IPPP2/443-1306/13-2/KBr

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony - przedstawione we wniosku z dnia 22 listopada 2013 r. (data wpływu 3 grudnia 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* opodatkowania podatkiem VAT otrzymanego wynagrodzenia, obowiązku wystawienia z tego tytułu faktury VAT oraz sposobu ustalenia obrotu - jest nieprawidłowe;

* terminu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 3 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT otrzymanego wynagrodzenia, obowiązku wystawienia z tego tytułu faktury VAT oraz sposobu ustalenia obrotu, a także terminu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W wyniku przetargów ogłaszanych przez Policję, a następnie Prezydenta Miasta oraz Starostę Wnioskodawca jako właściciel prywatnego przedsiębiorstwa wyznaczony był przez te organa jako podmiot uprawniony do odholowywania pojazdów z drogi i do przechowywania ich na parkingu. W związku z tym faktem Policja w latach 2001-2003 zaś Starosta w latach 2007-2008 podpisała z Wnioskodawcą umowy w tym zakresie. Prezydent Miasta natomiast w latach 2003-2007 wydawał zarządzenia o wyznaczeniu ww. Firmy do odholowywania pojazdów z drogi i do przechowywania ich na parkingu. Zarówno w umowach z Policją i Starostą, jak i w zarządzeniach Prezydenta Miasta Wnioskodawca zobowiązywany był do pobierania opłat za odholowywanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu zgodnie z uchwałami podejmowanymi w tym zakresie przez Radę Powiatu oraz przez Radę Miasta.

Wnioskodawca zwrócił się w dniu 9 września 2010 r. do Prezydenta Miasta oraz w dniu 5 listopada 2010 r. do Starosty z wnioskami o zabranie od niego przechowywanych pojazdów i do uregulowania należności za ich odholowanie i przechowywanie na parkingu. W dniu 23 października 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze (działając jako organ II instancji w postępowaniu administracyjnym) wydało w sprawie postanowienie o przyznaniu Wnioskodawcy od Starosty kwoty 157.766,95 zł z tytułu zwrotu koniecznych wydatków za holowanie 16 pojazdów, ich dozorowanie, a także z tytułu wynagrodzenia za dozór tychże pojazdów.

W dniu 6 listopada 2013 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze (działając jako organ II instancji w postępowaniu administracyjnym) wydało w sprawie postanowienie o przyznaniu Wnioskodawcy od Prezydenta Miasta kwoty 12.385,00 zł z tytułu zwrotu koniecznych wydatków za holowanie 1 pojazdu, jego dozorowanie, a także z tytułu wynagrodzenia za dozór tegoż pojazdu.

W obu postanowieniach Samorządowe Kolegium Odwoławcze w jako materialno-prawną podstawę wydania tychże rozstrzygnięć wskazało art. 130a ust. 10f ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) oraz art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy przyznane należności Wnioskodawcy ww. postanowieniami Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 23 października 2013 r. i z dnia 6 listopada 2013 r. podlegają podatkowi od towarów i usług (VAT).

2. Jeżeli uznać, że przyznane Wnioskodawcy należności w ww. postanowieniach Samorządowego Kolegium Odwoławczego podlegają podatkowi od towarów i usług, to czy kwoty w postanowieniach tychże określonych należy traktować jako kwoty netto (bez VAT), czy jako kwoty brutto (z VAT).

3. Jeżeli uznać, że przyznane Wnioskodawcy należności w ww. postanowieniach Samorządowego Kolegium Odwoławczego podlegają podatkowi od towarów i usług, to czy Strona ma obowiązek wystawić na należności objęte tymi postanowieniami wobec Starosty i Prezydenta Miasta faktury VAT.

4. Jeżeli uznać, że przyznane Wnioskodawcy należności w ww. postanowieniach Samorządowego Kolegium Odwoławczego podlegają podatkowi od towarów i usług to kiedy powstaje obowiązek podatkowy z tytułu ww. usługi.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy należności przyznane Wnioskodawcy w obydwu ww. postanowieniach wydanych przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie są objęte podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 130a ust. 5f ustawy z dnia ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.) usuwanie pojazdów z drogi i prowadzenie parkingu usuniętych z drogi stanowi zadanie własne powiatu (poprzednio było to zadanie Skarbu Państwa). Przepis ten w zdaniu drugim przewiduje możliwość powierzenia tych zadań zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych innemu podmiotowi. Takim właśnie podmiotem jest Wnioskodawca, który realizował te powierzone zadania powiatu.

Stosownie do treści art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) przepisów ustawy nie stosuje się do czynności które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Zdaniem Wnioskodawcy powierzenie Mu wykonywania ww. zadań własnych starostwa nie może być przedmiotem prawnie skutecznej umowy i należą do czynności o charakterze władczym organu administracji, jakim jest Starosta (Prezydent Miasta na prawach Starosty) działający w imieniu powiatu.

Wskazuje na to także fakt ustalania wysokości przedmiotowych należności nie w drodze umowy stron, lecz w drodze postępowania administracyjnego i wydania postanowienia administracyjnego w trybie art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015, z późn. zm.).

Wnioskodawca zwraca także uwagę na treść art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 z późn. zm.) oraz na treść art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz.UE serii L, Nr 347, str. 1 z późn. zm.).

Wnioskodawca pragnie powołać się także m.in. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 marca 2012 r. wydany w sprawie III SA/Łd 1210/11 (publ. LEX nr 1139531).

Ad. 2.

Ponieważ Wnioskodawca w odpowiedzi na pytanie 1 wyjaśnił, że według jego oceny, przyznany postanowieniem zwrot koniecznych wydatków i wynagrodzenie za dozór jest wolne od podatku VAT, w związku z tym w omawianym przypadku uznać należy, że przyznana kwota jest wartością netto równą wartości brutto zgodnie z postanowieniem SKO z dnia 23 października 2013 r. (w załączeniu kopia postanowienia).

Jeżeli jednak Organ przyjąłby, iż jest to opodatkowane VAT to w ocenie Wnioskodawcy należności wskazane w ww. postanowieniach Samorządowego Kolegium Odwoławczego są należnościami netto. W ocenie Wnioskodawcy brak jest jakichkolwiek przesłanek świadczących że jest inaczej, a nadto zgodnie z wiedzą jaką posiada Wnioskodawca, biegła w oparciu o której opinię postanowienia te były wydawane do swoich wyliczeń przyjmowała kwoty netto (w załączeniu kopia pisma wyjaśniającego od biegłej).

Ad. 3.

Ponieważ zadania wykonywane przez przedsiębiorcę mają charakter publicznoprawny, więc zwrot koniecznych wydatków związanych z wykonywaniem dozoru oraz wynagrodzenie za sprawowany dozór nie podlegają podatkiem VAT. Ponadto należność wypłacana jest w drodze decyzji administracyjnej i nie ma charakteru faktury - o czym poinformowała Wnioskodawcę Gmina dnia 20 sierpnia 2012 r. odsyłając fakturę, którą wcześniej wystawił Podmiot obciążając Starostwo (w załączeniu pismo).

Ad. 4.

W ocenie Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania środków pieniężnych na konto bankowe. Wnioskodawca nie wystawia żadnych dokumentów a wpływ środków jest na podstawie decyzji SKO lub Starosty. W momencie wydania pojazdu z parkingu nie jest wiadomo jaka kwota zostanie przyznana dozorcy, w związku z tym nie może być mowy o obowiązku podatkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego:

* jest nieprawidłowe w zakresie opodatkowania podatkiem VAT otrzymanego wynagrodzenia, obowiązku wystawienia z tego tytułu faktury VAT oraz sposobu ustalenia obrotu;

* jest prawidłowe w zakresie terminu powstania obowiązku podatkowego.

Na wstępie należy wskazać, że w wydanej interpretacji indywidualnej z uwagi na opis zdarzenia przyszłego, powołano przepisy obowiązujące do dnia 31 grudnia 2013 r., ponieważ w tym stanie prawnym Wnioskodawca zobowiązany jest do rozliczenia otrzymanego wynagrodzenia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów - stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług - stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z wyżej wskazanymi regulacjami, przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni jego odbiorca odnoszący korzyść związaną z tym świadczeniem.

W świetle powyżej przedstawionych przepisów prawa podatkowego, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

W odniesieniu do pobierania opłat za czynności przechowywania pojazdów usuniętych z drogi wskazać należy, że stosownie do przepisu art. 130a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.), pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

W myśl ust. 2 powołanego wyżej artykułu, pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

Zgodnie z art. 130a ust. 5c ustawy - Prawo o ruchu drogowym, pojazd usunięty z drogi, w przypadkach określonych w ust. 1-2, umieszcza się na wyznaczonym przez starostę parkingu strzeżonym do czasu uiszczenia opłaty za jego usunięcie i parkowanie.

W myśl art. 130a ust. 5f. ww. ustawy, usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.

Stosownie do ust. 6 cytowanego artykułu, rada powiatu, biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu, ustala corocznie, w drodze uchwały, wysokość opłat, o których mowa w ust. 5c, oraz wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a. Wysokość kosztów, o których mowa w ust. 2a (...).

W art. 130a ust. 6a ww. ustawy ustalone zostały maksymalne wysokości stawek kwotowych opłat, o których mowa w ust. 5c.

Opłaty, o których mowa w ust. 6, stanowią dochód własny powiatu (art. 130 ust. 6e).

Z treści art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.) wynika, że dochodami publicznymi są daniny publiczne, do których zalicza się: podatki, składki, opłaty, wpłaty z zysku przedsiębiorstw państwowych i jednoosobowych spółek Skarbu Państwa, a także inne świadczenia pieniężne, których obowiązek ponoszenia na rzecz państwa, jednostek samorządu terytorialnego, państwowych funduszy celowych oraz innych jednostek sektora finansów publicznych wynika z odrębnych ustaw.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w wyniku przetargów ogłaszanych przez Policję, a następnie Prezydenta Miasta oraz Starostę został wyznaczony przez te organa jako podmiot uprawniony do odholowywania pojazdów z drogi i do przechowywania ich na parkingu. W związku z tym faktem Policja w latach 2001-2003 zaś Starosta w latach 2007-2008 podpisała z Wnioskodawcą umowy w tym zakresie. Prezydent Miasta natomiast w latach 2003-2007 wydawał zarządzenia o wyznaczeniu firmy Wnioskodawcy do odholowywania pojazdów z drogi i do przechowywania ich na parkingu. Zarówno w umowach z Policją i Starostą, jak i w zarządzeniach Prezydenta Miasta, Wnioskodawca zobowiązywany był do pobierania opłat za odholowywanie pojazdów i ich przechowywanie na parkingu zgodnie z uchwałami podejmowanymi w tym zakresie przez Radę Powiatu oraz przez Radę Miasta.

Wnioskodawca otrzymał postanowienia na mocy których przyznano wynagrodzenie stanowiące zwrot koniecznych wydatków za holowanie, dozorowanie a także z tytułu wynagrodzenia za dozór tychże pojazdów.

W tym miejscu wskazać należy, że usunięcie i przechowywanie pojazdów w trybie art. 130a ustawy następuje przymusowo, najczęściej wbrew woli nieobecnego właściciela pojazdu, w ramach scedowanego ustawą władztwa publicznoprawnego, przyznanego organom uprawnionym do wydawania dyspozycji usunięcia oraz samemu powiatowi/miastu. Elementem tego władztwa w przypadku organu władzy publicznej jest m.in. przymusowe ściąganie opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu, określanych przez radę powiatu w drodze uchwały, która podlega ogłoszeniu w wojewódzkim dzienniku urzędowym i jest aktem prawa miejscowego powszechnie obowiązującym na obszarze powiatu.

Wobec powyższych okoliczności, stosunek prawny pomiędzy organem władzy publicznej (powiat/miasto) a właścicielem pojazdu lub solidarnie inną osobą dysponującą pojazdem - nie ma charakteru cywilnoprawnego, lecz publicznoprawny i władczy. Organ władzy publicznej na podstawie dyspozycji uprawnionego organu, przepisów ustawy i aktu prawa miejscowego jednostronnie kreuje obowiązki właściciela pojazdu, polegające na obowiązku uiszczenia należnych opłat oraz odbioru pojazdu albo przymusowym przeniesieniu własności nieodebranego pojazdu (przepadku) na rzecz powiatu/miasta. Potwierdza to przepis ustawy przewidujący wydanie decyzji administracyjnej i egzekucji administracyjnej w przypadku przepadku pojazdu.

Stosunek cywilnoprawny powstaje pomiędzy organem władzy publicznej a jednostką (w analizowanym przypadku Wnioskodawcą), której powierzono jego zadanie własne polegające na usuwaniu i przechowywaniu pojazdów, o których mowa w art. 130a ust. 1 i 2 ww. ustawy na podstawie m.in. przepisów o zamówieniach publicznych. Za wykonaną usługę (tekst jedn.: realizację powierzonego zadania), wykonawcy należy się wynagrodzenie umowne, jako takie opodatkowane według zasad ogólnych podatkiem od towarów i usług i płatne na podstawie faktury VAT.

Ad. 1.

W świetle powyższych okoliczności, wynagrodzenie przyznane Wnioskodawcy na mocy wydanych postanowień Samorządowego Kolegium Odwoławczego, stanowi wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług. Wnioskodawca działając jako podmiot gospodarczy, świadczący profesjonalnie usługi polegające m.in. na holowaniu pojazdów, nie może korzystać z wyłączenia od opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług, które przysługuje jednostce zlecającej mu wykonanie tych usług, działającej jako organ władzy publicznej. Warunkiem do zastosowania wyłączenia z opodatkowania jest łączne spełnienie dwóch warunków: podmiot musi działać jako organ władzy publicznej oraz wykonywać zadania publiczne nałożone na niego odrębnymi przepisami. Jak wskazano powyżej, w relacji Zleceniodawca - Wnioskodawca, występuje pomiędzy tymi podmiotami stosunek cywilnoprawny, stąd też wyłączenie z opodatkowania podatkiem VAT nie może znaleźć zastosowania w analizowanej sytuacji.

Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że przyznane wynagrodzenie obejmujące zwrot koniecznych wydatków za holowanie pojazdów, ich dozór i przechowywanie na parkingu nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl, art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Świadczone przez Wnioskodawcę usługi nie zostały wymienione w katalogu czynności wyłączonych z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, zwolnionych od podatku lub korzystających z obniżonej stawki podatku, a więc podlegają opodatkowaniu według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Reasumując, wynagrodzenie za holowanie, dozór oraz przechowywanie przejętych pojazdów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jako odpłatne świadczenie usług wraz z kosztami ponoszonymi w związku z tym dozorem, jako nierozerwalnym elementem świadczonej usługi, według stawki 23%.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b (art. 29 ust. 4 ustawy o VAT).

Ww. przepis art. 29 ust. 1 ustawy nie wymienia wprost wydatków, które są elementem składowym podstawy opodatkowania. Jednakże należy stwierdzić, że definicja obrotu wynikająca z ww. art. 29 ust. 1 jest zbieżna ze stosownymi regulacjami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347 z późn. zm.). Otóż z podstawowej zasady określonej przepisem art. 73 ww. Dyrektywy wynika, że w odniesieniu do dostaw towarów i usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Z treści przepisu art. 78 ww. Dyrektywy Rady UE wynika, że do podstawy opodatkowania wlicza się następujące elementy:

Do celów akapitu pierwszego lit. b, państwa członkowskie mogą uznać koszty objęte odrębną umową za koszty dodatkowe.

Koszty, o których mowa w ww. przepisie stanowią katalog otwarty. Zatem zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany ze świadczeniem usług, którym dostawca obciąża nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Przepis ten dotyczy kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy otrzymane na mocy postanowień SKO wynagrodzenie stanowiące zwrot koniecznych wydatków za holowanie, dozorowanie a także z tytułu wynagrodzenia za dozór tychże pojazdów, należy traktować jako kwotę brutto czy też netto.

Jak wynika z okoliczności przedstawionych przez Wnioskodawcę, kwota, którą Wnioskodawca otrzymał na mocy postanowień została ustalona przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze. Zauważyć należy, że postanowienia te nie uregulowały kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynagrodzenia wypłacanego wykonującemu świadczenie. Kwestia opodatkowania tym podatkiem nie została również uregulowana na podstawie odrębnej ustawy.

Zatem, kwotą należną czyli kwotą stanowiącą całość świadczenia należnego Wnioskodawcy stanowiącą wynagrodzenie za świadczone usługi, w rozumieniu art. 29 ust. 1 cyt. ustawy jest kwota, którą Podatnik otrzymał na mocy wydanych postanowień. Skoro zatem wynagrodzenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi kwotę należną, to w celu ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług kwotę tę należy pomniejszyć o kwotę należnego podatku.

Zatem, kwota otrzymanego wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy ustalonego w drodze wydanych postanowień stanowi kwotę brutto.

Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług będzie zatem kwota wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Zatem do kwoty przyznanej Wnioskodawcy nie należy doliczać kwoty podatku VAT, gdyż kwota tego podatku jest już zawarta w wysokości wypłaconego świadczenia.

Ad. 3.

Konsekwentnie świadczone przez Wnioskodawcę na podstawie zawartych umów, usługi holowania, dozoru oraz przechowywania pojazdów na parkingu powinny być udokumentowane fakturami VAT, gdyż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W świetle powyżej przedstawionych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań 1-3, należało uznać za nieprawidłowe.

Ad. 4.

Zasady powstania obowiązku podatkowego regulują przepisy art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Natomiast dla usług dozoru i przechowywania mienia, ustawodawca na podstawie przepisu art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy przewidział szczególny moment powstania obowiązku podatkowego. Zgodnie z ww. przepisem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Cytowany przepis art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy łączy powstanie obowiązku podatkowego z otrzymaniem zapłaty lub upływem terminu płatności.

Z uwagi na fakt, że podstawą wykonywanych przez Wnioskodawcę usług nie są umowy z właścicielami samochodów, ani ze Skarbem Państwa, z których wynikałby termin płatności, obowiązek podatkowy w przypadku wykonywanych przez Wnioskodawcę usług powstaje w momencie otrzymania całości lub części zapłaty za przechowywanie i dozór danego pojazdu.

W świetle powyżej przedstawionych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 4 należało uznać za prawidłowe.

Końcowo nadmienić należy, że w myśl w art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika więc, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.