IPPP2/443-698/12-2/AO - Ustalenie prawa do odliczenia całości podatku VAT z faktur za wynajem samochodów osobowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2012 r. (data wpływu 25 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT z faktur za wynajem samochodów osobowych - jest prawidłowe.

W dniu 25 lipca 2012 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT z faktur za wynajem samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Spółki jest wynajem i dzierżawa samochodów. Spółka jest franczyzodawcą, ma zawarte umowy handlowe z partnerami (franczyzobiorcami). Partner świadczy usługi najmu samochodów m.in. klientom którym przysługują samochody zastępcze w ramach polis ubezpieczeniowych.

Ze względu na zawarte umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmami ubezpieczeniowymi, Partner nie ma prawa bezpośrednio obciążyć usługą wynajmu firmy ubezpieczeniowej i wystawia fakturę na Wnioskodawcę, a Spółka refakturuje usługę na firmę ubezpieczeniową, która jest płatnikiem. Usługi najmu trwają średnio 3, 5, 7 dni czyli jest to okres krótszy niż 6 miesięcy. Ponadto Wnioskodawca zaznacza, że nie dochodzi tutaj do użytkowania samochodów przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podatnik ma prawo do odliczenia całości podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych na okres krótszy niż 6 miesięcy otrzymywanych od partnerów, które następnie są refakturowane na firmy ubezpieczeniowe.

Zdaniem Wnioskodawcy,

Spółka stoi na stanowisku, iż posiada prawo do odliczenia w 100% podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych na okres krótszy niż 6 miesięcy otrzymywanych od partnerów. Spółka nie użytkuje tych aut, jedynie refakturuje koszty na firmy ubezpieczeniowe.

Odwołując się do wykładni językowej, zgodnie z definicją zawartą w internetowym Słowniku Języka Polskiego PWN pod pojęciem "użytkować" należy rozumieć m.in.: 1. "korzystać z czegoś, np. budynku, lokalu", 2."korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek", 3. "używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia".

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym przypadku nie znajdą zastosowania uregulowania zawarte w art. 3 ust. 6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, gdyż w świetle przytoczonej definicji słowa "użytkować" Spółka nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów, co wskazuje, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, iż oczywiście przedmiotowe nabycie usług jest związane ze sprzedażą opodatkowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a cyt. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Na mocy art. 1 ust. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.) z dniem 1 stycznia 2011 r. zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast dodano m.in.: przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 oraz art. 88a wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, reguluje odpowiednio przepis art. 3 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.

Stosownie do art. 3 ust. 1 ww. ustawy w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tekst jedn.: od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6 000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Na mocy art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a i b ww. ustawy przepis ust. 1 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Zgodnie zaś z art. 3 ust. 6 ww. ustawy w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6 000 zł.

Z treści przedstawionej w niniejszym wniosku wynika, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wynajem i dzierżawa samochodów. Spółka jest franczyzodawcą i ma zawarte umowy handlowe z partnerami (franczyzobiorcami). Partner będzie świadczył usługi najmu samochodów m.in. klientom, którym przysługują samochody zastępcze w ramach polis ubezpieczeniowych. Ze względu na zawarte umowy pomiędzy Wnioskodawcą a firmami ubezpieczeniowymi, Partner nie ma prawa bezpośrednio obciążyć usługą wynajmu firmy ubezpieczeniowej i wystawia fakturę na Wnioskodawcę, który refakturuje usługę na firmę ubezpieczeniową. Usługi najmu trwają średnio 3, 5, 7 dni. Wnioskodawca zaznacza ponadto, że nie dochodzi do użytkowania samochodów przez Spółkę.

Mając na uwadze przywołane przepisy i przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że w niniejszym przypadku nie znajdzie zastosowania uregulowanie zawarte w art. 3 ust. 6 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca przenosi koszty usługi wynajmu na firmę ubezpieczeniową. Przy czym zaznacza, iż nie dochodzi do użytkowania samochodów przez Spółkę. W konsekwencji powyższego, w świetle przytoczonego przepisu Wnioskodawca nie jest użytkownikiem przedmiotowych samochodów osobowych. A zatem z uwagi na fakt, iż z wniosku nie wynika, że wyłączenia dotyczące obniżenia podatku zawarte w art. 88 ustawy o podatku od towarów i usług będą mieć zastosowanie w przedmiotowej sprawie, Spółka ma prawo do odliczenia podatku na zasadach ogólnych określonych w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usug, mając na względzie fakt, iż przedmiotowe nabycie usług jest związane ze sprzedażą opodatkowaną.

Reasumując stwierdzić należy, że Wnioskodawca ma prawo do odliczenia całości podatku VAT od faktur za wynajem samochodów osobowych na okres krótszy niż 6 miesięcy otrzymywanych od partnerów, które są następnie refakturowane na firmy ubezpieczeniowe.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.