IPPP1/4512-699/16-2/MK - Uznania za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży prawa do lokalu użytkowego oraz wystawienia faktury VAT.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23 sierpnia 2016 r. (data wpływu 30 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży prawa do lokalu użytkowego oraz wystawienia faktury VAT (pytanie nr 1 wniosku) - jest nieprawidłowe,

* zwolnienia od podatku VAT sprzedaży lokalu (pytanie nr 2 wniosku) - jest prawidłowe.

W dniu 30 sierpnia 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży prawa do lokalu użytkowego oraz wystawienia faktury VAT oraz zwolnienia od podatku VAT sprzedaży lokalu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2 kwietnia 2004 r. do chwili obecnej. Przedmiotem przeważającej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest "Produkcja urządzeń, instrumentów oraz wyrobów medycznych, włączając dentystyczne" PKD 32.50. Jednym z wykonywanych rodzajów działalności jest "Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi" PKD nr 68.20. Natomiast kupno i sprzedaż nieruchomości nie jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W dniu 7 listopada 2003 r. Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę ustanowienia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na podstawie, której zobowiązał się zapłacić za przedmiotowy lokal w ten sposób, że do dnia 17 listopada 2003 r. miał zapłacić 40% wymaganego wkładu a 60% w 36 miesięcznych ratach. Na tej podstawie Wnioskodawca użytkował lokal.

W dniu 30 marca 2007 r. Wnioskodawca nabył jako pierwszy właściciel spółdzielcze własnościowe prawo do ww. lokalu o powierzchni całkowitej 170,84 m² o innym przeznaczeniu (użytkowym) znajdującego się w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej na podstawie umowy z dnia 30 marca 2007 r. o ustanowieniu spółdzielczego prawa do lokalu o innym przeznaczeniu (użytkowym).

Przedmiotowe prawo do lokalu nie było wpisane do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, ale działalność gospodarcza była w tym lokalu zarejestrowana, jako główne miejsce prowadzenia działalności. Lokal od 5 kwietnia 2004 r. był wynajmowany w części, a od 20 listopada 2013 r. jest wynajmowany w całości. Wnioskodawca obecnie wynajmuje przedmiotowy lokal, co miesiąc wystawiając fakturę VAT. W rozliczeniach rocznych dochód z najmu lokalu użytkowego był identyfikowany jako dochód z działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie amortyzował prawa do lokalu, nie zidentyfikował z tego tytułu kosztów uzyskania przychodu. Nie odliczył podatku VAT naliczonego przez zbywcę. Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ww. lokal.

Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż ww. prawa do lokalu użytkowego jako osoba fizyczna poza prowadzonym przez siebie przedsiębiorstwem, gdyż nie jest ono wpisane do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w związku ze sprzedażą ww. prawa do lokalu użytkowego powstanie obowiązek podatkowy w VAT a Wnioskodawca jako podatnik podatku od towarów i usług powinien wystawić fakturę VAT?

2. Czy jeśli powstanie obowiązek podatkowy w VAT to czy przy sprzedaży lokalu Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Ponieważ Wnioskodawca zamierza dokonać zbycia prawa do lokalu bez żadnego związku z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, gdyż sprzedaż będzie dotyczyła tego prawa jako majątku prywatnego, nie wpisanego do ewidencji środków trwałych jak również będzie miała charakter jednorazowy i niepowtarzalny, a przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest sprzedaż lub kupno nieruchomości, to Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku VAT od przedmiotowej transakcji a więc nie powstanie również obowiązek wystawienia faktury VAT.

Ad. 2

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Natomiast stosownie do treści art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług gdy mowa jest o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

Gdyby nawet uznać, że Wnioskodawca będzie podatnikiem przy ww. transakcji, to ponieważ nabycie nastąpiło przed więcej niż dwoma laty Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

* nieprawidłowe w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży prawa do lokalu użytkowego oraz wystawienia faktury VAT (pytanie nr 1 wniosku),

* prawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku VAT sprzedaży lokalu (pytanie nr 2 wniosku).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm,), zwanej dalej "ustawą", opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem sprzedaż lokalu stanowić będzie dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy.

Jednocześnie zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy czynność podlegającą opodatkowaniu wykona podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności powinny nosić znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, tzn. powinny polegać na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stwierdzić należy, że każdy, kto dokonuje czynności, które zmierzają do wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym wykorzystywanie majątku prywatnego stanowi również działalność gospodarczą, jeżeli jest dokonywane w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży, w tym przypadku nieruchomości jest ustalenie, czy działanie to można uznać za wykorzystywanie majątku w sposób ciągły do celów zarobkowych, czy majątek nabyty został faktycznie wykorzystany na potrzeby własne, czy też z przeznaczeniem do działalności gospodarczej.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Tym samym nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podkreślenia wymaga, że wprawdzie pojęcie "majątku prywatnego" nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. "Majątek prywatny" to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2 kwietnia 2004 r. do chwili obecnej. Przedmiotem przeważającej działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest "Produkcja urządzeń, instrumentów oraz wyrobów medycznych, włączając dentystyczne" PKD 32.50. Jednym z wykonywanych rodzajów działalności jest "Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi" PKD nr 68.20. Natomiast kupno i sprzedaż nieruchomości nie jest przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W dniu 7 listopada 2003 r. Wnioskodawca zawarł przedwstępną umowę ustanowienia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu na podstawie, której zobowiązał się zapłacić za przedmiotowy lokal w ten sposób, że do dnia 17 listopada 2003 r. miał zapłacić 40% wymaganego wkładu a 60% w 36 miesięcznych ratach. Na tej podstawie Wnioskodawca użytkował lokal. W dniu 30 marca 2007 r. Wnioskodawca nabył jako pierwszy właściciel spółdzielcze własnościowe prawo do ww. lokalu o powierzchni całkowitej 170,84 m² o innym przeznaczeniu (użytkowym) znajdującego się w zasobach Spółdzielni Mieszkaniowej na podstawie umowy z dnia 30 marca 2007 r. o ustanowieniu spółdzielczego prawa do lokalu o innym przeznaczeniu (użytkowym). Przedmiotowe prawo do lokalu nie było wpisane do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy, ale działalność gospodarcza była w tym lokalu zarejestrowana, jako główne miejsce prowadzenia działalności. Lokal od 5 kwietnia 2004 r. był wynajmowany w części, a od 20 listopada 2013 r. jest wynajmowany w całości. Wnioskodawca obecnie wynajmuje przedmiotowy lokal, co miesiąc wystawiając fakturę VAT. W rozliczeniach rocznych dochód z najmu lokalu użytkowego był identyfikowany jako dochód z działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie amortyzował prawa do lokalu, nie zidentyfikował z tego tytułu kosztów uzyskania przychodu. Nie odliczył podatku VAT naliczonego przez zbywcę. Wnioskodawca nie ponosił nakładów na ww. lokal. Wnioskodawca planuje sprzedaż ww. prawa do lokalu użytkowego jako osoba fizyczna poza prowadzonym przez siebie przedsiębiorstwem, gdyż nie jest ono wpisane do ewidencji środków trwałych.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę na przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.) regulujące kwestie najmu.

W myśl art. 659 § 1 ww. ustawy - Kodeks cywilny przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że najem wypełnia definicję działalności gospodarczej określoną w art. 15 ust. 2 ustawy, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

W rozumieniu wyżej cytowanych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług świadczenie usług najmu nieruchomości jest działalnością gospodarczą, a podmiot wykonujący te czynności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach określonych w przepisach regulujących ten podatek.

Zatem, w przedmiotowej sprawie występują przesłanki pozwalające uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Przedmiotowy lokal użytkowy jak wskazał Wnioskodawca jest przedmiotem umowy najmu, który jak wskazano wyżej również wypełnia definicję działalności gospodarczej.

Zatem w odniesieniu do ww. lokalu nie można uznać, że stanowi on majątek osobisty Wnioskodawcy, niewykorzystywany do celów prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W konsekwencji, planowana przez Wnioskodawcę sprzedaż prawa do lokalu użytkowego stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca będzie działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Natomiast stosownie do art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

Zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pierwszym zasiedleniu - rozumie się przez to oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ustawodawca umożliwia podatnikom - po spełnieniu określonych warunków - skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

Warunku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a lit. b, w świetle art. 43 ust. 7a, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z przywołanych przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części, co do zasady, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata, a ponadto, gdy przysługiwało podatnikowi z tytułu nabycia lub w trakcie realizacji inwestycji prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Ponadto w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów - zarówno nieruchomości, jak i ruchomości - przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych - niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) - wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a i art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, stanie się bezzasadne

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dostawa lokalu będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, gdyż będzie dokonana po upływie dwóch lat od pierwszego zasiedlenia, ponieważ lokal w całości był wynajmowany od 20 listopada 2013 r. Ponadto w stosunku do przedmiotowego lokalu nie dokonano ulepszenia stanowiącego co najmniej 30% jego wartości początkowej. Zatem w przedmiotowej sprawie nie zachodzą wyłączenia ze zwolnienia od podatku - zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy.

Z uwagi na powołane przepisy prawa oraz opis sprawy, stwierdzić należy, że sprzedaż przez Wnioskodawcę lokalu użytkowego będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 106a pkt 1 ustawy o podatku VAT, przepisy rozdziału "Faktury" stosuje się do sprzedaży z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Na podstawie art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

W myśl art. 106b ust. 2 ustawy, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ustawy, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Mając zatem na uwadze opis sprawy oraz obowiązujące przepisy, skoro sprzedaż lokalu korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zatem Wnioskodawca nie ma - co do zasady - obowiązku wystawienia faktury. Natomiast, jeżeli nabywca zgłosi żądanie wystawienia faktury w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar, wówczas Wnioskodawca jest obowiązany wystawić fakturę.

Należy nadmienić, że żądanie wystawienia faktury po upływie 3 miesięcy nie rodzi po stronie sprzedawcy obowiązku wystawienia faktury. Wystawienie faktury po upływie trzymiesięcznego terminu jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika i to do niego należy decyzja dotycząca jej wystawienia.

Ponadto informuje się, że w przedmiocie interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.