IPPP2-443-441/10-6/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r., data nadania 29 lipca 2010 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 19 lipca 2010 r. nr IPPP2-443-441/10-2/KG (skutecznie doręczonym w dniu 23 lipca 2010 r.) oraz pismem z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu 4 października 2010 r., data nadania 1 października 2010 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 20 września 2010 r. nr IPPP2-443-441/10-4/KG (skutecznie doręczonym w dniu 24 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

* w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej "prowizję za udzielone poręczenie" - jest prawidłowe,

* w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej "prowizję za zrealizowane poręczenie" - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 czerwca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej prowizje od udzielonego poręczenia.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 29 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r., data nadania 29 lipca 2010 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 19 lipca 2010 r. nr IPPP2-443-441/10-2/KG (skutecznie doręczonym w dniu 23 lipca 2010 r.) oraz pismem z dnia 30 września 2010 r. (data wpływu 4 października 2010 r., data nadania 1 października 2010 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie tut. Organu z dnia 20 września 2010 r. nr IPPP2-443-441/10-4/KG (skutecznie doręczonym w dniu 24 września 2010 r.). Wniosek został uzupełniony w terminach ustawowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz związane z nim zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie m.in. usług gastronomicznych oraz usług sprzątania na obiektach.

Strona w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży usług, w wyniku której jej kontrahenci są obowiązani do uiszczania płatności za wykonywane usługi. Zapłata za świadczenia nie następuje w terminie określonym w umowie, jak też w okresie późniejszym. Spółka dążąc do zminimalizowania strat wynikających z braku płatności i poprawy sytuacji finansowej, postanowiła odzyskać wierzytelności poprzez znalezienie podmiotów, które mogłyby wstąpić w miejsce dłużnika.

Wnioskodawca podpisał umowę poręczenia z T. Sp. z o.o. (dalej: "Spółka T."). Strony ustaliły, że Spółka T. jako poręczyciel spłaci nieuregulowane zobowiązanie Dłużnika. Zobowiązanie obejmuje niespłaconą przez Dłużnika należność główną oraz niespłacone odsetki od poręczonej kwoty. Jednocześnie Wnioskodawca w oparciu o sporządzoną przez Spółkę T. analizę finansową Dłużnika, udziela Dłużnikowi ostatecznego terminu do spełnienia świadczenia. Wraz z oświadczeniem Wnioskodawca zobowiązuje się poinformować listem poleconym Dłużnika o zawartej umowie poręczenia ze Spółką T.

W celu realizacji przez Dłużnika spłaty zobowiązania w terminie wskazanym w oświadczeniu przesłanym do Dłużnika, Wnioskodawca upoważnia Spółkę T. do prowadzenia z Dłużnikiem rozmów w sprawie spłaty zobowiązań objętych poręczeniem na rachunek Wnioskodawcy. Spółka T. na podstawie udzielonego pełnomocnictwa, wykorzystując swoje doświadczenie w prowadzeniu negocjacji z dłużnikami podejmie działania mające na celu spłatę zobowiązania przez Dłużnika w terminie wskazanym w oświadczeniu przesłanym przez Wnioskodawcę do Dłużnika.

W przypadku niespłacenia poręczonego zobowiązania przez Dłużnika w ostatecznym terminie zapłaty, strony ustalają, że datą wezwania Spółki T. do spłaty poręczonego zobowiązania jest następny dzień roboczy po dniu wskazanym w oświadczeniu.

W zakresie spłaconego zobowiązania Spółka T. staje się wierzycielem Dłużnika z prawem do naliczania odsetek za opóźnienie od dnia wezwania Dłużnika do spłaty zobowiązania względem Spółki T.

Za realizację wyżej wymienionej umowy Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić Spółce T. z tytułu udzielonego poręczenia dwa rodzaje prowizji:

* prowizję za udzielone poręczenie,

* prowizję za zrealizowanie poręczenia.

Zapłata prowizji następuje na podstawie faktury VAT wystawionej przez Spółkę T. na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca otrzymał od Spółki T. fakturę VAT za prowizję od udzielonego poręczenia oraz za prowizję z tytułu zrealizowanego poręczenia. Faktura VAT obejmuje kwotę netto plus podatek VAT wysokości 22%.

Pismem z dnia 30 września 2010 r. Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek wskazując, iż poręczenie stanowi klasyczną obok umowy gwarancyjnej czy weksla postać zabezpieczenia typu osobistego. Podstawą powstania zabezpieczenia tego typu jest umowa, przez którą poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie, na wypadek gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Poręczenie należy do kauzalnych czynności prawnych, a przyczyną prawną jest zabezpieczenie wierzytelności (causa cavendi).

Umowa poręczenia może mieć charakter nieodpłatny lub odpłatny. Odpłatność ta natomiast - jak wskazuje utrwalona już doktryna - może mieć charakter wynagrodzenia za sam fakt udzielenia poręczenia (a więc za przyjęcie odpowiedzialności za zobowiązanie dłużnika) albo za jego wykonanie w wypadku spełnienia się ustawowych i umownych przesłanek. Podstawową cechą umowy poręczenia jest jej akcesoryjność. Zobowiązanie poręczyciela pozostaje w stosunku zależności do zobowiązania dłużnika głównego i zasadniczo dzieli jego los. W przypadku zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika lub przez osobę trzecią albo w przypadku wygaśnięcia wierzytelności z innych tytułów wygasa również zobowiązanie poręczyciela. Odpowiedzialność poręczyciela jest zatem uzależniona od istnienia ważnego zobowiązania dłużnika, którego poręczyciel dług poręczył. O akcesoryjności poręczenia przesądza także zależność między zakresem odpowiedzialności poręczyciela a rozmiarem zobowiązania dłużnika, co przekłada się na odpowiedzialność poręczyciela także za wszelkie dodatkowe zobowiązania przewidziane zobowiązaniem głównym (np. odsetki, koszty postępowania). Ma to również oczywiście wpływ na wysokość prowizji na jaką strony umowy poręczenia się zgodziły. Czynności prawne dokonane przez wierzyciela z dłużnikiem głównym po udzieleniu poręczenia nie zwiększają zobowiązania poręczyciela. Ponadto poręczycielowi przeciwko wierzycielowi przysługują tylko te zarzuty, a równocześnie wszystkie, które wobec niego przysługują dłużnikowi.

Przedmiotem poręczenia może być każde zobowiązanie dłużnika, bez względu na jego źródło. W stanie faktycznym obejmującym swym zasięgiem pytanie Wnioskodawcy wskazać należy, iż Wnioskodawca jako strona umowy poręczenia oświadczył, iż posiada on określone umową wymagalne wierzytelności pieniężne, które stały się przedmiotem poręczenia. W ramach umowy poręczenia, Poręczyciel zobowiązał się natomiast do spłaty zobowiązania dłużnika w określonym umową terminie i pod warunkami tam wymienionymi.

Konkludując zatem, "prowizja za udzielone poręczenie" jest formą odpłatności za przejęcie samej odpowiedzialności za zobowiązanie dłużnika względem wierzyciela przez Poręczającego. Implikacją tego natomiast jest powstający po stronie Wnioskodawcy obowiązek zapłaty prowizji na rzecz poręczającego w terminie określonym umową jednak uzależnionym od samego jej podpisania przez strony.

"Prowizja za zrealizowane poręczenie" ma charakter swoistej rekompensaty za spełnienie świadczenia przez poręczającego, zamiast dłużnika na rzecz wierzyciela (Wnioskodawcy), który tego świadczenia nie spełnił lub nie mógł spełnić.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może odliczyć VAT od faktury z tytułu realizacji umowy poręczenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług prowizji z tytułu udzielonego poręczenia, jak i prowizji za zrealizowane poręczenie, nie daje podstawy do odliczenia zawartego na fakturze VAT, gdyż usługi te wg PKWiU zawarte są w grupowaniu 65.23.10., oraz na mocy art. 88 ust. 3a pkt 2 nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrot różnicy podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy: transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz związanego z nim zdarzenia przyszłego

* w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej "prowizję za udzielone poręczenie" - uznaje się za prawidłowe,

* w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej "prowizję za zrealizowane poręczenie" - uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 (art. 8 ust. 3 ustawy o VAT).

Uwzględniając powyższe, każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w definicji usługi. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest bowiem szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 -22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 4 ustawy, podstawę opodatkowania czynności maklerskich, czynności wynikających z zarządzania funduszami inwestycyjnymi, czynności wynikających z umowy agencyjnej lub zlecenia, pośrednictwa, umowy komisu lub innych usług o podobnym charakterze stanowi dla prowadzącego przedsiębiorstwo maklerskie, zarządzającego funduszami inwestycyjnymi, agenta, zleceniobiorcy lub innej osoby świadczącej usługi o podobnym charakterze - kwota prowizji lub innych postaci wynagrodzeń za wykonanie usługi, pomniejszona o kwotę podatku, z zastrzeżeniem ust. 3.

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji nr 3 powołanego załącznika, wymieniono usługi pośrednictwa finansowego sklasyfikowane w sekcji J ex (65-67), z wyłączeniem:

W objaśnieniach do ww. załącznika ustawodawca wskazał, iż oznaczenie "ex" dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja została udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionych w złożonym wniosku okoliczności wynika, iż Wnioskodawca dążąc do minimalizacji strat wynikających z braku płatności za świadczone usługi, postanowił odzyskać wierzytelności poprzez zaangażowanie podmiotów, które mogłyby wstąpić w miejsce dłużnika. Wnioskodawca podpisał umowę poręczenia, w ramach której Strony ustaliły, że Poręczyciel spłaci nieuregulowane zobowiązanie Dłużnika. Zobowiązanie obejmuje niespłaconą przez Dłużnika należność główną oraz niespłacone odsetki od poręczonej kwoty. Jednocześnie Wnioskodawca w oparciu o sporządzoną przez Poręczyciela analizę finansową Dłużnika, udziela Dłużnikowi ostatecznego terminu do spełnienia świadczenia. Wraz z oświadczeniem Wnioskodawca zobowiązuje się poinformować listem poleconym Dłużnika o zawartej umowie poręczenia ze Spółką T.

W celu realizacji przez Dłużnika spłaty zobowiązania w terminie wskazanym w oświadczeniu przesłanym do Dłużnika, Wnioskodawca upoważnia Poręczyciela do prowadzenia z Dłużnikiem rozmów w sprawie spłaty zobowiązań objętych poręczeniem na rachunek Wnioskodawcy. Spółka na podstawie udzielonego pełnomocnictwa wykorzystując swoje doświadczenie w wprowadzeniu negocjacji z dłużnikami podejmie działania mające na celu spłatę zobowiązania przez Dłużnika w terminie wskazanym w oświadczeniu przesłanym przez Wnioskodawcę do Dłużnika.

W przypadku niespłacenia poręczonego zobowiązania przez Dłużnika w ostatecznym terminie zapłaty, strony ustalają, że datą wezwania Spółki T. do spłaty poręczonego zobowiązania jest następny dzień roboczy po dniu wskazanym w oświadczeniu.

W zakresie spłaconego zobowiązania Spółka T. staje się wierzycielem Dłużnika z prawem do naliczania odsetek za opóźnienie od dnia wezwania Dłużnika do spłaty zobowiązania względem Spółki T. Za realizację wyżej wymienionej umowy Wnioskodawca zobowiązuje się zapłacić Spółce T. z tytułu udzielonego poręczenia dwa rodzaje prowizji.

Wypłacane przez Zainteresowanego prowizje wynikają z zawarcia jednej umowy, mającej na celu odzyskanie wierzytelności. Pierwsza z prowizji stanowi "prowizję za udzielone poręczenia" i jest formą odpłatności za przejęcie samej odpowiedzialności za zobowiązanie dłużnika względem wierzyciela przez Poręczającego. Druga z wypłacanych prowizji to "prowizja za zrealizowanie poręczenia", która ma charakter swoistej rekompensaty za spełnienie świadczenia przez poręczającego, zamiast dłużnika na rzecz wierzyciela (Wnioskodawcy), który tego świadczenia nie spełnił lub nie mógł spełnić.

Przedmiotowe usługi Wnioskodawca klasyfikuje wg PKWiU do grupowania 65.23.10, tj. "Usługi pośrednictwa finansowego, gdzie indziej niesklasyfikowane".

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że wypłacana przez Wnioskodawcę "prowizja za udzielone poręczenie" stanowi odpłatność za świadczoną przez Poręczyciela usługę pośrednictwa finansowego sklasyfikowaną pod symbolem PKWiU 65.23.10, zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z pozycją nr 3 załącznika nr 4 do ustawy.

Zatem należy zgodzić się z Wnioskodawcą, iż zastosowanie w przedmiotowej sytuacji znajdzie powołany powyżej art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, a co za tym idzie Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z otrzymanej faktury dokumentującej wypłatę "prowizji za udzielone poręczenie".

Zatem stanowisko Wnioskodawcy odnośnie kwestii odliczenia kwoty podatku z faktury dokumentującej "prowizję za udzielone poręczenie" należy uznać za prawidłowe.

Świadczona przez Poręczyciela usługa poręczenia spłaty wierzytelności, gdzie wynagrodzenie stanowi "prowizja za zrealizowane poręczenie", nie stanowi usługi pośrednictwa finansowego, zwolnionej na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z pozycją nr 3 załącznika nr 4 do ustawy. Jak wskazuje Wnioskodawca, w zakresie spłaconego zobowiązania Poręczyciel staje się wierzycielem Dłużnika, z prawem do naliczania odsetek za opóźnienie od dnia wystawienia wezwania do spłaty zobowiązania względem Spółki. Z uwagi na fakt, iż "prowizja za zrealizowane poręczenie" ma charakter wynagrodzenia za spełnienie świadczenia przez Poręczającego, tj. za przejęcie wierzytelności, czynności tej nie można uznać za usługę pośrednictwa finansowego, zwolnioną od podatku VAT.

Reasumując, należy podkreślić, iż dokonywane przez Poręczyciela przejęcie wierzytelności w celu ich windykacji (ewentualnie oczekiwania na spełnienie świadczenia przez dłużnika) lub w celu dalszej ich sprzedaży stanowi świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, przedmiotowa czynność nie będzie korzystała zatem ze zwolnienia od podatku, bowiem działalność w zakresie obrotu wierzytelnościami jest wyłączona ze zwolnienia od podatku VAT. Przepisy ustawy ani przepisy wykonawcze do niej nie przewidują w stosunku do usług ściągania długów preferencyjnej stawki podatku, a zatem usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem w wysokości 22%.

Reasumując, świadczona przez Poręczyciela usługa nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT, a zatem w przedmiotowej sytuacji nie znajdzie zastosowania powołany przez Zainteresowanego art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, a co za tym idzie Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT z otrzymanej faktury dokumentującej wypłatę "prowizji za zrealizowane poręczenie".

Zatem stanowisko Wnioskodawcy odnośnie kwestii odliczenia kwoty podatku z faktury dokumentującej "prowizję za zrealizowane poręczenie" należy uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że analiza prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę we wniosku klasyfikacji usług do właściwego grupowania statystycznego, nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego.

Zatem, Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny stanowiska przedstawionego przez Wnioskodawcę w zakresie klasyfikacji statystycznej usługi będącej przedmiotem wniosku.

Na mocy ustawy z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888), która zmieniła treść art. 14f § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, od dnia 20 września 2008 r. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega opłacie w wysokości 40 zł W przypadku wystąpienia w jednym wniosku odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego (art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej). Z uwagi na to, że Strona wniosła w dniu 24 czerwca 2010 r. opłatę w wysokości 200 zł, różnica w kwocie 120 zł zostanie zwrócona, zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej, na wskazany przez Wnioskodawcę nr rachunku bankowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.