IPPP1/4512-172/15-2/JL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2015 r. (data wpływu 25 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków dokonanych przy użyciu tych kart - jest prawidłowe.

W dniu 25 lutego 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków dokonanych przy użyciu tych kart.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca podmiot prawa austriackiego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje swoim klientom możliwość bezgotówkowego zakupu paliw (w szczególności oleju napędowego) i innych płynów silnikowych (płyn Adblue) oraz akcesoriów samochodowych (smary, środki ochrony przed zamarzaniem) przy wykorzystaniu tzw. kart paliwowych.

W celu realizacji powyższych transakcji Wnioskodawca zawiera dwa rodzaje umów. Pierwszy typ umów to umowy z operatorami stacji paliw ("Umowa akceptacyjna dotycząca kart tankowania", dalej: "Umowa akceptacyjna") oraz umowa z klientem końcowym ("Umowa dotycząca zakupu paliwa").

W ramach Umowy akceptacyjnej Operator stacji paliw zobowiązuje się do umożliwienia klientom Wystawcy karty (czyli klientom Wnioskodawcy) bezpośredniego zakupu oleju napędowego oraz płynu AdBlue na swoich stacjach. W przypadku używania przez klientów karty Wydanej przez Wnioskodawcę operator stacji zobowiązuje się do bezpośredniego wydania paliwa klientowi w imieniu i na korzyść Wystawcy karty czyli Wnioskodawca. Zaznaczyć należy, że operator stacji nie jest uprawniony do zawierania jakichkolwiek bezpośrednich umów bądź porozumień z klientami Wnioskodawcy. Wystawienie faktury przez operatora na dostarczane paliwa następuje dwa razy w miesiącu. Pierwsza faktura obejmuje transakcje zawarte pomiędzy 1 i 14 dniem danego miesiąca, druga faktura obejmuje transakcje dokonane pomiędzy 15 i ostatnim dniem danego miesiąca. Płatność faktur następuje w ciągu 14 dni od daty ich wystawienia. Umowa akceptacyjna przewiduje zniżki dla Wnioskodawcy z tytułu zakupywanego oleju napędowego w Wysokości 50 PLN na 1000 litrów (stacje własne operatora) oraz 20 PLN na 1000 litrów (stacje partnerskie operatora).

Ponadto, w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zgodnie z postanowieniami zawieranych z klientami umów dotyczących zakupu paliwa, na podstawie pisemnego zgłoszenia dokonanego w formie pisemnej, dostarcza Klientowi kartę paliwową dla wskazanych we wniosku pojazdów.

Klient wynagradza Wnioskodawcę za usługę zarządzania kartami paliwowymi. Wśród obowiązków Wnioskodawcy w zakresie zarządzania znajduje się wystawienie i administrowanie kartami paliwowymi, na podstawie których klient dokonuje nabycia paliwa na stacjach operatora. Wnioskodawca posiada również uprawnienia w zakresie blokowania kart paliwowych w przypadku zaistnienia przesłanek uzasadniających takie działanie oraz zmianę limitów przypisanych do określonych kart. Rozliczenia z tytułu zakupów realizowanych za pomocą kart paliwowych realizowanych przez klienta następują w okresach tygodniowych lub co dwa tygodnie. Wskazać należy, że karta paliwowa przez cały czas trwania umowy pozostaje własnością Wnioskodawcy.

Wnioskodawca występuje względem operatora jako nabywca towarów i usług i jest odpowiedzialny za uregulowanie należności wynikających z zaewidencjonowanych na kartach paliwowych zakupów. Pomiędzy operatorem, a klientem nie istnieje żaden stosunek prawny. Operator wystawia na Wnioskodawcę faktury VAT z tytułu transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych.

Jak wskazano powyżej Wnioskodawca otrzymuje od operatora rabaty na zakup paliwa tankowanego przy wykorzystaniu kart paliwowych. Wnioskodawca ma pełną swobodę w dysponowaniu udzielonym rabatem w ten sposób, że może przenosić ten rabat na swoich Klientów, ale nie ma obowiązku tego robić. W rezultacie należy stwierdzić, że poprzez zawarcie umów z operatorem na wprowadzenie struktury rozliczeń zakupów przy użyciu kart paliwowych Wnioskodawca ma realny wpływ na cenę towarów i usług nabywanych przez klientów.

Wnioskodawca zgodnie z umowami, które zawiera z klientami ponosi odpowiedzialność za wady fizyczne i prawne produktów nabywanych przez klientów przy użyciu kart paliwowych w taki sposób, że skutki finansowe z tym związane obciążają Wnioskodawcę. W przypadku stwierdzenia takich wad (np. złej jakości paliwa, które uszkodziło silnik samochodu), klienci zwracają się z roszczeniami bezpośrednio do Wnioskodawcy.

W celu umożliwienia dokonywania zakupu i dalszej odsprzedaży paliwa we wskazanej strukturze rozliczeń zakupów przy użyciu kart paliwowych, Wnioskodawca uzyskał koncesję na obrót paliwami. Ponadto zaznaczyć należy, że Wnioskodawca jest zarejestrowany na VAT w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania podatku należnego z tytułu transakcji z klientami oraz czy w związku z tym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymanych od operatorów dokumentujących zakup towarów i usług, w tym zakup paliwa, dokonanych przy użyciu kart paliwowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania podatku należnego z tytułu transakcji z klientami i w związku z tym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymanych od operatora dokumentujących zakup towarów i usług, w tym zakup paliwa, dokonanych przy użyciu kart paliwowych.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.; zwanej dalej "ustawą o VAT"), w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124 ustawy o VAT.

W świetle powyższego, podstawowe warunki, jakie muszą zostać spełnione, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego to:

* posiadanie statusu podatnika VAT, oraz

* wykorzystywanie nabytych towarów i usług do wykonywania czynności opodatkowanych VAT.

Jeśli wskazane powyżej warunki zostaną łącznie spełnione, dany podmiot uprawniony jest do obniżenia podatku VAT należnego o podatek VAT naliczony, tj. w analizowanym stanie faktycznym sumę kwot podatku określonego w fakturach otrzymanych od operatora z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. - sumę kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych od operatora z tytułu nabycia towarów i usług.

Jednocześnie ustawa o VAT przewiduje pewne przypadki, w których nie przysługuje prawo do obniżania podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego. W szczególności, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych (art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku VAT oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652, z późn. zm.)).

W ocenie Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, towary i usługi nabywane od operatora są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Jak wskazano bowiem powyżej, Wnioskodawca nabywa towary i usługi od operatora, a następnie odsprzedaje je klientom, jako ostatecznym konsumentom tych towarów lub usług. Struktura taka stanowi dla celów VAT - łańcuchową dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT.

Stosownie do przytoczonego przepisu ustawy o VAT opisującego skutki transakcji łańcuchowych, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Oznacza to, że w ramach tzw. transakcji łańcuchowych przyjmuje się, że każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw wykonał odpłatną dostawę towarów w rozumieniu ustawy o VAT, pomimo że faktycznie miało miejsce wyłącznie jedno fizyczne wydanie towaru. Tym samym, ustawodawca przyjął pewnego rodzaju fikcję prawną skutkującą tym, że każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonał czynności opodatkowanej VAT i w konsekwencji, jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury dla dokonanej przez siebie dostawy towarów.

Analogiczne regulacje zostały przewidziane dla świadczenia usług. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w sytuacji, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W konsekwencji, w analizowanym stanie faktycznym, Wnioskodawca nabywa towary i usługi od operatora w celu wykorzystania ich do wykonania czynności opodatkowanych, tj. odprzedaży tych towarów i usług w ramach transakcji łańcuchowej, o której mowa w art. 7 ust. 8 oraz art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Tym samym, Wnioskodawca występuje w tym zakresie jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone w interpretacjach organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach indywidualnych z dnia 14 maja 2012 r. (sygn. IPPP3/443-259/12-4/JF) oraz z dnia 11 września 2012 r. (sygn. IPPP2/443-811/12-2/BH), w których Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że spółka udostępniająca karty paliwowe "zobowiązana jest do uznania świadczeń realizowanych na rzecz Klientów za odpłatną dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju, udokumentowania tej sprzedaży fakturami VAT, opodatkowania tej sprzedaży właściwymi stawkami podatku VAT i wykazania ich w deklaracjach podatkowych".

Dlatego też, Wnioskodawca zobowiązany jest do wystawienia faktury i wykazania obrotu VAT z tytułu dostawy towarów albo świadczenia usług na rzecz klientów. Jednocześnie Wnioskodawcy przysługiwać będzie na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych na jej rzecz przez operatora.

Zaprezentowane powyżej stanowisko znalazło potwierdzenie w znanych Wnioskodawcy interpretacjach organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacji z dnia 4 października 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1053/11-2/1Sz), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że w sytuacji gdy mamy do czynienia z nabyciem paliwa i produktów poza-paliwowych od operatorów stacji benzynowych, a następnie ze sprzedażą tych towarów klientom, "spełniony zostanie podstawowy warunek pozwalający podatnikowi na dokonanie odliczenia podatku VAT naliczonego i wykazanego w fakturach zakupowych, tj. wykorzystania nabytych towarów i usług w działalności opodatkowanej jaką jest odsprzedaż przez Spółkę paliw i produktów poza-paliwowych na rzecz Klientów".

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, który w interpretacji podatkowej z dnia 9 czerwca 2011 r. (sygn. ILPP4/443-217/11-3/EWW) stwierdził, że podatnik "ma prawo dokonać pełnego odliczenia podatku naliczonego VAT wykazanego w fakturach otrzymanych od Koncernu, dokumentujących transakcje dokonane przy użyciu Kart Paliwowych na Stacjach Paliw".

Kolejną interpretacją, w której zostało zajęte podobne stanowisko jest interpretacja z dnia 4 lipca 2013 r. (sygn. IPPP2/443-510/13-4/MM), w której Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdził, że transakcje pomiędzy Operatorami a Zainteresowanym, jak również pomiędzy Wnioskodawcą a Klientami stanowią odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego wykazanego na fakturach od Operatorów dokumentujących nabycie przedmiotowych towarów i usług (w tym paliw), zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT".

W świetle powyższego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w zaistniałym stanie faktycznym, Wnioskodawca zobowiązany jest do wykazania podatku należnego z tytułu transakcji z klientami i w związku z tym, Wnioskodawcy przysługuje - na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT - prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymanych od operatora dokumentujących zakup towarów i usług, w tym zakup paliwa, dokonanych przy użyciu kart paliwowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o podatku VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w świetle art. 2 pkt 22 ustawy, pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Artykuł 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w "stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw), o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku VAT - przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz.

Jak wskazał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), nie dochodzi do dostawy paliwa przez leasingodawcę na rzecz leasingobiorcy, jeśli leasingobiorca tankuje na stacjach paliw pojazd stanowiący przedmiot umowy leasingu, nawet jeśli pojazd ten jest tankowany w imieniu oraz na rachunek leasingodawcy.

W sprawie, w której zapadł powyższy wyrok Trybunał wskazał, że skarżąca będąca przedsiębiorstwem leasingowym, obok umowy leasingu pojazdów mechanicznych oferowała leasingobiorcy zawarcie z nią porozumienia w zakresie zarządzania paliwem. W wyniku tego porozumienia leasingobiorca miał prawo, w imieniu i na rachunek skarżącej tankować paliwo i sporadycznie dokonywać zakupu produktów naftowych. W tym celu otrzymywał on tak zwany "ALH-Pass" jak również kartę kredytową przeznaczoną do tankowania, przedsiębiorstwa kart kredytowych D. Karta określała skarżącą jako klientkę D.

Wobec tego Trybunał stwierdził, że w celu udzielenia odpowiedzi na skierowane pytanie, niezbędne jest przesądzenie, na czyją rzecz, leasingodawcy czy leasingobiorcy, przedsiębiorstwa petrochemiczne przekazały, w postępowaniu głównym, prawo do rozporządzania paliwem jak właściciel (teza 33).

Zdaniem Trybunału poza sporem pozostaje okoliczność, że leasingobiorca jest uprawniony do rozporządzania paliwem jak właściciel. Nabywa paliwo bezpośrednio na stacjach benzynowych a Auto Lease (leasingodawca) nie ma prawa decydowania w jaki sposób oraz w jakim celu paliwo ma zostać zużyte (teza 34).

Argument, że paliwo jest świadczone na rzecz Auto Lease (leasingodawca), skoro leasingobiorca nabywa paliwo w imieniu i na rachunek tego przedsiębiorstwa, które kredytuje zakup tego towaru nie jest zdaniem Trybunału zasadny. Jak trafnie podnosi Komisja, dostawy zostały dokonane na rzecz Auto Lease jedynie pozornie. Miesięczne płatności na rzecz Auto Lease stanowią jedynie zaliczki. Rzeczywiste wykorzystanie ustala na koniec roku, obciąża leasingodawcę, który, w konsekwencji, ponosi całkowite koszty dostawy paliwa (teza 35).

Trybunał uznał więc, że porozumienie w zakresie zarządzania paliwem nie stanowi umowy o dostawę paliwa lecz raczej umowę o finansowanie jego zakupu. Auto Lease (leasingodawca) nie nabywa paliwa w celu dokonania jego odsprzedaży leasingobiorcom, leasingobiorca nabywa paliwo, korzystając z pełnej swobody wyboru jego ilości oraz jakości, jak również momentu zakupu. Auto Lease działa więc jako kredytodawca vis a vis leasingobiorcy (teza 36).

W kontekście powyższego wyroku TSUE oraz powołanych przepisów, dla zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oferuje swoim klientom możliwość bezgotówkowego zakupu paliw (w szczególności oleju napędowego) i innych płynów silnikowych (płyn Adblue) oraz akcesoriów samochodowych (smary, środki ochrony przed zamarzaniem) przy wykorzystaniu tzw. kart paliwowych. Operator stacji paliw zobowiązuje się do umożliwienia klientom Wystawcy karty (czyli klientom Wnioskodawcy) bezpośredniego zakupu oleju napędowego oraz płynu AdBlue na swoich stacjach. W przypadku używania przez klientów karty Wydanej przez Wnioskodawcę operator stacji zobowiązuje się do bezpośredniego wydania paliwa klientowi w imieniu i na korzyść Wystawcy karty czyli Wnioskodawca. Operator stacji nie jest uprawniony do zawierania jakichkolwiek bezpośrednich umów bądź porozumień z klientami Wnioskodawcy. Wnioskodawca występuje względem operatora jako nabywca towarów i usług i jest odpowiedzialny za uregulowanie należności wynikających z zaewidencjonowanych na kartach paliwowych zakupów. Pomiędzy operatorem, a klientem nie istnieje żaden stosunek prawny. Operator wystawia na Wnioskodawcę faktury VAT z tytułu transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych. Wnioskodawca otrzymuje od operatora rabaty na zakup paliwa tankowanego przy wykorzystaniu kart paliwowych. Wnioskodawca ma pełną swobodę w dysponowaniu udzielonym rabatem w ten sposób, że może przenosić ten rabat na swoich Klientów, ale nie ma obowiązku tego robić. W rezultacie należy stwierdzić, że poprzez zawarcie umów z operatorem na wprowadzenie struktury rozliczeń zakupów przy użyciu kart paliwowych Wnioskodawca ma realny wpływ na cenę towarów i usług nabywanych przez klientów. Wnioskodawca zgodnie z umowami, które zawiera z klientami ponosi odpowiedzialność za wady fizyczne i prawne produktów nabywanych przez klientów przy użyciu kart paliwowych w taki sposób, że skutki finansowe z tym związane obciążają Wnioskodawcę. W przypadku stwierdzenia takich wad (np. złej jakości paliwa, które uszkodziło silnik samochodu), klienci zwracają się z roszczeniami bezpośrednio do Wnioskodawcy.

Z uwagi na przedstawione w sprawie okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy - jak wskazała Spółka - poza zapewnieniem klientom możliwości korzystania z kart paliwowych ma ona wpływ na kształtowanie ceny towarów i usług nabywanych przez klientów na stacjach paliw oraz ponosi ona obowiązki reklamacyjne w stosunku do produktów nabywanych przez klientów, to uznać należy, że Spółka będąca pośrednikiem pomiędzy Operatorem i klientami ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót towarami i usługami na stacjach, dokonuje tym samym dostawy towaru i świadczenia usługi na rzecz klientów. Czynności dokonywane pomiędzy Spółką i klientami dokonującymi zakupów na stacjach paliw należących do Operatora stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a ustawy. Tym samym Spółka jest zobowiązana do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji dokonywanych przy użyciu kart paliwowych.

W odniesieniu do kwestii odliczenia podatku naliczonego wskazać należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Artykuł 88 ust. 4 ustawy, stanowi dopełnienie art. 86 i określa status podatnika, umożliwiający realizację jego prawa do odliczenia, którym jest rejestracja jako podatnika VAT czynnego. Stosownie bowiem do tego przepisu obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7 (niewystępujących w przedmiotowej sprawie).

Ponadto, w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W przedmiotowej sprawie Spółka nabywa od Operatora towary i usługi, które wykorzystuje do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT - odsprzedaży na rzecz klientów. Ponadto Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

W związku z tym stwierdzić należy, że w analizowanej sprawie spełnione zostały przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy i Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez Operatorów, dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart paliwowych.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.