IPPP2/443-389/12-2/DG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2012 r. (data wpływu 19 kwietnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących użytkowania samochodu osobowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dotyczących użytkowania samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Biuro zostało zarejestrowane 1 stycznia 1999 r. i posiada wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Organem rejestrującym jest Gmina Miasta. Z Urzędem Skarbowym Strona rozlicza się na podstawie KPiR na zasadach ogólnych. Zakres prowadzonej działalności to usługi rachunkowo - księgowe. W dniu 9 grudnia 2011 r. Wnioskodawczyni samochodem osobowym uczestniczyła w wypadku samochodowym. Samochód znajduje się w ewidencji środków trwałych. Przy zakupie samochodu odliczono podatek VAT 6000 zł Od paliwa VAT nie jest odliczany. W miejsce samochodu uszkodzonego na czas remontu Wnioskodawczyni korzystała z samochodu zastępczego, który również był samochodem osobowym.

Za czas użytkowania samochodu zastępczego Firma wystawiła na firmę Strony dwie faktury VAT i tak:

* f-ra FV/WKT/1/12/RS na kwotę netto - 660 zł, VAT - 151,80 zł, brutto - 811,80 zł;

* f-ra FV/WKT/90/11/RS na kwotę netto - 1430 zł, VAT - 328,90 zł, brutto - 1758,90 zł.

Faktury powyższe Wnioskodawczyni skierowała do firmy ubezpieczeniowej C. (ubezpieczyciel sprawcy wypadku) celem zwrotu poniesionych kosztów wraz z kserokopią dowodu rejestracyjnego samochodu zastępczego. Firma ubezpieczeniowa C. zwróciła koszty wynajmu auta zastępczego netto.Wnioskodawczyni jako płatnik podatku od towarów i usług odliczyła w deklaracji VAT 60% naliczonego podatku od faktur (zgodnie z art. 86a ust. 8 ustawy) a o zwrot różnicy zwróciła się z wnioskiem do C.

Na złożony wniosek Strona otrzymała następującą odpowiedź:

"Nawiązując do poniższej informacji informujemy, że brak jest podstaw do zwrotu 40% podatku VAT. Przepis, który Pani cytuje dotyczy najmu pojazdu, dzierżawy, leasingu a nie wynajmu pojazdu zastępczego. Poprzez wynajem pojazdu zastępczego zastępuje Pani własny środek transportu wykorzystywany w działalności gospodarczej, którego nie może Pani użytkować z uwagi na uszkodzenia w zdarzeniu komunikacyjnym.

W związku z powyższym pomniejszenie relacji kwoty 60% nie dotyczy przedmiotowego przypadku. Odszkodowanie za szkodę poniesioną przez podatnika podatku VAT nie obejmuje podatku VAT w zakresie jakim poszkodowany może obniżyć należny od niego podatek o kwotę podatku naliczonego (Uchwała z dnia 22 kwietnia 1997 r.)"

Według Wnioskodawczyni opierając się na przepisie ustawy o podatku VAT nie miała prawa do uwzględnienia w deklaracji VAT całej kwoty podatku naliczonego a jedynie 60%, gdyż w dowodzie rejestracyjnym samochodu zastępczego był zapis, że jest to samochód osobowy, a przepis na który powołuje się ubezpieczyciel sprawcy nie dotyczy Jej sprawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy używając samochód zastępczy osobowy Wnioskodawczyni prawidłowo zastosowała przepis o podatku VAT odliczając 60% podatku naliczonego od podatku należnego w deklaracji i czy słusznie zwróciła się z wnioskiem do ubezpieczyciela sprawcy o zwrot podatku nie odliczonego w wysokości 40%.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Według Wnioskodawczyni opierając się na przepisie ustawy o podatku VAT nie miała prawa do uwzględnienia w deklaracji VAT całej kwoty podatku naliczonego a jedynie 60%, gdyż w dowodzie rejestracyjnym samochodu zastępczego był zapis, że jest to samochód osobowy a przepis, na który powołuje się ubezpieczyciel sprawcy nie dotyczy Jej sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

Na mocy art. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.), zwanej dalej: "ustawą nowelizującą", z dniem 1 stycznia 2011 r. zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast dodano m.in.:

* przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem jak i z użytkowaniem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony,

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego zarówno z nabyciem samochodów jak i ich użytkowaniem na podstawie umowy najmu, leasingu lub innej umowy, regulują odpowiednio przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

I tak, w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej postanowiono, iż w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tekst jedn.: od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tekst jedn.: ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z art. 3 ust. 6 ustawy nowelizującej, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. Przepis ten nie dotyczy jednak pojazdów wymienionych w art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej, w stosunku do których podatnik ma w pełni prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach dokumentujących płatności z tytułu ww. umów.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni prowadzi od 1999 r. działalność gospodarczą w zakresie usług rachunkowo-księgowych i jest czynnym podatnikiem podatku VAT. W dniu 9 grudnia 2011 r. samochód osobowy Wnioskodawczyni uległ uszkodzeniu wskutek wypadku. Samochód ten znajduje się w ewidencji środków trwałych i przy jego zakupie odliczono podatek VAT w wysokości 6000 zł W czasie remontu przedmiotowego samochodu Wnioskodawczyni korzystała z samochodu zastępczego, który również był samochodem osobowym.

Z tytułu użytkowania zastępczego samochodu osobowego Strona otrzymała 2 faktury, z których odliczyła 60% zawartego w nich podatku VAT.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawczyni jest, czy postąpiła prawidłowo odliczając zawarty w ww. fakturach podatek VAT w wysokości 60%.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego sprawy i regulacji prawnych w tym zakresie należy stwierdzić, iż do sytuacji przedstawionej przez Wnioskodawczynię mają zastosowanie przepisy art. 3 ustawy nowelizującej, a nie regulacje zawarte w art. 86a ustawy o VAT.

Wnioskodawczyni użytkując samochód zastępczy, który był samochodem osobowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, miała prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego wykazanego w fakturach dokumentujących nabycie tych usług zgodnie z art. 3 ust. 6 wym. ustawy. Przepis ten swoim zakresem obejmuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przez usługobiorców użytkujących samochody osobowe na podstawie różnego rodzaju umów - najmu, dzierżawy, leasingu i innych o podobnym charakterze, a zatem ma wprost zastosowanie do stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę. Wnioskodawczyni bowiem użytkowała przedmiotowy samochód zastępczy w drodze krótkotrwałego najmu - na czas naprawy swojego samochodu. Ponadto należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni wykorzystywała ten pojazd jako czynny podatnik VAT do wykonywania działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług rachunkowo-księgowych, które to usługi na mocy przepisów ustawy o VAT nie korzystają ze zwolnienia z opodatkowania. W konsekwencji powyższego Wnioskodawczyni miała prawo odliczyć 60% kwoty podatku naliczonego z faktur za użytkowanie zastępczego samochodu osobowego.

Tut. Organ uznał stanowisko Wnioskodawczyni za nieprawidłowe z uwagi na fakt, iż Strona jako podstawę prawną przysługującego Jej prawa do odliczenia podatku naliczonego w przedmiotowej sprawie przytoczyła przepis art. 86a ustawy o VAT, tj. przepis, którego norma zacznie obowiązywać od 1 stycznia 2013 r.

W przedmiotowej interpretacji udzielono odpowiedzi odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących najem samochodu zastępczego (I część pytania Wnioskodawczyni). W odniesieniu do II części pytania Strony dotyczącej rozliczeń z ubezpieczycielem sprawcy szkody wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.