IPPP2-443-1233/08/11-4/S/PW/IZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 października 2009 r.- stwierdza, że stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2008 r. (data wpływu 4 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z emisją akcji - jest prawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki poniesione w związku z emisją akcji.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2009 r. "P. " spółka z o.o., (dalej również: Spółka), zamierza przekształcić się w spółkę akcyjną. Po dokonaniu zmiany formy prawnej "P. " spółka z o.o. planuje podwyższenie kapitału zakładowego poprzez emisję akcji w drodze oferty publicznej. Przedmiotowe działanie spowoduje konieczność poniesienia przez Spółkę zarówno kosztów obligatoryjnych, takich jak koszty przygotowania prospektu emisyjnego, badania sprawozdań finansowych przez biegłego rewidenta, wynagrodzenia oferującego papiery wartościowe, opłaty na rzecz KDPW, KPWiG oraz GPW oraz opłaty związane z przyłączeniem do systemu EMITENT, koszty prawne (opłaty notarialne, sądowe, skarbowe), jak również koszty fakultatywne, które mogą przyczynić się do usprawnienia publicznej oferty i nierzadko decydować o sukcesie całej emisji. Do kosztów fakultatywnych zalicza się: obsługę prawną, wynagrodzenie subemitenta usługowego lub inwestycyjnego, promocję oraz spotkania z analitykami, inwestorami i przedstawicielami mediów, reklamy emitowane w telewizji, ogłoszenia zamieszczane w prasie.

Powyższe działania podejmowane są w celu pozyskania środków finansowych na dalszy rozwój działalności Spółki, a co za tym idzie, uzyskiwanie wyższych przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku czynności związanych z publiczną emisji akcji opodatkowanych podatkiem od towarów i usług będzie przysługiwało Spółce prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy w myśl przepisu art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - dalej: ustawa o podatku VAT) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Interpretacja przywołanego przepisu sprowadza się zatem do odpowiedzi na pytanie czy co do zasady wydatki poniesione w związku z publiczną emisją akcji (m.in. usługi prawne, notarialne, reklamowe, doradcze) mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Za takim rozumieniem art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT przemawia użycie przez ustawodawcę trybu przypuszczającego (nie mogłyby), a nie trybu oznajmującego (nie mogły). Wprowadzone w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT wyłączenie z prawa do odliczenia podatku naliczonego nie dotyczy zatem tych wydatków, które w modelowym stanie mogłyby zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Fakt, że określony podatnik nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów pewnego wydatku, lecz wydatek ten stanowiłby koszt w ujęciu modelowym, nie wyłącza prawa do odliczenia podatku.

Tylko taka wykładnia art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT powoduje, że jest on zgodny z postanowieniami Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa 2006/112/WE).

Zgodnie ze stanowiskiem Spółki dotyczącym zaliczenia wydatków związanych z publiczną emisją akcji mówiącym, iż wydatki te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów Spółki, stwierdzić należy, że Spółka może odliczyć VAT z faktur VAT dotyczących kosztów poniesionych w związku z publiczną emisją. Jednakże nawet w przypadku stwierdzenia, że Spółka nie ma prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z publiczną emisją akcji, stwierdzić należy, że nawet wówczas Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego.

"P. " spółka z o.o. uważa, że interpretacja przepisów prawa krajowego powinna być zgodna z wykładnią Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS) dokonana w wyroku z 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 (Kretztechnik AG) gdzie Trybunał jednoznacznie stwierdził, że podatnik ma prawo do odliczenia całości VAT od wydatków poniesionych w związku z różnymi świadczeniami wykonanymi na jego rzecz w ramach emisji akcji, o ile wszystkie transakcje dokonane przez tego podatnika w ramach jego działalności gospodarczej są opodatkowane. Jeżeli bowiem podatnik dokonuje jednocześnie czynności, w stosunku do których podatek podlega odliczeniu (sprzedaż opodatkowana), jak i czynności, w stosunku do których podatek nie podlega odliczeniu (co do zasady sprzedaż zwolniona), jest on uprawniony do odliczenia tylko takiej części VAT, jaka przypada na kwotę tych pierwszych czynności. ETS zwrócił również uwagę, że emisja akcji jest dokonywana przez podatnika celem podniesienia kapitału z korzyścią dla jego ogólnie pojętej działalności gospodarczej. W efekcie koszty emisji akcji stanowią część kosztów ogólnych i stanowią element cenotwórczy sprzedawanych towarów. Argumenty te przesądziły o prawie do odliczenia VAT od wydatków związanych z emisją akcji, mimo, że sama emisja jest operacją pozostającą poza zakresem przedmiotowym VAT. Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydając powyższy wyrok, doszedł do wniosku, że podatek naliczony związany z podwyższeniem kapitału zakładowego i wprowadzeniem akcji do publicznego obrotu może być odliczony, bo wiąże się z ogólną działalnością podatnika.

W taki sam sposób należy dokonać wykładni prawa krajowego.

Powyższe stanowisko znajduje swoje uzasadnienie w orzecznictwie Sądów Administracyjnych. Między innymi w wyroku WSA w Warszawie z 31 października 2007 r. (III SA/Wa 1146/07), w którym Sąd uznał, że można odliczyć VAT od wydatków za doradztwo związane z podwyższeniem kapitału zakładowego. Sąd przyznał jednocześnie, że te wydatki są kosztem podatkowym. Nie można ich powiązać z konkretnym przychodem. Są to ogólne wydatki związane z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, a to że kwoty uzyskane od akcjonariuszy w związku z podwyższeniem kapitału nie są przychodem, nie oznacza wykluczenia ich z kosztów. Także w wyroku z 26 marca 2008 r. (III SA/Wa 2218/07) WSA w Warszawie przyznał, że wydatki związane z podwyższeniem kapitału mogą być kosztem podatkowym. W powyższym wyroku Sąd stwierdził, iż negowanie celowości poniesienia kosztów przez organy podatkowe jest niewłaściwe, bowiem co do zasady, wydatki związane z utworzeniem i podwyższeniem kapitału zakładowego, jako warunkujące prowadzenie działalności gospodarczej, są kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów, które jako niewymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. powinny, zdaniem Sądu, stanowić koszty uzyskania przychodów. Do tych samych wniosków doszedł WSA w Warszawie w wyroku z 2 czerwca 2008 r. (III SA/Wa 269/08) oraz w wyroku z dnia 10 czerwca 2008 r. (III SA/Wa 544/08).

Na uwzględnienie zasługuje ponadto wyrok NSA z 7 marca 2006 r. (I FSK 121/05), w którym Sąd jednoznacznie stwierdził, że koszty organizacji osoby prawnej, a więc koszty poniesione przy zakładaniu spółki, a są to: opłata notarialna, opłata skarbowa, adwokacka (radcowska), stanowią koszt bytu prawnego spółki i stanowią koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podobnie w swoim wyroku z 22 lutego 2006 r. (II FSK 191/05) Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wydatki radcy prawnego związane z podwyższeniem kapitału zakładowego spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, z uwagi na potrzebną w tej kwestii wiedzę fachową, wiedzę prawniczą, uzasadniają ten wydatek jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Organ podatkowy w interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2008 r. znak IPPP2/443-1233/08-2/PW uznał stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

Wezwaniem z dnia 4 listopada 2008 r. (data wpływu 8 listopada 2008 r.), złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), Strona wezwała tut. Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę indywidualnej pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 23 października 2008 r. znak. IPPP2/443-1233/08-2/PW w zakresie, w jakim stanowisko Spółki zostało uznane za nieprawidłowe.

Ponownie rozpatrując sprawę Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 3 grudnia 2008 r. znak IPPP2/443-1233/08-3/PW stwierdził, iż nie zachodzą przesłanki uzasadniające zmianę wydanej interpretacji z dnia 23 października 2008 r. znak IPPP2/443-1233/08-2/PW.

Na powyższe rozstrzygnięcie, zachowując ustawowy termin, Strona złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 14 października 2009 r. uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, iż uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 10 grudnia 2010 r. oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Ministra Finansów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. dnia 14 października 2009 r., i wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 10 grudnia 2010 r., stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarem zaś, w myśl przepisu art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Mając na uwadze powyższe przepisy należy stwierdzić, że emisja akcji nie znajduje się w zakresie przedmiotowym ustawy o podatku od towarów i usług, nie jest bowiem dostawą towarów o której mowa w art. 7 ust. 1 ww. ustawy, ani też świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 wspomnianej ustawy. Emisja akcji jest więc zdarzeniem gospodarczym nie objętym zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z ogólną zasadą w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl powyższego przepisu, co do zasady, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Prawo to dotyczy podatku naliczonego wynikającego z zakupów towarów i usług wykorzystywanych do dokonywania czynności opodatkowanych. Tak więc istotny jest tu związek między zakupami a działalnością gospodarczą (opodatkowaną podatkiem od towarów i usług) prowadzoną przez Spółkę. Związek pomiędzy zakupami, a sprzedażą opodatkowaną może mieć charakter bezpośredni (zakup materiałów do wytworzenia produktu podlegającego odsprzedaży) lub pośredni (koszty administracyjne), jak również może dotyczyć takich czynności, które mimo, że są zwolnione z opodatkowania lub nie podlegają opodatkowaniu to są potrzebne w funkcjonowaniu Spółki.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Spółka zamierza przekształcić się w spółkę akcyjną. Po dokonaniu zmiany formy prawnej Strona planuje podwyższenie kapitału zakładowego poprzez emisję akcji w drodze oferty publicznej. Przedmiotowe działanie spowoduje konieczność poniesienia przez Spółkę zarówno kosztów obligatoryjnych, takich jak koszty przygotowania prospektu emisyjnego, badania sprawozdań finansowych przez biegłego rewidenta, wynagrodzenia oferującego papiery wartościowe, opłaty na rzecz KDPW, KPWiG oraz GPW oraz opłaty związane z przyłączeniem do systemu EMITENT, koszty prawne (opłaty notarialne, sądowe, skarbowe), jak również koszty fakultatywne, które mogą przyczynić się do usprawnienia publicznej oferty i nierzadko decydować o sukcesie całej emisji. Do kosztów fakultatywnych zalicza się: obsługę prawną, wynagrodzenie subemitenta usługowego lub inwestycyjnego, promocję oraz spotkania z analitykami, inwestorami i przedstawicielami mediów, reklamy emitowane w telewizji, ogłoszenia zamieszczane w prasie. Jednocześnie Spółka wskazała, iż prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT.

Zdaniem tut. Organu w rozpatrywanym przypadku zachodzi bezpośredni związek między poniesionymi przez Podatnika wydatkami a działalnością niepodlegającą ustawie o podatku od towarów i usług jaką jest emisja akcji. W przedmiotowej sprawie emisja akcji (podwyższenie kapitału) niewątpliwie jest realizowana w celu pozyskania przez Spółkę środków finansowych potrzebnych do rozwijania własnej działalności. W tej sytuacji należy stwierdzić, iż emisja akcji ma związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Tak więc i wydatki związane z emisją - choć pośrednio - mają wpływ na uzyskiwane przez Spółkę przychody, które mogą być związane ze sprzedażą - inną wykonywaną przez Podatnika, która podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (spełniając przesłanki z art. 86 ust. 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług).

Taką interpretację potwierdza (także przytoczone przez Spółkę) orzeczenie zapadłe przed Europejskim Trybunałem Sprawiedliwości. W orzeczeniu tym (sygn. akt C-465/03) K. v. F. (orzeczenie wstępne) Europejski Trybunał Sprawiedliwości stwierdził wprost, iż wydatki związane z emisją, która miała na celu pozyskanie środków na prowadzenie działalności gospodarczej należy zakwalifikować do wydatków ogólnych działalności gospodarczej, co skutkuje prawem do odliczenia podatku naliczonego z tytułu tychże wydatków w odpowiednim zakresie (całość/struktura). Trybunał wskazał, iż nawet w sytuacji, gdy emisja nowych akcji jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, to podatnik ma prawo do odliczenia całości VAT od wydatków poniesionych na zakup usług z nią związanych pod warunkiem, że dokonuje w ramach prowadzonej działalności, wyłącznie sprzedaży opodatkowanej VAT.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują jednak wyjątki, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnia przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, zawarte w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z unormowaniem art. 88 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku od towarów i usług, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, w sytuacji, gdy wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Jak słusznie zauważyła Strona, przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 wyżej powołanej ustawy jest niezgodny z art. 176 Dyrektywy 2006/112 (art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy), który w akapicie drugim umożliwia państwom członkowskim zachowanie ograniczeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, obowiązujących w dniu ich przystąpienia do Wspólnoty. Unormowanie zawarte w tym przepisie odpowiada treści art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), a zatem przepis ten nie obowiązywał przed przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej, gdyż w chwili akcesji nie obowiązywała już ustawa, z której on pochodzi.

Ponadto wskazać należy, iż przepis art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy był przedmiotem wykładni Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W wyroku z 30 marca 2006 r. w sprawie C-184/04 Uudenkaupungin kaupuki, Trybunał, nawiązując do wcześniejszego orzecznictwa (m.in. wyroki: z 5 października 1999 r. w sprawie C-305/97 Royscot i In.; z 14 lipca 2005 r. w sprawie C-434/03 P. Charles i T.S. Charles - Tijmens), stwierdził, że analiza genezy ww. przepisu VI Dyrektywy wskazuje, iż uprawnienie przyznane państwu członkowskiemu w akapicie drugim tego przepisu dotyczy jedynie utrzymania wyłączeń w zakresie odliczenia odnośnie kategorii wydatków określonych na podstawie rodzaju nabytego towaru lub usługi, lecz nie na podstawie ich przeznaczenia lub sposobu wykorzystania.

Dlatego też podkreślenia wymaga, że art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pozwalał Polsce zachować krajowy system wyłączeń w zakresie prawa do odliczenia, który istniał przed 1 maja 2004 r., jedynie wobec kategorii wydatków określonych rodzajowo, a nie na podstawie ich przeznaczenia lub wykorzystania, jak ma to miejsce w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Uwzględniając konieczność prowspólnotowej wykładni przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ograniczenie prawa podatnika do odliczenia podatku wynikające z przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku VAT, należy określić uwzględniając regulację zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy w kontekście art. 17 ust. 6 zdanie drugie VI Dyrektywy (art. 176 akapit pierwszy, zdanie drugie Dyrektywy 112), z pominięciem normatywnego powiązania tego prawa z przepisami ustaw o podatkach dochodowych. Oznacza to, że ograniczeniu prawa do odliczenia mogą podlegać jedynie te wydatki, które nie są ściśle powiązane z działalnością gospodarczą, takie jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne. Tylko tak dokonana wykładnia art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy pozwala na zrealizowanie podstawowej cechy podatku od towarów i usług, tj. zasady neutralności dla podatników, której spełnienie odbywa się przez zapewnienie podatnikom prawa do odzyskania podatku naliczonego, co do zasady związanego z działalnością opodatkowaną.

W świetle powyższego, biorąc pod uwagę treść złożonego wniosku, stwierdzić należy, iż w związku z nabyciem opodatkowanych podatkiem VAT towarów i usług, związanych z przygotowaniem i przeprowadzeniem emisji akcji, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur w takiej części jaka odnosi się do sprzedaży opodatkowanej, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji pierwotnej znak IPPP2/443-1233/08-2/PW.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.