IPPP2/443-694/14-4/MT/AO

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z 16 lipca 2014 r. (data wpływu 21 lipca 2014 r.) uzupełnionym w dniu 7 października 2014 r. (data wpływu 9 października 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 29 września 2014 r. o nr IPPP2/443-694/14-2/MT/AO o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług bezumownego korzystania z nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług bezumownego korzystania z nieruchomości. Wskazany wniosek zawierał braki w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. W związku z tym tut. Organ podatkowy pismem z 29 września 2014 r. znak IPPP2/443-694/14-2/MT/AO wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki (skutecznie doręczone w dniu 2 października 2014 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej dla której Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą. Nieruchomość położona jest na ul. P. W skład nieruchomości gruntowej wchodzą działki ewidencyjne o nr 77, 67, 64. S. - poprzednik prawny D. S.A. z siedzibą w W. wybudował w latach 1982 - 1983 na części nieruchomości gruntowej wymienionej wyżej, a której Wnioskodawca jest współwłaścicielem (objętej księgą wieczystą) magistralę ciepłowniczą, bez zgody współwłaścicieli nieruchomości. Pod inwestycję przeprowadzoną przez S. - poprzednika prawnego D. S.A. z siedzibą w W. - zajęte zostały, bez tytułu prawnego, działki ewidencyjne wchodzące w skład przedmiotowej nieruchomości o nr 67 i 77. Zmiana charakteru prawnego gruntu oraz wpisanie stanu władania nastąpiło bez zgody i wiedzy współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości gruntowej, w tym Wnioskodawcy. Przez wszystkie lata bezprawnego użytkowania część ww. nieruchomości gruntowej ani S., ani następca prawny S.-D. S.A. z siedzibą w W. nie podjęły próby uregulowania stanu prawnego, czy wypłaty odszkodowania, mimo wielokrotnie ponawianych pism przez Wnioskodawcę w tej sprawie. Wnioskodawca, mimo podjętych prób (w formie oficjalnej wystosowanych do S. oraz D. S.A. pism z żądaniami) nie uzyskał od S. oraz D. S.A z siedzibą w W. żadnego odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z części nieruchomości gruntowej (działki 67 i 77). Zaprzestanie bezumownego korzystania z części przedmiotowej nieruchomości gruntowej nastąpiło dopiero w 2013 r. W związku z faktem, że D. S.A. z siedzibą w W. do dnia dzisiejszego kwestionuje i nie chce wypłacać odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej (działki 67 i 77) dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą położonej na ul. P., Wnioskodawca wraz z pozostałymi współwłaścicielami ww. nieruchomości wystosował wezwanie do próby ugodowej (w dniu 18 kwietnia 2014 r.).

Na skutek tak wystosowanego wezwania do próby ugodowej odbyło się posiedzenie (w dniu 30 maja 2014 r.) przed Sądem Rejonowym VI Wydział Cywilny, na którym nie doszło do ugody oraz gdzie pełnomocnik zawezwanej Spółki D. S.A. z siedzibą w W. zakwestionował zasadniczo żądania przez Wnioskodawcę i pozostałych współwłaścicieli ww. nieruchomości wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z części nieruchomości.

Wnioskodawca w związku z powyższym planuje wytoczyć powództwo cywilnoprawne przeciwko D. S.A. z żądaniem zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej (działek 67 i 77), przez D. S.A. z siedzibą w W. za lata 2003-2013.

W uzupełnieniu Zainteresowany wskazał co następuje:

1. Wnioskodawca nie zezwolił S., poprzednikowi prawnemu D. S.A. z siedzibą, w W., na korzystanie z przedstawionej we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej nieruchomości gruntowej. Wnioskodawca zwracał się do S. pisemnie już od 1999 r., wzywając S. do natychmiastowego odstąpienia od władania przedmiotową nieruchomością, doprowadzenia jej do stanu pierwotnego oraz o wypłatę odszkodowania z tytułu utraconych możliwości wykorzystywania powołanej nieruchomości. Pisma w tym przedmiocie były ponawiane wielokrotnie do roku 2013. Co więcej, Wnioskodawca prowadził również wstępne negocjacje w sprawie możliwego wykupu udziału w ww. nieruchomości gruntowej przez S., jednakże powołane rozmowy zakończyły się fiaskiem.

2. S. oraz D. S.A. z siedzibą w W. nie chciały opuścić przedmiotowej nieruchomości i stało się tak dopiero w 2013 r.

3. Wnioskodawca podejmował próby uregulowania stanu prawnego nieruchomości już w 1999 r., co potwierdzają pisma do S. Żądanie uregulowania stanu prawnego zgłaszane przez Wnioskodawcę polegać miało na natychmiastowym odstąpieniu od władania przedmiotową nieruchomością przez S., doprowadzenia nieruchomości gruntowej do stanu pierwotnego tj. wykreślenia z dokumentacji geodezyjnej oraz rejestru gruntu zapisu, iż jego to grunt przemysłowy i dokonanie w to miejsce zapisu, zgodnie ze stanem taktycznym (grunty orne) oraz powiadomienie o tym fakcie właściwych urzędów, w tym Wydziału Budżetowo - Księgowego dla W.; dokonania wpisu w ewidencji gruntów o przywróceniu stanu władania właścicielom nieruchomości; przywrócenie nieruchomości pierwotnego charakteru; ewentualnie polegać one miały na wykupie powołanej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

1. Czy w przypadku, gdy postępowanie sądowe (cywilne) wszczęte przez Wnioskodawcę, a dotyczące żądania zapłaty przez D. W. z siedzibą w W. odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej (działki ewidencyjne nr 67, 77) dla której to nieruchomości gruntowej Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą, położonej na ul. P., zakończy się uzyskaniem przez Wnioskodawcę (oraz innych współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości) odszkodowania, za bezumowne korzystanie z nieruchomości gruntowej (części tej nieruchomości - działek 67 i 77) Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług (VAT) od tak uzyskanego sądownie odszkodowania.

2. Czy w przedmiotowym przypadku uzyskanie przez Wnioskodawcę odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości (działek 67 i 77 tej nieruchomości gruntowej) na skutek wytoczonego powództwa, jest objęte zakresem obowiązku uiszczenia od ww. odszkodowania podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, hipotetycznie uzyskane od podmiotu trzeciego -D. S.A. z siedzibą w W. odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej (działek nr 67 i 77) położonej na ul. P., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy VI Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą na drodze sądowej przez Wnioskodawcę nie stanowi odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług (VAT) w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (VAT). Przemawiają za tym bowiem faktyczne okoliczności zaistniałe w sprawie.

W przedmiotowej bowiem sprawie podmiot, od którego Wnioskodawca będzie dochodził odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej zajmował przedmiotową część nieruchomości gruntowej bez żadnego tytułu prawnego ani porozumienia z Wnioskodawcą, pozostałymi współwłaścicielami nieruchomości gruntowej. Wnioskodawca nie tolerował faktu korzystania z części jego nieruchomości gruntowej (oraz nieruchomości pozostałych współwłaścicieli), wielokrotnie wzywał podmiot faktycznie korzystający z części ww. nieruchomości gruntowej o zaprzestanie naruszeń, uregulowanie stanu prawnego oraz wypłatę odszkodowania. Niestety wyżej wymienione czynności podejmowane przez Wnioskodawcę nie przyniosły oczekiwanego rezultatu, dlatego też Wnioskodawca wraz z innymi współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości, zawezwał naruszyciela - D. S.A. z siedzibą w W. - do próby ugodowej. Niestety tak podjęte kroki prawne nie przyniosły oczekiwanego rezultatu. Dlatego też Wnioskodawca wraz z pozostałymi wspołwłaścicielami będzie dochodził należnego odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości gruntowej na drodze sądowej. Wnioskodawca więc podejmie wszystkie możliwe kroki prawne w sprawie, aby uzyskać należne odszkodowania. Otrzymane w takim wypadku hipotetyczne odszkodowanie nie byłoby bowiem wynagrodzeniem wynikającym ze stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę i D. S.A. z siedzibą w W.

Opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Pomiędzy Wnioskodawcą (oraz innymi współwłaścicielami nieruchomości gruntowej) nie istniał żaden stosunek zobowiązaniowy, którego przedmiotem byłoby korzystanie przez D. S.A. z siedzibą w W. z nieruchomości gruntowej. Nie ma więc podstawy prawnej w postaci zgodnej woli obu stron stanowiącej podstawę świadczenia usług. Świadczenie usług w postaci udostępnienia przez Wnioskodawcę korzystania z nieruchomości gruntowej musi być bowiem poprzedzone co najmniej porozumieniem obu stron obejmującym co najmniej kwestie dotyczące przedmiotu umowy, czynszu. Obowiązek świadczenia usług nie może więc być narzucony jedynie przez jeden podmiot. Nie można zatem mówić w tym wypadku o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Opłata za bezumowne korzystanie z nieruchomości, z uwagi na swój odszkodowawczy charakter i sposób ustalenia - nie może być uznana za wynagrodzenie, nie ma tu bowiem charakteru ekwiwalentności, ponieważ jej wysokość powinna być tak skalkulowana, by obejmowała nie tylko wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy jak również wyrównała szkodę ją przewyższającą. Wobec tego - opisana sytuacja powstaje poza zakresem ustawy o podatku od towarów i usług (VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde działanie, powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji, może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o VAT. Aby tak się stało muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona jest bezpośrednio beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie świadczenia.

Kwestie związane z bezumownym korzystaniem z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224, art. 225 oraz art. 674 i art. 694 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej Kodeksem.

Stosownie do art. 224 § 1 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne.

Jak wynika z treści § 2 ww. przepisu - jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Jak wynika natomiast z art. 225 k.c, obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Z ww. przepisów wynika, że w sytuacji wytoczenia powództwa - przeciwko samoistnemu posiadaczowi w złej wierze - jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy oraz jest odpowiedzialny za jej stan. Ponadto, spoczywa na nim obowiązek zwrotu pobranych od powyższej chwili pożytków, których nie zużył, jak również powinien uiścić wartość tych, które zużył.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Zgodnie z treścią art. 471 k.c., dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonego art. 471 ustawy - Kodeks Cywilny na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

O tym, czy bezumowne korzystanie z nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

Kluczową kwestią jest istnienie zgody (umowy) na użytkowanie przez np. nierzetelnego posiadacza, bądź czynienie jakichkolwiek kroków przez uprawniony podmiot celem odzyskania nieruchomości, w przypadku braku takiej zgody (umowy).

W przypadku wystąpienia przeciwko podmiotowi korzystającemu z określonej rzeczy bez tytułu prawnego np. z powództwem sądowym lub też w przypadku czynienia jakichkolwiek innych kroków celem wyegzekwowania tejże nieruchomości - nie można powiedzieć, że pomiędzy stronami zdarzenia istnieje określony stosunek prawny - jawny czy też dorozumiany - skutkujący realizacją wzajemnych świadczeń. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług jak i wynagrodzenia za to świadczenie - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania nieruchomością i wynikłe z tego tytułu szkody, zgodnie z art. 471 Kodeksu cywilnego.

Inaczej należy jednak oceniać sytuację, gdy korzystający z nieruchomości użytkuje ją za zgodą właściciela (nawet dorozumianą) płacąc z tego tytułu określone kwoty, a także sytuację kiedy właściciel rzeczy (np. nieruchomości) - z różnych względów - toleruje sytuację, w której przy braku formalnego stosunku prawnego, inny podmiot korzysta z należącej do niego rzeczy. W takich okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej w skład której wchodzą działki ewidencyjne o nr 77, 67, 64. S. - poprzednik prawny D. S.A. - wybudował w latach 1982 - 1983 na części ww. nieruchomości gruntowej, magistralę ciepłowniczą bez zgody współwłaścicieli nieruchomości. Pod inwestycję przeprowadzoną przez S. zajęte zostały, bez tytułu prawnego, działki ewidencyjne wchodzące w skład przedmiotowej nieruchomości o nr 67 i 77. Zmiana charakteru prawnego gruntu oraz wpisanie stanu władania nastąpiło bez zgody i wiedzy współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości gruntowej, w tym Wnioskodawcy. Przez wszystkie lata bezprawnego użytkowania części ww. nieruchomości gruntowej ani S., ani następca prawny S.-D. S.A. z siedzibą w W. nie podjęły próby uregulowania stanu prawnego, czy wypłaty odszkodowania, mimo wielokrotnie ponawianych pism przez Wnioskodawcę w tej sprawie. Wnioskodawca, mimo podjętych prób, nie uzyskał od S. oraz D. S.A. żadnego odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z części nieruchomości gruntowej. Zaprzestanie bezumownego korzystania z cześci przedmiotowej nieruchomości gruntowej nastąpiło w 2013 r. D. S.A. do dnia dzisiejszego nie chce wypłacać odszkodowania za bezumowne korzystanie z ww. nieruchomości. Na skutek tej sytuacji Wnioskodawca wraz z pozostałymi wspołwłaścicielami wspomnianej nieruchomości wystosował wezwanie do próby ugodowej. Odbyło się posiedzenie przez Sądem Rejonowym, na którym nie doszło do próby ugodowej, gdyż pełnomocnik Spółki zakwestionował żądania Wnioskodawcy i pozostałych współwłaścicieli. Wnioskodawca planuje wytoczyć powództwo cywilnoprawne przeciwko Spółce z żądaniem zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z części nieruchomości gruntowej. Ponadto Wnioskodawca od 1999 r. zwracał się pisemnie do S. o natychmiastowe odstąpienie od władania przedmiotową nieruchomością, jednak ani S. ani D. S.A. nie chciały opuścić ww. nieruchomości, stało się tak dopiero w 2013 r. Żądanie Wnioskodawcy dotyczące uregulowania stanu prawnego oraz doprowadzenie nieruchomości gruntowej do stanu pierwotnego przez S. miało polegać m.in. na: wykreśleniu z dokumentacji geodezyjnej oraz rejestru gruntu zapisu informacji, że przedstawiony grunt nie jest gruntem przemysłowym, lecz stanowi on grunt orny oraz powiadomieniu o tej sytuacji właściwych urzędów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą opodatkowania podatkiem od towarów i usług ewentualnego odszkodowania, wyekzekwowanego na drodze sądowej, za bezumowne korzystanie z części jego nieruchomości.

Z uwagi na przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie zezwolił S., poprzednikowi prawnemu D. S.A., na korzystanie z części jego nieruchomości (działek 67 i 77). Mimo wielokrotnie podejmowanych prób przez Wnioskodawcę, poprzez wezwanie S. do odstąpienia od władania przedmiotową nieruchomością, doprowadzenia jej do stanu pierwotnego i wypłatę odszkodowania z tytułu utraconych możliwości wykorzystywania ww. nieruchomości, S. nadal bezumownie korzystała z działek gruntowych. Zaprzestanie bezumownego korzystania z cześci przedmiotowej nieruchomości gruntowej nastąpiło w 2013 r. Wobec powyższego, świadczenie nieoparte na tytule prawnym wskazującym na istnienie obowiązku świadczenia usługi oraz wysokości wynagrodzenia nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W przypadku bezumownego korzystania z cudzej własności właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z jego nieruchomości. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej szkody z tytułu bezprawnego korzystania z nieruchomości. Żądanie wynagrodzenia (roszczenia pieniężnego) w swojej istocie nie stanowi należności za wykonanie usług, lecz jest rekompensatą za niemożność pobierania pożytków i używania nieruchomości w okresie bezumownego korzystania.

Zatem, bezumowna czynność, dokonywana bez zgody Wnioskodawcy (wyraźnej lub dorozumianej), nie będzie stanowić usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, a zapłata z tego tytułu odszkodowania nie będzie stanowić należności za jej wykonanie. Tym samym nie będzie stanowić transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, nie będzie więc stanowić odpłatnego świadczenia usług w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług od uzyskanego sądownie odszkodowania za bezumowne korzystanie z części jego nieruchomości (działek 67 i 77).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.