IPPP2/443-220/12-4/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 28 lutego 2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 15 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w sytuacji wnoszenia działek aportem do spółki komandytowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 28 lutego 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika w sytuacji wnoszenia działek aportem do spółki komandytowej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 7 maja 2012 r. znak IPPP2/443-220/12-2/KOM (skuteczne doręczenie 14 maja 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 8 lipca 2002 r. Wnioskodawca zakupił działki nr 63,60/5 położone w M. K. W chwili nabycia grunty te przeznaczone były do działalności rolniczej i pozostawały niezabudowane. Wnioskodawca zakupił je do majątku prywatnego. Celem zakupu przedmiotowych działek pozostawało użytkowanie ich zgodnie z przeznaczeniem, tj. rozwinięcie na ich bazie działalności rolniczej. Warto zwrócić uwagę, że na przedmiotowych działkach znajdowały się murowane budynki wybudowane dla celów prowadzenia działalności rolniczej, w tym jeden oddany do użytku w 2002 r.

Wnioskodawca celem umożliwienia produkcji rolnej złożył wniosek podziału działek w ten sposób, aby działki zabudowane budynkami ogólnie określanymi jako produkcyjno-usługowe rolnictwa oddzielić od niezabudowanych. W dniu 7 kwietnia 2003 r. zatwierdzony został projekt podziału ww. działek w ten sposób, że działka nr 60/5 została podzielona na 3 działki o numerach 60/7, 60/8, 60/9, a działka nr 63 została podzielona na cztery działki o numerach 63/1, 63/2,63/4, 64/3.

Pomimo upływu lat Wnioskodawca nie podjął jednak działalności rolniczej, jego priorytety zawodowe się zmieniły. W dniu 3 lutego 2012 r. Wnioskodawca zobowiązał się w umowie spółki do wniesienia niezabudowanych nieruchomości aportem do spółki komandytowej (działki 60/7, 60/8,63/1,63/2).

W dniu 4 października 2011 r. wydana została decyzja o warunkach zabudowy działek ewidencyjnych 60/7, 60/8,63/1, 63/2 dla inwestycji polegającej na budowie budynku użyteczności publicznej - Domu Pomocy Społecznej, wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną.

W uzupełnieniu z dnia 15 maja 2012 r. (data wpływu 21 maja 2012 r.) Wnioskodawca podał, że działki (zabudowane i niezabudowane) nie były udostępniane innym osobom zarówno odpłatnie jak i nieodpłatnie. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży działek/nieruchomości i nie dokonywał kiedykolwiek wniesienia nieruchomości/działek do spółek prawa handlowego tytułem aportu. Nie posiada innych nieruchomości/działek, które zamierzałby sprzedać lub wnieść do spółek prawa handlowego tytułem aportu. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest organizacja wyjazdów biznesowych, organizacja targów, misji oraz imprez okolicznościowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na potrzeby wniesienia aportem do spółki komandytowej przedmiotowych działek z majątku prywatnego Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu wniesienia aportem do spółki komandytowej przedmiotowej nieruchomości nie będzie on podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stanowisko takie potwierdza wyrok składu 7 sędziów NSA I FPS 3/07.

Należy zauważyć, że w zachowaniu Wnioskodawcy, planującego wnieść aportem do spółki nieruchomość, ciężko doszukać się aktywności i zaangażowania środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Zachowanie to należy rozumieć jako działalność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a stopień aktywności w zakresie obrotu przedmiotowymi nieruchomościami nie wskazuje na zaangażowanie charakterystyczne dla producentów, handlowców i usługodawców.

Przesłanka ta więc aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami została wskazana jako podstawowe kryterium odróżniające w wyroku NSA I FSK 13/11 "O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym wykonując prawo własności decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który wskazuje, że angażuje on środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej."

NSA w powołanym już wyroku NSA I FSK 13/11 stwierdza "Fakt podjęcia np. takich czynności jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną."

Należy z całą stanowczością podkreślić, że w zachowaniu wnioskującego brak jest tego typu przesłanek uzasadniających przypisanie mu statusu przedsiębiorcy dla czynności będącej przedmiotem zapytania. W szczególności nie zostały spełnione kryteria wskazane w powołanym wcześniej wyroku a więc "uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia".

Co więcej Sąd w tym samym wyroku stwierdza, że "przy czym na tego rodzaju aktywność handlową wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych czynności, a nie stwierdzenie jedynie faktu pojedynczych z tych okoliczności".

Zachowaniu Wnioskodawcy nie można też przypisać przymiotu "ciągłości działania", jego powtarzalności, jak również tego, że swój majątek w postaci przedmiotowych nieruchomości nie wykorzystuje bezpośrednio, aby uzyskać z tego tytułu dochód.

Podkreślenia wymaga fakt, iż chociaż przytoczone orzeczenie odnosi się do sprzedaży nieruchomości to jednak zarówno do niej, jak i do aportu ma zastosowanie art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowisko Wnioskodawcy ma również potwierdzenie w przestrzeni wspólnotowej, w szczególności ma oparcie w stanowisku TSUE wyrażonym w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10. "Dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności."

A contrario należy uznać, że przy ocenie czy podmiot jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu przepisu art. 15 ustawy o VAT, szczególną uwagą należy obdarzyć zagadnienia częstotliwości transakcji oraz kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca czy usługodawcy. W pierwszej kolejności, jak podaje TSUE należy zbadać, czy transakcja nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Podobne stanowisko znajdujemy w wyroku NSA I FSK 1289/10.

"Biorąc pod uwagę w procesie dokonywania oceny danej transakcji, czy kilku transakcji, że nie mają decydującego dla sprawy znaczenia: liczba transakcji, ich zakres, wysokość osiągniętego z nich przychodu, długość okresu w jakim występowały, jak też fakt dokonania podziału gruntu w celu osiągnięcia wyższej ceny (pkt 37 i 38 wyroku ETS) (przywołany już wyrok z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 - wyjaśnienie Wnioskodawcy), natomiast ważnym jest stwierdzenie podjęcia aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (pkt 39 wyroku), nie można nie zauważyć, że tym samym rozpatrywanie dotychczas tego typu spraw w oparciu o tezy i argumenty zawarte w wyroku wydanym przez Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów, z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, było w pełni uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z tym przepisem pod tym pojęciem należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru, wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Pojęcie "transakcja zbycia" należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu "dostawa towarów" w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, tzn. "zbycie" obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, np.: sprzedaż, zamianę, darowiznę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu.

Aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe. Spośród wymienionych trzech rodzajów aportów skutki na gruncie podatku VAT wywołuje jedynie wnoszenie aportów rzeczowych. Stanowić ono może dostawę towarów (jeśli przedmiotem aportu są towary w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług) lub świadczenie usług (w pozostałych przypadkach, chodzi przykładowo o wnoszone w ramach aportu prawa autorskie, licencje czy patenty).

W sytuacji zatem, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu powołanego wyżej przepisu i gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy do czynienia z odpłatną dostawą towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zakres opodatkowania podatkiem VAT wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy - opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy - czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy. Podatnikami - według zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zarówno z brzmienia ww. przepisów Dyrektywy 2006/112/WE, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że dostawa gruntów, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Oznacza to, że jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców, należy uznać ją za podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a więc za podatnika podatku VAT.

W świetle powyższego, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Aby dostawę towarów (np. gruntów) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że sprzedawane towary, czy usługi zostały nabyte w celu wykorzystania w działalności gospodarczej. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą indywidualną działalność gospodarczą. W lipcu 2002 r. zakupił do majątku prywatnego działki, które w chwili nabycia przeznaczone były do działalności rolniczej i na których były budynki wybudowane do celów działalności rolniczej, z których jeden oddano do użytku w 2002 r. Wnioskodawca miał zamiar użytkować działki zgodnie z ich przeznaczeniem, tj. rozwinąć na ich bazie działalność rolniczą, jednak wskutek zmiany planów i priorytetów zawodowych, do dnia dzisiejszego do takiej działalności nie doszło. W dniu 7 kwietnia 2003 r. Wnioskodawca podzielił nabyte grunty na działki zabudowane i niezabudowane. W październiku 2011 r. uzyskał dla działek będących przedmiotem aportu decyzje o warunkach zabudowy pod inwestycję polegającą na budowie Domu Pomocy Społecznej wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną. W lutym 2012 r. Wnioskodawca zobowiązał się w umowie, do wniesienia działek niezabudowanych aportem do spółki komandytowej. Działki (zabudowane i niezabudowane) nie były udostępniane innym osobom zarówno odpłatnie, jak i nieodpłatnie. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży działek/nieruchomości i nie dokonywał kiedykolwiek wniesienia nieruchomości/działek do spółek prawa handlowego tytułem aportu. Nie posiada innych nieruchomości/działek, które zamierzałby sprzedać lub wnieść do spółek prawa handlowego tytułem aportu. Przedmiotowe działki niezabudowane nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie organizacji wyjazdów biznesowych, targów itp.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy z tytułu wniesienia działek niezabudowanych aportem do spółki komandytowej stanie się podatnikiem podatku VAT.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że w jego zachowaniu dotyczącym planowanego wniesienia aportem do spółki nieruchomości, trudno doszukać się aktywności i zaangażowania środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej. Zachowanie to należy raczej rozumieć jako działalność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a stopień aktywności w zakresie obrotu przedmiotowymi nieruchomościami nie wskazuje na zaangażowanie charakterystyczne dla producentów, handlowców i usługodawców.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego w świetle powołanych przepisów prawa prowadzi do wniosku, iż w przedmiotowej sprawie wystąpiły jednak okoliczności, które wskazują, że wniesienie przez Wnioskodawcę aportu w postaci działek niezabudowanych, o których mowa we wniosku, dokonywana jest w warunkach wskazujących na działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT, w myśl jej art. 15 ust. 1 i 2.

W momencie zakupu w 2002 r. nieruchomości gruntowych nie przyświecał Wnioskodawcy cel wykorzystania tych nieruchomości na potrzeby własne - działki, będące przedmiotem sprzedaży, nie zostały nabyte na cele osobiste Wnioskodawcy, bowiem miał zamiar wykorzystywać je w działalności rolniczej (takie też było ich przeznaczenie w momencie nabycia). We wniosku trudno jest doszukać się jakiejkolwiek przesłanki wskazującej na to, że zakupione grunty miały być przeznaczone na realizację prywatnych celów. Istotnym argumentem przemawiającym za prawidłowością powyższego rozumowania może być fakt dokonania w stosunkowo niedługim przedziale czasowym (lata 2002-2003) podziału gruntu na 7 działek w taki sposób, że działki zabudowane budynkami ogólnie określanymi jako produkcyjno-usługowe Wnioskodawca oddzielił od niezabudowanych. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika niewątpliwie, iż zamiarem Wnioskodawcy było prowadzenie działalności gospodarczej i zakupu przedmiotowych nieruchomości dokonał w tym właśnie celu. Kolejne działania Wnioskodawcy polegające na wystąpieniu o decyzję o warunkach zabudowy, która to decyzja została wydana w październiku 2011 r. i na mocy której pozwolono na budowę Domu Pomocy Społecznej, a następnie zobowiązanie się Wnioskodawcy w lutym 2012 r. do wniesienia gruntów niezabudowanych aportem do spółki komandytowej wskazują, iż nie są to czynności zwykłego rozporządzania majątkiem prywatnym. Zatem nie cele osobiste, a cele gospodarcze leżały u podstaw nabycia nieruchomości gruntowych. Ich zakup nastąpił w celu osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc przyświecał tej czynności cel zarobkowy.

W powoływanym także przez Wnioskodawcę wyroku TSUE z 15 września 2011 r. w sprawie łączonej C-180/10 i C-181/10 wskazano, że (...)"czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. (...) Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych (...)".

Wnioskodawca występując, a potem uzyskując decyzję o warunkach zabudowy gruntu budynkiem przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej oraz zobowiązując się do wniesienia aportem do spółki komandytowej gruntów niezabudowanych-rozporządza swoim majątkiem w celu osiągnięcia zysku, a więc czynności te wykraczają poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności i kwalifikuje tę czynność jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych. To, że właściciel ma swobodę w korzystaniu z nieruchomości i może ją przeznaczać na różne cele, nie oznacza, że w określonych okolicznościach cel ten nie będzie się mieścić w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Podjęte przez Wnioskodawcę działania są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT, bowiem Wnioskodawca dokonywał zakupów nieruchomości z zamiarem wykorzystania ich dla celów zarobkowych, konsekwentnie realizując ten cel poprzez uzyskanie decyzji dot. wybudowania budynku przeznaczonego na dom pomocy społecznej.

Należy podkreślić, iż dla celów podatku od towarów i usług nie jest konieczne, aby działalność była działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców). Opodatkowaniu tym podatkiem podlega dostawa towarów - gruntów nie tylko wówczas, gdy dokonywana jest przez podatnika VAT, dla którego wykonywanie działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu. Na podstawie art. 15 ust. 2 cyt. ustawy również osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które dokonują dostawy, czy też świadczą usługi stają się podatnikami podatku VAT, jeżeli osoby te podejmują aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

Dokonanej oceny nie mogą zmienić zapewnienia Wnioskodawcy, iż jego zachowanie należy rozumieć jako działalność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym, a przedmiotowe nieruchomości nabył do swojego majątku odrębnego, tym bardziej, że sam Wnioskodawca nie wskazał żadnego celu prywatnego, na który planował przeznaczyć zakupione grunty. Samo stwierdzenie, iż nieruchomości stanowią majątek prywatny Wnioskodawcy, nie może być wyłączną podstawą oceny rzeczywistych intencji towarzyszących ich nabyciu. O takich intencjach świadczą bowiem wszelkie okoliczności sprawy: znaczne zaangażowanie środków pieniężnych w celu dokonania podziału gruntu na działki zabudowane i niezabudowane, wystąpienie i otrzymanie decyzji pozwalającej na budowę Domu Pomocy Społecznej, zobowiązanie się do wniesienia gruntów niezabudowanych aportem do spółki, jak również cel przyświecający Wnioskodawcy, tj. rozwinięcie na ich bazie działalności gospodarczej. Należy tu podkreślić, że samo wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki oznacza przeniesienie na inny podmiot prawa własności do przedmiotu wkładu, w zamian tego wartość wniesionego wkładu określa zakres praw majątkowych wnoszącego, mających określoną wartość ekonomiczną (np. prawo do udziału w zyskach, stratach)

Powyższa argumentacja niewątpliwie wskazuje, iż Wnioskodawca jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1, z tytułu wykonywania czynności - prowadzenia działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 cyt. ustawy. Biorąc bowiem pod uwagę zakres i skalę przeprowadzanego przez Wnioskodawcę przedsięwzięcia stwierdzić należy, że wniesienie przedmiotowych nieruchomości niezabudowanych aportem do spółki komandytowej nie może zostać uznane za czynność wykonywaną w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy i nosi znamiona działalności gospodarczej.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do wyroków NSA, na które powołuje się Wnioskodawca należy zauważyć, że sąd wyrokiem lub postanowieniem rozstrzyga wyłącznie konkretną sprawę, co do stwierdzenia naruszenia prawa i skutków prawnych tego naruszenia i jedynie w tej sprawie ma moc wiążącą. Ocena prawna i wskazania, co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, o czym stanowi art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.).

Zatem powołane wyroki NSA o sygn. akt I FSK 13/11, I FPS 3/07 oraz I FSK 1289/10, nie posiadają waloru wykładni powszechnej, co w praktyce oznacza, że nie stanowią one podstawy dla analogicznego rozstrzygnięcia przez inne organy podatkowe. Powyższe nie oznacza, iż tut. organ podatkowy nie podziela stanowisk wyrażonych w ww. orzeczeniach, jednakże pragnie zwrócić uwagę, iż stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę w przedmiotowej sprawie nie jest tożsamy ze stanami faktycznymi, do których odnoszą się przywołane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcia. Rozpatrywanie zagadnień objętych przedmiotowym wnioskiem wymaga każdorazowo dokładnej analizy stanów faktycznych przedstawionych przez osoby dokonujące dostawy gruntów, a każdy stan faktyczny należy rozpatrywać mając na uwadze czynności, jakich dokonuje osoba sprzedająca grunt i wnioski płynące z tych czynności. Tym samym, należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenia nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii.

Przytoczone przez Stronę orzeczenie TSUE w sprawie C-180/10 i C-181/10 w swych głównych tezach (co wskazuje również Skarżący) uznaje, że podatnikiem podatku VAT jest osoba, która wykorzystuje posiadany majątek w celach zarobkowych, a następnie sprzedaje ten majątek. Jedynie zwykłe nabycie lub sprzedaż majątku prywatnego nie stanowi wykorzystywania go w sposób ciągły w celu uzyskania z tego tytułu dochodu, gdyż jedynym przychodem z takich transakcji winien być ewentualny zysk ze sprzedaży. Natomiast w okolicznościach, w których właściciel majątku wykorzystuje go w sposób ciągły do celów zarobkowych przesądza o tym, iż majątek ten nie jest majątkiem prywatnym. W przedstawionej sprawie ciąg zdarzeń następujących po sobie w świetle tez ww. wyroku bezsprzecznie świadczy o tym, że Wnioskodawca występuje w charakterze podatnika i mamy do czynienia z działalnością gospodarczą, a nie zarządem majątkiem prywatnym.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.