IPPP2/443-261/08/11-10/S/AZ/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 lutego 2008 r. (data wpływu 14 luty 2008 r.) uzupełnione pismem z dnia 8 maja 2009 r. (data wpływu 14 maja 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów w ramach sprzedaży premiowej - jest prawidłowe.

W dniu 14 lutego 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów w ramach sprzedaży premiowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zajmuje się diagnostyką samochodową. W ramach akcji promocyjnej Spółka prowadzi tzw. sprzedaż premiową polegającą na tym, że podmioty dokonujące zamówień na usługi o określonej wartości otrzymują gratisy (towary), które są nabywane w celu przekazania ich jako nagrody. Produkty nie są jednak wykazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę, lecz są dokumentowane przy pomocy faktur wewnętrznych, bowiem dochodzi do ich nieodpłatnego przekazania. Przy wydaniu towarów Spółka rozpoznaje podatek należny od wartości wydanych towarów.

Braki formalne wniosku związane z umocowaniem zostały dnia 8 maja 2009 r. (data wpływu 14 maja 2009 r.) uzupełnione. Przysłano wniosek podpisany przez członka zarządu Spółki i prokurenta wraz z aktualnym odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna rozpoznać podatek VAT należny od przekazania towarów w ramach sprzedaży premiowej, a podatek naliczony przy nabyciu przekazanych towarów podlega odliczeniu.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja określona w art. 7 ust. 2 tejże ustawy wskazuje, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem. Zatem, jeżeli przekazania te związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą, to nie są przedmiotem uregulowania przez ten przepis. W ust. 2 art. 7 ustawy o VAT sformułowana została zasada ogólna stwierdzająca, że podatkiem VAT należy obciążyć tylko nieodpłatne przekazania (darowizny), które nie są bezpośrednio związane z działalnością gospodarczą.

Ustęp 3 powołanego przepisu stwierdzający, że "przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek" stanowi wyjątek od reguły określonej w ust. 2. Brzmienie ust. 3 potwierdza jedynie, że nie wiąże już próbek, prezentów o małej wartości, drukowanych materiałów reklamowych z działalnością firmy, bowiem reguluje to właśnie ust. 2, według którego każde przekazanie związane z działalnością firmy jest wolne od podatku VAT, a nie tylko takie, którego przedmiotem jest próbka, prezent o małej wartości czy drukowane materiały reklamowe.

Stanowisko takie potwierdza wyrok sądu we Wrocławiu (WSA, sygn. I SA/Wr 152/07). Sąd przyznał rację spółce, wskazując, że zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT spowodowała, iż nie podlega VAT nieodpłatne przekazanie towarów mające charakter darowizny na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Zdaniem sądu analiza art. 5 VI dyrektywy oraz art. 7 ust. 2 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jako opodatkowanej dostawy towarów. (...)

Dodatkowo o poprawności tego stanowiska mogą świadczyć kolejne wyroki WSA w Warszawie np. wyrok III SA/Wa 3630/06 z 13 lipca 2007 r.

Przepisy ustawy z 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756) weszły w życie 1 czerwca 2005 r. Wśród szeregu istotnych zmian wprowadzonych przez nowelizację do VAT-u znajdują się m.in. zmiany w zakresie zasad opodatkowania czynności polegających na nieodpłatnym przekazaniu towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika. Z brzmienia art. 7 ust. 2 VAT, w ostatecznie przyjętej wersji nowelizacji nie uległ on zmianie w stosunku do stanu sprzed 1 czerwca 2005 r. Tym samym, z przepisu tego nadal wynika, iż o opodatkowanej podatkiem VAT dostawie towarów będzie można mówić w przypadku przekazania przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa:

Konkluzja wynikająca z literalnego brzmienia tego przepisu, zgodnie z którą przekazanie towarów przez podatnika na cele ściśle związane z prowadzonym przedsiębiorstwem nie powinno podlegać opodatkowaniu VAT.

Porównując poprzednie i obecne brzmienie tego przepisu należy wskazać, iż wykreślony został warunek, by przekazanie towarów dokonywane było bezpośrednio na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. To zaś oznacza, iż obecnie przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek nigdy nie stanowi opodatkowanej podatkiem VAT dostawy towarów, niezależnie od tego czy ich przekazanie było związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czy też nie. Tym samym, przekazanie powyższych towarów nie będzie powodować obowiązku podatkowego w zakresie podatku VAT zarówno wtedy, gdy podatnik będzie je przekazywał swoim kontrahentom lub potencjalnym kontrahentom, ale także gdy przekazanie dokonane będzie na inne cele, chociażby dla jego celów prywatnych. Tylko przy zastosowaniu takiej interpretacji przepis art. 7 ust. 3 ustawy o VAT zachowuje spójność logiczną z przepisem art. 7 ust. 2.

Artykuł 7 ust. 2 w uproszczeniu mówi bowiem, iż opodatkowaniu podatkiem VAT podlega nieodpłatne przekazanie towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia VAT w całości lub w części z tytułu tych czynności. Z zakresu tego art. 7 ust. 3 wyklucza przekazanie materiałów drukowanych, prezentów o małej wartości i próbek, niezależnie od związku ich przekazania z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, a więc również wtedy gdy przekazanie to (zgodnie z dyspozycją art. 7 ust. 2) odbywa się na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Tak więc, czytając łącznie te dwa przepisy należy dojść do przekonania, iż nowa konstrukcja przepisów art. 7 ust. 2 i 3 VAT wskazuje, iż nieodpłatne przekazania towarów można podzielić na:

Należy odnieść się także do wykładni, która wynika z dyrektyw unijnych. Trzeba przyznać, iż ustawodawstwo unijne przyjmuje, iż każde przekazanie nieodpłatne towarów bez względu na związek z prowadzonym przedsiębiorstwem podlega opodatkowaniu podatkiem należnym. Ustawa polska jest więc względniejsza, bowiem zakłada opodatkowanie jedynie w przekazaniach niezwiązanych z prowadzonym przedsiębiorstwem. Należy pamiętać, iż stosowanie proeuropejskiej wykładni prawa nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego i w praktyce musi napotykać na niezbędne ograniczenia. Proeuropejska wykładnia prawa powinna zachodzić wyłącznie, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści przepisów polskiego prawa. W szczególności znajdzie zastosowanie gdy przepisy unijne nie zostały w pełni włączone do polskiego porządku prawnego i powodują niejasności interpretacyjne. Wykładnia proeuropejska nie powinna nastąpić wtedy, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to prowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Granice wykładni prowspólnotowej określa więc wykładnia językowa przepisu krajowego. Niedozwolone jest zatem uzupełnianie krajowych przepisów przy stosowaniu "wykładni prowspólnotowej", jeśli wykładnia taka nie ma uzasadnienia w brzmieniu przepisu krajowego.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, opodatkowanie nieodpłatnie przekazanych towarów należących do przedsiębiorstwa w celu zintensyfikowania sprzedaży, zachęty nabywców do zwiększenia zakupów, jest ściśle związane z prowadzonym przedsiębiorstwem i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W dniu 18 września 2009 r. wydana została interpretacja indywidualna znak IPPP2/443-261/08-8/AZ uwzględniająca wyrok WSA w Lublinie z 27 marca 2009 r. sygn. akt I SA/Lu 697/08, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku uznane zostało za nieprawidłowe. W interpretacji stwierdzono, iż w przypadku gdy podatnikowi nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od nabycia towarów przeznaczonych do nieodpłatnego przekazania w ramach prowadzonej sprzedaży premiowej, to przekazanie tych towarów nie stanowi dostawy towarów i nie ma obowiązku opodatkowania tych czynności. Natomiast w przypadku, gdy Spółka dokonuje nabycia towarów i usług, które w momencie zakupu służą bezpośrednio wykonywanym czynnościom opodatkowanym (a więc przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego), a następnie przekazane zostaną nieodpłatnie jako gratis do dokonywanych zakupów - takie nieodpłatne przekazanie traktowane jest jak dostawa towarów i będzie rodziło konieczność opodatkowania podatkiem VAT, pod warunkiem, że towary te nie wypełniają definicji prezentów o małej wartości czy próbek w rozumieniu art. 7 ust. 4 i 7 ustawy.

Pismem z dnia 23 września 2009 r. (data wpływu 28 września 2009 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie znak IPPP2/443-261/08-10/AZ z dnia 6 października 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 22 października 2009 r. (data wpływu 26 października 2009 r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 18 września 2009 r. znak IPPP2/443-261/08-8/AZ.

WSA w Lublinie w wyroku z dnia 16 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Lu 840/09 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga jest zasadna. W orzeczeniu skład orzekający wskazał, że podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku o sygn. I FPS 6/08, wydanym w dniu 23 marca 2009 r. przez skład 7 Sędziów, iż przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

Zasadnicza zmiana przepisu art. 7 ust. 3 ustawy VAT z dniem 1 czerwca 2005 r. (to jest z momentem wejścia w życie ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw - Dz. U. Nr 90, poz. 756) polegała na usunięciu z niego końcowego fragmentu, który expressis verbis odwoływał się do bezpośredniego powiązania określonej czynności (przekazania wymienionych towarów) z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czyli celami działalności gospodarczej podatnika.

Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika wprost, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w punktach 1 i 2 ust. 2 zostały podane jedynie jako przykłady (gdyż poprzedza je sformułowanie "w szczególności") wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. W konsekwencji również wymienione w pkt 2 omawianego ustępu "wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny" to tylko takie przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele inne niż związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług zakres przedmiotowy opodatkowania wskazany w ust. 2 tego artykułu jest określony jedynie w jego części wstępnej. Przepis ust. 3 tego artykułu określa obecnie tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2, czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe); jest on przepisem szczególnym (zawierającym wyjątki) w stosunku do ust. 2. Obecnie brak jest powiązania tego wyłączenia z jego bezpośrednim związkiem z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa (wyłączenie przedmiotowo-celowe), jak to miało miejsce przed nowelizacją.

Wyżej przedstawiona wykładnia gramatyczna art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, wobec niepozostających w sprzeczności do siebie zapisów ust. 2 i 3 jest na tyle jasna, że sięganie po inne metody wykładni należy uznać za niedopuszczalne.

Prowspólnotowa wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści przepisów prawa krajowego. Wykładnia prowspólnotowa nie powinna mieć miejsca, gdy będzie prowadziła do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Oznaczałoby to bowiem przyzwolenie na to, aby bez właściwej transpozycji przez państwo określonego przepisu dyrektywy do prawa krajowego, sąd krajowy mógł poprzez stosowaną wykładnię - nakładać na obywatela obowiązek wynikający z tej dyrektywy wbrew unormowaniu krajowemu. Tymczasem organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - poprzez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych. Prawo do bezpośredniego stosowania dyrektywy z pominięciem przepisów krajowych nie może być wykorzystywane przez organy państwa w celu ograniczenia praw wynikających z przepisów krajowych; jeżeli podatnik stosuje niezgodne z dyrektywą przepisy krajowe, organy państwowe nie mogą tego kwestionować na podstawie dyrektywy. Oczywiste jest przy tym, że przepisy prawa krajowego należy wykładać, mając na uwadze stosowne regulacje prawa wspólnotowego. Jednak zasada ta nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego, w szczególności w sytuacji, gdy regulacja unijna ma charakter dyrektywy (ze swej istoty skierowanej do państw członkowskich, mających obowiązek doprowadzenia prawa krajowego do stanu, realizującego zapisy zawarte w dyrektywach); nie może być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym.

Zatem w sytuacji, gdy porównanie treści transponowanego przepisu dyrektywy i unormowania krajowego wskazuje, że nadanie regulacji krajowej znaczenia wynikającego z bezwarunkowej i precyzyjnej normy unijnej prowadziłoby do sprzeczności z brzmieniem gramatycznym przepisu krajowego, sąd - w przypadku gdy podatnik domaga się zastosowania tej normy w sposób określony w dyrektywie - powinien odmówić zastosowania normy prawa krajowego i umożliwić obywatelowi skorzystanie z unormowania wspólnotowego. Jeżeli jednak podatnik stosuje się do dyspozycji wadliwie transponowanej normy krajowej, uznając, że jest ona dla niego korzystniejsza, brak jest podstaw do dokonywania wykładni prowspólnotowej tej normy, prowadzącej do wykładni contra legem i nakładania na obywatela obowiązków wynikających tylko z samej dyrektywy.

Transpozycja dyrektywy do prawa krajowego powinna być dokonana w sposób zgodny z przepisami konstytucji, w wypadku obowiązków podatkowych w szczególności z art. 217. Nie może bowiem być stosowana taka wykładnia prawa krajowego, która będzie prowadziła do nakładania na podatnika obowiązków niewyrażonych wprost w prawie krajowym. Nie można dokonywać prowspólnotowej wykładni krajowych przepisów podatkowych, która prowadząc do wykładni contra legem tych przepisów poprzez rozszerzenie wynikającego z nich zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego), godziłaby jednocześnie w wyrażoną w art. 217 Konstytucji zasadę wyłączności ustawowej w sprawach podatkowych, wymagającą jasnego i zrozumiałego dla adresatów określenia tego zakresu w przepisie podatkowym rangi ustawowej. Przedmiotu opodatkowania (czynności rodzących powstanie obowiązku podatkowego) nie można bowiem domniemywać i określać w oparciu o stosowanie wykładni celowościowej lub prowspólnotowej, prowadzącej do rozszerzenia obowiązku podatkowego na czynności, które w świetle treści interpretowanych przepisów nie są objęte takim obowiązkiem.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. wykładnia przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług, pozwalająca w zgodzie z art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (art. 16 dyrektywy 2006/112/WE) na opodatkowanie przekazywanych towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, musi zostać uznane za niedopuszczalną wykładnię contra legem, naruszającą przy tym art. 217 i art. 2 Konstytucji.

Sąd administracyjny, jako sąd europejski zobowiązany do dokonywania wykładni prowspólnotowej przepisów prawa podatkowego, winien jej dokonywać tak dalece, jak to jest możliwe, aby osiągnąć wymagany dyrektywą stan rzeczy (prawny, gospodarczy, społeczny), jednak rezultaty tej wykładni - przez rozszerzenie zakresu obowiązku podatkowego poza granice zakreślone przepisami krajowych ustaw podatkowych - nie mogą naruszać zasad wynikających z obowiązujących przepisów Konstytucji, godząc w prawa podatników.

W rozpatrywanym przypadku nie zachodzi sprzeczność między regulacjami prawa wspólnotowego i przepisami Konstytucji. Spór zaistniały w rozpatrywanej sprawie jest bowiem wynikiem wadliwej od dnia 1 czerwca 2005 r. transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy do art. 7 ust. 2 i 3 polskiej ustawy o podatku od towarów i usług, które to przepisy - stosownie do art. 217 Konstytucji - stanowią konstytucyjną granicę określonego w tych przepisach zakresu opodatkowania czynności przekazania nieodpłatnego towarów podatnika należących do jego przedsiębiorstwa. Rozszerzenie tej konstytucyjnej granicy ochrony podatnika możliwe jest jedynie poprzez dostosowanie przez ustawodawcę treści tych przepisów podatkowych do normy art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE), co normatywnie określiłoby szerszy zakres opodatkowania tych czynności w ustawie podatkowej, aniżeli to ma miejsce obecnie, a nie czynienie tego poprzez ich wykładnię contra legem. To bowiem obowiązkiem państwa jest prawidłowa transpozycja przepisów wspólnotowych do krajowego porządku prawnego w sposób, który będzie powodować pełną korelację zakresu przedmiotowego opodatkowania określonego w dyrektywie oraz w ustawie o podatku od towarów i usług, w tym również w zakresie opodatkowania czynności przekazania towarów przedsiębiorstwa podatnika na cele związane z tym przedsiębiorstwem, tak, aby podatnik miał pełną jasność, co do opodatkowania takich czynności, wynikającego z treści przepisu ustawy podatkowej, a nie dowiadywał się o ich opodatkowaniu w wyniku stosowania rozszerzającej wykładni prawa podatkowego.

W konkluzji powyższych rozważań stwierdzić należy, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów.

W rezultacie Skład orzekający w rozpatrywanej sprawie uznał, że wykładnia dokonana przez Ministra Finansów w zaskarżonej interpretacji jest nieprawidłowa, a organ podatkowy naruszył przepisy prawa materialnego.

W dniu 16 sierpnia 2011 r. do tut. organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Lublinie z dnia 16 kwietnia 2010 r. sygn. I SA/Lu 840/09 uchylający ww. interpretację, w którym Sąd poparł stanowisko Spółki przedstawione w ww. wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 16 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Lu 840/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów w ramach sprzedaży premiowej uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę we wniosku z dnia 14 lutego 2008 r. i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C.Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.