IPPP1/4512-64/16-4/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 22 kwietnia 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2016 r. (data wpływu 28 stycznia 2016 r.) uzupełnionym w dniu 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) na wezwanie Organu z dnia 22 marca 2016 r. (doręczone w dniu 4 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zasądzonego odszkodowania za czynność poza zakresem VAT oraz braku obowiązku korygowania podatku naliczonego w związku z wyrokiem sądu - jest prawidłowe.

W dniu 28 stycznia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania zasądzonego odszkodowania za czynność poza zakresem VAT oraz braku obowiązku korygowania podatku naliczonego w związku z wyrokiem sądu. Wniosek uzupełniono w dniu 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.) w odpowiedzi na wezwanie Organu z dnia 22 marca 2016 r. (doręczone w dniu 4 kwietnia 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawcę oraz jego kontrahenta, sieć hipermarketów A. (dalej zwana Kontrahentem), łączyły umowy o współpracy, w wykonaniu których Wnioskodawca dostarczał i sprzedawał Kontrahentowi produkowane przez siebie wyroby spożywcze przeznaczone do dalszej odsprzedaży w placówkach handlowych Kontrahenta.

Jednocześnie strony zawierały umowy o świadczenie usług marketingowych, w których Kontrahent zobowiązywał się promować towary dostarczone przez Wnioskodawcę m.in. poprzez odpowiednią ekspozycję na półkach sklepowych i reklamę w gazetce wydawanej przez Kontrahenta, zaś Wnioskodawca zobowiązywał się do zapłaty wynagrodzenia.

Opłaty za usługi marketingowe, jakie zobowiązany był ponieść Wnioskodawca, zostały zdefiniowane jako określony procent od osiągniętych obrotów zrealizowanych w danym okresie współpracy.

Kontrahent pobierał opłaty za usługi marketingowe dokonując kompensat własnych wierzytelności z tytułu usług marketingowych względem Wnioskodawcy z wierzytelnościami Wnioskodawcy względem Kontrahenta z tytułu dostarczonych towarów. Kontrahent dokonując kompensat wystawiał na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT, które były przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w okresie, jakiego dotyczyły. Równocześnie Wnioskodawca dokonywał pomniejszenia VAT należnego o VAT naliczony w związku z tymi fakturami.

Wnioskodawca uznał, że pobieranie przez Kontrahenta opłat za usługi marketingowe, które zostały Wnioskodawcy w rzeczywistości narzucone przez Kontrahenta, wyczerpuje znamiona czynu nieuczciwej konkurencji, określonego w art. 15 i nast. ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (u.z.n.k.). Wnioskodawca wystąpił więc do Sądu o zasądzenie zapłaty odszkodowania z tytułu niedozwolonych opłat marketingowych objętych dyspozycją art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k., który stanowi, iż czynem nieuczciwej konkurencji jest utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku, w szczególności przez pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży.

Sąd Okręgowy, rozpatrujący sprawę w pierwszej instancji, wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. przychylił się do żądania Wnioskodawcy. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 listopada 2014 r. odrzucił apelację złożoną przez Kontrahenta i uznał orzeczenie oraz argumenty przytoczone w uzasadnieniu wyroku przez Sąd Okręgowy za prawidłowe. Sąd stwierdził w uzasadnieniu, iż przewidziane w umowach o współpracy dodatkowe opłaty były jednostronnie narzucone przez Kontrahenta i bez ich ponoszenia nie byłaby możliwa współpraca handlowa stron. Kontrahent wykorzystywał swoją silniejszą pozycję na rynku, aby narzucić warunki współpracy mniejszemu podmiotowi, jakim był Wnioskodawca.

Sąd stwierdził, że usługi marketingowe "miały charakter fikcyjny". W ocenie Sądu Kontrahent nie wykazał okoliczności pozwalających na ustalenie, że pobierane przez niego opłaty nie stanowiły opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży innych niż marża handlowa. Kontrahent nie wykazał także konkretnych usług, za które pobrał wynagrodzenie, a w szczególności Kontrahent nie wykazał, że pobrane opłaty za usługi marketingowe stanowiły ekwiwalent rzeczywiście wykonanych na rzecz Wnioskodawcy świadczeń, nie związanych jedynie z realizacją własnego interesu Kontrahenta. Sąd zauważył w tym kontekście, że nie jest dopuszczalne pobieranie od przedsiębiorcy, w tym wypadku Wnioskodawcy, opłat za jakiekolwiek świadczenia związane ze sprzedażą towarów ostatecznym odbiorcom, bowiem kupujący (Kontrahent) nie spełnia już w tym momencie żadnych świadczeń na rzecz sprzedawcy (Wnioskodawcy), a wszelkie prowadzone działania promocyjno-marketingowe mają w rzeczywistości na celu korzystne sprzedanie przez kupującego (Kontrahenta) towaru będącego już jego własnością. Sąd stwierdził, że "sprzedaż towaru finalnemu odbiorcy nie stanowi świadczenia na rzecz dostawcy towaru stanowiącego własność odbiorcy i związana jest wyłącznie z realizacją własnego interesu odbiorcy".

Stąd w ocenie Sądu "sporne opłaty należało (...) zakwalifikować jako inne niż marża handlowa opłaty za przyjęcie towaru do sprzedaży (art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.). Zgodnie zaś z art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. w razie dokonania czynu nieuczciwej konkurencji, przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści na zasadach ogólnych". Kontrahent wykonując wyrok sądu wpłacił Wnioskodawcy zasądzoną kwotę odszkodowania. Kontrahent nie wystąpił do Wnioskodawcy o korektę faktur VAT, na podstawie których pobrał opłaty marketingowe.

W piśmie z dnia 8 kwietnia 2016 r. (data wpływu 11 kwietnia 2016 r.), stanowiącym uzupełnienie stanu faktycznego, Spółka wskazała, że rozstrzygając sprawę Sąd Okręgowy zasądził (wyrok z dnia 19 lutego 2014 r.), a pozwany Kontrahent wypłacił Wnioskodawcy:

1. Kwotę odszkodowania z tytułu czynu nieuczciwej konkurencji wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności wierzytelności z tego tytułu,

2. Zwrot kosztów procesu, w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

Żadne inne kwoty, z żadnych innych tytułów, nie zostały zasądzone, ani nie zostały wypłacone Wnioskodawcy przez Kontrahenta w konsekwencji wspomnianego postępowania i rozstrzygnięcia Sądu.

Zasądzając odszkodowanie, Sąd Okręgowy przyjął za podstawę rozstrzygnięcia art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Sąd Apelacyjny w pełni zgodził się z wyrokiem i uzasadnieniem przedstawionym przez Sąd Okręgowy (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 12 listopada 2014).

Jednocześnie Sąd Apelacyjny stwierdził "iż Sąd I instancji prawidłowo zastosował przepisy prawa materialnego i trafnie ocenił roszczenie powoda na kanwie art. 18 ust. 1 pkt 5 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji", tj. roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści. Sąd Apelacyjny wskazał, że "przepis art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. stanowi samodzielną podstawę dochodzenia zwrotu bezpodstawnie uzyskanych korzyści z tytułu pobrania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży. Nie ma konieczności odwoływania się do koncepcji nieważności umowy i konsekwencji z tym związanych, gdy istnieje samodzielna podstawa prawna wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym uzyskanie kwoty odszkodowania zasądzonego od Kontrahenta z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, powinno skutkować dla Wnioskodawcy obowiązkiem dokonania korekt podatku VAT naliczonego, związanego z zakupem usług marketingowych od Kontrahenta.

2. Czy kwota zasądzona przez Sąd na rzecz Wnioskodawcy stanowi odszkodowanie będące poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy;

W zakresie postawionych pytań Wnioskodawca uważa, że:

1. Uzyskanie kwoty odszkodowania zasądzonego od Kontrahenta z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia nie powinno skutkować dla Wnioskodawcy obowiązkiem dokonania korekt podatku VAT naliczonego, związanego z zakupem usług marketingowych od Kontrahenta.

2. Kwota zasądzona przez Sąd na rzecz Wnioskodawcy stanowi odszkodowanie będące poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług,

Ad 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W przepisie art. 8 ust. 1 wspomnianej ustawy wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do kategorii usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania - podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentem istniała więź zobowiązaniowa. Opłaty były pobierane przez Kontrahenta na podstawie umowy łączącej obie strony, co miało sens ekonomiczny, w szczególności Wnioskodawca odniósł korzyść w postaci dostępu do rynku. Bez zawarcia umów marketingowych bowiem, Wnioskodawca nie mógłby sprzedawać swoich produktów Kontrahentowi. Zwrócić też należy w tym kontekście uwagę na stanowisko wyrażone w Interpretacji indywidualnej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPP1/4512-1-132/15-2/TK, który w ocenie podobnego stanu faktycznego stwierdza; "Skoro zatem pomiędzy stronami istniała umowa, a jednocześnie opłaty stanowiły zapłatę za określone zachowanie kontrahenta, to nawet jeśli w świetle prawa pozapodatkowego czynności kontrahenta nosiły znamiona czynu nieuczciwej konkurencji, wypłata przez niego odszkodowania nie stanowi podstawy do wystawienia faktur korygujących, a otrzymanie odszkodowania na podstawie odrębnego roszczenia o odszkodowanie nie będzie stanowiło u Wnioskodawcy podstawy do skorygowania odliczonego podatku naliczonego".

Sąd jako podstawę wyroku zasądzającego na rzecz Wnioskodawcy zastosował przepisy o odpowiedzialności za czyn nieuczciwej konkurencji, przywołując art. 18 ustawy u.z.n.k., który odwołuje się do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu.

W świetle powyższego zdaniem Wnioskodawcy brak jest przesłanek powodujących obowiązek korekty okresów przeszłych, w których Wnioskodawca odliczył od nich podatek VAT. Wnioskodawca posiadając dokumenty wystawione prawidłowo zgodnie z umową nie był świadomy, iż opłaty te zostaną uznane za czyn nieuczciwej konkurencji, albowiem fakt ten został stwierdzony dopiero w postępowaniu sądowym.

Wyliczenie wartości faktur oraz ich pozycje były zgodne z zawartą umową handlową. Wnioskodawca występując do Sądu za podstawę żądania zwrotu nielegalnych opłat uznał art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. odsyłający do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Przedmiotem pozwu nie był więc zwrot wartości faktur wynikających z zawartych umów marketingowych, lecz wartość odszkodowania wyliczona na ich podstawie.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie wypłacone mu przez Kontrahenta, zasądzone przez Sąd z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia się wskutek pobierania opłat uznanego za czyn nieuczciwej konkurencji, znajduje się poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Katalog czynności objętych zakresem opodatkowania zawiera art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym przedmiotem opodatkowania jest m.in. odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron może być uznana za bezpośredniego beneficjenta czynności. Związek pomiędzy otrzymaną odpłatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w Interpretacja indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach nr IBPP1/443-1368/11/LSZ.

Zasądzona przez Sąd kwota podlegająca zwrotowi na rzecz Wnioskodawcy nie stanowi zaś opłaty za usługę świadczoną Kontrahentowi przez Wnioskodawcę, stanowi natomiast rekompensatę za poniesioną szkodę w postaci zubożenia na skutek otrzymania wynagrodzenia niższego niż należne za dostarczane (sprzedawane) w ramach umów o współpracy towary. Kwota podlegająca zwrotowi stanowi odszkodowanie mające wyrównać powstałą szkodę.

Wspomniana kwota zasądzona wyrokiem Sądu pozostaje więc poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie dochodził bowiem przed Sądem od Kontrahenta zwrotu wartości faktur dokumentujących usługi marketingowe, lecz kwoty odszkodowania z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia się na skutek popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji, wyliczonej na podstawie tych faktur. W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że otrzymane przez niego odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Takie stanowisko znajduje swe oparcie także w Interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy ITPP3/4512-117/15/MD w podobnej sprawie, stanowiąc, że "...odszkodowanie za bezpodstawne wzbogacenie się wskutek pobierania opłat uznanych za czyn nieuczciwej konkurencji wypłacone jemu przez kontrahenta pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca nie dochodził bowiem przed sądem od kontrahenta zwrotu wartości faktur dokumentujących usługi marketingowe, lecz wartość odszkodowania z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia na skutek popełnienia czynu nieuczciwej konkurencji wyliczonego na ich podstawie".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Stosownie do art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na mocy art. 106j ust. 1 ustawy w przypadku gdy po wystawieniu faktury:

- podatnik wystawia fakturę korygującą.

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, że z jego kontrahentem - siecią hipermarketów - łączyły go umowy o współpracy, w wykonaniu których Wnioskodawca dostarczał i sprzedawał Kontrahentowi produkowane przez siebie wyroby spożywcze przeznaczone do dalszej odsprzedaży w placówkach handlowych Kontrahenta. Jednocześnie strony zawierały umowy o świadczenie usług marketingowych, w których Kontrahent zobowiązywał się promować towary dostarczone przez Wnioskodawcę m.in. poprzez odpowiednią ekspozycję na półkach sklepowych i reklamę w gazetce wydawanej przez Kontrahenta, zaś Wnioskodawca zobowiązywał się do zapłaty wynagrodzenia. Opłaty za usługi marketingowe, jakie zobowiązany był ponieść Wnioskodawca, zostały zdefiniowane jako określony procent od osiągniętych obrotów zrealizowanych w danym okresie współpracy. Kontrahent pobierał opłaty za usługi marketingowe dokonując kompensat własnych wierzytelności z tytułu usług marketingowych względem Wnioskodawcy z wierzytelnościami Wnioskodawcy względem Kontrahenta z tytułu dostarczonych towarów. Kontrahent dokonując kompensat wystawiał na rzecz Wnioskodawcy faktury VAT, które były przez Wnioskodawcę zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w okresie, jakiego dotyczyły. Równocześnie Wnioskodawca dokonywał pomniejszenia VAT należnego o VAT naliczony w związku z tymi fakturami.

Wnioskodawca uznał, że pobieranie przez Kontrahenta opłat za usługi marketingowe, które zostały Wnioskodawcy w rzeczywistości narzucone przez Kontrahenta, wyczerpuje znamiona czynu nieuczciwej konkurencji, określonego w art. 15 i nast. ustawy z 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (u.z.n.k.) i wystąpił do Sądu o zasądzenie zapłaty odszkodowania z tytułu niedozwolonych opłat marketingowych objętych dyspozycją art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 19 lutego 2014 r. wskazał, że "przepis art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k. stanowi samodzielną podstawę dochodzenia zwrotu bezpodstawnie uzyskanych korzyści z tytułu pobrania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży. Nie ma konieczności odwoływania się do koncepcji nieważności umowy i konsekwencji z tym związanych, gdy istnieje samodzielna podstawa prawna wydania bezpodstawnie uzyskanych korzyści".

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego związanego z zakupem usług z uwagi na otrzymanie faktur korygujących do faktur uprzednio wystawionych, a dokumentujących "usługi marketingowe" oraz ustalenie, czy zasądzona kwota odszkodowania podlega podatkowi VAT.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem sporu sądowego nie była kwestia udowodnienia wykonania bądź niewykonania usług na rzecz Wnioskodawcy, a zatem wyrok nie stwierdza, że faktury dokumentują czynności, które nie zostały wykonane. Skoro pomiędzy stronami istniała umowa, czynności były przez kontrahenta podejmowane a jednocześnie opłaty stanowiły zapłatę za określone zachowanie kontrahenta, to nawet jeśli w świetle prawa pozapodatkowego nosiły znamiona czynu nieuczciwej konkurencji, otrzymanie odszkodowania na podstawie odrębnego roszczenia o odszkodowanie za bezpodstawne wzbogacenie się nie będzie stanowiło podstawy do skorygowania odliczonego podatku naliczonego.

Tym samym Wnioskodawca nie ma obowiązku korekty VAT naliczonego związanego z zakupem usług marketingowych, które w ocenie sądu były narzucone Wnioskodawcy przymusowo (bowiem ich zanegowanie oznaczałoby ograniczenie rynku dla produktów Spółki) oraz stanowiły jedynie pretekst (pozór) dla pobrania opłaty, gdyż poniesione wydatki miały związek ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy (dostawą towarów) natomiast otrzymanie rekompensaty (odszkodowania) zasądzonej przez sąd pozostaje bez wpływu na wcześniej dokonane odliczenie podatku naliczonego.

Zatem Wnioskodawca nie ma obowiązku korekty VAT naliczonego związanego z zakupem usług marketingowych, gdyż poniesione wydatki miały związek ze sprzedażą opodatkowaną (dostawą towarów), natomiast otrzymanie rekompensaty (odszkodowania) zasądzonej przez sąd pozostaje bez wpływu na wcześniej dokonane odliczenie podatku naliczonego.

W kwestii otrzymanego odszkodowania, mając na uwadze brzmienie cyt. wyżej art. 5 i 8 ust. 1 ustawy oraz ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT, wskazać należy że usługą jest takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Zatem aby ocenić czy doszło do świadczenia przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanej należy rozpatrzyć czy Wnioskodawca w ogóle świadczył jakiekolwiek czynności. Związek pomiędzy otrzymaną odpłatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zasądzona przez sąd od pozwanego czyli Kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy kwota stanowi rekompensatę (odszkodowanie) z tytułu czynu nieuczciwej konkurencji. W trakcie łączącej stron umowy Wnioskodawca nie odniósł w związku z działaniami Kontrahenta korzyści, bowiem usługi marketingowe, za które były pobierane opłaty dotyczyły towarów stanowiących de facto własność Kontrahenta. Wobec powyższego otrzymane odszkodowanie nie stanowi opłaty za usługę świadczoną przez Wnioskodawcę i nie mieści się tym samym w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wskazanym w art. 5 ust. 1 ustawy. Zatem kwota zasądzona wyrokiem sądowym na rzecz Wnioskodawcy pozostaje poza zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.