IPPP2/443-1168/08-2/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2008 r. (data wpływu 21 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży środka trwałego - jest prawidłowe.

W dniu 21 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W grudniu 2004 r. Spółka zakupiła środek trwały na kwotę 190.000,00 zł netto. Na ten zakup Spółce nie przysługiwało obniżenie podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Od stycznia 2005 r. środek ten podlegał odpisom amortyzacyjnym zakup środka trwałego służyć miał celom produkcyjnym. Wyniku kontroli za lata 2004-2006 okazało się, że środek trwały nie nadaje się do produkcji z przyczyn technicznych. Z tego względu nie był użytkowany przez podatnika. Dokonano korekty deklaracji rocznych za 2005 i 2006 rok i tym samych odpisy amortyzacyjne tego środka trwałego nie zostały uwzględnione jako koszt uzyskania przychodu. W 2007 r. sprzedała środek trwały ze stawką 22%, którego odpisów amortyzacyjnych nie zaliczała do kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Podatnik zasadnie zbył w 2007 r. środek trwały jako nieużywany do działalności gospodarczej ze stawką VAT 22%. Czy też należało zastosować stawkę zwolnioną na podstawie art. 43 ust. 2 pkt 2 i należało uznać środek trwały za używany, ponieważ znajdował się w posiadaniu Podatnika przez okres dłuższy niż pół roku.

Zdaniem Wnioskodawcy, według Spółki czynność ta powinna być opodatkowana stawką 22%, gdyż nie używała tego środka do działalności gospodarczej tylko miała go na stanie. Z tych względów nie można zastosować zwolnienia od podatku towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów na terenie kraju. Za towary - w świetle art. 2 ust. 6 ustawy - rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Jednakże, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, z zastrzeżeniem pkt 10, pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego; zwolnienie dotyczy również używanych budynków i budowli lub ich części, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 43 ust. 2 ustawy przez towary używane rozumie się:

Oznacza to, że używanie towaru przez ostatniego użytkownika przez okres 6 miesięcy powoduje możliwość skorzystania ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przy dostawie tego towaru; nie wiek towaru ma zatem znaczenie, ale czas przez jaki towar ten używany jest przez podatnika dokonującego jego dostawy. To zaś oznacza, że sprzedaż rzeczy ruchomej, która z przyczyn technicznych nie nadawała się do produkcji i z tego względu w okresie 6 miesięcy poprzedzających dostawę nie była używana przez dostawcę, nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Za "używanie" jako przesłankę zastosowania zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, nie można uznać posiadania towaru, któremu nie towarzyszy faktyczne jego wykorzystywanie. Nie jest zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż sprzedaż towaru używanego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych jako, że nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu 22% stawką podatku VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C.Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.