IPPP2/443-674/11-2/KAN - Skutki podatkowe sprzedaży nieruchomości w podatku VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu 3 czerwca 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy z tytułu sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku VAT - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy z tytułu sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku VAT.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni nabyła w 2006 r. grunty rolne. Na podstawie aktu notarialnego z dnia 10 sierpnia 2006 r., nabyła nieruchomość w K. składającą się z działek 60 i 96 o łącznym obszarze 2ha 600 m. kw. W tym samym dniu na podstawie aktu notarialnego nabyła nieruchomość w K. składającą się z działek 58 i 94 o łącznym obszarze 1 ha 2500 m. kw. oraz na podstawie aktu notarialnego nabyła w tej samej miejscowości nieruchomość składającą się z działki nr 59 o powierzchni 6900 m. kw. W dniu 8 listopada 2006 r. Wnoskodawczyni na podstawie aktu notarialnego nabyła działki w K. nr 98 i 62 o łącznym obszarze 1 ha 8900 m. kw. W dniu 20 grudnia 2006 r., Wnioskodawczyni na podstawie aktu notarialnego nabyła działki położone w K. nr 57, 92 i 93 o łącznym obszarze 1 ha 4100 mkw. W dniu 3 października 2006 r., na podstawie przedwstępnej umowy sprzedaży Wnioskodawczyni objęła w posiadanie działki w K. o nr 61 i 97 o łącznym obszarze 2 ha 1100 m. kw. Strony ustaliły, że zawarcie umowy przeniesienia własności nastąpi w 2011 r., aby Kupujący nie stracił prawa do renty strukturalnej. W związku z faktem, że Sprzedający otrzymali całą cenę należną za nieruchomość, co oświadczyli w umowie przedwstępnej sprzedaży, udzielili Wnioskodawczyni, jako Kupującej nieodwołalnego pełnomocnictwa w formie aktu notarialnego do sprzedaży samej sobie, w tym do zawarcia umowy sprzedaży warunkowej i umowy przeniesienia własności na rzecz samej sobie. Do zawarcia tych umów dojdzie w najbliższym czasie. Wnioskodawczyni nabyła i objęła w posiadanie powyższe nieruchomości do majątku osobistego. Za grunt ten był i jest odprowadzany podatek rolny. Wnioskodawczyni nie prowadziła i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, ani rolniczej, a tym bardziej działalności odpowiadającej definicjom zawartym w art. 2 pkt 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawczyni pracuje zawodowo na umowę o pracę. Wnioskodawczyni nie posiada statusu rolnika ryczałtowego. Wnioskodawczyni nie jest podatnikiem podatku VAT i przedmiotowa nieruchomość nie była wykorzystywana do czynności opodatkowanych podatkiem VAT; Wnioskodawczyni nie dokonywała i nie dokonuje sprzedaży produktów rolnych. Wnioskodawczyni nigdy nie korzystała z dopłat bezpośrednich UE do gruntów rolnych. Przedmiotowego gruntu Wnioskodawczyni nie udostępniała ani odpłatnie ani nieodpłatnie innym osobom. Nieruchomości zostały przez Wnioskodawczynię nabyte na użytek własny, aby wybudować duży rodzinny dom i aby zrealizować pasję życia, jaką jest hodowla niewielkiej stadniny koni dla potrzeb rekreacyjnych własnej rodziny. Grunty te miały być zatem przeznaczone na budowę dużego rodzinnego domu z garażem, stodoły, wybiegu dla koni i pastwiska dla koni. Nabywając grunty rolne Wnioskodawczyni nie miała zamiaru ich odsprzedaży, wręcz przeciwnie w dniu 11 kwietnia 2007 r., uzyskała od Wójta Gminy decyzję o warunkach zabudowy dla zagrody - domu mieszkalnego z garażem, stodoły, budynku gospodarczego. W dniu 15 maja 2007 r., została wydana decyzja zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Na tej podstawie Wnioskodawczyni rozpoczęła w roku 2007 r., budowę domu. Wnioskodawczyni nie posiada innych nieruchomości niż nieruchomość w K. opisana we wniosku. W przeszłości Wnioskodawczyni zbyła tylko mieszkanie, w którym mieszkała zanim przeprowadziła się do miejscowości K. do wykończonego tylko w nieznacznej części budynku mieszkalnego. Budynek mieszkalny nie został wykończony, gdyż Wnioskodawczyni brakło środków finansowych. W przyszłości Wnioskodawczyni nie zamierza dokonywać nabycia i sprzedaży nieruchomości, których przedmiotem będą działki inne niż wskazane we wniosku. Żadna z wyżej opisanych nieruchomości nie była nabyta w celu prowadzenia działalności gospodarczej, a Wnioskodawczyni nie zajmuje się obrotem nieruchomościami. Ponieważ Wnioskodawczyni zabrakło środków finansowych na dokończenie domu, a Gmina w dniu 29 października 2009 r., podjęła uchwałę "w sprawie planu zagospodarowania przestrzennego gminy na terenie położonym w miejscowości K.", w którym teren ten przeznaczony został również pod zabudowę jednorodzinną Wnioskodawczyni podjęła działania zmierzające do podziału swojej nieruchomości na mniejsze działki. W obecnej sytuacji sprzedaż gruntu bez podziału na mniejsze działki byłaby znacznie utrudniona, dlatego został dokonany podział ww. nieruchomości, w wyniku którego z nieruchomości zostało wydzielonych 21 działek budowlanych z tego 19 działek przeznaczonych na sprzedaż o łącznej powierzchni 5 ha 031 m. kw. oraz została wydzielona droga dojazdowa i plac zieleni, w której sprzedawany będzie udział każdemu nabywcy działki budowlanej.

Sprzedaż tego prywatnego gruntu, będącego majątkiem osobistym nie jest w żadnym stopniu związana z działalnością gospodarczą. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży zostaną przeznaczone na dokończenie domu, który w znacznej części jest w stanie surowym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy

AD. 1.W ocenie Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek odprowadzania podatku od towarów i usług od sprzedaży przedmiotowych działek. Za powyższym przemawia fakt, że grunt nie został nabyty w celach handlowych, ani w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ale z myślą o majątku osobistym tj. budowie domu, stodoły i wybiegu dla koni. Pieniądze uzyskane ze sprzedaży tych działek mają zostać przeznaczone na dokończenie rozpoczętej budowy domu i zakup konia, a więc przeznaczone na cele osobiste. Biorąc pod uwagę na jaki cel zostaną przeznaczone pieniądze uzyskane ze sprzedaży wydzielonych z nieruchomości działek nie można uznać, że ze sprzedaży Wnioskodawczyni osiągnie wielkie korzyści majątkowe. W ocenie Wnioskodawczyni sprzedaż działek stanowić będzie czynność jednorazową gdyż nigdy w przeszłości nie sprzedawała i w przyszłości nie będzie sprzedawać żadnych gruntów, gdyż takowych nie posiada. W obecnej sytuacji sprzedaż gruntu bez podziału na mniejsze działki byłaby utrudniona, stąd sprzedaż wydzielonych po podziale gruntu działek nastąpi w kilku lub kilkunastu transakcjach. Tym samym trudno uznać, że działki będą sprzedawane w sposób częstotliwy, co skutkowałoby uznaniem Wnioskodawczyni za podatniczkę VAT. Jak wskazano w orzecznictwie NSA: " art. 15 ust. 2 polskiej ustawy o VAT uważa za przedsiębiorców osoby prowadzące działalność, jako producenci, handlowcy, usługodawcy, przedstawiciele wolnych zawodów. Dodaje też, że muszą oni wykonywać takie czynności częstotliwie lub choćby z takim zamiarem. To ostatnie stwierdzenie jest, zdaniem NSA, niefortunną próbą implementacji VI dyrektywy UE, umożliwiającej opodatkowanie sprzedaży działek budowlanych. Nie można zwalniać od VAT tych, którzy sprzedają własną ziemię w jednym kawałku, a więc jeden raz, a kazać płacić go tym, którzy podzielili ją na części i zbywają je po kolei. Dokonana przez wnioskodawczynię sprzedaż działek, co do zasady, jest czynnością odpłatnej dostawy towaru. Jednakże w zaistniałym stanie faktycznym sprawy nie występuje ona jako podatnik podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT. Częstotliwość dokonywania transakcji nie decyduje o byciu podatnikiem, szczególnie że unijna dyrektywa w sprawie VAT w ogóle takiego pojęcia nie zawiera. Istotne jest tylko to, czy dana osoba działa jak przedsiębiorca, a wyprzedającym własny majątek nie sposób przypisać takiej intencji - podkreślił w wyroku z 29 października 2007 siedmioosobowy skład NSA. Wnioskodawczyni w pełni popiera pogląd wyrażony w wyroku NSA z 28 maja 2008 r. w sprawie I FSK 692/07, w którym postawiono następującą tezę: "okoliczność, że określona czynność związana z majątkiem prywatnym, nie służącym celom związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 VAT, będzie dokonana kilkakrotnie, w sytuacji gdy dany podmiot nie ma zamiaru wykonywać jej w sposób profesjonalny, nie może przesądzać o uzyskaniu przez ten podmiot statusu podatnika podatku od towarów i usług". Także w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z siedzibą w Gliwicach 2010-03-29, III SA/Gl 1561/09 rozstrzygnięto, że: "

A zatem sprzedaż działek dokonana kilkukrotnie lub nawet kilkunastokrotnie, nie będzie stanowić czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż nie jest to czynione z zamiarem jej powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności te podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa, o czym stanowi art. 5 ust. 2 ww. ustawy.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Przez towary - w myśl art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Podatnikami, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - wg zapisu ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Jednocześnie w art. 12 ust. 1 lit. b) ww. dyrektywy wskazano, że państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1 (...).

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, czy działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający objąć pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Jednocześnie, w świetle powołanych regulacji wspólnotowych, dopuszczalne jest uznanie przez państwo członkowskie za podatnika osoby, która dokonała okazjonalnej czynności w warunkach wskazujących, że nie była ona związana z zaspokajaniem potrzeb osobistych tej osoby.

Ponadto z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które mimo, że czynność wykonały jednorazowo, jednak działały z zamiarem jej powtarzania. Z działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku VAT mamy do czynienia jeżeli podmiot wykonując określone czynności działa w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy i ma zamiar wykonywać tego typu czynności częstotliwie.

Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności, ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości, jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

W ocenie tut. Organu, ustalenie zamiaru dokonywania czynności dostaw nieruchomości gruntowych w sposób częstotliwy nie musi być dokonywane już w momencie nabycia gruntu. O zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej mogą bowiem przesądzać również określone czynności dokonywane po jego nabyciu, a zmierzające do dokonania sprzedaży. Zatem, przez termin "zamiar" należy rozumieć nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych, możliwych do stwierdzenia okoliczności. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, lecz należy przeanalizować okoliczności przedstawione w opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż zamierzone dostawy nieruchomości gruntowych składających się na majątek docelowy i osobisty (pierwotnie przeznaczony na użytek własny) będą realizowane z zamiarem ich powtarzania i zmierzają do nadania jej zorganizowanego charakteru. Wnioskodawca bowiem zamierza zbyć wszystkie nieruchomości na pokrycie kosztów związanych z dokończeniem domu. Zatem planowanych dostaw nie można zaliczyć do czynności jednorazowych. Należy zauważyć, iż dla uznania, że dostawa ma charakter działalności gospodarczej istotnym jest, aby w momencie dokonywania pierwszej dostawy nieruchomości gruntowej Wnioskodawca miał zamiar dokonać kolejnej czynności tego rodzaju. Sprzedaż działek podlega wówczas opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a dokonujący dostawy uzyskuje status podatnika podatku VAT już przy dokonaniu pierwszej dostawy. Nie ulega wątpliwości, że taki zamiar wystąpi w omawianej sprawie, a dostawa ww. nieruchomości dokonywana będzie w ramach prowadzonej przez sprzedającego samodzielnej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym można stwierdzić, iż planowane przez Wnioskodawcę czynności wyczerpują znamiona zorganizowanej działalności gospodarczej w zakresie handlu i nie mogą zostać uznane za sprzedaż majątku osobistego. Wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy nie można uznać, iż dostawa tych nieruchomości będzie dokonana na cele osobiste, np. na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Wszystkie przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności w przedmiotowej sprawie wskazują na to, iż dostawa nieruchomości odbędzie się w celu ich dalszej odsprzedaży. Zatem należy stwierdzić, iż Wnioskodawca dokonując dostawy tych nieruchomości będzie działał w charakterze podatnika VAT.

Istotnym argumentem przemawiającym za prawidłowością powyższego rozumowania może być także powierzchnia nieruchomości gruntowych. Dnia 10 sierpnia 2006 r. Wnioskodawczyni nabyła nieruchomość składająca się z działek o łącznej powierzchni 5 ha 600 m². W tym samym dniu nabyła nieruchomość składająca się z dwóch działek o łącznej powierzchni 1 ha 2500 m² oraz działki o powierzchni 6900m2. W dniu 8 listopada 2006 r. Wnioskodawczyni nabyła działki o łącznym obszarze 1ha 8900 m². W dniu 20 grudnia 2006 r. również nabyła działki o powierzchni 1 ha 4100m2. W dniu 03.10.2006 na podstawie umowy przedwstępnej nabyła działki o obszarze 5 ha 1100m2. Łącznie Wnioskodawczyni nabyła 9,41 ha gruntu. Wnioskodawczyni sukcesywnie skupowała grunty, które w przyszłości zamierzała sprzedać. Takie zachowanie, czyli sukcesywne skupowanie gruntów można ocenić jako działanie inwestycyjne stanowiące lokatę posiadanych środków. W takiej sytuacji nie można twierdzić, iż zamiarem Wnioskodawcy w momencie zakupu było prywatne wykorzystanie nabywanych nieruchomości.

Dokonanej oceny nie mogą zmienić zapewnienia Wnioskodawcy, iż dostawa nieruchomości nie będzie wykorzystywana w działalności gospodarczej, ani nabycie ich nie będzie miało związku z działalnością gospodarczą, a także fakt, iż grunty nie będą udostępnione ani opłatnie ani nieodpłatnie. Stwierdzenie, iż nieruchomości będą stanowiły majątek prywatny Wnioskodawcy, wyrażone we własnym stanowisku, nie może być wyłączną podstawą oceny rzeczywistych intencji towarzyszących nabyciu w drodze gruntów. O takich intencjach świadczą bowiem wszelkie okoliczności sprawy (okoliczności zakupu, ilość działek, relacja ich ilości do osobistych potrzeb podatnika itp. a także chęć ich dalszego sprzedania).

W przedmiotowej sprawie uzasadnionym jest przypisanie charakteru handlowego planowanym przez Wnioskodawcę czynnościom, co wiąże się z wypełnieniem dyspozycji art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT i uznaniem tych czynności za działalność gospodarczą. Przyczyną tego jest jednak nie częstotliwość transakcji, lecz zakupiona powierzchnia gruntów oraz sam fakt dalszej odsprzedaży, który ocenić należy jako zamiar profesjonalnego handlowca.

Reasumując tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, iż planowaną sprzedaż nieruchomości gruntowych składających się na majątek docelowy i osobisty należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych w uzasadnieniu stanowiska rozstrzygnięć polskich sądów administracyjnych tut. Organ podatkowy stwierdza, iż powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych (wyrok NSA z 28 maja 2008 r. w sprawie I FSK 692/07, wyrok WSA z siedzibą w Gliwicach z dnia 29 marca 2010 r. III SA/GI 1651/09, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 2 marca 2010 r. I SA/GD 25/10 nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, iż organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

Ponadto wskazać należy, iż z wyroków tych nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej. Orzecznictwo sądów administracyjnych nie jest jednolite w kwestii opodatkowania dostawy nieruchomości i o ile Wnioskodawca powołał korzystne dla siebie wyroki, tak Organ podatkowy pragnie przywołać orzeczenia sądów administracyjnych, które potwierdzają stanowisko Organu, wyrażone w niniejszej interpretacji.

W wyroku z dnia 25 lutego 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 2733/08 Sąd stwierdził: " (...) choćby od strony przedmiotowej dane dwie czynności, np. dostawy towarów (w tym gruntów), wyglądały identycznie, to jednak możliwa jest sytuacja, gdy opodatkowaniu podlegać będzie tylko jedna z nich, ta mianowicie, która została wykonana przez podmiot działający w charakterze producenta, usługodawcy lub handlowca." W tym samym wyroku, dokonując wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług Sąd orzekł, iż "W przepisie tym, tak, jak w żadnym innym, ustawa nie warunkuje przyznania statusu podatnika od dopełnienia jakichkolwiek warunków formalnych, lecz przesądza, że podatnikiem staje się z mocy prawa z chwilą wykonania czynności podlegającej opodatkowaniu. Taką czynnością jest dostawa gruntu, dokonana przez podmiot działający w charakterze handlowca (...). I dalej " (...) samo oświadczenie podatnika (zakładając nawet, że takie jednoznaczne oświadczenie, iż nie nabywał rzeczy w celu odsprzedaży, zostałoby złożone) nie może być wyłączną podstawą oceny rzeczywistych intencji towarzyszących nabyciu. O takich intencjach świadczą bowiem wszelkie okoliczności sprawy (...)".

Powyższe stanowisko podtrzymane również zostało w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 r. sygn. akt I FSK 875/09.

Jednocześnie tut. Organ podatkowy informuje, iż w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10 09-402 Płock.