IPPP2/443-632/12-2/MM - Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabyte usługi dzierżawy nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2012 r. (data wpływu 6 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabyte usługi dzierżawy nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 lipca 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabyte usługi dzierżawy nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową zarejestrowaną jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca prowadzi działalność polegająca na wydobywaniu kopalin i ich obróbki lub sprzedaży. Wnioskodawca jako dzierżawca zawiera umowy dzierżawy gruntów w celu wydobywania kopalin z osobami fizycznymi. Zawierane umowy mają zatem związek z działalnością Wnioskodawcy.

Umowy dzierżawy przewidują płatność na rzecz wydzierżawiającego z tytułu czynszu dzierżawnego w zależności od ilości wydobytych kopalin rozliczanego w okresach miesięcznych. Ponadto Wnioskodawca jako dzierżawca zwróci wydzierżawiającemu kwoty zapłaconego podatku od nieruchomości. Dodatkowo w dniu zawarcia umowy dzierżawy wydzierżawiający otrzymał zadatek we wskazanej kwotowo wysokości np. 1.000 zł, który następnie został zaliczony na poczet czynszu dzierżawnego. Umowy dzierżawy nie określają, czy kwoty płacone przez Wnioskodawcę są kwotami netto, czy brutto oraz nie określają czy wystąpi podatek od towarów i usług. Nie wynika też z nich jaki jest charakter gruntów, tzn. czy są to grunty rolne czy też nie, ani czy grunty te tworzą gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. Umowy nie wskazują też, aby zostały zawarte z wydzierżawiającym w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Jednakże część z wydzierżawiających zarejestrowała się na VAT, jako podatnicy VAT czynni, pomimo że nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Osoby te wystawiają Wnioskodawcy faktury VAT. Wydzierżawiający nie trudnią się zawodowo wynajmowaniem ani wydzierżawianiem gruntów. Nie skupowali też gruntów celu ich wydzierżawienia ani nie zamawiali ekspertyz geologicznych. Dzierżawa gruntu nie następuje na cele działalności rolniczej (wydobycie kopalin nie jest działalnością rolniczą) i nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego w podatku od towarów i usług. Należy także przyjąć, że kwoty otrzymywane przez wydzierżawiających nie uprawniają ich do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w omawianym stanie faktycznym należy uznać, że wydzierżawiający dysponują jedynie swoim majątkiem w ramach wykonywania prawa własności, przez co nie są podatnikami VAT z tytułu zawartych umów dzierżawy, a tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z faktur wystawianych przez wydzierżawiających.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opinii Wnioskodawcy w omawianym stanie faktycznym należy uznać, że wydzierżawiający dysponują jedynie swoim majątkiem w ramach wykonywania prawa własności, przez co nie są podatnikami VAT z tytułu zawartych umów dzierżawy, a tym samym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony z faktur wystawianych przez wydzierżawiających.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 tej ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nlemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Co do zasady wydzierżawianie gruntu jest usługą. Jednakże podlegać ona będzie ustawie o VAT, wyłącznie w przypadku, gdy wykonywana jest przez podatnika VAT, który w dodatku nie korzysta ze zwolnienia podmiotowego od podatku. W niniejszym stanie faktycznym wydzierżawiający otrzymują kwoty w skali rocznej z tytułu umów dzierżawy, które zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT nie zwalniają ich podmiotowo z opodatkowania.

Ustawa o VAT zawiera własną definicję działalności gospodarczej niezależną od definicji zawartych w innych ustawach, w tym ustawie z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje z kolei wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zatem zauważyć, że nawet jednokrotne zawarcie umowy dzierżawy jeżeli wskazuje na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy będzie stanowić działalność w rozumieniu ustawy o VAT. Powyższe pojęcie "zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy" jest nieostre. Zdaniem Wnioskodawcy, oddanie w dzierżawę gruntu, pod którym znajdują się kopaliny samo w sobie nie stanowi działalności gospodarczej na potrzeby ustawy o VAT, chyba że wydzierżawiający wcześniej wykonywał czynności, które pozwalają uznać, że spełnione są wyznaczniki uznania tego za prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT (np. skupował grunty w związku z informacją o znajdujących się pod nimi złożach, rozeznawał lokalny rynek nieruchomości, analizował lokalne nieruchomości pod kątem występowania kopalin, analizował dokumentacje geologiczną itp.) Jeżeli jednak wydzierżawiającym jest osoba fizyczna, która dziedziczy grunt albo wykorzystywał grunt przed wydzierżawieniem do innej działalności np. rolnej, czy leśnej, to w związku z ich obecnym wydzierżawieniem należy uznać, że wydzierżawiający nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 udzielając odpowiedzi na zadane przez Naczelny Sąd Administracyjny pytania prejudycjalne w kwestii opodatkowania sprzedaży działek (który to jednak wyrok może mieć zastosowanie także w kwestii sporadycznego wydzierżawiania gruntów) wskazał, że "czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej, sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych nie ma charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie - według Trybunału - okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego". Na powyższe orzeczenie powołują się także polskie sądy administracyjne, (vide: przykładowo wyrok NSA z 19 kwietnia 2012 r. w sprawie o sygn. akt I FSK 1118/11). Oznacza to, że wydzierżawienie przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej gruntu nawet na cele wydobycia kopalin może być zakwalifikowane jako nienoszące cech działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT (nie jest wystarczającą podstawą okoliczność, że np. wydzierżawiający uzyskuje większe obroty aniżeli miałby z uprawy ziemi, czy też dzierżawy na cele rolne), istnieją podstawy do uznania, że takie czynności są zarządzaniem majątkiem w ramach wykonywania prawa własności.

Stosownie do treści art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jeżeli zatem wydzierżawiający nie prowadzą działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, to tym samym nie są podatnikami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Zatem transakcja tj. dzierżawa gruntu nie podlega w ogóle opodatkowaniu, a zatem Wnioskodawca otrzymujący faktury za takie transakcje (niepodlegające podatkowi od towarów i usług) nie ma prawa do obniżenia podatku należnego o podatek VAT wskazany na takich fakturach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o VAT.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza (zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT) obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przedstawiony wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definiuje działalność gospodarczą znacznie szerzej, niż to wynika z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: z 2010 r. Dz. U. Nr 220, poz. 1447 z późn. zm.). Powołana ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje bowiem zarobkową działalność wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

O ile ustawa o swobodzie działalności gospodarczej za działalność gospodarczą uznaje jedynie czynności wykonywane w sposób ciągły, zorganizowany i profesjonalny, o tyle ustawa o podatku VAT katalog podatników poszerza o podmioty, które - mimo, że czynność wykonały jednorazowo - działały z zamiarem i w okolicznościach określonych przez ustawę za działalność gospodarczą.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, iż dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, iż w myśl art. 693 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierania pożytków, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia "działalność gospodarcza", w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce przede wszystkim poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.). W tym przypadku ustawa nie wprowadza wymogu częstotliwości wykorzystywania, lecz ciągłości wykorzystywania. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania.

Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa dzierżawy wskazuje, iż ma ona charakter długotrwały, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji dzierżawa wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, bez względu na to, czy dzierżawa będzie prowadzona w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jako podatnik VAT czynny prowadzi działalność polegająca na wydobywaniu kopalin i ich obróbki lub sprzedaży. Wnioskodawca jako dzierżawca zawiera mowy dzierżawy gruntów w celu dobywania kopalin z osobami fizycznymi. Zawierane urnowy mają zatem związek z działalnością Wnioskodawcy. Umowy dzierżawy przewidują płatność na rzecz wydzierżawiającego z tytułu czynszu dzierżawnego w zależności od ilości wydobytych kopalin rozliczanego w okresach miesięcznych. Ponadto Wnioskodawca jako dzierżawca zwróci wydzierżawiającemu kwoty zapłaconego podatku od nieruchomości. Umowy dzierżawy nie określają, czy kwoty płacone przez Wnioskodawcę są kwotami netto. Nie wynika też z nich jaki jest charakter gruntów, tzn. czy są to grunty rolne czy też nie, ani czy grunty te tworzą gospodarstwo rolne w rozumieniu ustawy o podatku rolnym. Umowy nie wskazują też, aby zostały zawarte z wydzierżawiającym w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Część z wydzierżawiających zarejestrowała się na VAT i jako podatnicy VAT czynni wystawiają Wnioskodawcy faktury VAT. Kwoty otrzymywane przez wydzierżawiających nie uprawniają ich do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Biorąc pod uwagę treść przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług tut. Organ podatkowy, wbrew stanowisku Wnioskodawcy, stwierdza, że osoby fizyczne, które świadczą we własnym imieniu i na własny rachunek usługi dzierżawy występują w charakterze podatnika podatku od towarów i usług i prowadzą działalność gospodarczą określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, bowiem zgodnie z definicją zawartą w tym przepisie, dokonują czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Niewątpliwym bowiem w niniejszej sprawie jest fakt, że umowa dzierżawy zawierana pomiędzy Wnioskodawcą a osobami fizycznymi ma charakter długotrwały, a uzyskiwane przez osoby fizyczne korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. Bez znaczenia w tym momencie jest treść zawartej pomiędzy stronami umowy dzierżawy m.in. w zakresie charakteru gruntów, czy informacji w zakresie prowadzenia przez wydzierżawiających działalności gospodarczej.

Zatem dokonywane przez osoby fizyczne czynności polegające na wydzierżawianiu Wnioskodawcy nieruchomości w celu wydobywania kopalin i ich obróbki noszą znamiona odpłatnego świadczenia usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 i podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Zatem w przedstawionych okolicznościach znajdzie zastosowanie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT i wydzierżawiający po przekroczeniu obrotów 150 000 zł mają obowiązek rejestracji dla celów podatku VAT.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i ust. 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zaznaczyć, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

W niniejszej sprawie Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem VAT prowadzi działalność gospodarczą polegającą na wydobywaniu kopalin i ich obróbki lub sprzedaży. W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca konstruując normy prawne wskazał zamknięty i wyczerpujący katalog czynności, które podlegają zwolnieniu od opodatkowania podatkiem VAT lub w ogóle temu podatkowi nie podlegają. W ocenie tut. Organu czynności związane z wydobywaniem kopalin są czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem żaden przepis ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych do niej nie stanowi, że czynności te są zwolnione lub nie podlegają temu podatkowi.

Biorąc pod uwagę powyższe spostrzeżenia tut. Organ podatkowy stoi na stanowisku, że jeżeli uzyskany przez osobę fizyczną czynsz dzierżawny jest opodatkowany podatkiem od towarów i usług, to Wnioskodawcy - z uwagi na spełnienie podstawowej przesłanki warunkującej prawo do odliczenia podatku naliczonego, jaką jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi - przysługuje prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie usług dzierżawy. Wbrew stanowisku Wnioskodawcy nie zachodzą w niniejszej sprawie przesłanki do zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 1118/11) oraz wyroków ETS z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 tut. Organ podatkowy stwierdza, że zapadły one w odniesieniu do stanów faktycznych, które różnią się znacznie od sytuacji opisanej w przedmiotowym wniosku, a mianowicie dotyczyły sprzedaży nieruchomości (a więc dostawy towarów), a nie świadczenia usług dzierżawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.