IPPP2/443-1293/11-2/AO - Wystawienie faktury korygującej w świetle przepisów ustawy o VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2011 r. (data wpływu 21 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wystawienia faktury korygującej - jest prawidłowe.

W dniu 21 listopada 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku towarów i usług w zakresie wystawienia faktury korygującej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą, polegająca na świadczeniu usług wynajmu pojazdów zastępczych osobom poszkodowanym w wypadkach drogowych, których pojazdy uległy szkodzie w wypadku komunikacyjnym z winy innego sprawcy w ruchu drogowym, posiadającego ubezpieczenie OC. Potencjalny klient, czyli poszkodowany - podmiot, osoba prawna, która wykorzystuje pojazd w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawiera z firmą Wnioskodawcy umowę najmu pojazdu zastępczego. Warunki umowy najmu, zawierają postanowienia, iż pojazd zastępczy wynajęty zostaje na czas naprawy pojazdu poszkodowanego.

Warunki umowy najmu zawierają zapis, iż po zakończonym okresie najmu, wystawiona zostanie faktura VAT za świadczoną usługę. Faktura za wynajem pojazdu wystawiona zostaje prawidłowo. Nabywcą usługi jest podmiot poszkodowany, prowadzący działalność gospodarczą. Najemca jednak nie zostaje obciążony kosztami wynikającymi z faktury VAT za wynajem pojazdu, ponieważ zawiera z firmą Wnioskodawcy umowę cesji wierzytelności, zgodnie z którą przenosi na firmę Wnioskodawcy swoją wierzytelność, wynikającą z wystawionej faktury VAT za wynajem pojazdu. Firma Wnioskodawcy na podstawie przepisów Kodeksu Cywilnego, jak również Ustawy o Ubezpieczeniach Obowiązkowych, dochodzić będzie wierzytelności z wystawionej faktury VAT za wynajem pojazdu od Towarzystwa Ubezpieczeniowego sprawcy szkody. Ten model formy działalności został już pozytywnie zaopiniowany przez prawników, dlatego sama forma prowadzenia działalności nie stanowi przedmiotu zapytania. Ma na celu wprowadzenie do następnie kierowanego pytania.

Wnioskodawca nadmienia dodatkowo, o ważnej kwestii, która stanowić będzie sedno zapytania. Zapis umowy pomiędzy firmą Wnioskodawcy a wynajmującym stanowi, iż wynajmujący zobowiązuje się do zapłaty podatku VAT z wystawionej faktury za wynajem pojazdu zastępczego. Ma to związek z faktem, iż podmioty, które mają możliwość odliczenia podatku VAT, dochodzić mogą odszkodowania od Towarzystwa Ubezpieczeń sprawcy szkody komunikacyjnej jedynie w kwocie netto. Dlatego też takie zobowiązanie do zapłaty kwoty podatku VAT dla wynajmującego.

Biorąc pod uwagę wprowadzenie do zasad prowadzenia działalności Wnioskodawcy, warunków umowy najmu oraz następnie cesji wierzytelności pomiędzy firmą Wnioskodawcy a wynajmującym pytanie związane jest z następującą hipotetyczną sytuacją: np. po zakończonym najmie Wnioskodawca wystawia fakturę VAT za świadczoną usługę na kwotę np. 1000 zł (za 10 dni najmu - 100 zł/dzień najmu), VAT z wystawionej faktury = 23% czyli 230 zł.

Zgodnie z warunkami umowy, wynajmujący wpłaca na konto Wnioskodawcy kwotę 230 zł z wystawionej faktury. Następnie zgodnie z wstąpieniem w prawa wynajmującego, z uwagi na fakt zawarcia umowy cesji wierzytelności, Wnioskodawca kieruje swoje roszczenie do towarzystwa ubezpieczeniowego sprawcy szkody w ramach OC sprawcy. Roszczenie firmy Wnioskodawcy obejmuje kwotę 770 zł, która to kwota jest pozostałą kwotą netto z wystawionej faktury VAT za wynajem pojazdu.

Wnioskodawca zakłada, iż ubezpieczyciel zapłaci należność, wtedy nie byłoby wątpliwości oraz kierowanego zapytania.

Natomiast wątpliwości Wnioskodawcy występują w sytuacji gdy dochodzi do postępowania sądowego, które oczywiście trwa swoim trybem i w konsekwencji kończy się prawomocnym orzeczeniem sądu, zgodnie z którym sąd orzeka, iż żądanie całej kwoty odszkodowania jest nienależne lub należne np. jedynie w części, czyli np. zasądzone zostaje:

przykład nr 1- 0 złotych - roszczenie Wnioskodawcy zostaje oddalone lub

przykład nr 2 - zasądzona zostaje należność 500 zł - za np. 5 dni - po 100 zł-co łącznie daje 500 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy brak jest jasno zdefiniowanego stanowiska. Wnioskodawca optuje za rozwiązaniem, iż jeśli z zapisów umowy pomiędzy firmą Wnioskodawcy a najemcą wynika zobowiązanie do zapłaty kwoty podatku VAT z wystawionej za wynajem pojazdu faktury VAT, którą to kwotę najemca wpłaca, to nie skłaniałby się ku rozwiązaniu, iż powinien zwrócić proporcjonalną do zasądzonej kwoty należność najemcy. Całe ryzyko dochodzenia należności z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego przeniesione jest na firmę Wnioskodawcy. Wnioskodawca uważa, że przecież jeśli świadczył usługę polegającą na wynajmie pojazdu zastępczego wystawia fakturę na pełną kwotę i od takiej kwoty, pełnej, wynikającej z faktury powinien odprowadzić należny podatek VAT. Dlatego też skłania się ku rozwiązaniu, aby w przypadkach, kiedy w wyniku dochodzenia należności na drodze sądowej oraz prawomocnego rozstrzygnięcia sądu, którym przyznane zostanie odszkodowanie za wynajem pojazdu w kwocie mniejszej niż dochodzona na podstawie faktury VAT, nie dokonywać korekt faktur za wynajem pojazdów, w ramach prowadzonej działalności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054) opodatkowaniu ww. podatkiem podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ww. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ww. ustawy przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle przedstawionych przepisów obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, tj. z tytułu dokonanej dostawy towarów lub świadczenia usług. Kwotę należną należy rozumieć jako ustaloną cenę za dany towar lub wykonaną usługę. Całość świadczenia należnego od nabywcy to kwota jaką sprzedawca żąda od nabywcy w zamian za dostawę określonych towarów i usług po ustalonej cenie. Ustawa nie definiuje obrotu jako kwoty płatności faktycznie dokonanej przez nabywcę.

Zgodnie z art. 29 ust. 4 cyt. ustawy podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Wobec powyższego, udzielenie rabatu powoduje zmniejszenie podstawy opodatkowania, o ile nie jest niedozwolone na podstawie innych przepisów prawa. Ponadto jest ściśle związane z konkretną transakcją, w związku z którą zostało zastosowane. Powołany przepis jasno stanowi, iż kwoty, o które zmniejsza się obrót muszą zostać udokumentowane.

Rabat polega na udzieleniu zniżki od ustalonej przez strony ceny. W sytuacji udzielenia przez sprzedawcę rabatu na nabywany przez klienta towar lub usługę, podstawą opodatkowania podatkiem VAT będzie kwota ustalona, którą nabywca jest zobowiązany zapłacić, pomniejszona o wartość należnego podatku VAT, z uwzględnieniem udzielonego rabatu.

Rabaty mogą być udzielane zarówno przed powstaniem obowiązku podatkowego jak również po wystawieniu faktury. W każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć co było intencją określonej czynności i jakie skutki podatkowo-prawne łączą się z wykonaniem tej czynności mając na uwadze charakter czynności.

Rabaty mogą przybierać różne formy. W rzeczywistości można spotkać się z różnymi pojęciami jak skonto, opust czy bonifikata. Z uwagi na fakt, iż przepisy ustawy nie definiują pojęcia "bonifikata", ani "rabat" pojęcia te należy interpretować stosując wykładnię językową.

Przyjmując za Słownikiem Języka Polskiego PWN pod. red. M. Szymczaka, Warszawa 1992:

* rabat - to zniżka, ustępstwo procentowe od ustalonych cen towaru, głównie na rzecz nabywców płacących gotówką, kupujących dużą ilość towaru jednorazowo lub w określonym czasie;

* skonto - to zniżka ceny towaru objętego sprzedażą kredytową albo ratalną, udzielona nabywcy płacącemu gotówką;

* opust - to zniżka ceny kupna, przyznawana nabywcy przez sprzedawcę (zwykle przy zakupach hurtowych);#61656; bonifikata - to zniżka od ustalonej ceny towaru, zwłaszcza jako forma odszkodowania za poniesioną stratę.

Zaznaczyć należy, iż rabat jest stosowany dobrowolnie przez sprzedawcę. Ma on na celu zachęcenie klienta do dokonywania większej ilości transakcji z danym sprzedawcą w celu osiągnięcia zamierzonych, określonych korzyści ekonomicznych.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 cyt. ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Stosownie do treści § 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360) w przypadku, gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Zgodnie zaś z § 13 ust. 2 cyt. rozporządzenia, w przypadku, gdy podatnik udziela rabatu w odniesieniu do jednej lub więcej dostaw towarów lub usług, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą, polegająca na świadczeniu usług wynajmu pojazdów zastępczych osobom poszkodowanym w wypadkach drogowych. Poszkodowany zawiera z firmą Wnioskodawcy umowę najmu pojazdu zastępczego. Pojazd zastępczy wynajęty zostaje na czas naprawy pojazdu poszkodowanego. Po zakończonym okresie najmu, wystawiona zostanie faktura VAT za świadczoną usługę. Faktura za wynajem pojazdu wystawiona zostaje prawidłowo. Najemca nie zostaje obciążony kosztami wynikającymi z faktury, ponieważ zawiera z firmą Wnioskodawcy umowę cesji wierzytelności, zgodnie z którą przenosi swoją wierzytelność, wynikającą z wystawionej faktury VAT za wynajem pojazdu. Firma Wnioskodawcy dochodzić będzie wierzytelności z wystawionej faktury VAT za wynajem pojazdu od Towarzystwa Ubezpieczeniowego sprawcy szkody. Wynajmujący natomiast zobowiązuje się do zapłaty podatku VAT z wystawionej faktury za wynajem pojazdu zastępczego z uwagi na fakt, iż podmioty mające możliwość odliczenia podatku VAT dochodzić mogą odszkodowania w kwocie netto. Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do sytuacji, gdy ubezpieczyciel sprawcy nie zapłaci należności. W ramach dochodzenia roszczenia dochodzi do postępowania sądowego. W prawomocnym orzeczeniu sądu może zostać przyznana część żądanego roszczenia lub roszczenie może zostać oddalone.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie częściowa zapłata lub jej brak, nie stanowi żadnej z czynności określonej w art. 29 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie stanowi udzielenia rabatu, bonifikaty, opustu, skonta. Usługa wynajmu samochodu miała miejsce. Została wykonana, zgodnie z zawartą umową. Usługa ta została udokumentowana fakturą z uwagi na fakt, iż została wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług. Ponadto jak wskazuje Wnioskodawca faktura została wystawiona prawidłowo. Zatem brak zapłaty lub częściowa zapłata za wykonaną usługę pozostaje bez wpływu na prawidłowe rozliczenie podatku należnego, nie wywiera skutku w takiej postaci, że nie powstanie obrót z tego tytułu. Opodatkowane są czynności mające ze swej istoty charakter usługi odpłatnej niezależnie od tego czy należność za tę usługę została pobrana.

W konsekwencji powyższego, przepisy dotyczące wystawiania faktur korygujących nie znajdą zastosowania w niniejszej sprawie. Nie ma zatem podstaw do wystawienia faktury korygującej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.