IPPP1/4512-1108/15-2/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2015 r. (data wpływu 30 października 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

* zwolnienia od podatku nabywanych usług na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy - jest nieprawidłowe,

* prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 30 października 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca Sp. z o.o. (dalej: "Pożyczkodawca", "Spółka") prowadzi działalność gospodarczą w zakresie leasingu operacyjnego i finansowego, występując jako podmiot finansujący. Dodatkowo Spółka zamierza również udzielać pożyczek pieniężnych klientom (dalej: "Pożyczkobiorcom") w celu zapewnienia środków na nabycie przedmiotu związanego z wykonywaną przez nich działalnością gospodarczą.

Zakup przedmiotu finansowany jest z kwoty pożyczki i dokumentowany jest fakturą VAT wystawioną przez firmę sprzedającą (dalej: "Sprzedawcę"), gdzie jako nabywca wskazany jest Pożyczkobiorca. Kwota udzielonej pożyczki przekazywana jest do dyspozycji Pożyczkobiorcy. Wynagrodzeniem Pożyczkodawcy z tytułu zawartej umowy pożyczki są odsetki, na które Pożyczkodawca wystawia fakturę stosując zwolnienie z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT. Jednocześnie podpisanie umowy pożyczki nie obliguje w żaden sposób Pożyczkobiorcy do podpisania umowy leasingu operacyjnego czy finansowego. Po podpisaniu umowy pożyczki, Pożyczkobiorca pozostaje właścicielem przedmiotu nabytego od Sprzedawcy.

W celu zwiększenia sprzedaży Spółka zamierza nawiązać współpracę z przedstawicielami handlowymi (dalej: "Pośrednikami"), którzy będą pośredniczyć w podpisywaniu umów z potencjalnymi Pożyczkobiorcami. Działalność Pośredników polega przede wszystkim na:

Po zawarciu umowy pożyczki, Pośrednik wystawia Spółce fakturę na prowizję za pośrednictwo stosując stawkę 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1.

Spółka jest zarejestrowana jako czynny podatnik VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka otrzymując od Pośrednika fakturę za usługę pośrednictwa w udzieleniu umowy pożyczki opodatkowaną stawką 23% ma prawo odliczenia podatku VAT naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka nie ma prawa dokonać odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury za pośrednictwo w udzielaniu umowy pożyczki w wysokości 23% mając na względzie zapisy art. 43 ust. 13 oraz art. 88 ust. 3a pkt 2.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1 Ustawy, stawka podatku VAT wynosi co do zasady 23%. Jednocześnie Ustawa przewiduje przypadki, w których określone usługi lub towary korzystają z innych stawek podatku, bądź są zwolnione z podatku.

Jednym z uregulowań wprowadzającym zwolnienie z podatku jest art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy, w którym wymieniono tzw. usługi finansowe. Zgodnie z przytoczonym przepisem, zwolnieniu z opodatkowania podlegają usługi:

Jednocześnie ustawodawca w art. 43 ust. 13 ustawy wskazał, iż zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zatem zgodnie z powyżej wspomnianym przepisem, dla zastosowania zwolnienia od podatku w przypadku usług pomocniczych do usług finansowych udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych istotne jest to, aby określona usługa:

Usługi pośrednictwa opisane we wniosku niewątpliwie stanowią istotny element usługi udzielenia pożyczki, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 38, ponieważ z punktu widzenia pożyczkobiorcy postrzegane są jako część świadczonej usługi pożyczki.

Biorąc pod uwagę drugie kryterium - odrębność, należy wskazać, iż usługa pośrednictwa jest usługą kompleksową, za które pośrednicy otrzymują określone wynagrodzenie - prowizję. Pośrednictwo polega na skojarzeniu dwóch stron usługi finansowej, jednocześnie nie będąc żadną z nich i nie jest uzależniona od zaangażowania innych podmiotów, poza pożyczkobiorcą i pożyczkodawcą.

Kolejnym kryterium jest niezbędność i właściwość usługi pośrednictwa.

Zgodnie z definicją pojęcia "właściwy" zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1996) pojęcie to oznacza, cyt.: 1. Jaki być powinien, spełniający konieczne warunki; 2. charakterystyczny dla czegoś lub kogoś; 3. mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk.

Usługa pośrednictwa jest charakterystyczną usługą do usług finansowych i powszechnie występuje w obrocie gospodarczym. Model współpracy instytucji finansowych i pośredników daje obu stronom korzyści ekonomiczne, polegające na sukcesywnym zwiększaniu przychodów z działalności. W przeciwnym wypadku taka współpraca byłaby nielogiczna i ekonomicznie nieuzasadniona.

Zatem opisana usługa pośrednictwa spełnia przesłanki upoważniające do zastosowania zwolnienia od podatku wymienionego w art. 43 ust. 13 ustawy, gdyż stanowi element usługi pożyczki, ma od niej odrębny charakter ale jest też niezbędna do jej wykonania oraz właściwa w znaczeniu specyficzna (specyficzny - właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska).

W zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego należy odnieść się do uregulowań zawartych art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. Nr 177, poz. 1054). Przepis ten stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności i opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Więc warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

W stanie przyszłym będącym przedmiotem zapytania, powyższa zasada nie znajdzie zastosowania, ponieważ i nabywana usługa pośrednictwa będzie służyć do wykonywania usług udzielenia pożyczki, które korzystają ze zwolnienia na podstawie art. 43 pkt 1 ust. 38.

Stąd Spółce nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT 23% z faktur dokumentujących zakup usług pośrednictwa ponieważ usługi te nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Równolegle, art. 88 ust. 3a pkt 2, stanowi, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego faktury w przypadku, gdy transakcja opodatkowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona z podatku. Opisana usługa pośrednictwa przy udzieleniu pożyczki jest usługą pomocniczą do usługi pożyczki i korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na mocy art. 43 ust. 13, dlatego też z faktur wystawianych przez pośredników opodatkowanych stawką VAT 23% nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na mocy cytowanego art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe w zakresie zwolnienia od podatku nabywanych usług na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy oraz prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą,opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz art. 8 ww. ustawy. I tak, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zatem każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi, co do zasady, usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu stanowią odpłatne świadczenie usług i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

W efekcie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnianiu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w zamian za wynagrodzenie w postaci odsetek z tytułu korzystania z cudzego kapitału traktowana jest jako świadczenie usług.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka - zarejestrowana jako czynny podatnik VAT - prowadzi działalność gospodarczą w zakresie leasingu operacyjnego i finansowego, występując jako podmiot finansujący. Dodatkowo Spółka zamierza również udzielać pożyczek pieniężnych klientom (Pożyczkobiorcom) w celu zapewnienia środków na nabycie przedmiotu związanego z wykonywaną przez nich działalnością gospodarczą. Zakup przedmiotu finansowany jest z kwoty pożyczki i dokumentowany jest fakturą VAT wystawioną przez firmę sprzedającą, gdzie jako nabywca wskazany jest Pożyczkobiorca. Kwota udzielonej pożyczki przekazywana jest do dyspozycji Pożyczkobiorcy. Wynagrodzeniem Pożyczkodawcy z tytułu zawartej umowy pożyczki są odsetki, na które Pożyczkodawca wystawia fakturę stosując zwolnienie z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT. Jednocześnie podpisanie umowy pożyczki nie obliguje w żaden sposób Pożyczkobiorcy do podpisania umowy leasingu operacyjnego czy finansowego. Po podpisaniu umowy pożyczki, Pożyczkobiorca pozostaje właścicielem przedmiotu nabytego od Sprzedawcy.

W celu zwiększenia sprzedaży Spółka zamierza nawiązać współpracę z przedstawicielami handlowymi (Pośrednikami), którzy będą pośredniczyć w podpisywaniu umów z potencjalnymi Pożyczkobiorcami. Po zawarciu umowy pożyczki, Pośrednik wystawia Spółce fakturę na prowizję za pośrednictwo stosując stawkę 23% zgodnie z art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi, czy z uwagi na zapisy art. 43 ust. 13 oraz art. 88 ust. 3a pkt 2 Spółce będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z otrzymanej od Pośrednika faktury dokumentującej usługi pośrednictwa w udzielaniu pożyczki.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Natomiast w myśl art. 43 ust. 13 ustawy zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Ponadto, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o którym mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13 nie mają zastosowania do:

Powyższe regulacje stanowią implementację do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, str. 1 z późn. zm.). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady, Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Jak wynika z ww. art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie ma również zastosowanie do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 37-41 (a więc m.in. usługi udzielania pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, a także zarządzania pożyczkami pieniężnymi przez pożyczkodawcę), który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia tej usługi.

Przepis ten stanowi odzwierciedlenie tez wynikających z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE), odnoszącego się do kwestii możliwości zastosowania, w świetle przepisów Dyrektywy, zwolnienia dla części składowej usługi udzielania pożyczek pieniężnych wykonywanej przez podmiot trzeci.

Z uwagi na uregulowania zawarte w art. 43 ust. 13 ustawy oraz orzecznictwo TSUE, uznać należy, że zwolnieniu od podatku nie podlegają usługi stanowiące element (część składową) usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, które nie są dla danej usługi finansowej lub ubezpieczeniowej właściwe, czyli specyficzne.

Natomiast z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, wyraźnie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi - cechy, które ją wyróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową - nie dokonał zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów.

Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), w którym Trybunał stwierdził, że: "zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem". Można zatem stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia, co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem "pośrednictwa", warto odnieść się do wyroku w sprawie C-453/05, w której TSUE stwierdził, że: "pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

Z kolei w sprawie C-235/00 TSUE wskazał, że znaczenia słowa "negocjacje", w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 VI Dyrektywy odnosi się "do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy.

Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem".

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

* usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

* z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

* celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),

* usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

Zatem, przedstawione w zdarzeniu przyszłym usługi, które Wnioskodawca będzie nabywał od Pośredników stanowią usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, które korzystają ze zwolnienia od podatku przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że opisana w zdarzeniu przyszłym nabywana usługa pośrednictwa spełnia przesłanki upoważniające do zastosowania zwolnienia od podatku wymienionego w art. 43 ust. 13 ustawy, uznano za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

Jak wynika z powyższego, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest niewątpliwy i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi. Ponadto należy podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku jednoznacznie wynika, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi pośrednictwa w udzieleniu pożyczki nie będą wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych lecz będą służyć do wykonywania czynności zwolnionych od podatku - usług udzielenia pożyczek.

Z uwagi na powołane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, stwierdzić należy, że w tym przypadku nie zostanie spełniona podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku naliczonego - tj. związek nabywanych przez Spółkę od Pośredników usług z czynnościami opodatkowanymi Wnioskodawcy. Zgodzić także należy się z Wnioskodawcą, że w opisanej sytuacji, równolegle, zastosowanie znajdzie art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, który stanowi, że nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego faktury w przypadku, gdy transakcja opodatkowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona z podatku.

Jak wskazano powyżej nabywana przez Wnioskodawcę usługa pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania pożyczek pieniężnych, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku co oznacza, że w sytuacji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym, tj. w sytuacji otrzymania przez Spółkę od Pośrednika faktury za usługę pośrednictwa w udzieleniu pożyczki, opodatkowaną stawką podatku w wysokości 23% Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tej faktury, zgodnie z cytowanym powyżej art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.