IPPP1/4512-221/16-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2016 r. (data wpływu 14 marca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podlegające opodatkowaniu czynności pobierania od klientów opłat windykacyjnych - jest prawidłowe.

W dniu 14 marca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za podlegające opodatkowaniu czynności pobierania od klientów opłat windykacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT mającym siedzibę oraz zarząd na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług leasingu oraz najmu. Wnioskodawca oferuje swoim klientom m.in. usługi leasingu finansowego oraz operacyjnego, jak i usługi najmu, którego przedmiotem są samochody. Spółka zawiera umowy z leasingobiorcami/najemcami w kilku różnych modelach tak, by dostosować swoją ofertę do ich potrzeb.

Klient uiszcza na rzecz Wnioskodawcy określone opłaty z tytułu świadczenia usług leasingu/ najmu w wysokości i terminach określonych w:

* Ogólnych Warunkach Umów Leasingu/Ogólnych Warunkach Najmu,

* umowie leasingu/najmu zawartej z danym klientem,

* Harmonogramie Płatności oraz

* Tabeli Opłat i Prowizji.

Dodatkowo, zgodnie z powyższymi dokumentami leasingu/najmu, Wnioskodawca może obciążać klienta dodatkowymi opłatami w sytuacji, gdy nie wywiązuje się on ze swoich obowiązków umownych. Do takich opłat należą m.in. opłaty dotyczące tzw. czynności windykacyjnych, scharakteryzowane poniżej:

1. W przypadku opóźnienia z zapłatą raty leasingowej/czynszu najmu, Spółka będzie wzywać leasingobiorcę na piśmie do zapłaty zaległości wyznaczając dodatkowy termin do zapłaty. Z tego tytułu (tekst jedn.: wezwania do zapłaty) przez Wnioskodawcę pobierana będzie opłata. W przypadku dłuższego braku spłat należności wobec Wnioskodawcy, pomimo nawet wyznaczania w wezwaniu dodatkowego terminu do zapłaty, Spółka będzie uprawniona do wypowiedzenia umowy z danym leasingobiorcą/najemcą.

2. W związku z niewywiązywaniem się lub nieterminowym wywiązywaniem się przez klientów ze spłaty zobowiązań, Spółka będzie obciążała klientów określonymi opłatami z tytułu czynności windykacyjnych. Do tego typu opłat mogą należeć w szczególności opłaty za monity, wysłanie wezwania do zapłaty zaległości, za czynności windykacyjne. Niezależnie, za opóźnienia w spłacie rat leasingowych i innych należności Spółka naliczać będzie również odsetki ustawowe.

Na wysokość ww. opłat zasadniczo składać się będą (i.) kwota wynikająca z przyjętej w Spółce Tabeli Opłat i Prowizji oraz/lub (ii.) koszty poniesione przez Spółkę na działania windykacyjne.

Koszty poniesione przez Spółkę mogą dotyczyć zarówno (i.) kosztów wewnętrznych Spółki, (np. koszty przypisane do pracowników Spółki zajmujących się czynnościami windykacyjnymi, koszty wysłania korespondencji do dłużnika, koszty prowadzonych z dłużnikiem rozmów telefonicznych), jak również (ii.) kosztów poniesionych przez Spółkę z tytułu zatrudnienia zewnętrznej firmy (w szczególności - windykacyjnej bądź doradczej), która podejmie na rzecz Wnioskodawcy czynności zmierzające do wyegzekwowania należności Spółki bądź wspierać będzie Spółkę w tym procesie. Zasadniczo, firma zewnętrzna powinna wystawiać na rzecz Spółki fakturę z tytułu świadczonych usług w zakresie windykacji/doradztwa.

Wewnętrzne koszty poniesione przez Spółkę oraz/lub koszty poniesione na zaangażowanie firmy zewnętrznej, są następnie efektywnie przenoszone na rzecz klienta - dłużnika poprzez przedstawione powyżej opłaty dotyczące tzw. czynności windykacyjnych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy czynności dokumentowane poprzez powyższe opłaty obciążające klienta (np. leasingobiorcę/najemcę) w związku z podejmowanymi w stosunku do niego czynnościami windykacyjnymi stanowią opłatę za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT, tj. czy Spółka powinna wystawiać z tytułu przeprowadzonych czynności windykacyjnych faktury na rzecz danego klienta - dłużnika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opłaty obciążające klienta w związku z podejmowanymi w stosunku do niego czynnościami windykacyjnymi stanowią opłatę za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Wnioskodawcy

W ocenie Spółki, opłaty za tzw. czynności windykacyjne nie stanowią opłaty za jakiekolwiek czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług. Zgodnie z art. 8 ustawy o VAT, przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Użycie przez ustawodawcę definicji świadczenia usług o charakterze negatywnym, ma na celu objęcie VAT każdej transakcji realizowanej w ramach działalności gospodarczej, co stanowi wyraz zasady powszechności opodatkowania VAT.

Nie oznacza to jednak, iż każda aktywność, polegająca na określonym działaniu bądź zaniechaniu, może zostać uznana za świadczenie usług w świetle regulacji VAT.

Jak wynika z praktyki orzeczniczej Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "TSUE") znajdującej odzwierciedlenie w rozstrzygnięciach podejmowanych przez polskie sądy administracyjne, by dane zachowanie można było uznać za czynność podlegającą opodatkowaniu (odpłatne świadczenie usług), muszą zostać spełnione m.in. następujące przesłanki:

* bezpośredni związek wynagrodzenia ze świadczoną usługą,

* istnienie konsumenta świadczenia,

* wzajemność świadczeń oraz

* istnienie stosunku prawnego będącego podstawą świadczenia usług.

Przykładowo, TSUE w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple Pear wskazał, że "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem".

Aby czynność stanowiła świadczenie usługi, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe, kluczowe byłoby znalezienie usługi świadczonej na rzecz beneficjenta - leasingobiorcy/najemcy, której ekwiwalentem byłaby opłata uiszczana na rzecz Spółki w postaci opłat za czynności windykacyjne.

W sytuacji objętej zakresem niniejszego wniosku nie ma jednak, zdaniem Spółki, możliwości określenia świadczenia, z którego korzystałby klient (leasingobiorca/najemca). Czynności, jakie wykonywać będzie Wnioskodawca bądź działająca na jego zlecenie zewnętrzna firma, mają na celu podjęcie przez Spółkę niezbędnych kroków prowadzących do wyegzekwowania należnej Wnioskodawcy kwoty. Beneficjentem ww. czynności będzie, więc tylko i wyłącznie Wnioskodawca, a nie klient. Klient, z tytułu działań Spółki bądź zatrudnionej firmy zewnętrznej, nie uzyska żadnej korzyści - przeciwnie, będzie de facto ukarany za brak wywiązywania się z obowiązków przewidzianych umową.

Opłaty dotyczące czynności windykacyjnych nie będą stanowić ponadto wynagrodzenia za świadczenie usługi np. leasingu czy najmu. Będą mieć, w ocenie Wnioskodawcy, charakter wyraźnie odszkodowawczy (rekompensować szkodę poniesioną przez Spółkę z tytułu braku terminowej opłaty z tytułu choćby rat leasingowych/czynszu najmu) oraz nosić cechy sankcji z perspektywy klienta - dłużnika. W efekcie, nie będą się mieścić w katalogu czynności opodatkowanych VAT określonych w art. 5 ustawy o VAT.

Potwierdzenie powyższych konstatacji znaleźć można również w wyroku TSUE C-222/81 z 1 lipca 1982 r. w sprawie BAZ Bausystem, w którym TSUE stwierdził, iż odsetki karne z tytułu nieterminowej płatności nie mogą zostać uznane za wynagrodzenie w rozumieniu przepisów o VAT i tym samym nie mogą stanowić podstawy opodatkowania tym podatkiem. TSUE uznał bowiem, iż wypłata odsetek karnych nie ma żadnego związku ze świadczeniem i konsumowaniem usługi, a kwota odsetek karnych nie stanowi wynagrodzenia świadczącego usługę, lecz rekompensatę za opóźnioną płatność, poniesioną szkodę.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu VAT będzie podlegało tylko świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu VAT. Zdaniem Wnioskodawcy, taka właśnie sytuacja będzie mieć miejsce w przypadku klientów zalegających z płatnością.

Podobne stanowisko w kwestii opodatkowania opłat za tzw. czynności windykacyjne (tekst jedn.: o charakterze odszkodowawczym/sankcyjnym) zajmują również organy podatkowe - w tym w zakresie podmiotów z branży leasingowej.

Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 20 października 2014 r., nr ILPP5/443-180/14-3/KG, wskazał, że w przypadku "a. opłaty manipulacyjnej określonej kwotowo za każde pisemne wezwanie do zapłaty; b. zwrotu poniesionych przez Spółkę kosztów windykacji; dotyczy sytuacji, w których Spółka korzysta z usług zewnętrznych firm windykacyjnych (...) opłaty karne (opłaty i koszty windykacyjne) nie należą do - wymienionego w art. 5 ust. 1 ustawy - katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w szczególności nie stanowią odpłatności za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy, Powyższe płatności mają wyłącznie charakter rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, zaś podmiot dokonujący płatności nie uzyskuje jakiegokolwiek świadczenia ekwiwalentnego do tej płatności. Ze względu zatem na swój charakter zbliżony do kary umownej, wskazane opłaty nie podlegają opodatkowaniu podatkiem (...). Analogicznie do opłat windykacyjnych pobieranych w związku z zaleganiem ze spłatą wierzytelności należy traktować opłaty - stanowiące zwrot kosztów odbioru i wyceny przedmiotów leasingu, najmu lub przedmiotów zastawu ustanowionych jako zabezpieczenie wierzytelności z tytułu umowy pożyczki - jakie Spółka pobiera/będzie pobierać od klientów w przypadku rozwiązania z ich winy umowy leasingu, najmu lub pożyczki. Kwoty stanowiące zwrot ww. kosztów przysługujące Spółce od klientów w związku z rozwiązaniem umowy także nie mają bowiem związku ze świadczeniem przez Spółkę jakichkolwiek usług. W omawianej sytuacji nie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy otrzymaniem przez Spółkę wynagrodzenia (opłaty) a jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym".

Podobnie wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 8 stycznia 2013 r., nr ILPP2/443-1029/12-4/SJ: "Ze względu zatem na swój charakter zbliżony do kary umownej, dodatkowe opłaty (tekst jedn.: opłaty z tytułu ostatecznego wezwania do zapłaty leasingobiorcy, opłaty za nieterminowe opłacenie polisy ubezpieczenia pojazdu, opłaty za objęcie leasingobiorcy monitoringiem do zawartej umowy leasingu oraz ustawowych odsetek za nieterminowe dokonywanie płatności) nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT (...)".

Tak również m.in. w interpretacjach: Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 czerwca 2015 r., nr IPPP2/443-342/15-2/DG, Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 10 marca 2015 r., nr IPTPP2/4512-9/15-2/JSZ, Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 sierpnia 2014 r., nr ILPP1/443-457/14-2/JSK oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 grudnia 2013 r., nr IPPP1/443-908/13-2/AP, Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 22 grudnia 2011 r., nr IPPP3/443-1244/11-4/MK.

Mając na uwadze przytoczone przepisy ustawy o VAT, stanowiska wyrażone w orzeczeniach TSUE, jak również powołane stanowiska organów podatkowych, należy wskazać, że opłaty za tzw. czynności windykacyjne nie będą stanowić wynagrodzenia za świadczenie przez Wnioskodawcę jakichkolwiek usług na rzecz klientów. Opłaty te będą bowiem mieć charakter rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, cechować się będą sankcyjnością, zaś klienci nie będą uzyskiwać jakiegokolwiek świadczenia ekwiwalentnego i wzajemnego do tej płatności.

Tak więc, wskazane w opisie zdarzenia przyszłego opłaty za tzw. czynności windykacyjne nie będą stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (zobowiązanie się do powstrzymania się od dokonywania czynności, bądź też tolerowanie czynności lub sytuacji). Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Aby zatem dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 2 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług leasingu oraz najmu, którego przedmiotem są samochody. Klient uiszcza na rzecz Wnioskodawcy określone opłaty z tytułu świadczenia ww. usług. Ponadto Spółka może obciążać klienta dodatkowymi opłatami w sytuacji, gdy nie wywiązuje się on z obowiązków umownych. Do takich opłat należą m.in. opłaty dotyczące tzw. czynności windykacyjnych, scharakteryzowane poniżej:

1. W przypadku opóźnienia z zapłatą raty leasingowej/czynszu najmu, Spółka będzie wzywać leasingobiorcę na piśmie do zapłaty zaległości wyznaczając dodatkowy termin do zapłaty. Z tego tytułu (tekst jedn.: wezwania do zapłaty) przez Wnioskodawcę pobierana będzie opłata. W przypadku dłuższego braku spłat należności wobec Wnioskodawcy, pomimo nawet wyznaczania w wezwaniu dodatkowego terminu do zapłaty, Spółka będzie uprawniona do wypowiedzenia umowy z danym leasingobiorcą/najemcą.

2. W związku z niewywiązywaniem się lub nieterminowym wywiązywaniem się przez klientów ze spłaty zobowiązań, Spółka będzie obciążała klientów określonymi opłatami z tytułu czynności windykacyjnych. Do tego typu opłat mogą należeć w szczególności opłaty za monity, wysianie wezwania do zapłaty zaległości, za czynności windykacyjne. Niezależnie, za opóźnienia w spłacie rat leasingowych i innych należności Spółka naliczać będzie również odsetki ustawowe.

Na wysokość ww. opłat zasadniczo składać się będą (i.) kwota wynikająca z przyjętej w Spółce Tabeli Opłat i Prowizji oraz/lub (ii.) koszty poniesione przez Spółkę na działania windykacyjne.

Przedmiotem wątpliwości Spółki jest określenie, czy opłaty obciążające klienta w związku z podejmowanymi w stosunku do niego czynnościami windykacyjnymi stanowią opłatę za usługę podlegającą opodatkowaniu.

Jak wyjaśniono wyżej, aby dana czynność (usługa) podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Opłaty dotyczące czynności windykacyjnych, którymi w analizowanej sprawie Spółka obciąża swoich klientów w przypadku opóźnienia z zapłatą raty leasingowej/czynszu najmu oraz w związku z niewywiązywaniem się lub nieterminowym wywiązywaniem się przez klientów ze spłaty zobowiązań są opłatami o charakterze karnym, a zatem nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie za usługę. Zapłata tych należności stanowi konsekwencję zachowania się leasingobiorcy (najemcy), niezgodnego z zawartą umową - nieterminowe płatności. Opłaty o charakterze karnym nie są częścią kwoty należnej z tytułu dostawy towarów, czy świadczenia usług, ani też nie mają wpływu na cenę dostarczanych towarów bądź świadczonych usług, w związku z czym nie można uznać, że stanowią podstawę opodatkowania VAT. Opłaty te są naliczane w sytuacjach, gdy klient nie wywiązuje się z postanowień zawartych w umowie, natomiast nie stanowią wynagrodzenia za dostawę towaru ani też świadczenie usługi. Spółka (świadczący usługę) domagając się zapłaty opłat karnych, nie realizuje żadnej usługi, domaga się tylko pewnego rodzaju rekompensaty, wynikającej z faktu opóźnienia nabywcy w dokonywaniu płatności, której termin już minął.

Spółka poprzez swoje działania np. w postaci wysyłanych monitów, wezwań do zapłaty, za które obciąża swoich klientów opłatami sankcyjnymi, jedynie w ten sposób chce doprowadzić do uregulowania przez danego klienta należności za wykonane usługi. Klient z tytułu działań windykacyjnych Spółki nie nabywa żadnego świadczenia, z którego chociażby potencjalnie mógłby odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym.

W konsekwencji należy stwierdzić, że opisane opłaty dotyczące czynności windykacyjnych nie należą do - wymienionego w art. 5 ust. 1 ustawy - katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w szczególności nie stanowią odpłatności za świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy. Powyższe płatności mają wyłącznie charakter rekompensaty za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania, zaś podmiot dokonujący płatności nie uzyskuje jakiegokolwiek świadczenia ekwiwalentnego do tej płatności.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że zapłata tych kwot podlega podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym pobierane opłaty dotyczące czynności windykacyjnych nie stanowią odpłatności za czynność określoną w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a zatem nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 27 grudnia 2000 r. o sygn. C-213/99 Trybunał wyraźnie oddzielił opłaty sankcyjne od wynagrodzeń za wykonane czynności opodatkowane. W orzeczeniu tym wskazano, że opłaty sankcyjne stanowią karę, a nie wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług czy import towarów. Kara tego rodzaju nie może ze względu na swój charakter podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. W wyroku z dnia 1 lipca 1982 r. o sygn. C-222/81, TSUE również potwierdził, że odsetki karne z tytułu nieterminowej płatności nie mogą zostać uznane za wynagrodzenie w rozumieniu przepisów o VAT i tym samym nie mogą stanowić podstawy opodatkowania tym podatkiem. TSUE uznał, że wypłata odsetek karnych nie ma żadnego związku ze świadczeniem i konsumowaniem usługi, a kwota odsetek karnych nie stanowi wynagrodzenia świadczącego usługę, lecz rekompensatę za opóźnioną płatność, poniesioną szkodę.

Podsumowując należy stwierdzić, że opisane we wniosku opłaty dotyczące czynności windykacyjnych nie powinny być objęte zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż nie mieszczą się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy. W konsekwencji, wskazane powyżej opłaty sankcyjne nie stanowią podstawy opodatkowania dla celów podatku VAT stosownie do art. 29a ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.