IPPP1/4512-334/16-2/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2016 r. (data wpływu 25 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy - jest prawidłowe.

W dniu 25 kwietnia 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka Akcyjna (dalej: "Wnioskodawca" lub "Spółka") jest bankiem mającym siedzibę na terytorium Polski, wykonującym działalność gospodarczą w postaci czynności bankowych oraz innych czynności określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 128 z późn. zm.).

Statutowa działalność Wnioskodawcy obejmuje więc następujące czynności:

Bank w ramach ww. działalności statutowej, podejmuje czynności skutkujące lub mogące skutkować otrzymaniem określonego rodzaju świadczeń (dalej: "Świadczenia"), obejmujących m.in.:

* wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne),

* odsetek karnych z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych od klientów,

* dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych,

* odszkodowania i kary umowne z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku,

* zwrot kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych,

* odsetek od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach.

Wskazane powyżej przykładowe świadczenia, nie stanowią podstawy opodatkowania VAT w rozliczeniach Banku - zdarzenia gospodarcze je generujące nie stanowią bowiem ani czynności opodatkowanych VAT ani czynności zwolnionych z VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca zobowiązany jest do stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, od 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy VAT.

Stosownie do art. 86 ust. 2a ustawy VAT, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Cytowany przepis, którego ratio legis było pełniejsze dostosowanie krajowych przepisów do regulacji unijnych, a w szczególności do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, wprowadził do polskiej ustawy VAT instytucję tzw. proporcji - w dalszej części zwanej "prewspółczynnikiem" albo "preproporcją".

Jak czytamy w uzasadnieniu nowelizacji ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy VAT - Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 605) - przepis art. 86 ust. 2a "wprost będzie określał, co będzie stanowiło kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z przepisem w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy VAT), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej".

Powyższe oznacza, że w sytuacji, gdy podatnik dokonuje zakupów, które w ogóle nie są wykorzystywane przy czynnościach związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą - nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego i przeciwnie: jeśli zakup jest w całości związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą - podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości. Natomiast, jeśli dany zakup służy celom zarówno prowadzonej działalności gospodarczej, jak i np. aktywności prywatnej danego podatnika - to od 1 stycznia 2016 r. zobowiązany jest on stosować prewspółczynnik, dzięki któremu możliwym jest wyodrębnienie tej części kwoty podatku naliczonego (odpowiadającej wartości ułamka preproporcji), która podlega odliczeniu jako dotycząca zakupu wykorzystywanego przez podatnika dla celów działalności gospodarczej.

Zasadniczym dla dokonania wykładni przepisu art. 86 ust. 2a jest interpretacja wyrażenia: "dla celów działalności gospodarczej". Zdaniem Wnioskodawcy, pojęcie to należy interpretować w kontekście definicji "działalności gospodarczej", z art. 15 ust. 2 i 3 ustawy VAT, przy czym należy podkreślić, iż pojęcia te nie mogą być uznawane za tożsame. Za takim sposobem wykładni pojęcia "cele działalności gospodarczej" opowiedział się również (Minister Finansów w uzasadnieniu do ustawy zmieniającej, zgodnie z którym: "(...) Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej przepisami art. 15 ust. 2 i 3 ustawy VAT. Mieścić będą się tutaj również działania czy sytuacje występujące w ramach działalności gospodarczej, jednakże niegenerujące opodatkowania podatkiem VAT, przykładowo otrzymanie odszkodowań umownych czy odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności od kontrahentów, sprzedaż wierzytelności "trudnych" itp. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową), a także cele prywatne, z definicji niemające nic wspólnego z działalnością gospodarczą podatnika (...)."

Taka sama argumentacja została przedstawiona w odpowiedzi Jarosława Nenemana - podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów, działającego z upoważnienia Ministra Finansów - z dnia 27 stycznia 2015 r., na interpelację nr 30157 w sprawie stosowania prewspółczynnika, o którym mowa w projekcie ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Prawo zamówień publicznych, do pojazdów samochodowych, od których podatnik może odliczyć 50% podatku VAT. Zgodnie z wymienioną wyżej odpowiedzią na interpelację poselską: "(...) Obowiązek wydzielania podatku naliczonego przy zastosowaniu ww. prewspółczynnika dotyczy bowiem tylko wąskiej grupy podatników, którzy poza działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT wykonują również działalność nieobjętą systemem VAT (np. jako organ władzy publicznej), i nie jest możliwe bezpośrednie przyporządkowanie podatku naliczonego do każdego z tych typów działalności. Powyższe zapewni realizację zasady neutralności podatku VAT, która uniemożliwia odliczanie podatku w związku z działalnością nieobjętą systemem VAT (...)".

W ocenie Wnioskodawcy wymienione w opisie stanu faktycznego Świadczenia otrzymywane przez Bank, w skład których wchodzą m.in.:

* wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne);

* odsetki karne z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych przez Klientów;

* dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych;

* odszkodowania i kary umowne z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku;

* zwrot kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od Klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych;

* odsetki od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach,

objęte są zakresem wyrażenia "dla celów związanych z działalnością gospodarczą", użytym przez ustawodawcę w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy VAT, mimo że nie stanowią ani czynności opodatkowanych VAT ani zwolnionych z VAT.

Zdaniem Banku preproporcja, o której mowa w art. 86 ust. 2a ustawy VAT dotyczyć będzie wyłącznie tych podmiotów, którzy oprócz prowadzenia działalności gospodarczej (w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy VAT), wykonują również inne czynności, nie stanowiące działalności gospodarczej, w rozumieniu tego przepisu. W konsekwencji podmioty te dokonują również zakupów dla celów działalności gospodarczej, jak również dla celów innych niż działalność gospodarcza. Przykładami takich podatników są gminy, fundacje, czy stowarzyszenia, których działalność, przynajmniej w części, nie ma żadnego związku z prowadzoną przez te podmioty działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy VAT, jak również nie jest również rozwinięciem czy konsekwencją takiej działalności. Taka sytuacja nie występuje w przypadku Banku, który prowadzi wyłącznie działalność gospodarczą obejmującą czynności statutowe, wymienione w opisie stanu faktycznego. Należy podkreślić, że Bank nie zajmuje się prowadzeniem innej działalności, która nie byłaby związana z jego działalnością gospodarczą. Natomiast wymienione wyżej świadczenia uzyskiwane przez Bank m.in. z tytułu sprzedaży złych długów, kar umownych, czy odszkodowań, mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy VAT. Na taki wniosek nie ma żadnego wpływu fakt, iż świadczenia nie są traktowane jako czynności opodatkowane lub podlegające zwolnieniu z VAT. Bank pragnie bowiem podkreślić, że wszystkie czynności podejmowane przez Bank i wyszczególnione w statucie mieszczą się w granicach wyznaczonych przepisami Prawa bankowego, co oznacza, że w Banku nie występuje aktywność, która nie jest związana z prowadzoną przez Bank działalnością gospodarczą.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, od 1 stycznia 2016 r. Wnioskodawca nie jest zobowiązany do stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), dalej ustawa; w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r., w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi:

suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

* nabycia towarów i usług,

* dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na mocy art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej "sposobem określenia proporcji". Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2b ustawy, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

* zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz

* obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 - w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

* średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;

* średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;

* roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;

* średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

Zgodnie z art. 86 ust. 2d, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy.

Na mocy art. 86 ust. 2e, podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Na podstawie art. 86 ust. 2g, proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio.

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji - art. 86 ust. 2h.

Stosownie do treści art. 90c ustawy:

* W przypadku nabytych towarów i usług, w odniesieniu do których kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 2a, po zakończeniu roku podatkowego, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, podatnik jest obowiązany dokonać korekty podatku odliczonego przy ich nabyciu, uwzględniając dane dla zakończonego roku podatkowego. Przepisy art. 91 ust. 2-9 stosuje się odpowiednio.

* W przypadku gdy korekty podatku odliczonego dokonuje podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie art. 86 ust. 22, może on uwzględnić dane za rok podatkowy poprzedzający poprzedni rok podatkowy, jeżeli takie dane przyjęto w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w art. 86 ust. 2a.

* Dokonując korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik może przyjąć inny sposób określania proporcji, niż został przyjęty dla danego roku podatkowego, jeżeli byłby on bardziej reprezentatywny dla zakończonego roku.

Powołany art. 86 ust. 2a ustawy, wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania VAT. "Towarzyszą" one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu VAT, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste, w przypadkach o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w przypadkach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia VAT. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy o VAT (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu sprawy Wnioskodawca jest bankiem mającym siedzibę na terytorium Polski, wykonującym działalność gospodarczą w postaci czynności bankowych oraz innych czynności określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. W ramach działalności statutowej Wnioskodawca podejmuje czynności skutkujące lub mogące skutkować otrzymaniem określonego rodzaju świadczeń obejmujących m.in.: wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne), odsetek karnych z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych od klientów, dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, odszkodowania i kary umowne z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku, zwrot kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych, odsetek od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach. Wskazane przykładowe świadczenia, nie stanowią podstawy opodatkowania VAT w rozliczeniach Wnioskodawcy - zdarzenia gospodarcze je generujące nie stanowią ani czynności opodatkowanych VAT ani czynności zwolnionych z VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku stosowania proporcji, o której mowa w przepisie art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2016 r.

Należy wskazać, że powołany art. 86 ust. 2a ustawy będzie mieć zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w której nabywane towary i usługi, wykorzystywane są zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, w sytuacji gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe. W takich okolicznościach kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej. Zatem podstawową przesłanką warunkującą stosowanie przepisu art. 86 ust. 2a ustawy, jest wykonywanie przez podatnika czynności "innych niż działalność gospodarcza" (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy).

Wskazane okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że w opisanej sytuacji mamy do czynienia z czynnościami, które towarzyszą działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Zatem, wynagrodzenia za zbycie wierzytelności przeterminowanych, z tytułu udzielonych kredytów czy pożyczek trudno ściągalnych (tzw. wierzytelności trudne), odsetek karnych z tytułu nieterminowej spłaty zobowiązań handlowych przez kontrahentów czy też zobowiązań z tytułu świadczonych usług bankowych od klientów, dywidendy z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, odszkodowania i kary umowne z tytułu niewłaściwego wykonania zobowiązań przez kontrahentów i klientów Banku, zwrot kosztów sądowych i egzekucyjnych związanych z dochodzeniem należności od klientów i kontrahentów Banku, z tytułu świadczonych usług bankowych czy zawartych umów handlowych, odsetek od zdeponowanych przez Bank nadwyżek środków pieniężnych na rachunkach nostro w innych bankach - mieszczą się w sferze działalności gospodarczej podatnika wskazanej w art. 15 ust. 2 ustawy, a tym samym mieszczą się one w pojęciu "celów związanych z działalnością gospodarczą", w rozumieniu art. 86 ust. 2a ustawy. Zatem, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do stosowania zasad, o których mowa w art. 86 ust. 2a ustawy.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.