IPPP2/443-1224/11-2/MM - VAT w zakresie wliczenia do proporcji obrotu uzyskanego z tytułu sprzedaży nieruchomości.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2011 r. (data wpływu 26 października 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia do proporcji obrotu uzyskanego z tytułu sprzedaży nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 26 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wliczenia do proporcji obrotu uzyskanego z tytułu sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

W 2005 r. Sp. z o.o. (dalej jako "Spółka") nabyła niezabudowane nieruchomości gruntowe - jedną w W., kolejne dwie w P. - z zamiarem przeznaczenia ich pod budowę osiedli mieszkaniowych (wraz z niezbędną infrastrukturą i lokalami usługowymi) przeznaczonych pod wynajem. W tym też zakresie Spółka podjęła szereg działań umożliwiających realizację założonych planów inwestycyjnych (przygotowania w zakresie infrastruktury, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy - W., pozwolenia na budowę - jedna działka w P. itp.). W momencie nabycia ww. nieruchomości zostały zaliczone do środków trwałych Spółki.

Niezabudowane nieruchomości gruntowe w P. nie były wykorzystywane w celach komercyjnych (najem, dzierżawa). Natomiast nieruchomość w W. była przedmiotem dzierżawy na rzecz podmiotów zewnętrznych (składowanie śniegu, banery reklamowe) na podstawie umów zawartych na czas określony albo nieokreślony.

W 2011 r. Spółka, mając na celu zapewnienie źródeł finansowania kolejnych zadań inwestycyjnych, jak również uwzględniając sytuację makroekonomiczną skorelowaną z dostępnością obcych źródeł finansowania, zmuszona była odstąpić od planowanych inwestycji, podejmując jednocześnie decyzję o sprzedaży niezabudowanych nieruchomości - co faktycznie już nastąpiło. Sprzedaż została opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%.

W momencie podjęcia decyzji o przeznaczeniu gruntów do sprzedaży Spółka przeksięgowała w księgach rachunkowych ww. grunty ze środków trwałych na towary i na tym koncie były ewidencjonowane wszystkie koszty związane z gruntami do momentu sprzedaży.

Przedmiotem działalności Spółki jest zarówno wynajem budynków, czy też lokali w tych budynkach jak też sprzedaż nieruchomości. Spółka dokonuje zarówno czynności opodatkowanych VAT jak i czynności zwolnionych z VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka powinna obrót z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości uwzględnić przy obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 Ustawy VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jak i czynności zwolnione przedmiotowo z VAT. W związku z powyższym Spółka, dla celów odliczania podatku naliczonego, zobowiązana jest stosować przepisy art. 90 i 91 Ustawy VAT.

Zasady ustalania proporcji dla celów odliczania podatku naliczonego zostały przedstawione w art. 90 Ustawy VAT. W przypadku, kiedy podatnik nie jest w stanie jednoznacznie przyporządkować zakupów jako wykorzystywanych wyłącznie do sprzedaży opodatkowanej, oraz nie ma możliwości ustalić indywidualnego wskaźnika takiego odliczenia, wówczas powinien obliczyć proporcję jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Proporcję tę określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Należy jednak zauważyć, że do obrotu uwzględnianego do obliczenia proporcji nie wlicza się m.in. obrotu uzyskanego:

Biorąc powyższe pod uwagę przedmiotem rozstrzygnięcia jest, czy w przedmiotowym przypadku znajdą zastosowanie wyłączenia wymienione w art. 90 ust. 5 lub ust. 6 Ustawy VAT.

W momencie podjęcia decyzji o przeznaczeniu gruntów do sprzedaży Spółka dokonała przeksięgowania w księgach rachunkowych w ten sposób, że grunty te zostały przeniesione ze środków trwałych na towary i na tym też koncie były ewidencjonowane wszystkie koszty związane z gruntami do momentu sprzedaży. Takie przeksięgowanie stanowi, w ocenie Spółki, jednoznaczne udokumentowanie faktycznego przeznaczenia gruntu do sprzedaży jako towaru handlowego. W efekcie, w związku z tym, że w momencie dokonania sprzedaży ww. niezabudowane nieruchomości gruntowe w W. i w P. nie były środkami trwałymi Spółki, w ocenie Spółki, obrót z tytułu tych dostaw powinien zostać uwzględniony przy obliczaniu proporcji zgodnie z art. 90 ust. 3 Ustawy VAT.

Przyjmując natomiast, iż zmiana przeznaczenia gruntu przed sprzedażą nie jest istotna, bowiem faktycznie przedmiotem transakcji były grunty, które były przed sprzedażą zaliczane przez Spółkę do środków trwałych, konieczne jest - w ocenie Spółki - rozstrzygnięcie, czy grunty te były faktycznie używane przez podatnika na potrzeby jego działalności. Należy jednak pamiętać, że w oparciu o orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE wyłączenie, o którym stanowi art. 90 ust. 5 Ustawy VAT, powinno dotyczyć wyłącznie sprzedaży mającej charakter incydentalny i uboczny wobec podstawowej działalności podatnika. W wyroku w sprawie C-98/07 Nordania Finans, której stroną było przedsiębiorstwo leasingowe, Trybunał Sprawiedliwości UE orzekł, że sprzedaż poleasingowych samochodów, zaliczanych przez podatnika do jego środków trwałych nie ma charakteru incydentalnego, ubocznego do działalności głównej podatnika Stanowiła ona zwykłą konsekwencję usługi leasingu, stosowanie więc wyłączenia tego typu transakcji z kalkulacji współczynnika byłoby sprzeczne z celem Dyrektywy Rady UE. Dlatego też, mimo że nominalnie samochody stanowiły u podatnika środki trwałe - używane przez tego podatnika do jego działalności - ich sprzedaż powinna zostać uwzględniona przy kalkulacji współczynnika sprzedaży.

Przedstawiony w niniejszej sprawie stan faktyczny zbliżony jest do opisanego w przywołanym wyżej orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE. Przedmiotem działalności Spółki jest zarówno wynajem budynków, czy też lokali w tych budynkach jak też sprzedaż nieruchomości. Zmiana przeznaczenia danej nieruchomości zaliczanej do środków trwałych podatnika a następnie sprzedaż tej nieruchomości, nie może stanowić przesłanki do uznania, że mamy do czynienia z czynnością incydentalną. Sprzedaż jest bowiem konsekwencją podjęcia decyzji w obszarze działalności podstawowej Spółki, dla której grunt stanowi istotny element prowadzenia tej działalności. W przedmiotowym przypadku grunty zostały nabyte w celach inwestycyjnych, i tylko w związku z tym zostały zaliczone do środków trwałych. W okresie, w którym Spółka była ich właścicielem grunty te nie były przez Spółkę używane dla celów jej działalności. Nie zmienia tego fakt, iż nieruchomość w W. była dzierżawiona podmiotom zewnętrznym. Obrót z tego tytułu nie był bowiem związany z podstawowym przedmiotem działalności Spółki. W okresie przygotowywania dokumentacji oraz wykonywania wstępnych prac w zakresie infrastruktury, z uwagi na zainteresowanie zewnętrznych podmiotów jego dzierżawą, Spółka optymalizując koszty związane z utrzymaniem tej nieruchomości, postanowiła wydzierżawić ją. Nie stanowi to jednak, w ocenie Spółki podstawy do uznania, że grunt ten był używany na potrzeby działalności Spółki. Faktycznie bowiem nie był on wykorzystywany (używany) przez Spółkę a przez dzierżawców.

Wobec powyższego, z uwagi na fakt, iż zarówno grunt w W. jak i w P. nie były używane na potrzeby działalności Spółki, jak też sprzedaż nie może zostać uznana za niezwiązaną bezpośrednio z działalnością podstawową Spółki, obrót z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości powinien zostać uwzględniony przy obliczaniu proporcji zgodnie z art. 90 ust. 3 Ustawy VAT.

W ocenie Spółki, nie ma również podstaw do traktowania sprzedaży przedmiotowych gruntów jako sporadycznej. Transakcje sporadyczne to takie, które występują rzadko i nieregularnie oraz nie stanowią bezpośredniego, stałego i koniecznego rozszerzenia / uzupełnienia zasadniczej działalności podatnika. Czynności sporadyczne należałoby rozumieć jako czynności występujące incydentalnie, pobocznie do działalności gospodarczej podatnika.

Kwestia rozumienia i zakresu stosowania przepisów odnoszących się do czynności sporadycznych nie była do tej pory w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości UE ustalona w sposób jednoznaczny. W gruncie rzeczy Trybunał Sprawiedliwości UE orzekając odnosi się każdorazowo do indywidualnych przypadków, formułując zasady, które trudno oceniać jednoznacznie (rzadkość, nieregularność, brak nadmiernego zaangażowania środków, etc.) nie są to bowiem zanadto precyzyjne kryteria stanowią raczej generalne wskazówki interpretacyjne (T. Michalik VAT 2009, wydanie 6., wydawnictwo C.H Beck Warszawa 2009, teza nr 13 do art. 90 Ustawy VAT).

Przedmiotem działalności gospodarczej Spółki są transakcje związane z nieruchomościami (wynajem nieruchomości, ale również sprzedaż nieruchomości). Dlatego też, w ocenie Spółki sprzedaży gruntu nie można traktować jako transakcji ubocznej, bowiem jest ona bezpośrednio związana z działalnością gospodarczą Spółki.

Jak podniósł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 czerwca 2011 r. sygn. akt I FSK 912/10 w stanie faktycznym zbliżonym do będącego przedmiotem niniejszej analizy, przesłanką uznania danej transakcji za dokonaną sporadycznie powinno być to, że rozpatrywana transakcja nie jest charakterystyczna dla działalności podatnika, stanowi wyjątek w tej działalności, występuje rzadko, nieregularnie. Taka sytuacja nie występuje w przypadku sprzedaży działki przez podmiot funkcjonujący w ramach grupy deweloperskiej, bowiem nie jest to czynność o wyraźnie innym charakterze od regularnej działalności takiego podmiotu. W art. 90 ust. 6 Ustawy VAT mowa jest bowiem o transakcjach dotyczących nieruchomości, bez rozróżnienia o jakiego rodzaju transakcje i jakie nieruchomości chodzi. Zatem należy uznać, iż przepis ten swym zakresem obejmuje transakcje dotyczące wszelkiego rodzaju nieruchomości.

Skoro więc Spółka w ramach bieżącej działalności gospodarczej dokonuje obrotu nieruchomościami różnego rodzaju, to należy uznać iż sprzedaż przedmiotowych działek gruntu mieści się w zakresie głównego przedmiotu działalności Spółki.

Bez wpływu na powyższą ocenę pozostaje okoliczność, iż intencją nabycia przedmiotowych działek było przeprowadzenie na nich projektów inwestycyjnych, a ich sprzedaż jest jedynie "działalnością poboczną". Twierdzenie takie byłoby uprawnione, gdyby Spółka prowadziła np. działalność produkcyjną, a następnie sprzedała nieruchomość wykorzystywaną na potrzeby działalności głównej, bowiem wówczas sprzedaż taka miałaby charakter działalności pobocznej i transakcję należałoby uznać za sporadyczną. Jednak w rozpatrywanej sprawie głównym przedmiotem działalności Spółki, obok prowadzenia procesów inwestycyjnych jest również sprzedaż nieruchomości. Zatem należy uznać, że w przedmiotowym przypadku sprzedaż działek nie ma charakteru czynności sporadycznych, gdyż w praktyce stanowi bezpośrednie, stałe i konieczne przedłużenie / uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej Spółki.

Reasumując w ocenie Spółki, sprzedaż przedmiotowych działek powinna zostać uwzględniona przy obliczeniu wskaźnika dla celów odliczania podatku naliczonego. Transakcje te nie mogą być bowiem uznane za:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011, Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej "ustawą o VAT", w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 90 ust. 1 ustawy o VAT w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy o VAT jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Stosownie do art. 90 ust. 3 ustawy o VAT proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo. Proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej (art. 90 ust. 4 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 90 ust. 5 ustawy o VAT do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, iż Wnioskodawca nabył niezabudowane nieruchomości gruntowe - jedną w W., kolejne dwie w P. - z zamiarem przeznaczenia ich pod budowę osiedli mieszkaniowych (wraz z niezbędną infrastrukturą i lokalami usługowymi) przeznaczonych pod wynajem. W tym też zakresie Spółka podjęła szereg działań umożliwiających realizację założonych planów inwestycyjnych (przygotowania w zakresie infrastruktury, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy - W., pozwolenia na budowę - jedna działka w P. itp.). W momencie nabycia ww. nieruchomości zostały one zaliczone do środków trwałych Spółki. Niezabudowane nieruchomości gruntowe w P. nie były wykorzystywane w celach komercyjnych (najem, dzierżawa). Natomiast nieruchomość w W. była przedmiotem dzierżawy na rzecz podmiotów zewnętrznych (składowanie śniegu, banery reklamowe) na podstawie umów zawartych na czas określony albo nieokreślony.

W 2011 r. Spółka, mając na celu zapewnienie źródeł finansowania kolejnych zadań inwestycyjnych, jak również uwzględniając sytuację makroekonomiczną skorelowaną z dostępnością obcych źródeł finansowania, zmuszona była odstąpić od planowanych inwestycji, podejmując jednocześnie decyzję o sprzedaży niezabudowanych nieruchomości - co faktycznie już nastąpiło. Sprzedaż została opodatkowana stawką VAT w wysokości 23%.

W momencie podjęcia decyzji o przeznaczeniu gruntów do sprzedaży Spółka przeksięgowała w księgach rachunkowych ww. grunty ze środków trwałych na towary i na tym koncie były ewidencjonowane wszystkie koszty związane z gruntami do momentu sprzedaży.

Przedmiotem działalności Spółki jest zarówno wynajem budynków, czy też lokali w tych budynkach jak też sprzedaż nieruchomości. Spółka dokonuje zarówno czynności opodatkowanych VAT jak i czynności zwolnionych z VAT.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego tut. Organ podatkowy stwierdza, iż stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe. Kluczowym przepisem pozwalającym rozwiązać wskazany we wniosku problem jest przepis art. 90 ust. 5 i ust. 6 ustawy o VAT. Treść przepisu art. 90 ust. 5 in fine ustawy o VAT wskazuje, ażeby do obrotu potrzebnego do wyliczenia proporcjonalnego prawa odliczenia podatku naliczonego nie wliczać obrotu uzyskanego z tytułu dostawy gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika i używanych przez niego na potrzeby jego działalności. Z treści wniosku wynika, że nieruchomości, o których mowa we wniosku w momencie nabycia zostały zaliczone do środków trwałych Spółki. Fakt, iż Wnioskodawca przed sprzedażą przeksięgował w księgach rachunkowych ww. grunty ze środków trwałych na towary handlowe nie ma dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy żadnego znaczenia, bowiem już w momencie nabycia Wnioskodawca zaliczył ww. grunty jako grupę składników majątkowych do środków trwałych. Zatem pierwszy z warunków, o którym mowa w tym przepisie jest spełniony.

Drugim warunkiem przewidzianym przez art. 90 ust. 5 ustawy o VAT jest warunek używania ww. gruntów na potrzeby działalności Wnioskodawcy. W tym miejscu wyjaśnić należy, iż za "używanie", nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru. Tak więc "użytkownikiem" w rozumieniu art. 90 ust. 5 ustawy o VAT jest jedynie taki właściciel, który do momentu sprzedaży korzysta z towaru w ten sposób, że faktycznie go używa, a nie tylko pobiera z tego towaru pożytki cywilne i inne dochody. Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zakupił przedmiotowe grunty z zamiarem przeznaczenia ich pod budowę osiedli mieszkaniowych przeznaczonych pod wynajem. Z rożnych względów Zainteresowany odstąpił jednak od planowanych inwestycji i podjął decyzje o sprzedaży ww. gruntów. Niezabudowane nieruchomości gruntowe w P. nie były wykorzystywane w celach komercyjnych (najem, dzierżawa). Natomiast nieruchomość w W. była przedmiotem dzierżawy na rzecz podmiotów zewnętrznych (składowanie śniegu, banery reklamowe) na podstawie umów zawartych na czas określony albo nieokreślony. Zatem z treści wniosku nie wynika, ażeby Wnioskodawca używał (w rozumieniu art. 90 ust. 5 ustawy o VAT) przedmiotowe grunty na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym warunek ten nie jest, zdaniem tut. Organu podatkowego, spełniony.

Kolejnym przepisem, który należy przeanalizować dokonując odpowiedzi na pytanie przedstawione we wniosku jest przepis art. 90 ust. 6 ustawy o VAT. Z treści tego przepisu wynika, że do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

Ustawodawca zarówno w ustawie o VAT, jak również i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia "sporadycznie". Z definicji słownikowych wynika, iż sporadyczny to: "zjawiający się, występujący od czasu do czasu, rzadko, nieregularny, przypadkowy".

Transakcje sporadyczne zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić czy dana czynność może być uznana za sporadyczną, należy wziąć pod uwagę nie tylko częstotliwość jej wykonywania, ale także to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności jednostki.

Skoro Spółka jest podmiotem, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i sprzedaży nieruchomości, trudno w takich okolicznościach uznać dostawy gruntów opisanych we wniosku za niestanowiące uzupełnienia zasadniczej działalności Spółki. Aby bowiem dojść do wniosku, iż czynności te mają taki charakter, konieczne jest ich zestawienie według różnorakich kryteriów (wartości, ilości, częstotliwości, wielkości zaangażowanych środków itd.) z całokształtem działalności Spółki. Innymi słowy, aby ocenić, czy czynność jest sporadyczna (incydentalna) należy wziąć pod uwagę całokształt działalności podatnika.

W związku z powyższym należy uznać, że czynności dostawy gruntów, o których mowa we wniosku nie można uznać za czynności sporadyczne, o których mowa w art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, gdyż - jak wskazano we wniosku - Spółka jest podmiotem, który profesjonalnie zajmuje się właśnie między innymi sprzedażą nieruchomości.

Konkludując należy stwierdzić, że obrót uzyskany ze sprzedaży nieruchomości opisanych we wniosku Spółka powinna uwzględnić przy obliczeniu proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT, bowiem wyjątki, o których mowa w art. 90 ust. 5 i ust. 6 ustawy o VAT nie są spełnione - Wnioskodawca nie używał przedmiotowych gruntów na potrzeby działalności gospodarczej oraz czynności dostawy tych nieruchomości nie można uznać za sporadyczne.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tak przedstawionym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.