IPPP2/443-13/13-4/JW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2012 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.) uzupełnionym w dniu 15 lutego 2013 r. (data wpływu 18 lutego 2013 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 5 lutego 2013 r. doręczone Stronie w dniu 13 lutego 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek - jest prawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 lutego 2013 r. (data wpływu 18 lutego 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu nr IPPP2/443-13/13-2/JW z dnia 5 lutego 2013 r. (data doręczenia 13 lutego 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest właścicielem zabudowanej działki nr 460/10, o pow. 3000 m^2, w której posiadanie Strona weszła w dniu 3 czerwca 2002 r. w wyniku darowizny w zamian za dożywocie Ś.P. Krystyny K. - babci Wnioskodawczyni. Po śmierci babci stary budynek - rok budowy 1955 został zdewastowany przez złodziei (wyrwane kaloryfery, krany, itd.) a w 2010 r. uległ częściowemu spaleniu (przyłącze energetyczne) i nadaje się jedynie do rozbiórki. Właściciel sąsiedniej działki nr 626 Pan Kazimierz R. w związku z planami podziału i sprzedaży nieruchomości poprosił Stronę o umożliwienie podziału działki Wnioskodawczyni na mniejsze części oraz wydzielenie drogi. Propozycja ta wynikała ze względu na układ geometryczny (pozostawienie starego układu uniemożliwiało zagospodarowanie ok. 30% działki nr 626 o pow. 1,2143 ha). W porozumieniu Stron wszelkie koszty wynikające z podziału, budowy drogi i doprowadzenia mediów obciążają Pana R.

Na skutek nowego podziału z działki Wnioskodawczyni powstały następujące działki:

460)13 - pow. 0,0129 ha - drogowa, 460/14 - pow. 0,0434 ha - mieszkaniowa, 460/15 - pow. 0,0358 ha - mieszkaniowa, 460/16 - pow. 0,0308 ha - mieszkaniowa, 460/17- pow. 0,0537 ha - drogi, 460/18 - pow. 0,0529 ha - mieszkaniowa, 460/19 - pow. 0,0391 ha - mieszkaniowa, 460/20 - pow. 0,0314 ha - mieszkaniowa.

Skutkiem nowego podziału będzie kolejne sprzedawanie poszczególnych działek.

Jak w świetle przepisów ordynacji podatkowej Strona ma ewentualnie uiszczać podatek VAT od kolejnie sprzedawanych działek. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie zamierza takowej prowadzić, teren podzielony był i pozostał mieszkaniowy, Strona nie wykonywała żadnej działalności w kierunku podziału. Pan R. w ramach porozumienia rozebrał komórki oraz letnią kuchnię zagracającą działkę Wnioskodawczyni, utwardził drogę, odkrzaczył teren a także zobowiązał się do rozbiórki na własny koszt starego budynku mieszkalnego.

W uzupełnieniu z dnia 14 lutego 2013 r. (data wpływu 18 lutego 2013 r.) Wnioskodawczyni wskazała, iż nie podejmowała, nie podejmuje i nie zamierza podejmować przed sprzedażą i w trakcie sprzedaży przedmiotowych działek żadnych aktywnych działań w celu zwiększenia atrakcyjności nowo powstałych działek. Jak już Strona wyjaśniła we wniosku działka Wnioskodawczyni o pow. 3000 m² była uzbrojona (woda, energia, gaz) i posiadała wjazd bezpośredni z drogi lokalnej. Cała inicjatywa nowego podziału wyszła od Pana Kazimierza R. - właściciela sąsiedniej działki nr 626. W sąsiedztwie działki Wnioskodawczyni cała ziemia Pana R. była bezwartościowa i z tego powodu wystąpił On z prośbą o nowy podział oraz zagwarantował pokrycie wszystkich kosztów, nakładów i działań koniecznych wynikających z podziału. Działka Wnioskodawczyni w związku z długotrwałym procesem podziału i z kryzysem, którego nikt się nie spodziewał jedynie straciła w tym czasie na wartości. Ponadto przedmiotowe działki nigdy nie były przedmiotem dzierżawy ani wynajmu. Wnioskodawczyni nigdy nie kupowała, ani nie sprzedawała żadnych działek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy i w jakiej formie Wnioskodawczyni ma opłacać podatek VAT od kolejno sprzedawanych działek.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna Ona płacić podatku VAT. Działkę nr 460/10 Wnioskodawczyni nabyła 10 lat temu, nie w celach handlowych. Działka nie zmieniła statusu - była i pozostaje mieszkaniowa. Strona nie planuje budować się na tej działce, ponieważ pracuje we wschodniej części W. a codzienny dojazd samochodem do pracy (ponad 40 km) nie tylko nie ma sensu, ale jest dla Strony niemożliwy.

Ponadto Strona nie wykonywała żadnych czynności w celu podziału. Podział był koniecznością Pana R., który w całości pokrył koszty wynikające z przedmiotowego podziału. Korzyścią Strony jest doprowadzenie do normalnego stanu zaniedbanej działki oraz rozbiórka rozpadających się ze starości budynków obciążających nieruchomość.

Do końca 2011 r. Wnioskodawczyni płaciła prawie 1500 zł rocznie za rozwalające się zabudowania gospodarcze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2 -12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przez działalność gospodarczą, w myśl ust. 2 ww. artykułu, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślić przy tym należy, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Zbycie majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać należy, że w kwestii uznania za działalność gospodarczą sprzedaży nieruchomości z prywatnego majątku zapadł wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 15 września 2011 r. wydany w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10 przeciwko Polskiemu Ministrowi Finansów, który jest odpowiedzią na dwa wnioski złożone w trybie prejudycjalnym przez Naczelny Sąd Administracyjny. W przedmiotowym wyroku Trybunał wskazał, iż dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2006/138/WE z dnia 19 grudnia 2006 r., niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Z orzecznictwa Trybunału wynika zatem, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej.

Zdaniem Trybunału, inaczej jest natomiast w wypadku, gdy Zainteresowany podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Według wskazanego przepisu prawa wspólnotowego, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni jest właścicielem zabudowanej działki nr 460/10 o pow. 3000 m^2. Strona weszła w posiadanie przedmiotowej działki w dniu 3 czerwca 2002 r. w wyniku darowizny od babci. Po śmierci babci stary budynek - rok budowy 1955 został zdewastowany, natomiast w 2010 r. uległ częściowemu spaleniu, obecnie nadaje się jedynie do rozbiórki. Właściciel sąsiedniej działki Pan Kazimierz R. w związku z planami podziału i sprzedażą swojej nieruchomości poprosił Wnioskodawczynię o umożliwienie podziału jej działki na mniejsze części oraz wydzielenie drogi. Propozycja ta wynikła ze względu na układ geometryczny, tj. pozostawienie starego układu uniemożliwiało zagospodarowanie ok. 30% działki sąsiada. W porozumieniu Stron wszelkie koszty wynikające z podziału, budowy drogi i doprowadzenia mediów obciążają Pana R. Pan R. w ramach porozumienia rozebrał komórki oraz letnią kuchnię zagracającą działkę Wnioskodawczyni, utwardził drogę, odkrzaczył teren a także zobowiązał się do rozbiórki na własny koszt starego budynku mieszkalnego.

W wyniku podziału z działki Wnioskodawczyni powstało 8 nowych działek, które będą kolejno sprzedawane. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej i nie zamierza takowej prowadzić. Nie podejmowała, nie podejmuje i nie zamierza podejmować przed sprzedażą i w trakcie sprzedaży omawianych działek żadnych aktywnych działań w celu zwiększenia atrakcyjności nowo powstałych działek. Jak wskazano działka Wnioskodawczyni o pow. 3000 m² była uzbrojona (woda, energia, gaz) i posiadała wjazd bezpośredni z drogi lokalnej. Będące przedmiotem wniosku działki nigdy nie były dzierżawione ani wynajmowane. Wnioskodawczyni nigdy nie kupowała, ani nie sprzedawała żadnych działek. Inicjatywa nowego podziału wyszła od Pana Kazimierza R. - właściciela sąsiedniej działki. Wnioskodawczyni nie wykonywała żadnej działalności w kierunku podziału.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość czy i w jakiej formie ma opłacać podatek VAT od kolejno sprzedawanych działek.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawczyni otrzymała w drodze darowizny zabudowaną działkę. Nie dokonywała aktywnych działań, które świadczą o zamiarze profesjonalnego obrotu nieruchomościami. Ponadto przedmiotowe działki nigdy nie były przedmiotem dzierżawy ani wynajmu. Wnioskodawczyni nigdy nie kupowała, ani nie sprzedawała żadnych działek.

Nie można natomiast zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawczyni, iż nie podejmowała czynności w celu zwiększenia atrakcyjności działek a cała inicjatywa nowego podziału wyszła od Pana R. - właściciela sąsiedniej działki. Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni zawarła porozumienie z sąsiadem, zatem zgodziła się na wszystkie wykonywane przez niego czynności tj. podejmowane starania mające na celu przygotowanie gruntu do sprzedaży, takie jak: podział działki, rozebranie komórki oraz letniej kuchni, utwardzenie drogi, odkrzaczenie terenu, rozbiórka starego budynku mieszkalnego.

Jednakże biorąc pod uwagę całokształt przedstawionej przez Wnioskodawczynię sprawy oraz zaprezentowane stanowisko, transakcja zbycia działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawczyni z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek nie może być uznana za podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Taki opis sprawy wskazuje bowiem, iż głównym celem zbycia nieruchomości, nie jest prowadzenie przez Stronę w sposób profesjonalny działalności gospodarczej, a jedynie rozporządzenie majątkiem osobistym.

Reasumując, Wnioskodawczyni dokonując sprzedaży przedmiotowych nieruchomości (działek) nie będzie działać jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.