IPPP1/4512-342/16-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 kwietnia 2016 r. (data wpływu 28 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych zgodnie z Umową - jest prawidłowe.

W dniu 28 kwietnia 2016 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych zgodnie z Umową.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dale): "Spółka", "Wnioskodawca") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu detalicznego. Wnioskodawca posiada w Polsce sieć 32 supermarketów i zatrudnia ponad 1 200 pracowników.

Sprzedaż realizowana jest przez Spółkę za pośrednictwem sklepów prowadzonych w lokalach wynajmowanych przez Wnioskodawcę na podstawie długoterminowych umów najmu.

W ramach rozszerzania skali działalności, Spółka w 2010 r. zawarła z podmiotem niepowiązanym, będącym właścicielem sieci galerii handlowych ("Wynajmujący") długoterminową umowę najmu lokalu użytkowego - marketu spożywczego wraz z dodatkową powierzchnią magazynową ("Market"), położonego w centrum handlowym - w celu prowadzenia w nim sklepu spożywczego ("Umowa"). Umowa została zawarta na czas określony - tj. 10 lat.

Zgodnie z Umową, przedterminowe rozwiązanie stosunku najmu możliwe jest tylko i wyłącznie w wypadkach enumeratywnie określonych w Umowie. W szczególności, Umowa nie przewiduje jej przedterminowego rozwiązania za jednostronnym wypowiedzeniem z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Takie warunki są typowe dla rynku nieruchomości komercyjnych, w których Spółka wynajmowała powierzchnię. Chcąc rozwijać swoją działalność (poprzez m.in. szukanie nowych lokalizacji) Spółka musiała zgodzić się na takie warunki najmu.

Spółka jest uprawniona do jej rozwiązania tylko w jednym, określonym przypadku tzn. w sytuacji niewywiązania się przez Wynajmującego ze swoich zobowiązań. Do tego momentu nie wystąpiła sytuacja, która uprawniałaby Spółkę do wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

Zgodnie z treścią Umowy natomiast, Wynajmujący może w dowolnym momencie rozwiązać Umowę, jeżeli Wnioskodawca nie będzie korzystał z wynajmowanych pomieszczeń.

Na zabezpieczenie wykonania obowiązków Wnioskodawcy, w tym płatności wszystkich zobowiązań pieniężnych, włączając w to bez ograniczeń czynsz najmu, Wnioskodawca był zobowiązany w terminie 10 dni od podpisania Umowy do dostarczenia Wynajmującemu gwarancji bankowej. Gwarancja bankowa obejmowała kwotę netto (z wyłączeniem podatku VAT) ośmiu miesięcznych czynszów.

Z doświadczenia Spółki wynika, że zapisy zawarte w Umowie nie odbiegają od praktyki rynkowej w tym zakresie. W szczególności, nie jest możliwe wynajęcie odpowiedniej powierzchni handlowej z możliwością zakończenia najmu w krótkim okresie (np. z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia). Spółka dostosowała lokal do swoich potrzeb, w tym umieściła na terenie galerii handlowej oraz Marketu logo marki swoich sklepów. Sprzedaż w Markecie rozpoczęto w styczniu 2011 r.

Spółka prowadziła w Markecie działalność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (dalej: "VAT"). Spółka dokonywała również obniżenia podatku należnego o podatek naliczony dotyczący towarów i usług nabywanych w związku ze sprzedażą prowadzoną w Markecie.

Po upływie pierwszych lat, na podstawie nowych danych, Spółka zaczęła mieć wątpliwości odnośnie do opłacalności kontynuacji działalności w Markecie. W szczególności, z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, takich jak ogólna sytuacja gospodarcza oraz zwiększenie konkurencji w branży, w której działa Spółka, uzyskiwane przez Spółkę z tytułu sprzedaży w Markecie przychody zaczęły się zmniejszać, a całkowite koszty związane z funkcjonowaniem tej lokalizacji zaczęły je przewyższać.

Po przeprowadzeniu odpowiednich analiz okazało się, że w długim okresie nie będzie możliwe osiągnięcie zysku z tytułu prowadzenia działalności handlowej w omawianym lokalu.

Spółka ponosiła stratę (również podatkową) na całości prowadzonej działalności.

W konsekwencji powyższego, z ekonomicznego punktu widzenia, kontynuowanie działalności handlowej przez Wnioskodawcę w Markecie stało się nieopłacalne i nieracjonalne. Co więcej, od strony ekonomicznej bardziej uzasadnione stało się zaprzestanie sprzedaży w Markecie (pomimo konieczności dalszego regulowania należności z tytułu najmu lokalu) - pozwoliło to na ograniczenie/ wyeliminowanie innych kosztów (m.in. pracowniczych, logistyki, magazynowania/ zużycia towarów, itp.) i w efekcie zminimalizowanie straty.

Dlatego Spółka zdecydowała o rezygnacji z prowadzenia sprzedaży w Markecie od października 2015 r.

Do tego momentu Wynajmujący nie skorzystał z uprawnienia do przedterminowego rozwiązania Umowy. Niemniej, w dalszym ciągu na terenie galerii handlowej oraz Marketu umieszczone jest logo marki sklepów Wnioskodawcy.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że w mieście, w którym zlokalizowany jest Market funkcjonują również dwa inne sklepy Wnioskodawcy.

W październiku 2015 r. Wynajmujący zrealizował natomiast prawa wynikające z gwarancji bankowej przedstawionej przez Wnioskodawcę i pobrał kwotę gwarancji z powodu nieodnowienia i niepodwyższenia gwarancji bankowej przez Wnioskodawcę, zgodnie z postanowieniami Umowy.

Wnioskodawca do końca grudnia 2015 r. terminowo regulował należności z tytułu czynszu podstawowego, opłat za zarządzanie oraz opłat eksploatacyjnych. Rozliczenie należności następowało na podstawie faktur VAT wystawianych przez Wynajmującego.

Od stycznia 2016 r., w związku z pobraniem przez Wynajmującego gwarancji, Wnioskodawca nie reguluje należności z tytułu najmu lokalu. Jednocześnie Wynajmujący w dalszym ciągu wystawia na rzecz Spółki faktury VAT za najem Marketu.

Wynajmujący zaliczył środki otrzymane z realizacji gwarancji bankowej na poczet należnych od Wnioskodawcy płatności czynszu wynikających z wystawianych faktur VAT.

Wnioskodawca nie wyklucza, że w przyszłości będzie ponownie regulował płatności wynikające z Umowy na podstawie otrzymywanych od Wynajmującego faktur VAT.

Należy zaznaczyć, że podejmując decyzję o zaprzestaniu dalszej sprzedaży w Markecie, Spółka brała pod uwagę, że wystąpi jedna z dwóch możliwości:

* Wynajmujący rozwiąże Umowę w związku z tym, że Wnioskodawca nie korzysta z wynajmowanych pomieszczeń - tzn. koszty ponoszone przez Spółkę w odniesieniu do Marketu ulegną dalszemu ograniczeniu;

* w sytuacji, gdy Umowa nie zostanie rozwiązana przez Wynajmującego, a sytuacja gospodarcza z czasem ulegnie poprawie - Spółka ponownie rozpocznie działalność w Markecie lub alternatywnie będzie próbować podnająć lokal innemu podmiotowi.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm. - "Ustawa o VAT") i wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych zgodnie z Umową.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka stoi na stanowisku, że przysługuje jej prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawionych zgodnie z Umową.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tej ustawy, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W tym kontekście należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE") wielokrotnie stwierdzał, że prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób neutralny dla przedsiębiorcy (tak np. w wyrokach sygn. C-268/83, C-37/95). Pozwala to na zachowanie zasady neutralności, która powinna być na gruncie Ustawy o VAT rozumiana możliwie najszerzej. Oznacza to, że zawsze ma ona zastosowanie przy nabyciu towarów lub usług dokonanym z zamiarem wykorzystania ich w działalności opodatkowanej.

Możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, ale jest podstawowym i fundamentalnym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji VAT. Z orzecznictwa TSUE wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w zasadzie nie może być ograniczone ani pod względem czasu, ani pod względem zakresu przedmiotowego. TSUE zwracał uwagę, że właśnie zasada odliczenia podatku naliczonego zapewnia uzyskanie efektu neutralności podatku dla przedsiębiorcy.

Biorąc powyższe pod uwagę, odliczenie VAT naliczonego stanowi podstawowe prawo podatnika VAT - pod warunkiem, że zakupiony towar lub usługa związana jest z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że Ustawa o VAT nie wskazuje charakteru związku nabywanych towarów i usług z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. W związku z tym, prawo to dotyczy zarówno towarów i usług bezpośrednio wykorzystywanych do wykonywania konkretnej czynności opodatkowanej, jak też tych, które wykorzystywane są na potrzeby działalności gospodarczej w sposób pośredni.

W tym kontekście, zdaniem Spółki, w omawianej sytuacji, należy jednak mówić o bezpośrednim wykorzystaniu usługi najmu (oraz innych, związanych usług) do działalności opodatkowanej Spółki - niezależnie czy dotyczy to okresu, gdy Wnioskodawca prowadził w Markecie sprzedaż, czy już po rezygnacji ze sprzedaży w tym lokalu.

Bezspornym jest, że Wnioskodawca uprawniony był do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu wszelkich towarów i usług służących działalności prowadzonej w Markecie. Powyższe, zdaniem Wnioskodawcy dotyczy również podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących wydatki związane z bieżącymi należnościami z tytułu najmu lokalu użytkowego, nawet gdy lokal ten przestał być użytkowany przez Wnioskodawcę do celów sprzedaży.

Zdaniem Wnioskodawcy, dla oceny, czy podatek naliczony dotyczący należności z tytułu najmu za okres niewykorzystywania lokalu podlega odliczeniu od podatku należnego, istotne jest, że gdy Spółka decydowała o poniesieniu omawianych wydatków, tzn. w chwili zawarcia Umowy, miała ona zamiar długoterminowo wykorzystywać Market w celu wykonywania działalności opodatkowanej. I faktycznie, w Markecie prowadzona była sprzedaż opodatkowana VAT. Niemniej, po upływie kilku lat okazało się, że ekonomicznie i organizacyjnie uzasadnione jest zakończenie sprzedaży w Markecie. Niezależnie od tego, zawarcie Umowy od początku miało związek z prowadzoną działalnością opodatkowaną Spółki.

Obowiązek kontynuowania opłacania czynszu oraz innych opłat na podstawie Umowy po tym, gdy Spółka zaprzestała tam sprzedaży, wynika zatem bezpośrednio z wykonywania działalności opodatkowanej w Markecie. Jednocześnie Spółka nie miała możliwości rozpoczęcia działalności w tym sklepie (czyli sprzedaży opodatkowanej) bez uprzedniej zgody na warunki najmu, w tym na jego okres.

Zdaniem Spółki, rezygnacja z określonych planów i zmiany decyzji są naturalnym elementem działalności gospodarczej i skutki tych zmian nie powinny mieć negatywnego wpływu podatkowego dla podatnika, tzn. podważać zasadności podjętych wcześniej działań i ich skutków podatkowych. Zmiany ustaleń podejmowanych pierwotnie z intencją prowadzenia/ rozszerzenia działalności gospodarczej lub nawet rezygnacja z określonych działań (np. rezygnacja ze sprzedaży w danym lokalu) wynikają ze zmiennych warunków rynkowych i świadczą o próbie dostosowania się podatnika do realiów rynkowych (jak to miało miejsce w przypadku zaprzestania przez Spółkę działalności w Markecie). Niemniej, takie zmiany nie powinny ograniczać zasady neutralności jego działań na gruncie VAT.

Zmiana okoliczności w taki sposób, że wcześniejsza decyzja o najmie długoterminowym okazała się przynosić straty ekonomiczne dla podatnika, nie powoduje, że przestaje on mieć związek z działalnością gospodarczą.

Innymi słowy fakt, że w działalności gospodarczej, w warunkach niepewności i zmiennych okoliczności niektóre wydatki nie osiągają pełnej efektywności, nie daje podstawy do kwestionowania tych wydatków lub podatku naliczonego z nimi związanego jako niezwiązanej z działalnością opodatkowaną. W ocenie Wnioskodawcy fakt, że dana usługa albo towar nie zostały wykorzystane w pełni, nie oznacza, że nie były w ogóle związane z prowadzoną-działalnością i czynnościami opodatkowanymi. Wyłącznie całkowity brak związku z czynnościami opodatkowanymi daje podstawę do oceny, że podatek naliczony nie podlega odliczeniu.

Wnioskodawca uważa, że w praktyce nie jest i nie powinno być kwestionowane, że zakup towarów handlowych, których nie udało się sprzedać lub usług, które, mimo starań, nie wygenerowały spodziewanych korzyści daje w przypadku prawo do odliczenia związanego z nimi VAT pod warunkiem, że towary i usługi zostały przez podatnika nabyte z intencją wykorzystania do działalności opodatkowanej VAT.

W ocenie Spółki zatem, prawo do odliczenia VAT naliczonego z faktur wystawianych na podstawie Umowy przysługuje zarówno, gdy lokal jest faktycznie wykorzystywany, jak również, gdy jego użytkowanie jest już ekonomicznie nieuzasadnione z przyczyn zewnętrznych, niemożliwych do przewidzenia w momencie zawierania umowy najmu. Wnioskodawca zobowiązany jest do ponoszenia omawianych kosztów ze względu na Umowę, która została zawarta na czas określony - gdy lokal miał być i był przez pewien czas wykorzystywany w celu prowadzenia w nim sprzedaży - pomimo niewykorzystywania lokalu przez pewien czas, Spółka nie powinna być zatem pozbawiona prawa do odliczenia VAT w tym zakresie.

Dodatkowo, Spółka nie może wykluczyć, że w przyszłości ponownie rozpocznie prowadzić sprzedaż w Markecie - dlatego tym bardziej nie znajduje uzasadnienia ograniczenie prawa do odliczenia VAT w odniesieniu do faktur wystawianych na podstawie Umowy w okresie, gdy sprzedaż nie jest w Markecie prowadzona.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że na terenie galerii handlowej, w której znajduje się Market, jak również na terenie samego Marketu, w dalszym ciągu znajduje się logo marki, pod którą działają sklepy Wnioskodawcy. Działania takie stanowią reklamę Spółki. W związku z powyższym, również w tym zakresie istnieje pośredni związek usług wynikających z Umowy z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę w ocenie Spółki, przysługuje jej prawo do obniżenia VAT należnego o kwotę VAT naliczonego wynikającego z faktur wystawianych jej przez Wynajmującego - niezależnie od tego, czy w Markecie prowadzona jest sprzedaż, czy też nie.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 11 października 2013 r. (sygn. IBPP1/443-615/13/BM), przy czym w omawianym stanie faktycznym podatnik nie zdecydował się w ogóle na podjęcie działalności gospodarczej (w przeciwieństwie do Spółki, która długo prowadziła w sklepie działalność opodatkowaną), a mimo to związek z działalnością opodatkowaną nie był przez organ kwestionowany:

"Wnioskodawcy przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu kosztów najmu Lokalu od momentu zawarcia porozumienia z Wynajmującym w celu rozwiązania umowy najmu do momentu wejścia jego w życie (ok. 9 miesięcy). Należy bowiem zauważyć, że najem Lokalu (umowa zawarta w 2005 r. do 2020 r. bez możliwości odstąpienia od niej przez którąkolwiek ze stron za wypowiedzeniem) miał od początku związek z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy, a fakt rozwiązania umowy najmu przez Wnioskodawcę z powodu wybudowania w sierpniu 2012 r. własnego budynku biurowego lepiej dostosowanego do jego aktualnych potrzeb, oraz konieczność ponoszenia przez Wnioskodawcę kosztów najmu Lokalu od momentu zawarcia porozumienia w sprawie rozwiązania umowy najmu do momentu wejścia jego w życie, znajduje ekonomiczne i organizacyjne uzasadnienie. Wnioskodawcy przysługiwało zatem prawo do odliczenia podatku naliczonego o ile nie zaistniały inne okoliczności wykluczające prawo do odliczenia podatku naliczonego wskazane - w art. 88 Ustawy o VAT."

Podobne stanowisko zostało wyrażone przez TSUE w wyroku z 3 marca 2005 r. (sygn. C-32/03): "Należy stwierdzić, że w sprawie rozpatrywanej przed sądem krajowym ciążący na Fini H obowiązek opłacania komercyjnego czynszu oraz opłat związanych z nieruchomością najętą przez nią celem wykonywania działalności gastronomicznej aż do momentu wygaśnięcia umowy najmu w zwykłym trybie, gdyż umowa ta zawierała klauzulę uniemożliwiającą jej wypowiedzenie, mógłby zostać co do zasady uznany za bezpośrednio i ściśle związany z działalnością gastronomiczną.

W istocie zważywszy na to, że umowa najmu została zawarta przez Fini H celem uzyskania możliwości dysponowania pomieszczeniem niezbędnym do wykonywania działalności gastronomicznej i biorąc pod uwagę okoliczność, że pomieszczenie to było faktycznie przeznaczone na cele tej działalności, należy przyznać, że obowiązek kontynuowania opłacania czynszu oraz innych opłat po tym, jak spółka zaprzestała tej działalności, wynika bezpośrednio z wykonywania tej działalności.

art. 4 ust. 1-3 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, lecz nadal płaci czynsz oraz opłaty związane z pomieszczeniem służącym uprzednio wykonywaniu tej działalności, ponieważ umowa najmu zawiera klauzulę uniemożliwiającą jej wypowiedzenie, jest uważany za podatnika w rozumieniu tego przepisu i może odliczyć podatek VAT naliczony od poniesionych w ten sposób wydatków, o ile istnieje bezpośredni i ścisły związek między dokonanymi płatnościami a działalnością gospodarczą oraz zostanie stwierdzony brak nieuczciwego zamiaru bądź nadużycia."

Podsumowując, w opinii Wnioskodawcy Spółka ma prawo do odliczenia naliczonego VAT wynikającego z faktur Umową, pomimo zaprzestania prowadzenia działalności w tym lokalu. Faktury z tytułu najmu Marketu pozostają w związku z opodatkowaną działalnością Spółki, a fakt zakończenia działalności w lokalu ze względu na jej nierentowność znajduje ekonomiczne uzasadnienie i nie pozbawia decyzji o ponoszeniu wydatków (tekst jedn.: zawarcia Umowy) związku z działalnością gospodarczą Spółki. Wystawiane faktury są zatem w sposób bezpośredni związane z działaniami Wnioskodawcy podejmowanymi w celu prowadzenia działalności opodatkowanej w Markecie, jak również dotyczą ogólnej działalności Spółki w zakresie sprzedaży detalicznej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.