wprowadzonego ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578 z późn. zm.), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Celem określenia, czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o ewidencji gruntów i budynków (katastrze nieruchomości) - rozumie się przez to jednolity dla kraju, systematycznie aktualizowany zbiór informacji o gruntach, budynkach i lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych władających tymi gruntami, budynkami i lokalami.

Stosownie do art. 20 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ewidencja gruntów i budynków obejmuje informacje dotyczące gruntów - ich położenia, granic, powierzchni, rodzajów użytków gruntowych oraz ich klas gleboznawczych, oznaczenia ksiąg wieczystych lub zbiorów dokumentów, jeżeli zostały założone dla nieruchomości, w skład której wchodzą grunty.

W myśl art. 21 ust. 1 tej ustawy, podstawę planowania gospodarczego, planowania przestrzennego, wymiaru podatków i świadczeń, oznaczania nieruchomości w księgach wieczystych, statystyki publicznej, gospodarki nieruchomościami oraz ewidencji gospodarstw rolnych stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków.

Zatem o charakterze danego gruntu winien rozstrzygać odpowiedni zapis w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, który jako dokument prawa miejscowego, decyduje o kwalifikacji gruntu. W sytuacji, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego istotna jest decyzja o warunkach zabudowy. W przypadku, gdy dla danego terenu, nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego ani decyzja o warunkach zabudowy, należy posłużyć się ewidencją gruntów i budynków.

Z opisu sprawy wynika, że dla sprzedawanego gruntu w chwili obecnej brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Z wniosku nie wynika ponadto, aby została wydana decyzja o warunkach zabudowy. Z zapisów studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wynika, że działka w części przeznaczona jest pod budownictwo. Natomiast w rejestrze gruntów Starostwa Szamotulskiego przedmiotowa działka określona jest jako grunty orne, łąki trwałe, nieużytki.

Odnosząc powyższe do cyt. wcześniej przepisów należy wskazać że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz w sytuacji, gdy nie wydano decyzji o warunkach zabudowy, dla sprzedaży gruntu będącego przedmiotem wniosku wiążące są zapisy rejestru gruntów, wskazujące, że nieruchomość ta to grunt orny, łąki trwałe, nieużytki. Zatem w przedmiotowym przypadku znajdzie zastosowanie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, a tym samym sprzedaż gruntu winna być zwolniona z podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.