IPPP2/443-264/10/12-7/S/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3241/10, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2010 r. (data wpływu 4 maja 2010 r.), uzupełnionym na wezwanie tut. Organu pismem z dnia 12 lipca 2010 r. (data wpływu 16 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży współwłasności przedmiotowej nieruchomości w odniesieniu do sprzedaży majątku osobistego otrzymanego w drodze spadku oraz w odniesieniu do sprzedaży nabytej części udziału 1/12 przedmiotowej nieruchomości-jest prawidłowe.

W dniu 4 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży współwłasności przedmiotowej nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy prowadzi księgi wieczyste nr KW x, y, z, w. Wnioskodawca jest spadkobiercą przedwojennych właścicieli tych nieruchomości. Na nieruchomościach tych ustanowiono m.in. na rzecz Wnioskodawcy użytkowanie wieczyste, które następnie przekształcono w prawo własności. Ustanowienie użytkowania wieczystego nastąpiło w latach 1998 - 2002, a przekształcenie użytkowania wieczystego w prawo własności w latach 2001-2003.

Zgodnie z wypisami z rejestru gruntów i budynków, działki wchodzące w skład wskazanych wyżej nieruchomości są oznaczone w następujących kategoriach: użytki gruntowe, jako tereny różne oznaczone symbolem "TR"; użytki rolne oznaczone symbolem "RIIIa", grunty zabudowane i zurbanizowane oznaczone symbolami "BP" i "BZ". Część działek jest objęta planem zagospodarowania przestrzennego "X". Działki wchodzące w skład przedmiotowych nieruchomości są niezabudowane.

Wnioskodawca informuje, że dokonał już sprzedaży części nieruchomości w roku 2000, a także zbył na rzecz Miasta swój udział w części nieruchomości, z przeznaczeniem pod drogę publiczną. Zbycie to nastąpiło na cel publiczny uzasadniający wywłaszczenie (gdyby nie doszło do przedmiotowej sprzedaży, z pewnością nastąpiłoby wywłaszczenie tej nieruchomości). Również w roku 2006 Wnioskodawca sprzedał część posiadanych nieruchomości na rzecz osoby trzeciej. Jednocześnie Wnioskodawca nadmienia, że przy tej ostatniej transakcji nie działał w charakterze podatnika VAT, zgodnie z uzyskaną uprzednio interpretacją podatkową.

Wnioskodawca wskazuje nadto, iż nie jest zarejestrowany jako podatnik VAT, nie prowadzi też działalności gospodarczej w żadnym zakresie, a w szczególności w zakresie obrotu nieruchomościami. Udziały w przedmiotowych nieruchomościach nabył w wyniku dziedziczenia roszczeń na podstawie tzw. dekretu warszawskiego z 1945 r., które następnie zrealizował.

Dodatkowo 1/12 ww. gruntów była w przeszłości w posiadaniu osoby nieznanej z miejsca pobytu, która działała za zezwoleniem sądu poprzez kuratora. Wnioskodawca miał świadomość, że potencjalny nabywca będzie zainteresowany nabyciem całości udziałów w gruncie. W międzyczasie, sąd wydał zgodę na dokonanie zbycia udziałów posiadanych przez osobę nieznaną z miejsca pobytu lecz zgoda ta była udzielona na czas określony. Potencjalni nabywcy są zazwyczaj cudzoziemcami i dla celów nabycia muszą uzyskać zezwolenie MSWiA. Istniała obawa, że zezwolenie to zostanie udzielone po upływie zakreślonego przez sąd terminu na zbycie udziału osoby nieznanej z miejsca pobytu, dlatego też Wnioskodawca zdecydował się odkupić część udziału osoby nieznanej z miejsca pobytu. Wnioskodawca obawiał się bowiem, że uzyskanie kolejnej zgody na zbycie będzie utrudnione a wręcz niemożliwe, a tym samym uniemożliwi sprzedaż całej nieruchomości. Tym samym odkupienie udziału osoby nieznanej z miejsca pobytu miało za cel jedynie umożliwienie sprzedaży majątku prywatnego Wnioskodawcy.

W dniu 28 stycznia 2010 r. przed notariuszem, zawarta została umowa przedwstępna sprzedaży powyższych nieruchomości. Stroną kupującą z tytułu powyższej umowy jest osoba prawna będąca cudzoziemcem w znaczeniu art. 1 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 196, poz. 1758), a ponieważ cześć nieruchomości stanowi nieruchomość rolną - kupujący będzie mógł nabyć powyższe nieruchomości dopiero po uzyskaniu stosownego zezwolenia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji.

W uzupełnieniu wniosku, Wnioskodawca informuje, że:

Uwagi poczynione powyżej odnoszą się w pełni do działek będących przedmiotem nabycia od osoby nieznanej z miejsca pobytu, ponieważ ta osoba była współwłaścicielem nieruchomości, których dotyczy niniejszy wniosek razem ze Stroną.

Jednocześnie Strona podkreśla, że przedmiotowe działki nie są zabudowane. Podane we wniosku symbole "BP" i "BZ" są stosowane w ewidencji gruntów i części przedmiotowych nieruchomości są tymi symbolami w tej ewidencji oznakowane. Nie stoi to w sprzeczności z twierdzeniem, że w chwili obecnej przedmiotowe nieruchomości są niezabudowane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu dokonania czynności sprzedaży opisanej powyżej powstanie dla Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy z tytułu dokonania czynności sprzedaży opisanej powyżej, Wnioskodawca nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie planuje dokonać tej czynności w związku z zamiarem prowadzenia działalności gospodarczej lecz z uwagi na fakt, że sprzedaje swój prywatny majątek. Wnioskodawca więc, przy wykonaniu ww. transakcji nie będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług. W świetle art. 2 VI Dyrektywy VAT uprawniona jest teza, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 UVAT powinny być interpretowane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest uznanie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub osoba wykonująca wolny zawód. W praktyce zaś czynność Wnioskodawcy dokonywana jest jedynie w celu sprzedaży majątku prywatnego Wnioskodawcy, który nie został nabyty w celu odsprzedaży (lecz został odziedziczony) i nie jest związany z działalnością gospodarczą. Nie sposób tej czynności uznać za usługę, skoro stanowi ona jednocześnie sprzedaż towaru, a dana czynność nie może jednocześnie stanowić dostawy towarów i usługi.

Wnioskodawca uważa, że nie można również uznać, że przedmiotowa czynność będzie podjęta w zamiarze realizacji jej w sposób częstotliwy, ponieważ podatnik nie ma zamiaru nabywać żadnych nieruchomości w celu ich odsprzedaży, a jedynie sprzedać odziedziczone nieruchomości.

Na podobnym stanowisku stanął np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji o sygn. IPPP1-443-200/09-6/S/MP z dnia 2010.03.08, a także Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji o sygn. ILPP2/443-33/10-4/MN z dnia 2010.03.15.

W uzupełnieniu do wniosku Strona wskazała, że Jej zdaniem charakter działek nie ma znaczenia dla kwestii będących przedmiotem niniejszego zapytania. Wnioskodawca nabył w drodze dziedziczenia roszczenia do nieruchomości. Uzyskał prawo użytkowania wieczystego, które zostało potem przekształcone w prawo własności.

Wnioskodawca nie występował o decyzję o warunkach zabudowy, która przewiduje na nieruchomości zabudowę mieszkaniową, lecz uczynił to potencjalny kupujący. Umowa sprzedaży z tym kupującym nie doszła do skutku. Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej z wykorzystaniem tej nieruchomości, ani żadnej innej działalności gospodarczej.

Działania Wnioskodawcy w odniesieniu do przedmiotowej nieruchomości polegały na doprowadzeniu do stanu, który by istniał, gdyby nieruchomość nie została odebrana na podstawie tzw. dekretu warszawskiego. Wnioskodawca ma w chwili obecnej lat 87 i żadnej działalności gospodarczej nie prowadzi i nie zamierza prowadzić.

Wnioskodawca nabył od osoby trzeciej udział w nieruchomości, w której również sam Wnioskodawca posiada udziały jedynie dlatego, że obawiał się, że jeżeli tego nie zrobi, do sprzedaży w ogóle nie dojdzie, bo nikt nie będzie chciał kupić części udziałów w nieruchomości. Osoba nieznana z miejsca pobytu działała przez kuratora, którego umocowanie wygasało. Nie było w tym czasie chętnego, który kupiłby ten udział bezpośrednio od osoby nieznanej z miejsca pobytu. To nabycie było konieczne aby obecnie móc zaoferować całą nieruchomość potencjalnemu kupującemu i ją w ogóle sprzedać. Wnioskodawca jedynie sprzedaje własny majątek. Wnioskodawca przy żadnej z opisanych we wniosku czynności nie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, I SA/Op 472/09 z dnia 16 grudnia 2009 r.) sprzedaż własnego majątku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Na podobnym stanowisku stanął np. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 (sygn. I SA/Wr 1353/09), który stwierdził, że aby można mówić o wykonywaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 UVAT " Już nabycie gruntów musi nastąpić w celach wykonywania działalności gospodarczej, a nie w innych celach". Jest zaś oczywiste, że nabycie gruntów nie nastąpiło w celu prowadzenia działalności gospodarczej.

Organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 30 lipca 2010 r. znak IPPP1-443-264/10-4/IZ uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe w części dotyczącej powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług w odniesieniu do sprzedaży nabytej części udziału w 1/12 przedmiotowej nieruchomości oraz za prawidłowe w zakresie powstania obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług w odniesieniu do sprzedaży majątku osobistego nabytego w drodze spadku.

Wezwaniem z dnia 27 sierpnia 2010 r. (data wpływu 2 września 2010 r.), złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Strona wezwała tut. Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 30 lipca 2010 r. znak IPPP2-443-264/10-4/IZ w zakresie, w jakim stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za nieprawidłowe.

Ponownie rozpatrując sprawę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 7 października 2010 r. znak IPPP2-443-264/10-6/IZ stwierdził, iż nie zachodzą przesłanki uzasadniające zmianę wydanej interpretacji z dnia 30 lipca 2010 r. znak IPPP2-443-264/10-4/IZ we wnioskowanym przez Stronę zakresie.

Na powyższe rozstrzygnięcie, zachowując ustawowy termin, Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3241/10 uchylił zaskarżoną interpretację w części uznającej stanowisko strony za nieprawidłowe i stwierdził, iż nie może ona być w tej części wykonana.

Spór w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do kwestii, czy z tytułu sprzedaży odkupionej części udziału w 1/12 przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług a dostawa przedmiotowej części będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, czy też będzie traktowana jako sprzedaż majątku osobistego.

Sąd w uzasadnieniu wskazał, iż prawidłowo ocenił Minister, problem niniejszej sprawy sprowadzał się do właściwiej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 ustawy. Jednakże Sąd zauważa, iż ocenić przy tym należy, że przepis ten nie stanowi dokładnej implementacji VI Dyrektywy Rady 77/388/ z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), która obowiązywała w dacie wejścia w życie polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, nie stanowi też wiernej implementacji przepisów Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, obowiązującej obecnie. W przepisach wspólnotowych akcentuje się samodzielny charakter działalności gospodarczej, w ramach której nieistotny jest cel czy też ostateczny rezultat takiej działalności. Działalnością gospodarczą jest w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, zaś to "wykorzystywanie" ma następować w sposób ciągły (vide np. art. 9 Dyrektywy 112). Ponadto prawo wspólnotowe wymaga, aby podatnik, dokonując danej czynności, występował w tym właśnie charakterze podatnika (ang. "... acting as such..." - art. 2 VI Dyrektywy, a także art. 2 Dyrektywy 112). Tymczasem art. 15 ustawy w swoim ustępie 2 akcentuje "powtarzalność" czynności - stanowi, że nawet jednorazowa czynność producenta albo handlowca podlega opodatkowaniu, jeśli dokonano jej w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Dla prawa wspólnotowego na pierwsze miejsce wysuwa się więc kwestia działania osoby, dokonującej dostawy lub świadczącej usługę, jako podatnika, zaś prawo krajowe koncentruje się raczej wokół kwestii powtarzalności czynności podlegającej opodatkowaniu.

Według WSA powyższa różnica w prawie krajowym i wspólnotowym nie ma charakteru wyłącznie semantycznego, lecz w niniejszej sprawie powinna być odnotowana ze względu na konsekwencje praktyczne. Otóż Minister zasadnie zauważył, że nabywając udział w przedmiotowej nieruchomości Strona skarżąca działała z zamiarem jego zbycia. Wynika to jednoznacznie z treści wniosku o interpretację, gdzie przedstawione zostały intencje nabywcy udziału w nieruchomości. Udział ten został nabyty w tym celu, aby całą nieruchomość, tj. tę część, która została wcześniej nabyta wskutek spadkobrania, ale też tę, która została nabyta od osoby nieznanej z miejsca pobytu, zbyć za korzystną cenę. Nie sposób więc zakwestionować tę intencję Strony skarżącej. Niemniej sam fakt nabycia udziału w celu jego zbycia nie przesądza jeszcze o uzyskaniu statusu podatnika (...). Dla uzyskania tego statusu zbywca w chwili zbywania musi działać jako podatnik, i choć sam zamiar towarzyszący nabyciu często stanowi kryterium pozwalające ocenić, czy zbywający jest podatnikiem, to w okolicznościach konkretnej sprawy nie można poprzestać na zbadaniu wyłącznie tego zamiaru.

Sąd wskazał na bogate orzecznictwo sądów administracyjnych z których wynika, że dla oceny, czy zbywający nieruchomość jest podatnikiem podatku od towarów i usług, należy przeanalizować wszelkie okoliczności faktyczne i prawne danej sprawy (vide np. wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2007 r., sygn. I FSK 603/06, wyrok NSA z dnia 29 października 2007 r., sygn. I FPS 3/07 NSA, wyrok NSA z dnia 20 maja 2010 r., I FSK 875/09). Możliwa jest bowiem sytuacja, kiedy spośród dwóch identycznych pod względem przedmiotowym transakcji opodatkowaniu będzie podlegać tylko jedna z nich, tj. ta mianowicie, która będzie dokonana przez profesjonalnego handlowca. Na taką jego cechę może, ale nie musi wskazywać zamiar zbycia rzeczy istniejący już w chwili jej nabywania.

W niniejszej sprawie Strona skarżąca nabyła od osoby nieznanej z miejsca pobytu udział w nieruchomości tylko po to, aby doszło do zbycia jej majątku prywatnego, nabytego wcześniej w drodze spadkobrania (majątek ściśle prywatny) i nigdy nie włączonego do przedsiębiorstwa. Takie przedsiębiorstwo, w znaczeniu funkcjonalnym, nigdy nie było prowadzone. Jak wynika z wniosku, potencjalny nabywca, będący cudzoziemcem w rozumieniu ustawy o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, nie był bowiem zainteresowany nabyciem tylko części udziałów w nieruchomości jako całości. Brak takiego zainteresowania wyjaśnić można oczywistymi względami gospodarczymi - własność całości rzeczy jest wyraźnie, nieproporcjonalnie większa względem własności jedynie udziału w takiej rzeczy, choćby był to udział zbliżony do 100%. Uzyskanie w przeszłości dla nieruchomości decyzji o warunkach zabudowy nastąpiło bez udziału i inicjatywy Strony skarżącej, zaś wcześniejsze nabycie udziału w części nieruchomości nastąpiło co prawda w celu jego zbycia, ale tylko po to, aby umożliwić zbycie części stricte prywatnej, nabytej wskutek spadkobrania. W przeciwnym wypadku - jak wynika z tych konkretnych okoliczności faktycznych - potencjalny nabywca, jako cudzoziemiec, nie mógłby nabyć całości nieruchomości, gdyż zgodę MSWiA na nabycie uzyskałby już po okresie ważności zezwolenia sądu na zbycie części należącej do osoby nieznanej z miejsca pobytu.

Zdaniem Sądu sam zamiar zbycia nieruchomości (udziału), istniejący w chwili nabywania, nie może mieć tu przesądzającego znaczenia, podobnie, jak takiego znaczenia nie może mieć wielokrotność transakcji (...), a z drugiej strony - jej jednokrotność. Tak, jak w świetle powoływanej wyżej wspólnotowego wymogu działania w charakterze podatnika (art. 2 VI dyrektywy i art. 2 dyrektywy 112) wielokrotność transakcji nie musi dowodzić statusu podatnika, tak też jej jednokrotność takiego statusu nie może z góry wykluczać (vide też np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 października 2009 r., III SA/Wa 1009/09), nawet, gdy z okoliczności sprawy nie wynika, aby podatnik miał zamiar powtórzyć daną transakcję. Sąd stanął na stanowisku, iż o statusie podatnika świadczy bowiem ogół okoliczności faktycznych, które analizowane in gremio potwierdzają lub wykluczają przedmiotowe działanie polegające na dokonaniu dostawy towaru (art. 7 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy) jako dokonane podmiotowo przez osobę działającą w charakterze podatnika. Podatnikiem nie zawsze musi być ten, kto nabywa rzecz po to, aby ją zbyć, i w końcu ją zbywa, lecz ten, kto dokonując tych czynności nabycia i zbycia działa jako profesjonalny przedsiębiorca, czyniąc z tych czynności przedmiot swojej działalności gospodarczej i źródło powtarzalnego przychodu albo przychodu jednorazowego, ale pochodzącego ze zbycia majątku zaangażowanego do prowadzenia działalności gospodarczej. W tym miejscu WSA wskazuje, że podatnikiem może być ten, kto zbywa rzecz wcale nie nabytą z zamiarem zbycia (vide np. wskazany wyrok WSA w Warszawie o sygn. III SA/Wa 1009/09, a także opinia Rzecznika Generalnego przedstawiona w dniu 12 kwietnia 2011 r. w sprawie zawisłej przez Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości, sygn. C-180/10 i C-181/10). I odwrotnie - statusu podatnika może nie mieć ten, kto zbywa rzecz nabytą w celu zbycia, jeśli inne okoliczności sprawy wykluczają profesjonalny, zawodowy charakter czynności nabycia i zbycia. Te inne okoliczności to np. ustalenie, czy nabycie i zbycie były typowymi, naturalnymi czynnościami podjętymi w działalności gospodarczej, czy też nastąpiły tylko po to, aby osoba w konkretnych okolicznościach zbywająca rzecz uzyskała jak najwyższą cenę. Nie-profesjonaliście, czyli osobie dokonującej sprzedaży nie w celach i w ramach zawodowych, nie można bowiem odmówić prawa do podejmowania szeregu czynności umożliwiających zbycie rzeczy po takiej jak najwyższej, optymalnej cenie. Zdaniem Sądu podjęcie tych czynności nie oznacza automatycznie, że zbywający zyskał status podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie oznacza też, że stał się handlowcem w rozumieniu art. 15 ust. 2 tej ustawy, wykonującym zorganizowaną działalność gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskiwanie stałego dochodu.

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 1 grudnia 2011 r. sygn. akt I FSK 1632/11 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

NSA poparł stanowisko zajęte przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, wskazał iż w okolicznościach faktycznych przedstawionych we wniosku, skarżąca, nabywając udział w celu jego odsprzedaży, nie działała jako przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą, a dokonała jedynie czynności warunkującej łatwiejsze zbycie elementu stanowiącego część majątku osobistego. Czynność nabycia udziału miała bowiem na celu uregulowanie sytuacji prawnej nieruchomości, a nie tak jak uznał kasator, prowadzenie w tym zakresie profesjonalnej działalności handlowej. Trzeba bowiem pamiętać, że obciążenie gruntu prawem rzeczowym osoby trzeciej, nieznanej z miejsca zamieszkania, powodujące konieczność podjęcia kroków prawnych, a zatem i pewnych nakładów, mogło, w ocenie skarżącej, stanowić utrudnienie w sprzedaży nieruchomości. Przeszkodę tę, co zresztą wynika ze złożonego wniosku i nie budzi zastrzeżeń, strona postanowiła usunąć, stając się wyłącznym właścicielem gruntu, który zamierzała zbyć.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zarzut błędnej wykładni art. 15 ust. 1 i 2 uptu nie jest skuteczny. A Sąd pierwszej instancji rzeczony przepis prawidłowo zinterpretował jak też prawidłowo zastosował przyznając, że konkretne, ustalone w sprawie okoliczności faktyczne, nie pozwalały na uznanie, iż planowana sprzedaż gruntu wraz z dokupionym wcześniej udziałem przez skarżącą, dawały podstawy do zakwalifikowania tej czynności jako prowadzenie działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu w stosunku do tego udziału.

W dniu 30 stycznia 2012 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt. III SA/Wa 3341/10 uchylający ww. interpretację w części uznającej stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe, w którym Sąd poparł stanowisko Strony Skarżącej przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 3241/10 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 grudnia 2011 r. sygn. akt I FSK 1632/11 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie powstania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży współwłasności przedmiotowej nieruchomości w odniesieniu do sprzedaży majątku osobistego otrzymanego w drodze spadku oraz w odniesieniu do sprzedaży nabytej części udziału w 1/12 przedmiotowej nieruchomości uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydawania pierwotnej interpretacji z dnia 30 lipca 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.