IPPP1/4512-166/16-4/MPe

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2016 r. (data wpływu 29 lutego 2016 r.), uzupełnionym w dniu 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 7 kwietnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 23 marca 2016 r. (skutecznie doręczone 29 marca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa przy użyciu kart paliwowych - jest prawidłowe.

W dniu 29 lutego 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, uzupełniony w dniu 5 kwietnia 2016 r. (data wpływu 7 kwietnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 23 marca 2016 r. (skutecznie doręczone 29 marca 2016 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie paliwa przy użyciu kart paliwowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - M. Sp. z o.o. użytkuje samochody na podstawie umowy zawartej z leasingodawcą. Zamierza zawrzeć dodatkową umowę, która zapewni ponadto Wnioskodawcy (leasingobiorcy) możliwość bezgotówkowego zaopatrywania się w paliwa i inne towary, przy czym wydania tych towarów dokonują partnerzy leasingodawcy, tj. stacje paliw, z którymi leasingodawca zawarł odrębne umowy sprzedaży i na rzecz których dokonuje płatności za zakupione towary. Wnioskodawca nabywa paliwa za pośrednictwem kart paliwowych, służących rejestracji transakcji oraz identyfikacji Wnioskodawcy jako klienta leasingodawcy, co umożliwia wydanie towaru przez stację paliw. Rozliczenie zakupionego paliwa następuje poprzez fakturę wystawioną przez leasingodawcę na Wnioskodawcę.

W umowie między leasingodawcą oraz Wnioskodawcą zawarto postanowienia dotyczące ogólnych zasad korzystania z kart paliwowych obejmujące zasady wydawania kart oraz wystawiania faktur przez leasingodawcę. Zgodnie z tymi postanowieniami Wnioskodawca nie może tankować paliwa do kanistra przy użyciu karty paliwowej. Przy użyciu karty nie może również dokonywać transakcji, której wartość przekroczy lub doprowadzi do przekroczenia limitu (wartościowego lub ilościowego) zastrzeżonego dla danej karty. W razie nabycia towarów przy użyciu karty przez osoby nieupoważnione, posługujące się skradzioną lub zgubioną kartą, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty leasingobiorcy za tak zakupione towary. W umowie znajdują się ponadto postanowienia dotyczące dysponowania przez leasingodawcę towarami, które odbiera w jego imieniu Wnioskodawca. Bezpośrednio po objęciu posiadania towarów przez Wnioskodawcę, leasingodawca przenosi na niego własność tych towarów. W umowie znajdują się również postanowienia dotyczące ceny paliwa, regulujące rabaty przyznane przez leasingodawcę. Rabaty te, a tym samym ceny mogą ulegać zmianie w zależności od decyzji leasingodawcy. Cena, jaką Wnioskodawca uiszcza leasingodawcy za dostarczone towary jest inna (niższa) niż cena, jaką musiałby zapłacić, gdyby nie był klientem leasingodawcy. Wynika to z faktu, że leasingodawca przy zawieraniu umów ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw i terminy płatności, a następnie odsprzedając towary Wnioskodawcy proponuje własne stawki i terminy płatności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w swojej działalności Spółka wykorzystuje jedynie samochody osobowe, które nie są wykorzystywane wyłącznie do działalności Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zakup przez Wnioskodawcę - za pośrednictwem karty paliwowej udostępnionej przez leasingodawcę - paliwa, które jest wydawane przez stacje paliw, stanowi tak zwaną sprzedaż łańcuchową, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy o podatku towarów i usług.

2. Czy 50% kwoty podatku VAT wynikającej z faktury wystawionej przez leasingodawcę z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę paliwa, wydanego przez stację paliw, stanowi dla Wnioskodawcy kwotę podatku naliczonego stosownie do art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 października 2015 r. (I FSK1478/13) stwierdził, iż dla uznania transakcji jako transakcji łańcuchowej, istotne jest stwierdzenie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W szczególności istotne jest to jaki wpływ na transakcję będzie miał podmiot udostępniający karty. Jeżeli z treści umów wynika, że podmiot ten będzie miał wpływ na istotne elementy transakcji, takie jak prawo do kształtowania ceny towaru to wówczas należy uznać, iż rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa, tj. dostawa na rzecz nabywcy, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego. Jednocześnie należy mieć na względzie, że dostawa łańcuchowa nie oznacza faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) towarem. Zawarty w art. 7 ust. 8 ustawy o VAT termin "uznaje się" oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

W ocenie Wnioskodawcy umowa, którą zamierza zawrzeć z leasingodawcą, spełnia powyższe kryteria umowy łańcuchowej. Przede wszystkim towary będzie nabywał od osoby trzeciej (stacji paliw) w imieniu leasingodawcy, który udostępni kartę paliwową. Wnioskodawca nabędzie od leasingodawcy własność towarów bezpośrednio po objęciu ich w posiadanie. Leasingodawca będzie decydował o cenie towarów, możliwych do odbioru przez Wnioskodawcę na wskazanych przez leasingodawcę stacjach paliw, z którymi zawarł odrębne umowy sprzedaży. Wnioskodawca nie będzie mógł nabywać towarów przy użyciu karty ponad limit ilościowy i wartościowy ustalony dla danej karty. Będzie odpowiadał wobec leasingodawcy za nabycie towarów przy użyciu karty przez osoby nieupoważnione, będzie zobowiązany do zapłaty za te towary.

W konsekwencji uznania umowy za umowę łańcuchową 50% kwoty podatku VAT wynikającej z faktury wystawionej przez leasingodawcę z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę paliwa, wydanego przez stację paliw, stanowić będzie dla Wnioskodawcy kwotę podatku naliczonego stosownie do art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Potwierdzeniem stanowiska Wnioskodawcy jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 2040/13), w którym Sąd uznał, że duńska spółka, udostępniająca klientom karty paliwowe, dokonywała odpłatnej dostawy oleju napędowego na rzecz polskich przewoźników na terytorium Polski. Sąd potwierdził również fakt, że spółka uczestniczyła w transakcji łańcuchowej, której przedmiotem była odsprzedaż.

Ponadto prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa przy użyciu kart paliwowych (w odniesieniu do pojazdów spełniających w konkretnym stanie prawnym warunki do odliczenia) zostało potwierdzone w licznych interpretacjach indywidualnych, między innymi:

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 8 lipca 2013 r. (ITPP1/443-340/13/MNKT);

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 października 2013 r. (IBPP2/443-692/13/AMP);

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 20 grudnia 2013 r. (IPPP3/443-890/1-2/k.c.);

* interpretacji indywidualnej dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 28 stycznia 2015 r. (ITPP2/443-1425/14/KT);

* interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r. (IPPP3/443-1213/14-3/IG).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Towarami zaś, są rzeczy oraz ich części a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do niej, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy, ostateczne obciążenie podatkiem spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z powołanych przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a kolejno w stanie "nieprzetworzonym" odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą - dla potrzeb podatku VAT - przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Spółka użytkuje samochody osobowe na podstawie umowy zawartej z leasingodawcą i zamierza zawrzeć dodatkową umowę, która zapewni Wnioskodawcy (leasingobiorcy) możliwość bezgotówkowego zaopatrywania się w paliwa i inne towary, przy czym wydania tych towarów dokonują partnerzy leasingodawcy, tj. stacje paliw, z którymi leasingodawca zawarł odrębne umowy sprzedaży i na rzecz których dokonuje płatności za zakupione towary. Wnioskodawca nabywa paliwa za pośrednictwem kart paliwowych, służących rejestracji transakcji oraz identyfikacji Wnioskodawcy jako klienta leasingodawcy, co umożliwia wydanie towaru przez stację paliw. Rozliczenie zakupionego paliwa następuje poprzez fakturę wystawioną przez leasingodawcę na Wnioskodawcę.

W umowie między leasingodawcą oraz Wnioskodawcą zawarto postanowienia dotyczące ogólnych zasad korzystania z kart paliwowych obejmujące zasady wydawania kart oraz wystawiania faktur przez leasingodawcę. Zgodnie z tymi postanowieniami Wnioskodawca nie może tankować paliwa do kanistra przy użyciu karty paliwowej. Przy użyciu karty nie może również dokonywać transakcji, której wartość przekroczy lub doprowadzi do przekroczenia limitu (wartościowego lub ilościowego) zastrzeżonego dla danej karty. W razie nabycia towarów przy użyciu karty przez osoby nieupoważnione, posługujące się skradzioną lub zgubioną kartą, Wnioskodawca zobowiązany jest do zapłaty leasingobiorcy za tak zakupione towary. W umowie znajdują się ponadto postanowienia dotyczące dysponowania przez leasingodawcę towarami, które odbiera w jego imieniu Wnioskodawca. Bezpośrednio po objęciu posiadania towarów przez Wnioskodawcę, leasingodawca przenosi na niego własność tych towarów. W umowie znajdują się również postanowienia dotyczące ceny paliwa, regulujące rabaty przyznane przez leasingodawcę. Rabaty te, a tym samym ceny mogą ulegać zmianie w zależności od decyzji leasingodawcy. Cena, jaką Wnioskodawca uiszcza leasingodawcy za dostarczone towary jest inna (niższa) niż cena, jaką musiałby zapłacić, gdyby nie był klientem leasingodawcy. Wynika to z faktu, że leasingodawca przy zawieraniu umów ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw i terminy płatności, a następnie odsprzedając towary Wnioskodawcy proponuje własne stawki i terminy płatności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że w swojej działalności Spółka wykorzystuje jedynie samochody osobowe, które nie są wykorzystywane wyłącznie do działalności Spółki.

Kwestią zasadniczą w analizowanej sprawie jest rozstrzygnięcie, czy transakcje dokonywane odpowiednio pomiędzy partnerami prowadzącymi stacje paliw a leasingodawcą, oraz pomiędzy leasingodawcą a Wnioskodawcą dokonującym zakupów przy użyciu kart paliwowych, stanowić będą odpłatne dostawy towarów.

Kwalifikacja określonych transakcji jako czynności dostawy towarów uzależniona jest od konkretnej sprawy. Zasada ta dotyczy również transakcji z udziałem kart paliwowych. Nie można w taki sam sposób traktować, dla potrzeb podatku od towarów i usług, transakcji, których niejednokrotnie jedynym elementem wspólnym jest to, że podmioty biorące udział w czynnościach zakupu korzystają z rozliczeń w formie kart paliwowych. Dlatego też w celu określenia statusu podatkowego danej czynności, każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w art. 7 ust. 8 ustawy ponownie należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie (uznanie, że takie przeniesienie miało miejsce) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania.

W przypadku, gdy kolejny w łańcuchu podmiot ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel. W tym kontekście duże znaczenie mają postanowienia umowne pomiędzy dostawcą towaru (kontrahentem) i użytkownikiem karty paliwowej (Wnioskodawcą). Zatem, jeżeli z treści umowy wynika, że kolejny w łańcuchu podmiot będzie miał wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli - biorąc pod uwagę analizowaną kwestię - jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz klienta, będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez kontrahenta. Podkreślenia wymaga, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że "uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach", czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, że podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, że przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin "uznaje się" oznacza bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenie.

Z kolei jeżeli w ramach umowy zawarta byłaby klauzula, że kontrahent (leasingodawca), przykładowo, pobiera od klientów (Wnioskodawca) opłaty za wydanie oraz obsługę karty, przy czym jednocześnie nie posiada żadnych uprawnień decyzyjnych co do istotnych elementów związanych z dostawą towarów, np. nie kształtuje ceny towarów oraz nie ponosi odpowiedzialności za wady produktu, należałoby w takim przypadku przyjąć, że nie jest ona podmiotem, który można by określić jako dostawcę (towary przekazywane byłyby bezpośrednio pomiędzy partnerami prowadzącymi stacje paliw i nabywcą - Wnioskodawcą), zaś transakcja pomiędzy partnerami prowadzącymi stacje paliw i leasingodawcą nie nosiłyby znamion dostawy towarów (leasingodawca, z przyczyn, o których mowa wyżej, nie dysponowałaby towarem jak właściciel, zatem nie mógłby przekazać tego prawa, tj. odsprzedać towaru, na rzecz Wnioskodawcy).

Z uwagi na przedstawione okoliczności i powołane przepisy należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku będzie dochodziło do sprzedaży towarów przez partnerów prowadzących stacje paliw na rzecz leasingodawcy, a następnie sprzedaży tych towarów przez leasingodawcę na rzecz Wnioskodawcy bowiem, jak wynika z wniosku leasingodawca w ramach podpisanej umowy wydaje karty paliwowe i ustala szczegółowe warunki umowy z Wnioskodawcą, m.in. dotyczące ceny paliwa oraz udzielanych rabatów - leasingodawca przy zawieraniu umów ze stacjami paliw negocjuje stawki, warunki dostaw i terminy płatności, a następnie odsprzedając towary Wnioskodawcy proponuje własne stawki i terminy płatności. A zatem czynności dokonywane między leasingodawcą a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy.

W związku z przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą przysługującego Mu prawa do odliczenia 50% podatku naliczonego VAT wykazanego na fakturach wystawianych na jego rzecz przez leasingodawcę, a dokumentujących nabycie paliwa związanego z korzystaniem z pojazdów samochodowych przy wykorzystaniu kart paliwowych.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W art. 86a ust. 1 ustawy, wskazano, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

Według art. 2 pkt 34 ww. ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych - rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. Z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), "pojazd samochodowy" to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Punkt 40 ww. artykułu wskazuje, że "samochodem osobowym" jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W myśl art. 86a ust. 2. ustawy do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 3 przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

W myśl art. 86a ust. 4 pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

Wskazane wyżej przepisy art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzają ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków eksploatacyjnych (m.in. nabycia paliwa), dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku "mieszanego", tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Wnioskodawca wskazuje, że w działalności wykorzystuje jedynie samochody osobowe, które nie są wykorzystywane wyłącznie do działalności Spółki, co oznacza, że użytkowane samochody osobowe wykorzystywane są do celów mieszanych, tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością.

Zatem na podstawie art. 86a ust. 1 ustawy, Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego z faktury dokumentującej nabycie paliwa przy użyciu kart paliwowych, związanych z użytkowanymi do celów mieszanych samochodami.

Reasumując, zakup przez Wnioskodawcę - za pośrednictwem karty paliwowej udostępnionej przez leasingodawcę - paliwa, które jest wydawane przez stacje paliw, stanowi tak zwaną sprzedaż łańcuchową, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy i Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w wysokości 50% z tytułu nabycia przy użyciu kart paliwowych paliwa do samochodów osobowych wykorzystywanych do celów mieszanych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.