IPPP2/443-109/13-2/KOM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2013 r. (data wpływu 4 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości przechowywania jako papierowe wydruki otrzymanych w formie elektronicznej faktur oraz prawa do odliczenia na ich podstawie podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 4 lutego 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości przechowywania jako papierowe wydruki otrzymanych w formie elektronicznej faktur oraz prawa do odliczenia na ich podstawie podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży i dostaw energii elektrycznej, sprzedaży oleju napędowego oraz świadczenia usług elektroenergetycznych.

Na podstawie art. 15 w związku z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT kontrahent Spółki wystawia faktury VAT w odniesieniu do nabywanych przez Spółkę towarów lub usług, dokumentujące dokonanie czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Spółka wdrożyła z niektórymi kontrahentami system rozliczeń przy użyciu faktur elektronicznych. Wystawcami faktur elektronicznych są kontrahenci Spółki. W ramach systemu fakturowania elektronicznego, e-faktury są sporządzane przez kontrahenta (jako wystawcę) w ten sposób, że:

Faktury elektroniczne wystawiane w opisany wyżej sposób odpowiadają tym samym wymogom, które na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360 z późn. zm.; dalej: "Rozporządzenie ME z dnia 28 marca 2011 r.") dotyczą faktur wystawianych w formie papierowej. W szczególności, faktury elektroniczne wystawiane, przesyłane i otrzymywane przez Spółkę w formie plików elektronicznych zawierają dane tożsame z tymi, które ujmowane są w fakturach papierowych zgodnie z § 5 ust. 1-4 Rozporządzenia MF z dnia 28 marca 2011 r.

Otrzymywane przez Spółkę e-faktury są przez nią przechowywane w podziale na okresy rozliczeniowe (w Spółce: kwartał kalendarzowy), w dowolny sposób. Jedną z form przechowywania faktur otrzymywanych w postaci elektronicznej, stosowaną przez Spółkę, stanowią papierowe wydruki faktur z plików w formacie elektronicznym. Papierowe wydruki faktur są czytelne, tj. można z nich odczytać dane zawarte w fakturze.

Spółka nie przechowuje natomiast papierowych wydruków wiadomości elektronicznych ani wiadomości elektronicznych zachowanych w postaci elektronicznej, wysyłanych do Spółki przez wystawcę faktury, w załączniku do których Spółce są przesyłane faktury elektroniczne w formie plików elektronicznych.

Spółka wprowadziła procedurę określającą zasady przyjmowania, obiegu, przechowywania i kontroli e-faktur, w której zostały określone obowiązujące w Spółce m.in. zasady weryfikacji merytorycznej otrzymanej e-faktury poprzez sprawdzenie m.in.: a) zgodności danych wystawcy faktury zawartych w e-fakturze, b) zgodności danych dotyczących transakcji zakupu zawartych w fakturze z rzeczywiście dokonaną transakcją gospodarczą (wykonaną usługą, dostarczonym towarem), c) zgodności kwot dotyczących transakcji zakupu zawartych w fakturze z rzeczywiście dokonaną transakcją gospodarczą.

Przyjęte zasady zawierają zakaz dokonywania jakichkolwiek zmian w treści otrzymanych faktur. Osoba dokonująca weryfikacji merytorycznej potwierdza weryfikację i opis merytoryczny faktury własnoręcznym podpisem.

Dodatkowo, Spółka informuje, że otrzymała interpretację indywidualną nr IPPP2/443-1194/11- 2/KOM z dnia 12 stycznia 2012 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w której organ podatkowy uznał stanowisko Spółki za prawidłowe, wskazując, że papierowe wydruki faktur otrzymanych w formie pliku elektronicznego stanowią dla Spółki podstawę do pomniejszenia kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, na zasadach analogicznych, które odnoszą się do faktur wystawianych w formie papierowej, w zakresie w jakim nabywane towary i usługi, będące przedmiotem faktur wykorzystywane są do czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów § 6 ust. 1 rozporządzenia MF w sprawie e-faktur, na podstawie uprzedniej akceptacji Spółki jako odbiorcy, w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym mogą być przechowywane przez Spółkę w podziale na okresy rozliczeniowe, w dowolny sposób, w tym jako papierowe wydruki faktur z plików elektronicznych oraz czy taki papierowy wydruk faktury otrzymanej w formie pliku elektronicznego stanowi dla Spółki jako podatnika podatku od towarów i usług podstawę do pomniejszenia kwot VAT należnego o kwoty VAT naliczonego na zasadach analogicznych do tych, które odnoszą się do faktur wystawianych w formie papierowej w zakresie, w jakim nabywane towary (usługi) wykorzystywane są przez Spółkę do czynności opodatkowanych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. Nowe reguły dotyczące fakturowania elektronicznego

Od dnia 1 stycznia 2013 r. regulacje dotyczące e-faktur ujęte zostały w Rozporządzeniu MF w sprawie e-faktur, wydanym na podstawie art. 106 ust. 10 i 11 ustawy o VAT. Rozporządzenie to określiło nowe, uproszczone zasady przesyłania faktur w formie elektronicznej oraz ich przechowywania, a także trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej faktur przesyłanych drogą elektroniczną.

Na podstawie § 4 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur, faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym, pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Ponadto, zgodnie z § 3 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur, warunkiem przesyłania faktur w formie elektronicznej jest uzyskanie akceptacji ich odbiorcy dla takiego sposobu przesyłania faktur. Dalej, Rozporządzenie MF w sprawie e-faktur stanowi, że e-faktury są przechowywane przez odbiorcę w podziale na okresy rozliczeniowe, w dowolny sposób pod warunkiem, że będzie on zgodny z wymogami określonymi w § 6 ust. 1 tego Rozporządzenia.

Skoro prawodawca, dla określenia sposobu przechowywania faktur elektronicznych przez odbiorców użył w § 6 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur przymiotnika "dowolny", oznacza to, że zasadniczo pozostawił wybór formy przechowywania e-faktur w gestii odbiorców, którzy w praktyce będą tego rodzaju faktury przechowywać. Oznacza to, że prawodawca nie wprowadził wymogu przechowywania faktur w postaci, w której zostały przesłane. Nie można wymagać od podatnika, na gruncie obowiązujących przepisów prawa, aby e-faktury były przechowywane jedynie w wersji elektronicznej. Podatnik (Spółka) ma możliwość dokonania wyboru sposobu przechowywania e-faktur, co oznacza możliwość przechowywania e-faktur w wersji elektronicznej, jak również możliwość przechowywania e-faktur w wersji papierowej, oczywiście po zapewnieniu stosownych warunków wskazanych w regulacji § 6 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur.

Należy zwrócić również uwagę na wyjaśnienia zawarte w opracowanych przez Dyrekcję Generalną ds. Podatków i Unii Celnej w Komisji Europejskiej "Uwagach wyjaśniających przepisy dotyczące fakturowania VAT w związku z Dyrektywą Rady 2010/45/UE" (dalej: "Uwagi wyjaśniające") w części dotyczącej zagadnienia: Zasady przechowywania, zgodnie z którymi okoliczność przechowywania faktur w formie elektronicznej nie uniemożliwia zmiany formatu, co może być często wymagane w związku z rozwojem technologii przechowywania danych. Informacje zawarte w "Uwagach wyjaśniających" potwierdzają możliwość przechowywania e-faktur w innym formacie niż format, w którym zostały otrzymane. Zdaniem Spółki, przez "format, w którym faktury są przechowywane" można rozumieć nie tylko elektroniczny format przechowywania e-faktur, lecz również inną formę przechowywania e-faktur, np. formę papierową. Zmiana formatu jest możliwa pod warunkiem spełnienia przez Spółkę warunków odnośnie przechowywanych faktur, wskazanych w § 6 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur. Jednakże, swoboda w zakresie przechowywania faktur nie ma charakteru bezwzględnego, ograniczona została przez określenie warunków, jakim wybrany sposób przechowywania e-faktur przez odbiorcę (Spółkę) powinien odpowiadać, by można go było uznać za zgodny z Rozporządzeniem.

Według § 6 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur, sposób przechowania e-faktur stosowany przez odbiorcę zapewniać ma: a) autentyczność pochodzenia faktury, integralność jej treści oraz czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, b) łatwe ich odszukanie, oraz c) bezzwłoczny dostęp do faktur na żądanie organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. Wszystkie wskazane warunki powinny zostać spełnione łącznie. W § 2 Rozporządzenia w sprawie e-faktur sprecyzowano, że "autentyczność pochodzenia faktury" należy rozumieć jako pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury; natomiast "integralność treści" zapewniać ma niezmienność (niemożliwość modyfikacji) danych, które powinna zawierać faktura.

W Rozporządzeniu MF w sprawie e-faktur nie została podana definicja "czytelności faktury". Jednakże, do prawidłowego odczytania znaczenia "czytelności faktury" są pomocne informacje zawarte w "Uwagach wyjaśniających", zgodnie z którymi "czytelność faktury oznacza, że faktura jest czytelna dla człowieka. (...) Faktura powinna mieć postać, w której wszystkie dane dotyczące podatku VAT zawarte na fakturze będą wyraźnie czytelne, na papierze lub na ekranie, bez potrzeby przeprowadzania nadmiernej analizy lub interpretacji np. wiadomości EDI, wiadomości XML oraz inne ustrukturyzowane komunikaty w oryginalnym formacie nie są uważane za czytelne dla człowieka (po dokonaniu konwersji mogą zostać uznane za czytelne dla człowieka). Dla faktur elektronicznych warunek czytelności zostanie uznany za spełniony, gdy faktura będzie mogła być przedstawiona na żądanie w rozsądnym terminie (...), tj. bezzwłocznie, w tym po dokonaniu procesu konwersji w postaci czytelnej dla człowieka na ekranie lub w formie druku (...). Czytelność faktury elektronicznej od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania może zostać zapewniona w jakikolwiek sposób".

Mając to na uwadze, należy uznać, że faktura elektroniczna otrzymana przez Spółkę w formie pliku nieedytowalnego (np. PDF) załączonego do wiadomości elektronicznej, a następnie wydrukowana oraz przechowywana przez Spółkę w postaci wydruku z pliku elektronicznego, spełnia wszystkie warunki określone w § 6 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur.

Po pierwsze, faktura przechowywana w postaci wydruku z pliku elektronicznego, otrzymanego w postaci nieedytowalnego załącznika do wiadomości elektronicznej, zapewnia autentyczność pochodzenia faktury, zdefiniowaną przez Rozporządzenie MF w sprawie e-faktur jako pewność, co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury. W treści faktury obligatoryjnie zawarte muszą być (i w praktyce są) dane dotyczące dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo jej wystawcy zgodnie z wymogami wynikającymi z § 5 ust. 1 Rozporządzenia MF z dnia 28 marca 2011 r. W rezultacie, wydruk faktury z pliku elektronicznego nieedytowalnego, będący papierowym odzwierciedleniem tego samego pliku istniejącego w formie elektronicznej, nie pozostawi żadnych wątpliwości co do tego, kto jest faktycznym dokonującym dostawy towarów lub usługodawcą albo wystawcą faktury. Za uzasadniony należy zatem uznać wniosek, że pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury zapewni w równym stopniu faktura w postaci elektronicznej (tu: przykładowo: plik typu PDF), jak i faktura w postaci wydruku z tego pliku (papierowa postać faktury otrzymanej w formie elektronicznej). Okoliczność, że plik elektroniczny (faktura) będzie przechowywany w formie wydruku papierowego, zamiast pliku elektronicznego pozostanie tym samym bez wpływu na fakt zachowania autentyczności pochodzenia faktury. Tożsamość dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury wynika przecież z danych wystawcy zawartych w treści dokumentu, niezależnie od tego, w jakiej postaci dokument ten jest wystawiany, przesyłany i przechowywany. Dodatkowo warto podkreślić, że dokument, który nie zawierałby danych jednoznacznie określających podmiot będący wystawcą faktury, nie spełniałby przesłanek umożliwiających uznanie go za fakturę (niezależnie od postaci, w jakiej zostałaby ona utrwalona) w rozumieniu przepisów Rozporządzenia MF z dnia 28 marca 2011 r., a tym samym nie byłby fakturą w świetle tego Rozporządzenia.

Po drugie, faktura przechowywana w formie wydruku z nieedytowalnego pliku elektronicznego (przykładowo typu PDF) zapewnia brak możliwości ingerencji w jego treść przez przeciętnego użytkownika. Tym samym, faktura w formie papierowego wydruku gwarantuje integralność treści, rozumianą jako niemożliwość modyfikacji (usunięcia lub zmiany) zawartych w fakturze danych. Co więcej, w ocenie Spółki wydruk z nieedytowalnego pliku elektronicznego (typu PDF) zapewnia integralność treści faktury nawet w stopniu wyższym, aniżeli jej odpowiednik zachowany wyłącznie w postaci elektronicznej, a na pewno w stopniu nie mniejszym niż ten, który zapewnia faktura papierowa. Gdyby bowiem czysto hipotetycznie założyć, że dane objęte fakturą istniejącą w formie nieedytowalnego pliku przesłanego jako załącznik do wiadomości elektronicznej mogą jednak (niezależnie od faktycznych możliwości technicznych w tym zakresie) zostać w jakikolwiek sposób zmienione, skuteczne dokonanie takiej zmiany wydaje się być daleko bardziej realne w odniesieniu do samego pliku, niż względem jego papierowej postaci (wydruku). Dodatkowo, warto wskazać, że wszelkie ewentualne próby zmiany danych objętych treścią faktury mogą być, co do zasady, podejmowane w odniesieniu do faktur funkcjonujących w obrocie zarówno w postaci papierowej, jak również elektronicznej, które następnie zostaną wydrukowane. W razie zaistnienia takiego zdarzenia powinny one być rozpatrywane w kontekście normy zawartej w art. 270 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (podrabianie lub przerabianie dokumentów).

Nie ulega wątpliwości, że okoliczność przechowywania faktur w formie papierowych wydruków z plików elektronicznych zapewnia również czytelność zawartych w fakturach danych oraz nie stoi na przeszkodzie łatwemu ich odszukaniu oraz zapewnieniu bezzwłocznego dostępu do faktur na żądanie organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

Ponadto, Spółka zapewnia, poprzez podejmowane przez siebie działania wewnętrzne (oparte m.in. na przyjętej w Spółce procedurze dotyczącej e-faktur) autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury. Podejmowane przez Spółkę działania mają charakter kontroli biznesowych, o których mowa w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie e-faktur. Na podstawie § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie e-faktur, autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług. Przeprowadzany w Spółce proces sprawdzenia e-faktury od momentu jej otrzymania zapewnia dostateczny poziom pewności: a) w zakresie tożsamości wystawcy faktury (dostawcy towarów lub usługodawcy), tj. autentyczność pochodzenia; b) w zakresie tego, że nie zmieniono danych dotyczących podatku VAT, tj. integralność treści oraz c) w zakresie czytelności faktury od momentu wystawienia faktury aż do końca jej przechowywania.

W ramach przyjętej w Spółce procedury dotyczącej e-faktur, jest prowadzona przez pracowników Spółki kontrola zgodności danych dotyczących transakcji zakupu zawartych w fakturze z rzeczywiście dokonaną transakcją gospodarczą (wykonaną usługą, dostarczonym towarem), a także weryfikacja zgodności kwot dotyczących transakcji zakupu zawartych w fakturze z rzeczywiście dokonaną transakcją gospodarczą, które stanowią formę audytu, o którym mowa w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie e-faktur. Przeprowadzane czynności służą udokumentowaniu prawidłowego przebiegu transakcji od momentu jej rozpoczęcia, aż do momentu jej zakończenia i potwierdzenia poprzez e-fakturę. Przeprowadzane audyty umożliwiają potwierdzenie, że e-faktura potwierdza fakt dokonania dostawy towarów lub świadczenia usług, z tytułu którego została wystawiona.

Wynika stąd, że na gruncie przepisów Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur podatnik (tu: Spółka), w ramach przyznanej przez przepisy swobody co do wyboru metody (sposobu) przechowywania faktur elektronicznych, może przechowywać e-faktury w sposób dowolny, w tym także w formie papierowych wydruków faktur z plików elektronicznych pod warunkiem, że wybrany sposób przechowania: a) będzie realizowany w podziale na okresy rozliczeniowe (w Spółce przyjęty okres rozliczeniowy dla celów VAT wynosi kwartał kalendarzowy, zatem faktury otrzymywane w postaci elektronicznej przechowywane są przez Spółkę w podziale na kwartały kalendarzowe) oraz b) będzie spełniać łącznie wszystkie przesłanki z § 6 ust. 1 Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur.

Konsekwentnie, skoro z obowiązujących przepisów wynika, że papierowy wydruk faktury elektronicznej powinien być traktowany jako dokument o ważności i skuteczności tożsamej z fakturą w formie papierowej, należy uznać, że Spółka, jako podatnik podatku od towarów i usług może pomniejszać kwoty VAT należnego o kwoty VAT naliczonego na podstawie papierowych wydruków faktur elektronicznych, otrzymywanych w postaci plików elektronicznych załączanych do wiadomości elektronicznej na tych samych zasadach, które odnoszą się do faktur wystawianych w formie papierowej w zakresie, w jakim nabywane towary (usługi) wykorzystywane są przez Spółkę do czynności opodatkowanych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Stanowisko Spółki w zakresie równego traktowania faktur papierowych i elektronicznych zostało potwierdzone w broszurze informacyjnej Ministerstwa Finansów "Zmiany w zakresie fakturowania", w której podkreślono, że "równe traktowanie faktur papierowych i elektronicznych (do faktur elektronicznych stosowane są takie same zasady jak do faktur papierowych) nie zwiększa obciążeń administracyjnych związanych z fakturowaniem papierowym. Jednocześnie regulacje te mają na celu wspieranie korzystania z e-fakturowania poprzez stworzenie możliwości wolnego wyboru prostego i nieskomplikowanego sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści oraz czytelności faktury".

2. Ratio legis nowelizacji przepisów o e-fakturach

Rozporządzenie MF w sprawie e-faktur wydane zostało w celu dostosowania krajowych regulacji o fakturach elektronicznych do zmian wprowadzonych Dyrektywą Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. w Dyrektywie 2006/112/WE w zakresie przepisów dotyczących fakturowania oraz dalszą liberalizację przepisów w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej i ich przechowywania.

Z regulacji wskazanych w preambule Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. U. UE L.2010.189.1, dalej: "Dyrektywa Rady 2010/45/UE") wynika wprost, że faktury papierowe i elektroniczne powinny być traktowane równo, a obciążenie administracyjne związane z fakturowaniem papierowym nie powinno się zwiększyć. Ponadto, autentyczność i integralność faktur elektronicznych można również zapewnić za pomocą wykorzystania niektórych istniejących technologii, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Ponieważ jednak istnieją również inne technologie, nie należy wymagać od podatników stosowania żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego. Przepisy Dyrektywy Rady 2010/45/UE mają na celu m.in. uproszczenie i modyfikację fakturowania, z wykorzystaniem nowych technologii dostępnych na rynku, w celu m.in. zmniejszenia kosztów i zwiększenia konkurencyjności przedsiębiorców na rynku.

Zdaniem Spółki, wykładni przepisów Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur nie można dokonywać z pominięciem z jednej strony ratio legis dokonanej nowelizacji (wynikającej z wdrożenia regulacji Dyrektywy Rady 2010/45/UE), z drugiej zaś z kontekstu historycznego w zakresie kształtowania przepisów o e-fakturach pod rządami Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119, dalej: "Rozporządzeniem MF z dnia 14 lipca 2005 r."), uchylonego z mocą od dnia 1 stycznia 2011 r. oraz rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661, dalej: "Rozporządzenie MF z dnia 17 grudnia 2010 r.), które straciło moc z dniem wejścia w życie Rozporządzenia w sprawie e-faktur, tj. z dniem 1 stycznia 2013 r.

Zasadniczym celem wejścia w życie Rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2010 r. była liberalizacja istniejących do 31 grudnia 2010 r. standardów przesyłania i przechowywania faktur elektronicznych tak, by faktury papierowe i faktury elektroniczne traktowane były w ten sam sposób (równoważnie) na gruncie krajowych przepisów podatkowych, w szczególności przepisów o VAT. Ponadto, wejście w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Rozporządzenia w sprawie e-faktur, stanowi dalsze upraszczanie przepisów w tym zakresie, polegające na złagodzeniu istniejących dotąd ograniczeń formalnych i technicznych, które w praktyce skutecznie blokowały proces upowszechniania stosowania e-faktur w obrocie gospodarczym w Polsce.

Przepisy Rozporządzenia z dnia 14 lipca 2005 r. stwierdzały wprost, że faktury wystawiane w formie elektronicznej należy przesyłać oraz przechowywać w tej samej formie, tj. wyłącznie w postaci elektronicznej oraz w niezmienionym formacie (tekst jedn.: w takim, w jakim zostały wystawione i przesłane do odbiorcy przez wystawcę). Co więcej, na gruncie stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., faktury mogły być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej tylko pod warunkiem, że autentyczność ich pochodzenia oraz integralność treści (których to pojęć zresztą wówczas jeszcze nie zdefiniowano) zostanie zagwarantowana z użyciem jednej z dwu dopuszczonych przez przepisy metod, tj.: (a) bezpiecznym podpisem elektronicznym lub (b) poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI). Także sposób określenia obowiązku podatnika w zakresie przechowywania e-faktur w sposób umożliwiający organom podatkowym dostęp do tych faktur wskazywał m.in. na konieczność zapewnienia organom ciągłego i pełnego dostępu drogą elektroniczną do faktur elektronicznych.

Z powyższego wynika, że w świetle Rozporządzenia z dnia 14 lipca 2005 r. zasady posługiwania się fakturami elektronicznymi skonstruowane były daleko bardziej restrykcyjnie, w porównaniu z Rozporządzeniem MF w sprawie e-faktur. Rozporządzenie MF z dnia 14 lipca 2005 r. szczególny nacisk kładło zwłaszcza na konieczność konsekwentnego posługiwania się przez podatników VAT fakturą elektroniczną w niezmienionym formacie elektronicznym na wszystkich etapach obrotu (zarówno przez wystawcę, jak i odbiorcę), oraz przez cały okres, w którym podatnicy podatku od towarów i usług obowiązani byli przechowywać dokumentację dotyczącą rozliczeń podatkowych w związku z prowadzoną działalnością (do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego).

Analiza porównawcza uregulowań Rozporządzenia MF z dnia 14 lipca 2005 r. oraz zliberalizowanych przepisów: Rozporządzenia MF z dnia 17 grudnia 2010 r., a następnie Rozporządzenia w sprawie e-faktur, jednoznacznie prowadzi do wniosku, że w stanie prawnym, tj. od dnia 1 stycznia 2011 r. ustawodawca zrezygnował z szeregu opisanych powyżej obostrzeń na rzecz zrównania statusu prawnopodatkowego faktur stosowanych w obrocie, niezależnie od ich formy (elektronicznej lub papierowej) w celu uproszczenia obrotu i kontynuując proces liberalizacji wprowadził dalsze uproszczenia na gruncie przepisów Rozporządzenia w sprawie e-faktur, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2013 r. o prawidłowości takiego stanowiska na gruncie Rozporządzenia w sprawie e-faktur świadczy, w szczególności:

* zdefiniowanie w przepisach pojęcia "autentyczności pochodzenia" oraz "integralności treści" faktury,

* dopuszczenie innych form zapewnienia autentyczności i integralności e-faktur niż tylko poprzez zastosowanie bezpiecznego podpisu elektronicznego lub wymiany danych EDI (te dwie opcje wskazane są obecnie jako przykładowe możliwości, nie zaś jedyne akceptowalne opcje, jak to miało miejsce do końca grudnia 2010 r.),

* umożliwienie podatnikowi określenia sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury za pomocą dowolnych kontroli biznesowych,

* dopuszczenie różnych form akceptacji przesyłania faktur w formie elektronicznej (np.: w formie pisemnej, w formie elektronicznej, jak również w formie zgody wyrażonej ustnie),

* możliwość przesyłania faktur w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym,

* możliwość przechowywania faktur przesłanych elektronicznie w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób (a zatem także w sposób inny niż elektronicznie), pod warunkiem dochowania przesłanek z § 6 ust. 1 Rozporządzenia, oraz

* liberalizacja warunków dotyczących udostępniania e-faktur organom podatkowym i organom kontroli skarbowej (odstąpienie od wymogu "pełnego i ciągłego dostępu drogą elektroniczną" do faktur).

Dodatkowo, warto podkreślić, że już na gruncie stanu prawnego obowiązującego przed 1 stycznia 2011 r., Naczelny Sąd Administracyjny (w wyroku I FSK 1444/09 z dnia 20 maja 2010 r.) potwierdził możliwość dostarczania odbiorcom faktur w formie innej niż papierowa (przykładowo, jako plik stanowiący załącznik do wiadomości elektronicznej) oraz przysługujące podatnikom prawo do pomniejszania podatku VAT należnego o kwoty VAT naliczonego na podstawie papierowych wydruków tego rodzaju faktur. Analogiczne stanowisko zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt I FSK 1544/11 z dnia 21 czerwca 2012 r., zgodnie z którym brak konieczności przechowywania e-faktur w formie elektronicznej, jest tym bardziej aktualne po zmianie z dniem 11 sierpnia 2010 r. brzmienia dyrektywy 112, na mocy dyrektywy nr 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 r. (Dz. U.UE.L.10.189.1), kiedy to wprowadzono szereg regulacji ułatwiających obrót fakturami w formie elektronicznej, a zwłaszcza w zakresie autentyczności pochodzenia i integralności treści. W szczególności nowy art. 233 dyrektywy w ust. 1 akapicie pierwszym stanowi, że autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania. Tym samym dyrektywa 112 wprowadza wymienność obu form przechowywania faktur (materialna i elektroniczna), pozostawiając ich wybór podatnikowi. W preambule do dyrektywy 2010/45/UE stwierdzono, że "ponieważ fakturowanie elektroniczne może pomóc przedsiębiorcom obniżyć koszty i zwiększyć konkurencyjność, należy zmienić aktualne wymogi VAT dotyczące fakturowania elektronicznego, po to, by zlikwidować istniejące obciążenia i przeszkody. Faktury papierowe i elektroniczne powinny być traktowane równo, a obciążenie administracyjne związane z fakturowaniem papierowym nie powinno się zwiększyć". Stwierdzono także, że "autentyczność i integralność faktur elektronicznych można również zapewnić za pomocą wykorzystania niektórych istniejących technologii, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Ponieważ jednak istnieją również inne technologie, nie należy wymagać od podatników stosowania żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego".

Analiza przepisów Rozporządzenia MF w sprawie e-faktur prowadzi do wniosku, że faktury otrzymywane w formie elektronicznej oraz przechowywane w formie papierowych wydruków z plików elektronicznych z zachowaniem wymagań określonych tym Rozporządzeniem, stanowią równoprawną z fakturami papierowymi oraz fakturami elektronicznymi przechowywanymi w formie elektronicznej podstawę do pomniejszania przez podatników podatku od towarów i usług VAT należnego o kwoty podatku VAT naliczonego w zakresie, w jakim nabywane towary (usługi) wykorzystywane są do czynności opodatkowanych, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.