IPPP2/443-420/07-6/S/SAP/MM - Bezpośrednie zastosowanie przepisu 132 ust. 1 lit. f Dyrektywy VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2007 r. (data wpływu bo BKIP w Płocku 8 października 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zaistnienia przesłanek do bezpośredniego zastosowania przepisu art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy VAT - jest prawidłowe.

W dniu 8 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zaistnienia przesłanek do bezpośredniego zastosowania przepisu art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy VAT (pyt. nr 1), uzupełniony pismem z dnia 3 grudnia 2007 r. (data wpływu do Biura KIP w Płocku 5 grudnia 2007 r.) w odpowiedzi na wezwanie IPPP2/443-420/07-3/SAP z dnia 21 listopada 2007 r. do uzupełnienia wniosku, otrzymanego w dniu 26 listopada 2007 r.

W dniu 4 stycznia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał postanowienie nr IPPP2/443-420/07-5/SAP odmawiające wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia interpretacji indywidualnej (data doręczenia postanowienia Spółce w dniu 9 stycznia 2008 r.). Na to postanowienie Strona złożyła w dniu 16 stycznia 2008 r. zażalenie. W konsekwencji tut. Organ wydał postanowienie nr IPPP2/443-87/08-2/SAP utrzymujące w mocy postanowienie nr IPPP2/443-420/07-5/SAP z dnia 4 stycznia 2008 r. Postanowienia te były przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1031/08 uchylono zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Ministra Finansów z dnia 4 stycznia 2008 r. IPPP2/443-420/07-5/SAP. Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 61/09 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca świadczyć będzie usługi wyłącznie na rzecz swoich wspólników, będących spółkami powiązanymi należącymi do Grupy x. Obecnie wspólnikami Spółki są:

Planuje się, że w przyszłości do Spółki będą mogły przystąpić, w charakterze wspólników, także inne podmioty z Grupy x, których podstawowym przedmiotem działalności jest świadczenie usług w zakresie pośrednictwa finansowego lub świadczenie usług ubezpieczeniowych.

W ramach usług świadczonych na rzecz swoich wspólników Wnioskodawca wykonywać będzie czynności w następującym zakresie:

* wsparcie sprzedaży produktów bankowych i ubezpieczeniowych

* opracowywanie strategu rozwoju Usługobiorców;

* wsparcie administracyjne, sekretarskie i biurowe Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń;

* prowadzenie ksiąg rachunkowych Banku oraz Towarzystwa Ubezpieczeń;

* tworzenie systemów bezpieczeństwa informacyjnego niezbędnego i właściwego dla instytucji bankowej i ubezpieczeniowej;

* wsparcie Zarządów Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń pod kątem organizacyjnym;

* wsparcie techniczne i informatyczne usług bankowych i ubezpieczeniowych świadczonych przez Bank i Towarzystwo Ubezpieczeń, w tym przetwarzanie danych oraz zarządzanie bazami danych;

* wsparcie zarządzania kanałami dystrybucji produktów bankowych i ubezpieczeniowych w tym przykładowo wsparcie sieci Usługobiorców telefonicznych centrów obsługi klientów,

* wsparcie w zakresie zarządzania kadrami Usługobiorców poprzez między innymi rekrutację, szkolenie personeludla prowadzenia działalności bankowej i ubezpieczeniowej oraz obsługę płacową

* wsparcie obsługi procesów dostaw towarów i usług wykorzystywanych w działalności Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń; public relations, komunikacja i marketing;

* opracowywanie i obsługa produktów bankowych i ubezpieczeniowych;

* ocena zgodności wewnętrznych procedur Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń z przepisami prawa;

* zarządzanie nieruchomościami Usługobiorców;

* tworzenie systemu bezpieczeństwa osób i mienia Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń;

* sprzątanie obiektów biurowych Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń;

* dzierżawa i wynajem samochodów oraz sprzętu biurowego i mebli dla Banku oraz Towarzystwa Ubezpieczeń.

Ponadto, Wnioskodawca może również świadczyć usługi wsparcia sprzedaży produktów bankowych i ubezpieczeniowych, jak również prowadzić na rzecz Banku i Towarzystwa Ubezpieczeń, w zakresie dozwolonym przepisami prawa bankowego i ubezpieczeniowego obsługę ich klientów. W szczególności, obsługa ta może polegać na informowaniu klientów o produktach przyjmowaniu zgłoszeń o szkodach sprzedaży produktów bankowych itd.

Powyższe czynności stanowić będą wyłączny zakres czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę, zaś jedynymi podmiotami z nich korzystającymi będą jego wspólnicy (tj. obecnie Bank i Towarzystwo Ubezpieczeń), świadczący usługi w zakresie pośrednictwa finansowego bądź usługi ubezpieczeniowe - a zatem podmioty świadczące usługi przedmiotowo zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Należy przy tym wskazać, iż działalność podlegająca zwolnieniu od podatku VAT wykonywana przez Bank i Towarzystwo Ubezpieczeń ma dla tych podmiotów charakter zdecydowanie dominujący. Niemniej jednak, w niewielkim zakresie podmioty te dokonują również sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT obejmującej m.in. wynajem powierzchni biurowej, sprzedaż towarów przejętych w ramach zabezpieczenia kredytu przez Bank, a także świadczenie usług factoringu. Zależnie od zakresu tych czynności oraz innych czynności uprawniających do odliczenia podatku naliczonego VAT, po stronie Banku może wystąpić prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT z zastosowaniem współczynnika sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ustawy o VAT. Niemniej jednak współczynnik sprzedaży za 2006 r. kształtował się na poziomie 0,95 %.

Całokształt opisywanych czynności, które wykonywane będą przez Wnioskodawcę, stanowić będzie kompleksową i niezbędną obsługę wspólników Wnioskodawcy w zakresie prowadzonej przez te podmioty działalności bankowej i ubezpieczeniowej, w tym np. w zakresie tworzenia procedur wykrywania i raportowania transakcji podejrzanych, przeciwdziałania procederowi prania brudnych pieniędzy, sprzedaży produktów bankowych i ubezpieczeniowych oraz tworzenia systemów mających na celu zapewnienia bezpieczeństwa informacji w działalności wspólników Wnioskodawcy.

Natomiast rozliczenie za usługi, które świadczone będą przez Wnioskodawcę na rzecz Usługobiorców, oparte będzie jedynie na zwrocie poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów związanych z wykonywaniem usług, tj. obciążając wspólników Wnioskodawca nie będzie naliczał marży od kwot ponoszonych przez siebie kosztów. Jest to rozwiązanie naturalnie wynikające z konstrukcji spółki jawnej, która nie jest odrębnym podatnikiem podatku dochodowego - jej przychody i koszty rozliczane są przez wspólników. Zważywszy na to i wziąwszy pod uwagę fakt, iż jedynymi usługobiorcami Wnioskodawcy będą jego wspólnicy, ustalenie jakiejkolwiek marży byłoby działaniem sztucznym a z podatkowego punktu widzenia zbędnym i prowadzącym do potencjalnych zakłóceń rozliczeń.

Podsumowując powyższe, należy podkreślić, iż:

* Wnioskodawca w ramach stałego zlecenia świadczyć będzie usługi wyłącznie na rzecz swoich wspólników, których dominującą działalność stanowi działalność w zakresie pośrednictwa finansowego (usługi bankowe) oraz działalność w zakresie ubezpieczeń, które to usługi są zwolnione od podatku VAT;

* opisane usługi, które będą świadczone przez Wnioskodawcę mają kluczowe znaczenie i są niezbędne dla prowadzenia działalności bankowej i ubezpieczeniowej; w szczególności, działalność bankowa i ubezpieczeniowa bez korzystania z czynności, o których mowa powyżej, nie może być prowadzona;

* rozliczenie z tytułu wykonywanych usług stanowić będzie wyłącznie zwrot kosztów poniesionych w związku z wykonywaniem przedmiotowych usług na rzecz wspólników;

* usługi świadczone przez Wnioskodawcę nie będą niosły ze sobą ryzyka pogorszenia warunków konkurencji, gdyż dotychczas usługi te wykonywane były przez wewnętrzne departamenty funkcjonujące zarówno w strukturach Banku, jak i Towarzystwa Ubezpieczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy art. 132 ust. 1 lit. (f) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej, odpowiadający brzmieniem wcześniejszemu art. 13A ust. 1 lit. (f) Szóstej Dyrektywy VAT, nie został prawidłowo zaimplementowany przez polskiego ustawodawcę a w związku z tym możliwe jest bezpośrednie zastosowanie tego artykułu przez podmioty krajowe.

Zdaniem Wnioskodawcy polski ustawodawca nie wprowadził do polskiej ustawy o VAT bezwarunkowych przepisów dotyczących zwolnienia od podatku VAT ujętych w art. 132 Dyrektywy VAT do czego był zobowiązany. Nieprawidłowa implementacja powyższego artykułu Dyrektywy VAT polega na braku wprowadzenia do polskiej ustawy o VAT zwolnienia zawartego w ust. 1 lit. (f) art. 132 Dyrektywy VAT. W związku z powyższym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do bezpośredniego zastosowania zwolnienia zawartego w art. 132 ust. 1 lit (f) tej Dyrektywy.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP do źródeł powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej zalicza się Konstytucję ustawy ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Przepis art. 91 ust. 1 i 3 Konstytucji RP stanowi natomiast, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Polskę umowy konstytuującej organizację międzynarodową prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami.

Warunki powyższe spełnia podpisany przez Polskę 16 kwietnia 2003 r. Traktat o przystąpieniu do Unii Europejskiej. Traktat ten został ratyfikowany przez Polskę i ogłoszony w Dzienniku Ustaw nr 90 z 2004 r.

W świetle wyżej cytowanych przepisów Konstytucji RP nie ulega wątpliwości, iż Traktat o przystąpieniu Polski do UE z dniem 30 kwietnia 2004 r. stał się częścią krajowego porządku prawnego a prawo stanowione przez UE począwszy od dnia 1 maja 2004 r. jest stosowane w Polsce bezpośrednio, z zastrzeżeniem, iż w razie kolizji z krajowymi ustawami, przysługuje mu w tymże stosowaniu pierwszeństwo. Nie ulega więc wątpliwości, iż z punktu widzenia Konstytucji RP istnieje pierwszeństwo prawa opartego na Traktacie o przystąpieniu do UE nad prawem wewnętrznym. Pogląd ten znajduje także poparcie w doktrynie prawa polskiego w tym prawa podatkowego (tak np. prof. R. Mastalski w publikacji Wykładnia prawa podatkowego po wejściu Polski do Unii Europejskiej (Przegląd Podatkowy 8/2004), w którym to artykule autor stwierdza m.in., iż "w przypadku konfliktu pomiędzy przepisami Konstytucji a przepisami prawa wspólnotowego niezależnie od kontrowersji jakie to wzbudza należy podzielić prezentowane już stanowisko ETS o zastosowaniu prawa wspólnotowego").

Należy podnieść, iż z art. 53 Traktatu o przystąpieniu do UE wynika, iż nowe państwa członkowskie Unii Europejskiej, a więc również Polskę, uznaje się za adresatów dyrektyw w rozumieniu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, o ile takie dyrektywy zostały skierowane do wszystkich państw członkowskich. Warunek ten spełnia niewątpliwie Dyrektywa VAT. Dodatkowo, art. 54 Traktatu o przystąpieniu do UE podkreśla, iż nowe państwa członkowskie wprowadzą w życie środki niezbędne do przestrzegania przepisów dyrektyw w rozumieniu art. 249 TWE. Zgodnie z art. 249 akapit 3 TWE, państwa członkowskie mają obowiązek pełnego i terminowego transponowania treści dyrektyw do krajowego porządku prawnego.

Nie ulega wątpliwości, iż zapis ten powoduje, iż, po pierwsze, Polska jest adresatem dyrektyw Rady Wspólnoty, ze wszystkimi tego konsekwencjami, po drugie zaś Polska zobowiązała się do wprowadzenia, z dniem 1 maja 2004, środków realizujących cele postawione w dyrektywach. W przypadku Dyrektywy VAT takim środkiem jest ustawa o VAT oraz przepisy do niej wykonawcze. W przypadku natomiast braku bądź błędnej, względnie nieterminowej, implementacji rozwiązań dyrektywy przez instytucje krajowe możliwe jest bezpośrednie zastosowanie jej przepisów.

W kwestii bezpośredniego zastosowania przepisów dyrektywy wielokrotnie wypowiadał się w swoich orzeczeniach Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Jednym z pierwszych takich orzeczeń był wyrok w sprawie Ursuli Becker (nr 8/81), w której to sprawie ETS orzekł, iż w każdym przypadku, w którym przepisy dyrektywy wydają się być:

* bezwarunkowe co do przedmiotu;

* wystarczająco precyzyjne,

* przepisy wprowadzające nie zostały przyjęte wcale bądź w wyznaczonym terminie przez państwo członkowskie,

na przepisy dyrektywy podatnik może się powoływać w związku z jakimkolwiek przepisem krajowym niezgodnym dyrektywą. Tym samym niezaimplementowane (względnie błędnie bądź nieterminowo zaimplementowane) przepisy Szóstej Dyrektywy (oraz Dyrektywy VAT), jeżeli mają charakter bezwarunkowy i wystarczająco precyzyjne, mogą być przez podatników polskich stosowane wprost. Formułę dotyczącą bezpośredniego stosowania Dyrektywy w podobnych okolicznościach ETS powtarzał w szeregu kolejnych orzeczeń, w tym m.in. w wyrokach w sprawach C-255/81 (Grendel), C-70/83 (Kloppenburg), C-9/90 (Francovich), C-207/87 (Weissgerber).

Zdaniem Wnioskodawcy, porównując zakres art. 132 Dyrektywy z zakresem usług wymienionych w art. 43 oraz załączniku nr 4 do ustawy o VAT, należy stwierdzić, iż lista czynności zwolnionych zawartych w polskich przepisach jest niepełna w odniesieniu do zakresu zwolnień od podatku VAT zawartych w art. 132 Dyrektywy VAT. Oznacza to, iż poprzez brak uwzględnienia w polskiej ustawie o VAT niektórych kategorii zwolnień od podatku przewidzianych w art. 132 Dyrektywy, przepisy Dyrektywy VAT (i Szóstej Dyrektywy) nie zostały w tym zakresie zaimplementowane do krajowego porządku prawnego.

W szczególności, wśród czynności zwolnionych od podatku VAT przewidzianych w polskiej ustawie o VAT, brak jest z całą pewnością zwolnienia, które przewidziane zostało w art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy VAT, a obejmującego usługi świadczone przez niezależne grupy osób, których działalność jest zwolniona lub nie podlega opodatkowaniu VAT, w celu świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio koniecznych dla wykonywania ich działalności, gdy grupy te żądają od członków całkowitego zwrotu części ogólnie poniesionych wydatków.

Konstrukcja przepisu art. 132 Dyrektywy VAT, zgodnie z którym państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje wskazuje, iż przepis ten ma charakter bezwarunkowy, a nie fakultatywny, co oznacza, iż państwo członkowskie ma obowiązek, a nie jedynie możliwość jego wprowadzenia. Oznacza to, iż wszystkie kategorie zwolnień od podatku przewidziane w art. 132 Dyrektywy VAT muszą wprowadzone przez wszystkie państwa członkowskie UE.

Co więcej, z całą pewnością uznać należy, iż art. 132 ust. 1 lit. (f) Dyrektywy VAT jest przepisem sformułowanym w sposób jasny i wystarczająco precyzyjny. Przepis ten wskazuje bowiem w sposób jasny i klarowny na warunki konieczne dla możliwości zastosowania zwolnienia od VAT. Przepis ten odnosi się bowiem do:

* niezależnych grup osób, świadczących usługi na rzecz swoich członków, których działalność jest zwolniona lub nie podlega opodatkowaniu VAT;

* świadczone usługi mają być bezpośrednio konieczne (niezbędne) dla wykonywania działalności przez członków grupy;

* grupy te żądają od swoich członków całkowitego zwrotu części ogólnie poniesionych wydatków;

* zwolnienie od podatku VAT udzielone niezależnej grupie osób nie może prowadzić do zakłócenia konkurencji.

Połączenie bezwarunkowości i precyzji analizowanego przepisu skutkuje po stronie państwa członkowskiego obowiązkiem zastosowania zwolnienia dla usług, jeśli określone powyżej warunki są spełnione. Na obowiązek taki wskazują liczne już orzeczenia polskich sądów administracyjnych oraz ugruntowana linia orzecznicza ETS.

Na gruncie polskiego orzecznictwa, sądy wielokrotnie powoływały się na przepisy Szóstej Dyrektywy. W orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 12 października 2005 r. (sygn. akt III SA/Wa 2219/05), sąd wskazał, iż przepisy polskiej ustawy o VAT stanowią prawo zharmonizowane z systemem prawa wspólnotowego, a także opierając się na orzecznictwie ETS podkreślił, iż przesłankami bezpośredniego zastosowania dyrektywy są: upływ terminu implementacji dyrektywy, bezpośredni związek przepisów dyrektywy z przedmiotem uprawnień jednostki i bezwarunkowy charakter przepisów dyrektywy". Natomiast w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 stycznia 2006 r. (I FSK 959/05), sąd stwierdził, iż polskie organy administracyjne i prawodawcze związane z postanowieniami TWE i orzekając w zakresie podatku VAT nie mogą pominąć regulacji Szóstej Dyrektywy. Kolejnym potwierdzającym możliwość bezpośredniego zastosowania dyrektywy na gruncie polskich przepisów jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 października 2006 r. (III SA/Wa 1744/06), w którym sąd potwierdził, iż zakres tzw. usług niematerialnych, opodatkowanych w miejscu siedziby usługobiorcy, winien być określany bezpośrednio poprzez pryzmat art. 9 ust. 2 lit. (e) Szóstej Dyrektywy, nie zaś poprzez zawężający zakres tych usług art. 27 ust. 3 i 4 ustawy o VAT.

Możliwość bezpośredniego zastosowania art. 132 Dyrektywy VAT dowodzą również liczne wyroki ETS wydane pod rządami Szóstej Dyrektywy i odnoszące się do ówczesnego art. 13A Szóstej Dyrektywy. Przykładowo, w sprawie Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej (C-13/06), ETS orzekł, iż usługi pomocy drogowej świadczone w razie zaistnienia wypadku bądź awarii samochodu za pobraniem rocznej opłaty ryczałtowej mieszczą się w definicji "usług ubezpieczeniowych", o których mowa w art. 13B (a) Szóstej Dyrektywy, a tym samym są objęte zwolnieniem od podatku VAT na podstawie Szóstej Dyrektywy. W przedstawionym orzeczeniu, warte podkreślenia jest to, iż w ustawodawstwie greckim usługi, do których odniósł się Trybunał nie były usługami zwolnionymi od podatku VAT, co stało się podstawą dla ETS do potwierdzenia, iż wskazany przepis Szóstej Dyrektywy znajduje zastosowanie bezpośrednio.

W innym orzeczeniu, w sprawie Abbey National (C-69/04) ETS stwierdził, iż bezpośrednio w oparciu o Szóstą Dyrektywę zwolnienie zarządzania specjalnymi funduszami inwestycyjnymi przewidziane w art. 13B lit. d) pkt 6 Szóstej Dyrektywy ma zastosowanie do usług świadczonych w zakresie administracyjnego zarządzania funduszami przez podmiot zarządzający będący osobą trzecią. W kolejnym orzeczeniu ETS w sprawie Kugler (C-141/00) Trybunał wprost stwierdził, iż w przypadku, gdy w wyniku implementacji warunkowego przepisu dyrektywy państwo członkowski naruszyło zasadę równego traktowania, podatnik, w celu ochrony własnych praw, może powoływać się bezpośrednio na ten przepis Dyrektywy.

W związku z faktem, iż:

* zwolnienie przewidziane w art. 132 ust. 1 lit. (f) Dyrektywy VAT i dotyczące usług świadczonych przez niezależne grupy osób, na rzecz osób których działalność jest zwolniona lub nie podlega opodatkowaniu VAT, w celu świadczenia swoim członkom usług bezpośrednio koniecznych dla wykonywania ich działalności, gdy grupy te żądają od członków zwrotu części ogólnie poniesionych wydatków, przy zachowaniu warunku, iż zwolnienie to nie prowadzi do zakłócenia konkurencji, nie zostało przewidziane w polskiej ustawie VAT,

* zaś wskazany przepis Dyrektywy VAT jest bezwarunkowy oraz wystarczająco precyzyjny,

w ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie występują wszelkie przesłanki do bezpośredniego zastosowania przepisu 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy VAT.

W dniu 4 stycznia 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał postanowienie nr IPPP2/443-420/07-5/SAP o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia interpretacji indywidualnej. W postanowieniu tym tut. Organ podatkowy stanął na stanowisku, że przepisy, zawarte w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej L 347/1 odpowiadające brzmieniem przepisom wcześniej obowiązującej VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstwa Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymian podatku (77/388/EEC), nie są przepisami prawa podatkowego, o których mowa w art. 3 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa. W przedmiotowej sprawie zachodzi podstawa do zastosowania art. 165a ustawy - Ordynacja podatkowa, gdyż wniosek Spółki nie dotyczy interpretacji przepisów prawa podatkowego tylko przepisów ww. Dyrektywy. Podkreślić należy, iż polskie prawo podatkowe nie przewiduje takiej kategorii podatnika jak "niezależna grupa osób".

Nie zgadzając się ze stanowiskiem tut. Organu podatkowego Spółka pismem z dnia 16 stycznia 2008 r. (data wpływu do tut. Biura 21 sierpnia 2008 r.) wniosła zażalenie na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie udzielenia interpretacji indywidualne. W zażaleniu tym Strona zarzuciła tut. Organu podatkowemu m.in. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, art. 87 ust. 1 i art. 91 ust. 1 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, iż przepisy Dyrektywy VAT nie są przepisami prawa podatkowego w rozumieniu Ordynacji podatkowej.

W odpowiedzi na zażalenie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów postanowieniem nr IPPP2/443-87/08-2/SAP z dnia 22 lutego 2008 r. utrzymał w mocy postanowienie nr IPPP2/443-420/07-5/SAP z dnia 4 stycznia 2008 r.

Wobec powyższego pismem z dnia 29 marca 2008 r. (data stempla pocztowego 29 marca 2008 r.) za pośrednictwem Izby Skarbowej w Warszawie Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

W wyroku z dnia 21 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1031/08 Sąd uchylił zaskarżone ww. postanowienia obligując tut. Organ podatkowy do merytorycznego rozpoznania żądań Strony wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

Tut. Organ podatkowy nie zgadzając się w wydanym przez Sąd wyrokiem wniósł w dniu 19 grudnia 2008 r. skargę kasacyjną, w której zażądał uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, ewentualnie orzeczenie co do istoty sprawy.

W wyroku z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 61/09 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną podtrzymując rozstrzygnięcie zawarte w wyroku wydanym w pierwszej instancji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 października 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 1031/08 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 61/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie zaistnienia przesłanek do bezpośredniego zastosowania przepisu art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy VAT uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej zaistnienia przesłanek do bezpośredniego zastosowania przepisu art. 132 ust. 1 lit. f) Dyrektywy VAT. Rozstrzygnięcie dotyczące zastosowania zwolnienia z podatku VAT przewidzianego w przepisie art. 132 ust. 1 pkt f) Dyrektywy VAT do świadczonych przez Wnioskodawcę usług zostało ujęte w odrębnej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.