IPPP2-443-1122/08-2/SAP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2008 r. (data wpływu 14 lipca 2008 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT naliczonego przy nabyciu samochodów zastępczych, stanowiących towary handlowe - jest prawidłowe.

W dniu 14 lipca 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia całości podatku VAT naliczonego przy nabyciu samochodów zastępczych, stanowiących towary handlowe.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest autoryzowanym dealerem innej spółki (Importera) i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności jest głównie sprzedaż samochodów oraz ich serwisowanie, a także wynajem, dzierżawa i leasing samochodów oznaczonej marki. Spółka posiada kilka samochodów tej marki wykorzystywanych jako samochody zastępcze dla klientów serwisu. Samochody te są wynajmowane (udostępniane) klientom serwisu na czas naprawy:

* nieodpłatnie - dotyczy klientów serwisu objętych pakietem VIP serwis, opracowanym przez Importera, do realizacji którego Spółka jest zobowiązana (ten wymiar wynajmu stanowi około 90% przypadków udostępnień na czas serwisu).

* odpłatnie - dotyczy pozostałych klientów.

Wypełnienie tegoż warunku tj. umożliwienie klientom działu serwisu, korzystania z samochodów na czas naprawy ich własnych, wynika z postanowień umowy dealerskiej podpisanej z Importerem tych aut. Na podstawie ww. umowy, Spółka ma prawo do nabycia aut serwisowych od Importera korzystając z upustu od ceny cennikowej, zobowiązując się jednocześnie do bezpłatnego ich udostępniania klientom serwisu objętych programem VIP. Umowa dealerska zastrzega jednak, że tego typu auto musi służyć jako samochód zastępczy przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy. W sytuacji, gdy Spółka nie wywiązywałaby się z umowy dealerskiej, nie udostępniając bezpłatnie aut zastępczych swoim klientom objętym pakietem VIP Serwis, lub sprzedałaby taki samochód w okresie krótszym niż 6 miesięcy, byłaby zobowiązana do zwrotu wspomnianej różnicy pomiędzy ceną zakupu a cennikiem Importera. Ponadto w ramach umowy z Importerem Spółce przysługuje kwartalny bonus premiowy, którego wysokość uzależniona jest również od zachowania standardów operacyjnych, co oznacza posiadanie i udostępnianie klientom programu VIP Serwis samochodów zastępczych. Ponadto opisane wyżej samochody zastępcze traktowane są przez Spółkę jako towar (w taki sposób objęte są ewidencją magazynową i ujęte w księgach rachunkowych, jak również tak też prezentowane są w bilansie) z przeznaczeniem do odsprzedaży nie wcześniej niż po upływie 6 miesięcy od daty rejestracji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nabycie samochodu osobowego bądź innego pojazdu samochodowego o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług i rejestrowanego przez Spółkę w urzędzie komunikacyjnym, traktowanego jako samochód zastępczy dla klientów na czas serwisu ich własnych samochodów, a jednocześnie przeznaczonego do odsprzedaży po upływie 6-ciu miesięcy, daje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturze w pełnej wysokości, czy też jest ograniczone zgodnie z art. 86 ust. 3 do wysokości 60% kwoty podatku określonego w fakturze nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Zdaniem Spółki w przedmiotowej sprawie będzie miał zastosowanie zarówno art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) jak i art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. b) ustawy o podatku od towarów i usług, co oznacza, że Spółce w przypadku nabycia wyżej wspomnianych samochodów przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i wykazanego na fakturze zakupu w pełnej wysokości, bowiem:

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Przepis art. 86 ust. 3 ww. ustawy brzmi: "W przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł". Natomiast przepis art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) i b) ww. ustawy stanowi, iż przepis ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy. Spółka po dokonaniu zakupu przeznaczonych do dalszej odprzedaży samochodów zastępczych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ww. ustawy (tj. samochodów osobowych lub innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony) odliczała całość podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących te transakcje na podstawie przepisu art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) i b) ww. ustawy. Przedmiotowe samochody nie są przeznaczone do odprzedaży przed upływem 6 miesięcy i są wykorzystywane na potrzeby Spółki, co nie zmienia faktu, iż nadal są one towarem handlowym, generalnie przeznaczonym do dalszej odprzedaży (po upływie wspomnianych 6 miesięcy). Zatem stwierdzić należy, iż Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących zakup przedmiotowych samochodów w pełnej wysokości. Zauważyć przy tym należy, iż na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisów wykonawczych do niej fakt wykorzystywania przez Spółkę samochodów zastępczych na własne potrzeby przez okres dłuższy niż 1 rok nie powoduje powstania obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego przy ich zakupie. Jednakże w przypadku, gdy Spółka podejmie decyzję o zmianie przeznaczenia przedmiotowych samochodów (z zastępczych na służbowe) albo w przypadku, gdy obowiązek zaliczenia ww. samochodów do środków trwałych Spółki powstanie na podstawie odrębnych przepisów, Spółka będzie zobowiązana do dokonania korekty odliczonego wcześniej podatku VAT naliczonego przy nabyciu przedmiotowych pojazdów i odliczyć ten podatek na zasadach określonych w przepisie art. 86 ust. 3 ww. ustawy. Kwotę podatku naliczonego będzie stanowiło wówczas 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.