IPPP2/443-1296/13-4/MM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z 29 listopada 2013 r. (data wpływu 2 grudnia 2013 r.) uzupełnionym w dniu 20 lutego 2014 r. (data wpływu 24 lutego 2014 r.) w odpowiedzi na wezwanie z 12 lutego 2014 r. nr IPPP2/443-1296/13-2/MM o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 grudnia 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT transakcji sprzedaży nieruchomości. Wskazany wniosek zawierał braki w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. W związku z tym tut. Organ podatkowy pismem z 12 lutego 2014 r. znak IPPP2/443-1296/13-2/MM wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o powyższe braki.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej. Wnioskodawca wraz ze swoim Ojcem w dniu 30 marca 2006 r. na podstawie umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego nabyli niezabudowaną nieruchomość gruntową stanowiącą działki gruntu oznaczone ewidencyjnie numerami 78/6, 77/5, 77/6, 78/5 o łącznym obszarze 7 300,00 m kw, dla której Sąd Rejonowy V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą (dalej: "Grunt"). Grunt został nabyty ze środków własnych Wnioskodawcy i jego Ojca na współwłasność o udziałach wynoszących odpowiednio 1/2 i 1/2.

Ojciec Wnioskodawcy na nabytym Gruncie wybudował Hotel, który został oddany do użytku w 2008 r. Wnioskodawca jako współwłaściciel Gruntu udzielił Ojcu zgody na pobudowanie na Gruncie budynku hotelowego wraz z całą infrastrukturą. Hotel został wybudowany ze środków własnych Ojca Wnioskodawcy. Ojciec Wnioskodawcy dokonywał wszelkich czynności koniecznych do przeprowadzenia inwestycji budowy hotelu we własnym imieniu i na swój rachunek. Decyzje Starosty o zatwierdzeniu projektu budowy i udzieleniu pozwolenia na budowę, jak również o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie wybudowanego hotelu zostały wydane Ojcu Wnioskodawcy. Budynek Hotelu wraz z całą infrastrukturą został przeznaczony do indywidualnego, wyłącznego korzystania przez Ojca Wnioskodawcy.

Ojciec Wnioskodawcy, prowadzący działalność gospodarczą zamierza sprzedać nieruchomość obejmującą Grunt i wybudowany na gruncie Hotel.

Biorąc pod uwagę opisaną powyżej współwłasność nieruchomości opisaną powyżej, sprzedaży współwłasności nieruchomości przez Ojca Wnioskodawcy będzie towarzyszyła sprzedaż przez Wnioskodawcę posiadanej przez niego współwłasności nieruchomości.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej. Ze środków własnych nabył na współwłasność ze swoim Ojcem niezabudowany Grunt. Nie poniósł żadnych nakładów na wybudowanie Hotelu wraz z całą infrastrukturą znajdującą się na Gruncie. Wyraził na piśmie zgodę, aby Ojciec dokonał inwestycji w postaci pobudowania budynku Hotelu wraz z infrastrukturą.

Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawca jest zatrudniony przez Ojca jako pracownik związany z działalnością Ojca Wnioskodawcy polegającą na prowadzeniu Hotelu.

Przeprowadzenie transakcji sprzedaży jest planowane na 2014 r.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że udział w opisanej we wniosku niezabudowanej nieruchomości gruntowej Wnioskodawca nabył ze środków własnych (majątku prywatnego) - celem nabycia Nieruchomości była lokata środków własnych. Celem nabycia nieruchomości nie było prowadzenie działalności gospodarczej - Wnioskodawca w chwili nabycia nieruchomości nie miał zamiaru prowadzenia na niej działalności gospodarczej i faktycznie nigdy takiej działalności nie prowadził. Wnioskodawca nie miał zamiaru podejmować (i faktycznie nie podejmował) aktywnych działań związanych z Nieruchomością angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że Wnioskodawca z tytułu opisanej w zdarzeniu przyszłym planowanej transakcji sprzedaży współwłasności nieruchomości nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 Ustawy o VAT, a w konsekwencji, dla Wnioskodawcy z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy z tytułu opisanej w zdarzeniu przyszłym planowanej transakcji sprzedaży współwłasności nieruchomości Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 Ustawy o VAT, a w konsekwencji, dla Wnioskodawcy z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 Ustawy o VAT, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Jak wynika z opisu zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jako współwłaściciel w części ułamkowej planuje dokonać odpłatnego zbycia swojego udziału w nieruchomości gruntowej. Należy stwierdzić, że przedmiotowa transakcja sprzedaży stanowi dostawę towaru w rozumieniu Ustawy o VAT. Bowiem zarówno w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (vide: uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 24 października 2011 r., sygn. I FPS 2/11, wyrok WSA z dnia 9 października 2012 r., sygn. III SA/Gl 1251/12) jak i w piśmiennictwie (vide: W. Nykiel i M. Sęk "Zbycie udziału we współwłasności nieruchomości - dostawa towarów czy świadczenie usług..." - Przegląd Podatkowy 2011/3 i 4 oraz S. Brzeszczyńska "Sprzedaż udziału w nieruchomości" Monitor Podatkowy 2010/6 str. 11-16) przyjmuje się, że zbycie udziału w nieruchomości (budynkowej, lokalowej, gruntowej) stanowi dostawę towaru (art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT), a nie świadczenie usług (art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT).

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 ww. Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy - Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 cytowanego Kodeksu cywilnego, jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli, na podstawie art. 199 ww. Kodeksu cywilnego, stanowi odpłatną dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 Ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z ogólnych reguł konstrukcyjnych podatku w ogólności, w tym również podatku od towarów i usług wynika konieczność, aby podmiot wykonujący czynność opodatkowaną występował w odniesieniu do niej jako podatnik. Regulacje VI dyrektywy (podobnie jak i dyrektywy VAT z 2006 r.) wyrażają ten wymóg wprost, wprowadzając konieczność podwójnej identyfikacji podatnika VAT - stanowią bowiem o wykonywaniu czynności opodatkowanych przez podatnika działającego w takim charakterze (ang. taxable person acting as such).

Definicja pojęcia podatnika ma zasadnicze znaczenie dla zakresu opodatkowania. O ile bowiem określenie czynności podlegających opodatkowaniu wyznacza zakres przedmiotowy opodatkowania, to zdefiniowanie pojęcia podatnika wskazuje na podmiotowy zakres opodatkowania. W efekcie opodatkowaniu mogą podlegać te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, tzn. zaistniała czynność określona jako opodatkowana, która została wykonana przez podmiot mający cechę podatnika.

Należy w tym miejscu zauważyć, że obie te cechy powinny zostać spełnione jednocześnie, co oznacza, że w odniesieniu do danej czynności konkretny podmiot powinien występować w charakterze podatnika. Tak więc wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika - nawet jeśli tak w ogóle jest on podatnikiem z innego tytułu - pozostaje poza zakresem opodatkowania. Tak samo wykonanie czynności niepodlegającej opodatkowaniu przez podatnika jest neutralne z punktu widzenia VAT.

Dostrzega się ten fakt w aktualnym orzecznictwie sądowym. Jak wskazał choćby WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 9 lutego 2010 r. (I SA/Po 1015/09, LEX nr 559520): "Ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, ani nawet formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności - bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika od towarów i usług".

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast, w myśl art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców łub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów zauważyć należy, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia, czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Z przytoczonych powyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT, nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli czynności te dokonywane są w sposób ciągły dla celów zarobkowych i nie stanowią jedynie czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 cyt. Dyrektywy, "działalność gospodarcza" obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, jak i art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej. Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą. Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt / udział w gruncie działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem zaś takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność "handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Problem odnoszący się do rozstrzygnięcia, czy sprzedaż działek była sprzedażą majątku osobistego, czy też stanowi sprzedaż realizowaną przez podatnika prowadzącego w tym zakresie działalność gospodarczą, był przedmiotem orzeczenia z dnia 15 września 2011 r. TSUE w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10.

Z tezy powyższego orzeczenia wynika m.in., że "osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 112, zmienionej dyrektywą 2006/138/WE, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeśli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby". Trybunał zwrócił uwagę, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Zatem jak wynika z powyższego, kryterium decydującym o zaliczeniu transakcji sprzedaży nieruchomości przez osoby fizyczne do działalności gospodarczej jest podejmowanie aktywnych działań angażujących środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców. W konsekwencji powyższego, dostawę gruntu i udziału w gruncie należy uznać za objętą podatkiem od wartości dodanej, pod warunkiem, że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W przypadku, gdy brak jest przesłanek świadczących o aktywności sprzedawcy w przedmiocie zbycia gruntu, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem - zbycie nieruchomości gruntowej nie stanowi działalności handlowej podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, lecz mieści się w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Po wydaniu wyżej cytowanego wyroku Trybunału zapadło szereg orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, w których prezentowane jest jednolite stanowisko w zakresie spornego problemu. Przykładowo należy wskazać na wyroki z dnia: 7 października 2011 r., I FSK 1289/10; 18 października 2011 r., I FSK 1536/10; 9 listopada 2011 r., I FSK 1656/11; 10 listopada 2011 r., I FSK 13/11; 16 listopada 2011 r., I FSK 110/11; 16 listopada 2011 r., I FSK 1654/11; 30 listopada 2011 r., FSK 1684/11; 8 grudnia 2011 r., I FSK 478/11, 11 stycznia 2012 r., I FSK 1828/11, z dnia 23 maja 2012 r., I SA/Gd 257/12. Jest to o tyle istotne, gdyż jak trafnie zauważył Trybunał Konstytucyjny, "utrwalona praktyka sądowa dotycząca interpretacji przepisów prawnych, zwłaszcza gdy jest ona dość jednoznaczna, wskazuje na treść stosowanego prawa, a więc na wolę ustawodawcy, choćby teoretycznie istniała możliwość innej wykładni" (zob. wyrok TK z dnia 6 września 2001 r., P 3/01, OTK 2001/6/163).

W związku z powyższym należy podkreślić dodatkowo, że do polskiego systemu nie implementowano art. 12 ust. 1 i 3 dyrektywy nr 2006/112/WE, zgodnie z którym można uznać za podatnika każdego, kto dokonuje okazjonalnych dostaw nieruchomości (w tym terenów budowlanych). Brak jest bowiem w ustawie VAT unormowań, które w sposób jasny i precyzyjny wskazywałby na fakt transpozycji do tej ustawy możliwości (opcji) określonej w art. 12 ust. i i ust. 3 tej dyrektywy, co do uznania za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością gospodarczą, w zakresie pojedynczej dostawy terenu budowlanego. Takie stanowisko konsekwentnie prezentowane jest w wyżej wskazanych orzeczeniach. Zresztą na wątpliwości co do prawidłowości implementacji tego unormowania w ramach ustawy o podatku od towarów i usług, wskazywał już Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku składu siedmiu sędziów z 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, który wprawdzie uznał, że realizacja opcji określonej w art. 4 ust. 3 VI dyrektywy (a więc poprzednika unormowania z dyrektywy 2006/112/WE) nastąpiła w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, lecz uczyniono to w sposób wysoce niedoskonały i budzący wątpliwości interpretacyjne.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną i nie prowadzi działalności gospodarczej. Nie jest również zarejestrowanym podatnikiem VAT. W 2006 r. Wnioskodawca wraz ze swoim Ojcem ze środków własnych nabyli na współwłasność niezabudowaną nieruchomość gruntową. Na nabytym Gruncie Ojciec Wnioskodawcy za zgodą Wnioskodawcy pobudował Hotel wraz z całą infrastrukturą, w oparciu o które Ojciec Wnioskodawcy prowadzi własną samodzielną działalność gospodarczą. Podkreślić należy, że Wnioskodawca nie podejmował jakichkolwiek czynności zmierzających do przeprowadzenia inwestycji zabudowy Gruntu, w tym w szczególności nie występował do Starosty o wydanie decyzji o warunkach zabudowy udzielenia pozwolenia na zabudowę oraz pozwolenia na użytkowanie wybudowanego Hotelu. Ponadto Wnioskodawca nie poniósł żadnych nakładów na wybudowanie Hotelu i infrastrukturę z nim związaną. Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, iż nie prowadzi wspólnie z Ojcem działalności gospodarczej w oparciu o Hotel posadowiony na wspólnym Gruncie. Wszystkie powyżej czynności i nakłady podejmował Ojciec Wnioskodawcy. Zatem Wnioskodawca nie podejmował czynności zmierzających do zwiększenia wartości lub atrakcyjności tego Gruntu.

Ponadto należy zauważyć, że z uwagi na fakt zachodzenia współwłasności w częściach ułamkowych do Gruntu, każdy ze współwłaścicieli, tj. zarówno Wnioskodawca jak i jego Ojciec, ma prawo do całego Gruntu, a nie wyłącznie prawo do wydzielonej fizycznie części rzeczy. Bowiem zgodnie z najszerzej reprezentowaną w doktrynie prawa cywilnego (E. Gniewek, w: T. Dybowski (pod red.), System Prawa Prywatnego: Prawo rzeczowe, Instytut Nauk Prawnych PAN, Warszawa 2003) teorią podziału prawa - w przypadku współwłasności następuje podział prawa własności, a każdemu ze współwłaścicieli przysługuje część tego prawa dotycząca i obejmująca całą wspólną rzecz. W myśl art. 206 Kodeksu cywilnego każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki da się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Wprawdzie do rozporządzenia rzeczą wspólną jest potrzebna zgoda wszystkich współwłaścicieli (art. 199 Kodeksu cywilnego), ale każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem we współwłasności bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Zatem treść (zawartość) współwłasności jest równa treści prawa własności i obejmuje tradycyjną triadę uprawnień właścicielskich: posiadanie, korzystanie, rozporządzanie. Współwłasność stanowi odmianę własności, różni się od niej tylko swoją objętością, gdyż ze względu na wielość współwłaścicieli wykonywanie przez nich uprawnień właścicielskich musi być zsynchronizowane.

Biorąc pod uwagę powyższe, każdy ze współwłaścicieli może korzystać z rzeczy wspólnej zgodnie ze swoim zamiarem i potrzebami, o ile w ten sposób nie narusza prawa do współposiadania i korzystania z tej rzeczy przez pozostałych posiadaczy. W konsekwencji należy uznać, że sposób korzystania ze wspólnej rzeczy przez jednego współposiadacza nie może być automatycznie przypisywany pozostałym współposiadaczom. Zatem fakt, że Ojciec Wnioskodawcy wybudował na wspólnym Gruncie Hotel i prowadzi tam swoją działalność gospodarczą nie może automatycznie oznaczać, że Wnioskodawca również dokonał tych czynności i korzysta w ww. wskazany sposób z Gruntu. Wnioskodawca wyraził zgodę na pobudowanie Hotelu przez Ojca, zaś sam w tym nie uczestniczył. Co oznacza, że sposób korzystania z Gruntu przez Ojca Wnioskodawcy nie godzi w jego prawo do współposiadania i korzystania ze swojego udziału w Gruncie. Ponadto udział w Gruncie wchodzi w skład majątku prywatnego Wnioskodawcy.

Wnioskodawca w dalszej kolejności podkreśla, że poza planowaną sprzedażą udziału w przedmiotowym Gruncie nie dokonywał wcześniej sprzedaży innych nieruchomości.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawne wskazać należy, że z okoliczności sprawy nie wynika taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podejmował aktywnie działań, które można uznać za charakterystyczne dla profesjonalnego obrotu nieruchomościami, tj. nie dokonywał jakichkolwiek czynności zmierzających do przygotowania przedmiotowego Gruntu do zorganizowanej, handlowej sprzedaży.

Zatem brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT, polegającą na handlu nieruchomościami. W przedmiotowej sprawie stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując sprzedaży swojego udziału w Gruncie nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT. Bowiem odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę udziału w Gruncie będzie stanowić zwykłe wykonywania prawa własności w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Analogiczne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w piśmie z dnia 10 października 2013 r., sygn. IPTPP2/443-576/13-6/KW (w sprawie dotyczącej możliwości opodatkowania podatkiem od towarów i usług zbycia udziałów w nieruchomościach, nabytych uprzednio w drodze dziedziczenia).

Reasumując, Wnioskodawca z tytułu opisanej w zdarzeniu przyszłym planowanej transakcji sprzedaży nie będzie podatnikiem podatku od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 Ustawy o VAT, a w konsekwencji, dla Wnioskodawcy z tytułu dokonania przedmiotowej sprzedaży nie powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Jak stanowi art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej "k.c.", rzeczami w rozumieniu niniejszego Kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Wyjaśnić należy jednocześnie, że przedmiotami stosunków prawnych są dobra materialne i niematerialne. Wśród dóbr materialnych wyróżniamy m.in. rzeczy (Bednarek Małgorzata, "Mienie", "Komentarz do art. 44-553 Kodeksu cywilnego", Zakamycze 1997, komentarz do art. 45 k.c.). Rzeczy dzieli się na nieruchomości i rzeczy ruchome (Piasecki Kazimierz, "Kodeks cywilny, Księga pierwsza. Część ogólna. Komentarz", Zakamycze 2003, komentarz do art. 45 k.c.).

Natomiast w myśl art. 46 § 1 k.c. nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 k.c. Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Jak stanowi art. 196 § 1 k.c. współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. Współwłasność łączną regulują przepisy dotyczące stosunków, z których ona wynika. Do współwłasności w częściach ułamkowych stosuje się przepisy niniejszego działu (§ 2 ww. przepisu).

W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej. Współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, jako wyłącznego prawa współwłaściciela, zasadą jest, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 k.c.). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział. Współwłaściciele są zatem odrębnymi podmiotami prawa.

Zatem, w zakresie pojęcia towarów np. gruntów, mieści się współwłasność, jako prawo do rzeczy wspólnej. Wobec powyższego, towarem jest także udział w gruncie (w prawie własności nieruchomości). Jest to zgodne z normami unijnymi, według których państwa członkowskie mogą uznać za towary udziały lub inne prawa o charakterze udziałowym, które dają ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności, czy też posiadania nieruchomości. Jak już wskazano powyżej, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Czynność ta daje otrzymującemu towar prawo dysponowania rzeczą jak właściciel. Przepis nie wspomina stricte o przeniesieniu prawa własności. W związku z powyższym, sprzedaż udziału w prawie własności gruntu oraz w prawie użytkowania wieczystego gruntu należy traktować, jako dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, która mieści się w zakresie przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Niemniej, aby dostawa towaru podlegała opodatkowaniu powinna być wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z powołanych wyżej przepisów, tj. art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek:

* po pierwsze - dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,

* po drugie - czynność wykonana jest przez podmiot, który w ramach tej czynności występuje w charakterze podatnika podatku VAT.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów należy zauważyć, że status podatnika podatku od towarów i usług, wynika z okoliczności dokonania czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Dla ustalenia czy osoba dokonująca transakcji sprzedaży gruntu jest podatnikiem podatku VAT, istotnym jest stwierdzenie, że prowadzi ona działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów cytowanej wyżej ustawy.

Zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług definicja działalności gospodarczej ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tut. Organ nadmienia, że definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie o podatku od towarów i usług jest znacznie szersza niż definicja działalności gospodarczej uregulowana w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672 z późn. zm.), czy też w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.). W konsekwencji ocena określonych stanów na gruncie powołanych aktów prawnych może być odmienna.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika ponadto, że dla uznania danego podmiotu za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie ma znaczenia rezultat prowadzonej działalności. Oznacza to, że aby uznać działalność podmiotu za działalność gospodarczą nie jest konieczne, aby przyniosła ona jakiekolwiek efekty. Podatnikiem jest zatem również podmiot prowadzący działalność generującą straty, a nawet podmiot, który w ogóle nie dokona żadnej sprzedaży.

Za podatnika należy uznać również osobę, która zadeklarowała zamiar prowadzenia działalności gospodarczej i poczyniła w tym celu pewne nakłady, mimo że sama działalność gospodarcza jeszcze się nie rozpoczęła, nawet w sytuacji jeśli nigdy nie zostanie rozpoczęta. Przykładowo zlecenie wykonania analizy opłacalności inwestycji, która w rezultacie nigdy faktycznie nie została zrealizowana, powinno być traktowane jako działalność gospodarcza.

Działalność gospodarcza może składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności przygotowawcze, takie jak nabycie nieruchomości, które stanowią część tych transakcji, powinny być również traktowane jako działalność gospodarcza. Poniesienie wstępnych wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym, wykorzystywanie majątku prywatnego przez osobę fizyczną stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zatem podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy majątek nabyty został na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności handlowej.

W tym miejscu należy podkreślić, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar sprzedaży ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy przewidywana transakcja gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca wraz ze swoim ojcem w marcu 2006 r. nabył niezabudowaną nieruchomość gruntową. Grunt został nabyty ze środków własnych Wnioskodawcy i jego ojca na współwłasność o udziałach wynoszących odpowiednio 1/2 i 1/2. Ojciec Wnioskodawcy na nabytym gruncie wybudował hotel, który został oddany do użytku w 2008 r. Wnioskodawca jako współwłaściciel gruntu udzielił ojcu zgody na pobudowanie na gruncie budynku hotelowego wraz z całą infrastrukturą. Hotel został wybudowany ze środków własnych ojca Wnioskodawcy. Ojciec Wnioskodawcy dokonywał wszelkich czynności koniecznych do przeprowadzenia inwestycji budowy hotelu we własnym imieniu i na swój rachunek. Decyzje starosty o zatwierdzeniu projektu budowy i udzieleniu pozwolenia na budowę, jak również o udzieleniu pozwolenia na użytkowanie wybudowanego hotelu zostały wydane ojcu Wnioskodawcy. Budynek hotelu wraz z całą infrastrukturą został przeznaczony do indywidualnego, wyłącznego korzystania przez ojca Wnioskodawcy.

Ojciec Wnioskodawcy, prowadzący działalność gospodarczą zamierza sprzedać nieruchomość obejmującą grunt i wybudowany na gruncie hotel. Wnioskodawca nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT i nie prowadzi działalności gospodarczej. Ze środków własnych nabył na współwłasność ze swoim ojcem niezabudowany grunt. Nie poniósł żadnych nakładów na wybudowanie hotelu wraz z całą infrastrukturą znajdującą się na gruncie. Wyraził na piśmie zgodę, aby ojciec dokonał inwestycji w postaci pobudowania budynku hotelu wraz z infrastrukturą. W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że nabył nieruchomość w celu lokaty środków własnych.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo.

Z opisu przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego oraz uzupełnienia do niego wynika, że Wnioskodawca nabył nieruchomość w celu lokaty kapitału, która przyniesie korzyści majątkowe w późniejszym terminie. W żadnym razie udział w nieruchomości nie został zakupiony na potrzeby osobiste i nie celem zabezpieczenia potrzeb mieszkaniowych swoich lub ewentualnie rodziny. Charakter poczynionej czynności, tj. nabycie w marcu 2006 r. udziału w nieruchomości, nieprzeznaczonego na potrzeby osobiste wskazuje, że zakupu udziału dokonano z zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych poprzez inwestycję środków pieniężnych. Zakup udziału w nieruchomości w tak przedstawionym przez Stronę celu oznacza zakup celem lokaty kapitału, a zatem z zamiarem odzyskania zainwestowanych środków w przyszłości, co możliwe jest przede wszystkim przez sprzedaż, ewentualnie najem nieruchomości lub inwestycje.

Sformułowania "lokata środków własnych" nie można interpretować inaczej niż jako cel osiągnięcia w przyszłości korzyści majątkowych, a więc cel zarobkowy. Zatem nie cele osobiste, a cele gospodarcze leżały u podstaw nabycia nieruchomości. Z powyższego wynika, że sam zamiar wykorzystania wskazanego gruntu dla celów zarobkowych Wnioskodawca podjął już w momencie zakupu. Bez znaczenia jest fakt, że Zainteresowany nie poniósł wydatków na wybudowanie hotelu oraz faktycznie nie wykorzystywał nieruchomości w działalności gospodarczej. Nakładów na nieruchomość dokonywał ojciec Zainteresowanego (współwłaściciel nieruchomości), który działał wspólnie i w porozumieniu ze swoim synem. Zainteresowany przez zgodę na zabudowanie nieruchomości wyraził akceptację na rozpoczęcie działalności gospodarczej przez ojca, która w przyszłości wywoła zyski również w stosunku do Zainteresowanego.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że zakup udziału w gruncie jako lokaty kapitału, a następnie jej sprzedaż dowodzi, że Zainteresowany rozporządza swoim majątkiem w celu osiągnięcia zysku. W takiej sytuacji dostawa udziału w gruncie kwalifikuje te czynności jako działalność gospodarczą podejmowaną w celach zarobkowych.

Z uwagi na opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego planowaną sprzedaż udziału w nieruchomości zabudowanej budynkiem usługowym należy traktować jako dostawę towarów, która w oparciu o regulację zawartą w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów o usług, ponieważ będzie dokonywana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z tym, zbycie wskazanego udziału w nieruchomości podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a z tytułu tej transakcji Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym zdarzeniu przyszłym należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanego przez Zainteresowanego orzeczenia TSUE z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministerstwu Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Ministerstwu Finansów (C-181/10) należy wskazać, że orzeczenie to nie może mieć wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w niniejszej sprawie. Podyktowane jest to tym, że powołane orzeczenia - choć mają wpływ na aktualną linię orzecznictwa krajowych sądów administracyjnych - zapadły na gruncie odmiennego stanu faktycznego, aniżeli przedstawiony przez Wnioskodawcę. Strony skarżące powołanych orzeczeń nie dokonywały czynności charakterystycznych dla podmiotów występujących w obrocie nieruchomościami, w szczególności nie nabyły gruntów z przeznaczeniem przyszłej sprzedaży. Skarżący ograniczyli się jedynie do podziału gruntu. Trybunał wskazał, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Trybunał wyjaśnił, że inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym - podkreślił Trybunał.

W powyższej kwestii wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w powołanym przez Wnioskodawcę wyroku siedmiu sędziów z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07), orzekając, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. W ocenie NSA, ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

W odniesieniu natomiast do orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego, w których Sąd uznał, że zbywcy gruntów nie występują w charakterze podatników, należy stwierdzić, że zapadły one na tle stanów faktycznych innych niż przedstawiony przez Zainteresowanego. I tak:

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1289/10 z dnia 7 października 2011 r., skarżąca dokonała jedynie podziału gruntu;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1536/10 z dnia 18 października 2011 r. skarżąca dokonała podziału gruntu i uzbrojenia terenu;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1656/11 z dnia 9 listopada 2011 r. skarżąca dokonała podziału gruntu wykorzystywanego wcześniej w działalności gospodarczej w formie gospodarstwa rolnego;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 13/11 z dnia 10 listopada 2011 r., skarżąca dokonała jedynie podziału gruntu, który odziedziczyła;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 110/11 z dnia 16 listopada 2011 r., sprzedająca dokonała jedynie podziału gruntu, który zakupiła w celu budowy domu; budowę rozpoczęła, a środki ze sprzedaży gruntu przeznaczy na jej dokończenie;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1654/11 z dnia 16 listopada 2011 r. skarżący dokonał podziału gruntu wykorzystywanego wcześniej w działalności rolniczej;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1684/11 z dnia 30 listopada 2011 r., skarżący dokonał jedynie podziału gruntu, a środki uzyskane ze sprzedaży chciał przeznaczyć na zapewnienie "bytu rodzinie",

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1842/11 z dnia 21 września 2012 r., zbywający grunt nie dokonywał żadnych czynności - nabył 2 działki w celu budowy domu; dom wybudował, a środki ze sprzedaży jednej z tych działek chciał przeznaczyć na jego remont;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 478/11 z dnia 8 grudnia 2011 r., skarżący nabywał grunty stanowiące majątek prywatny bez zamiaru późniejszej odsprzedaży z zyskiem;

* w sprawie rozstrzygniętej wyrokiem I FSK 1828/11 z dnia 11 stycznia 2012 r., skarżący dokonał podziału gruntu odziedziczonego po rodzicach.

W odniesieniu do powołanej w uzasadnieniu stanowiska interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 10 października 2013 r. znak IPTPP2/443-576/13-6/KW należy stwierdzić, że interpretacja ta została osadzona w odmiennym stanie faktycznym aniżeli ta będąca przedmiotem niniejszego wniosku, a mianowicie opodatkowania sprzedaży udziału w nieruchomości nabytej uprzednio w drodze dziedziczenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.