IPPP1/443-984/13-2/AP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że odszkodowanie otrzymane z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu nie podlega opodatkowaniu - jest nieprawidłowe.

W dniu 23 września 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że odszkodowanie otrzymane z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu nie podlega opodatkowaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka), będąc zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność polegającą przede wszystkim na wynajmie lokali użytkowych. W październiku 2008 r. Spółka jest stroną umowy o najem lokalu użytkowego, która została zawarta z najemcą będącym podatnikiem VAT na okres 7 lat (umowa na czas określony) z możliwością przedłużenia na następny okres 3-letni (umowa została zawarta przez poprzedniego właściciela lokalu, od którego Spółka nabyła lokal wraz z zobowiązaniami wynikającymi z zawarcia umowy najmu). W 2013 r. najemca wystąpił do Spółki o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu.

Po przeprowadzonych negocjacjach Strony ostatecznie zawarły porozumienie (dalej: Porozumienie), na mocy którego została rozwiązana umowa najmu lokalu użytkowego. Z tytułu strat i utraconych korzyści z powodu rozwiązania umowy najmu najemca zobowiązał się do zapłaty odszkodowania w określonej kwocie, będącej jednak kwotą niższą niż suma opłat czynszowych, która była należna Spółce do końca 7-letniego okresu najmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowe jest traktowanie odszkodowania otrzymanego przez Spółkę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu jako świadczenia pieniężnego niepodlegającego opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż nie stanowi ono wynagrodzenia za świadczenie usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane w stanie faktycznym niniejszego wniosku odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu otrzymane przez Spółkę nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność objętą zakresem opodatkowania podatkiem VAT. W związku z powyższym nie podlega opodatkowaniu VAT.

UZASADNIENIE stanowiska podatnika

Zdaniem Spółki, opisane w stanie faktycznym odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu należy kwalifikować jako świadczenie pieniężne znajdujące się poza zakresem przedmiotowym opodatkowania podatkiem VAT. Odszkodowanie nie stanowi bowiem wynagrodzenia za wykonanie żadnej spośród czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, w szczególności odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju.

Zakres czynności podlegających opodatkowaniu VAT na gruncie ustawy o VAT

Zamknięty katalog czynności stanowiących przedmiot opodatkowania VAT określa art. 5 ust. 1 ustawy o VAT. W szczególności opodatkowaniu VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast odpłatne świadczenie usług zdefiniowane jest w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jako każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

* przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

* zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

* świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja zawarta w przywołanym przepisie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT jest zatem bardzo szeroka i określa zakres przedmiotowy opodatkowania w sposób dopełniający definicję dostawy towarów. Nie oznacza to jednak, że obejmuje ona swoim zakresem wszystkie sytuacje gospodarcze zaistniałe pomiędzy kontrahentami, których efektem jest przysporzenie pieniężne jednej strony na skutek określonego działania drugiej strony.

Biorąc pod uwagę przytoczoną definicję legalną świadczenia usług, należy podkreślić, że o odpłatnym świadczeniu usług podlegającym opodatkowaniu podatkiem VAT można mówić wyłącznie wtedy, kiedy w ramach łączącego strony stosunku prawnego dochodzi do wykonania świadczenia w zamian za wynagrodzenie. Zatem, aby daną sytuację można było uznać za świadczenie usług, musi wystąpić "świadczenie", tj. określone zachowanie podmiotu, którego skutkiem jest uzyskanie korzyści przez beneficjenta świadczenia.

Spółka zwraca uwagę, że należne jej odszkodowanie nie stanowi w istocie rzeczy wynagrodzenia należnego z tytułu świadczenia przez wynajmującego jakiejkolwiek usługi, ani jakiejkolwiek innej czynności, która mogłaby podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT. Otrzymanie odszkodowania jest bowiem wyłącznie następstwem przedwczesnego rozwiązania umowy przez drugą stronę umowy (najemcę), z którego to tytułu wynajmujący otrzymuje odszkodowanie, mające skompensować mu straty i utracone korzyści wynikające z braku świadczenia usług najmu.

Wypłata odszkodowania nie jest następstwem żadnego innego zachowania podmiotu (świadczenia) niż rozwiązanie umowy, której to czynności nie można uznać za świadczenie usług w rozumieniu przepisów o VAT. Ustalona kwota odszkodowania wynika z zapisów Porozumienia i stanowi w istocie sankcję (karę) za niewywiązanie się z zapisów umownych w zakresie uzgodnionego okresu najmu. Jednocześnie, otrzymane odszkodowanie ma na celu zrekompensowanie wynajmującemu utraty korzyści z tytułu czynszu, jaki byłby należny w normalnym okresie obowiązywania umowy najmu oraz koszty wynikające z konieczności poszukiwania nowego najemcy.

Co istotne, umowa najmu nie przewidywała możliwości przedwczesnego rozwiązania na wniosek najemcy poza ściśle określonymi przypadkami (takimi jak naruszenie przez wynajmującego zobowiązania do utrzymania w należytym stanie instalacji elektrycznych, likwidacji przez najemcę placówki itp.), które w przedmiotowej sprawie nie miały miejsca.

Istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia zadanego przez Spółkę pytania ma również określenie czy istnieje możliwość uznania wypłaconego przez najemcę odszkodowania jako wynagrodzenia za pewne zachowania - w tym wypadku za zaniechanie - wykonane przez wynajmującego, za odpłatność wynikającą z tytułu wykonanej usługi. W przeciwnym wypadku, brak możliwości takiej kwalifikacji wypłacanych kwot spowoduje jednocześnie brak możliwości uznania występującego pomiędzy wynajmującym a najemcą stosunku prawnego za odpłatne świadczenie usług. Należy podkreślić, iż przepisy prawa podatkowego (w tym ustawy o VAT) nie traktują w żaden szczególny sposób odszkodowania, z którym mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. W tym zakresie należy posiłkować się przepisami Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.). Zgodnie z art. 361 k.c. co do zasady naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie - co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony Spółki.

W przedmiotowej sprawie odszkodowanie stanowi rekompensatę finansową dla Spółki, jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez Spółkę. Zatem, odszkodowanie pełniące funkcję rekompensacyjną za poniesione straty, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlega opodatkowaniu.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że realizacja zapisów Porozumienia w zakresie wypłaty odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy najmu przed upływem terminu jej obowiązywania nie wiąże się ze świadczeniem usług przez wynajmującego, który otrzymuje odszkodowanie.

Należy podkreślić, iż w sytuacji, gdyby Strony nie uzgodniły warunków porozumienia, na mocy którego została rozwiązana umowa najmu, Spółce przysługiwałoby roszczenie o wypłatę odszkodowania, którego mogłaby z sukcesem dochodzić na drodze sądowej. Zważywszy jednak na okoliczności biznesowe (postępowanie sądowe mogłoby być długotrwałe i wpłynęłoby negatywnie na wizerunek Spółki działającej na rynku wynajmu nieruchomości komercyjnych), Spółka zdecydowała się zakończyć spór z najemcą na drodze porozumienia.

Odpłatne świadczenie usług w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

W kwestii interpretacji użytego w przepisach dotyczących podatku VAT pojęcia "odpłatne świadczenie usług" wypowiadał się niejednokrotnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: Trybunał lub TSUE) w swoich orzeczeniach dotyczących zakresu opodatkowania podatkiem VAT. Trybunał wskazał kluczowe przesłanki przesądzające o wystąpieniu odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT:

i. bezpośredni związek między świadczoną usługą i otrzymywanym wynagrodzeniem,

ii. określona (możliwa do zdefiniowania) usługa (świadczenie),

iii. konkretny beneficjent świadczenia,

iv. świadczenie wynikające ze stosunku prawnego łączącego strony oraz

v. wzajemność świadczeń.

Z orzecznictwa Trybunału wynika, że świadczenie usług za wynagrodzeniem, które stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, występuje jedynie wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym przejawiający się tym, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną (możliwą do określenia) usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego (np. orzeczenia Trybunału: C-102/86 Apple and Pear Development Council, C-16/93 Tolsma, C 174/00 Kennemer Golf, C-210/04 FCE). Przy czym związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami a otrzymywanym wynagrodzeniem powinien mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było uznać, że odpłatność następuje za konkretne, zidentyfikowane świadczenie.

Dodatkowo, należy podkreślić, że orzecznictwo TSUE wskazuje na brak podstaw do opodatkowania odszkodowań oraz kar umownych na gruncie podatku VAT. Jak wynika z wyroku z dnia 18 lipca 2007 r. wydanego w sprawie C-277/05 (Société thermale), pobieranie zadatków przy zawieraniu kontraktów nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W orzeczeniu tym TSUE podkreślił, że nie ma możliwości uznania zadatku (zatrzymanego w wypadku odwołania rezerwacji) za wynagrodzenie z tytułu wykonanej usługi. Wręczenie zadatku nie jest bowiem bezpośrednio związane z żadnym świadczeniem wzajemnym ze strony przedsiębiorcy. Nie można go także uznać za zapłatę za zobowiązanie spółki do powstrzymania się od zawarcia z innym klientem kontraktu dotyczącego zarezerwowanego już pokoju (ponieważ taki obowiązek wynika wprost z umowy zawartej przez spółkę). TSUE stwierdził też, że wręczenie zadatku stanowi odszkodowanie ryczałtowe przysługujące na wypadek wycofania się jednej ze stron z zawartego porozumienia i nie podlegają opodatkowaniu VAT. Podobnie wypowiedział się TSUE w sprawie 222/81 (BAZ Bausystem AG).

Ponadto, w wyroku w sprawie C-215/94 Jurgen Mohr odnosząc się do wypłaty odszkodowania Trybunał stwierdził, że w związku z brakiem świadczenia (korzyści), pozwalającego uznać za konsumentów usługi podmioty wypłacające odszkodowanie, zobowiązanie dające podstawę do wypłaty odszkodowania nie stanowi usługi w rozumieniu przepisów w zakresie podatku VAT.

Warunkiem sine qua non przyjęcia, iż mamy do czynienia z odpłatną usługą jest więc istnienie wzajemnych świadczeń między stronami wynikających ze stosunku prawnego.

Odnosząc do opisanego stanu faktycznego wskazane wyżej przez Trybunał warunki konieczne dla uznania istnienia świadczenia usług, należy uznać, że w analizowanej sprawie brak jest jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, które najemca otrzymywałby od drugiej strony tej umowy (wynajmującego). Wynajmujący nie wykonuje w związku z otrzymanym odszkodowaniem jakiejkolwiek czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, którą można by powiązać z otrzymanym odszkodowaniem. Wynajmujący nie jest zobowiązany do dokonania na rzecz najemcy wypowiadającego umowę przed terminem żadnych świadczeń polegających na aktywnym działaniu, czy też na zaniechaniu.

Najemca realizuje zapisy Porozumienia o możliwości wypowiedzenia umowy najmu w zamian za zapłatę odszkodowania na rzecz wynajmującego. Wynajmujący zaś żadnej czynności nie wykonuje, otrzymuje natomiast odszkodowanie w myśl uzgodnionych uprzednio postanowień Porozumienia.

Kwota ta jest należna wyłącznie z tytułu rozwiązania umowy najmu przed terminem, do jakiego miała obowiązywać i wynika z zachowania tej strony, która zdecydowała się rozwiązać wcześniej umowę i zapłacić odszkodowanie.

Oznacza to, że w sytuacji gdy Spółka jako wynajmujący, na podstawie Porozumienia, otrzymuje odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, Spółka nie świadczy żadnej usługi na rzecz najemcy w zamian za otrzymaną kwotę odszkodowania. W szczególności, w opisanej sytuacji nie występuje świadczenie w postaci zobowiązania się do powstrzymania od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Za taki nie może zostać z pewnością uznany standardowy zapis, iż odszkodowanie wyczerpuje wszystkie roszczenia wobec najemcy które powstały lub mogły powstać zgodnie z Umową. Zapis ten istnieje także bowiem w ugodach zawieranych pomiędzy stronami, które uzgadniają wysokość odszkodowania za delikt, co do których nie ma wątpliwości, iż nie są one wynagrodzeniem za usługę "niedochodzenia roszczeń odszkodowawczych na drodze sądowej".

Taka kwalifikacja kwoty wypłacanej przez najemcę jest możliwa również w związku z tym, że odszkodowanie jest należne w związku z poniesionymi przez wynajmującego szkodami i stratami powstałymi wskutek rozwiązania umowy najmu. W tym przypadku intencją stron jest wynagrodzenie szkód powstałych u wynajmującego z racji tego, że wyprowadzenie się najemcy powoduje konieczność poszukiwania nowego najemcy (co generuje dodatkowe koszty), odbija na wizerunku i renomie wynajmującego. Zatem, w zamian za odszkodowanie wynajmujący nie podejmuje się żadnego zobowiązania. Wręcz przeciwnie, odszkodowanie ma zrekompensować wynajmującemu korzyści utracone na skutek wcześniejszego rozwiązania umowy najmu.

Spółka zauważa również, że w opisanym stanie faktycznym brak jest jakiegokolwiek związku między zapłatą odszkodowania z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu a samą usługą najmu. Odszkodowanie nie stanowi w szczególności elementu wynagrodzenia za świadczenie usługi najmu i jako takie nie zostało przewidziane w umowie najmu.

Charakter odszkodowania opisanego w stanie faktycznym wniosku

Należy wskazać, że opisane w stanie faktycznym odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu ma według zamiaru stron pełnić dwie funkcje: odszkodowawczą i sankcyjną. Funkcja odszkodowawcza ma choćby częściowo rekompensować wynajmującemu utratę korzyści z tytułu czynszu spowodowaną wcześniejszym niż uzgodniono rozwiązaniem umowy oraz pokrycie dodatkowych kosztów działań zmierzających do znalezienia nowego najemcy.

Z drugiej strony odszkodowanie pełni również funkcję sankcyjną - stanowi sankcję umowną za niewywiązywanie się z obowiązków nałożonych na najemcę w umowie w zakresie terminu jej obowiązywania. Ma ona na celu nałożenie sankcji majątkowej (cywilnoprawnej) na najemcę za to, że choć zobowiązał się do pozostawania w stosunku najmu i płacenia czynszu do upływu terminu określonego w umowie, to jednak przed jego upływem rozwiązuje umowę. Skoro opisane w stanie faktycznym odszkodowanie ma również charakter sankcyjny, to strona zobowiązana do jego zapłaty nie otrzymuje za swoje świadczenie żadnej bezpośrednio i jasno zindywidualizowanej korzyści. Brak jest jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego ze strony podmiotu otrzymującego odszkodowanie związane z wcześniejszym rozwiązaniem umowy najmu, której postanowienia taką sankcję przewidywały. Wypłata odszkodowania jest wyłącznie konsekwencją zapisów umownych i nie wiąże się z żadnym działaniem, bądź zaniechaniem przez stronę otrzymującą tę kwotę.

Wypłacana kwota stanowi zatem odszkodowanie za utracone przez wynajmującego korzyści i poniesione straty (koszty), a zarazem opłatę sankcyjną (karę umowną) dla najemcy. Jest zatem jednostronnym świadczeniem pieniężnym związanym jedynie z faktem wcześniejszego rozwiązania umowy najmu. Ponieważ z otrzymaniem odszkodowania nie wiąże się jakiekolwiek świadczenie wzajemne po stronie wynajmującego, kwota odszkodowania nie stanowi wynagrodzenia za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ewentualnie byłyby podstawy do objęcia odszkodowania podatkiem VAT, gdyby w umowie najmu przewidziano wysokość rekompensaty za przedwczesne rozwiązanie umowy najmu. Można by wtedy argumentować, iż strony przewidziały możliwość rozwiązania umowy i określiły wysokość świadczenia, co wpisywałoby się w koncepcję, iż wypłata rekompensaty jest jedną z opłat należnych z tytułu zawarcia umowy najmu i w związku z tym podlega opodatkowaniu VAT (jakkolwiek, zdaniem Spółki, teza ta jest dosyć kontrowersyjna).

Spółka pragnie podkreślić, iż jeżeli wysokość odszkodowania za rozwiązanie umowy najmu byłaby określona wyrokiem sądu powszechnego, nie byłoby wątpliwości, iż odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu VAT. W omawianej sytuacji jedyną różnicą jest to, iż Stronom udało dojść się do porozumienia w kwestii wypłaty odszkodowania i nie była konieczna droga sądowa do dochodzenia roszczeń przez Spółkę. Charakter otrzymanego świadczenia pozostaje jednak ten sam - jest to odszkodowanie z tytułu niewykonania umowy, co powinno podlegać takim samym zasadom opodatkowania.

Praktyka organów podatkowych oraz sądów w zakresie traktowania odszkodowań dla celów VAT

Przedstawiony przez Spółkę sposób kwalifikacji odszkodowania wypłacanego przez najemcę w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym jako świadczenia pieniężnego pozostającego poza zakresem opodatkowania VAT potwierdza także praktyka organów podatkowych oraz rozstrzygnięcia sądów administracyjnych. Przykładowo, Minister Finansów udzielając odpowiedzi z dnia 23 maja 2011 r. (odpowiedź opublikowana 9 czerwca 2011 r. w protokole z posiedzenia Sejmu nr 94) na interpelację poselską nr 22299 w sprawie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowań wypłacanych przez najemcę na rzecz wynajmującego z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu z winy najemcy wskazał: "Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie - co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. (...) jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem".

Kwestia traktowania dla potrzeb VAT odszkodowań była również przedmiotem rozstrzygnięć sądów administracyjnych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 3 października 2012 r. o sygn. I SA/Łd 1018/12 stwierdził, że "Do czynności (zaniechań) podlegających opodatkowaniu VAT nie można, w ocenie Sądu, zaliczyć odszkodowania czy wynagrodzenia z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy, stanowiących w istocie zadośćuczynienie za wcześniejsze rozwiązanie umowy".

Dodatkowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w prawomocnym wyroku z 1 kwietnia 2008 r., sygn. III SA/Wa 2166/07, wskazał, że "Nie sposób nie zauważyć, iż tylko niektóre odszkodowania mają charakter wynagrodzenia, np. w sytuacji przymusowej dostawy na rzecz np. gminy gruntu pod inwestycje infrastrukturalne - jest to wówczas wynagrodzenie za dostawę. O pozostałym opodatkowaniu odszkodowań ustawodawca nie mówi nic. Zatem należy także z tego względu uznać, iż pozostałe odszkodowania nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT".

Sposób kwalifikacji na gruncie ustawy o VAT odszkodowania płaconego przez najemcę z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu, jako świadczenia pozostającego poza zakresem ustawy o VAT, potwierdzony został w interpretacjach organów podatkowych.

Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 5 września 2012 r., sygn. ITPP1/443-707/12/TS, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, uznał że " (...) zapłata przez Najemców płatności o charakterze odszkodowawczym nie będzie związana ze zobowiązaniem się Spółki do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Jak wskazano bowiem we wniosku - odszkodowanie jest należne w związku z poniesionymi przez Wynajmującego szkodami i stratami powstałymi wskutek rozwiązania umowy najmu. W tej sytuacji intencją stron jest wynagrodzenie szkód powstałych u Wynajmującego, rekompensata za poniesione straty. Skoro otrzymane odszkodowanie nie będzie wiązać się z żadnym świadczeniem ze strony Spółki, nie stanowi ono wynagrodzenia za usługi, to tym samym nie spełnia warunków do opodatkowania podatkiem od towarów i usług".

Ponadto, w interpretacji indywidualnej z 4 marca 2011 r., sygn. IPPP3/443-1173/10-5/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, że "nałożenie odszkodowania stanowić będzie rekompensatę finansową dla Wnioskodawcy, jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiąże się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez Spółkę. Zatem, odszkodowanie pełniące funkcję rekompensacyjną za poniesione straty, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlega opodatkowaniu".

Również w interpretacji indywidualnej z 23 listopada 2010 r., sygn. IPPP1-443-939/10-2/BS, ten sam organ wskazał, że "kary umowne pełniące funkcje odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty, nie mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT i tym samym nie podlegają opodatkowaniu. Jednocześnie zauważyć należy, iż udokumentowanie ww. kary umownej nie powinno nastąpić w drodze wystawienia faktury VAT, bowiem fakturą VAT nie dokumentuje się czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zakres tych czynności sformułowany został odpowiednio w art. 7 oraz w art. 8 ww. ustawy. I tak, na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). W myśl natomiast art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy jednak zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

* w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

* świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało - jako usługa - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem VAT wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, będący zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, prowadzi działalność polegającą przede wszystkim na wynajmie lokali użytkowych. Od 2008 r. Spółka jest stroną umowy o najem lokalu użytkowego, która została zawarta z najemcą będącym podatnikiem VAT na okres 7 lat z możliwością przedłużenia na następny okres 3-letni. Jednak w 2013 r. najemca wystąpił do Spółki o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu. Po przeprowadzonych negocjacjach Strony ostatecznie zawarły porozumienie, na mocy którego została rozwiązana umowa najmu lokalu użytkowego. Z tytułu strat i utraconych korzyści z powodu rozwiązania umowy najmu najemca zobowiązał się do zapłaty odszkodowania w określonej kwocie, będącej jednak kwotą niższą, niż suma opłat czynszowych, która była należna Spółce do końca 7-letniego okresu najmu.

W opinii Wnioskodawcy opisane w powyżej odszkodowanie z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu otrzymane przez Spółkę nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek czynność objętą zakresem opodatkowania podatkiem VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu VAT.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, że przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do kategorii usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

W tym miejscu należy wskazać, że termin odszkodowania nie został zdefiniowany w ustawie o VAT. Regulacje dotyczące odszkodowania zostały jednak zawarte w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

I tak, z postanowień art. 361 § 1 ww. ustawy wynika, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 ww. artykułu).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego, dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto, między zdarzeniem a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy. Szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnienia adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Istotą odszkodowań nie jest zatem płatność za świadczenie lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie, co oznacza, że otrzymane odszkodowanie nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata ta nie jest też związana z zobowiązaniem się otrzymującego daną kwotę do wykonania czynności, powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji.

Ustalanie statusu wypłacanej rekompensaty, jako podlegającej bądź niepodlegającej opodatkowaniu VAT, należy oceniać w kontekście związku z konkretnym świadczeniem. Zatem, jeżeli płatność o charakterze odszkodowawczym nie ma bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wówczas kwota wypłaconych odszkodowań nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem. Wobec powyższego, tylko wówczas, gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie mają bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wtedy kwota otrzymanych odszkodowań nie stanowi wynagrodzenia za czynności wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Wobec powyższego, tylko wówczas, gdy płatności o charakterze odszkodowawczym nie mają bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia, wtedy kwota takich odszkodowań nie stanowi odpłatności za czynności wymienione w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i jako taka nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stanu faktycznego wskazać należy, że aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za odszkodowanie, niezbędne jest rozstrzygnięcie czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wpłacającego - tj. najemcę, który wystąpił do Spółki o zgodę na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu.

W niniejszej sprawie, w związku z wnioskiem najemcy o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu lokalu użytkowego, Strony zawarły porozumienie, na mocy którego ww. umowa najmu została rozwiązana, a najemca zobowiązał się do zapłaty Spółce odszkodowania w określonej kwocie. W tym miejscu wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie rozwiązanie umowy najmu poprzez zawarcie pomiędzy Stronami porozumienia oraz wpłacenie określonej kwoty na rzecz Wnioskodawcy, prowadzi do wygaśnięcia wiążącego strony stosunku prawnego (tekst jedn.: zgodnego zakończenia istniejącego pomiędzy stronami stosunku w inny sposób niż pierwotnie było to przewidziane - umowa najmu była umową terminową, zawartą na czas określony, tj. na 7 lat z możliwością przedłużenia na następny okres 3-letni), nie jest natomiast rezultatem jednostronnego niewywiązywania się lub nienależytego wywiązania się przez którąś ze stron umowy z ciążących na niej obowiązków.

Przedmiotowego wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy nie można zatem uznać za zadośćuczynienie. Stanowi ono bowiem formę wynagrodzenia za jego działanie - tj. wyrażenie zgody na odstąpienie od umowy. W analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem. Zatem zgodę na zaniechanie określonej czynności (odstąpienie od umowy najmu), za którą Spółka otrzymuje określoną kwotę pieniężną, należy traktować jako określone świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ spełniona jest przesłanka istnienia związku pomiędzy wpłatą należności, a otrzymaniem świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodę na rozwiązanie zawartej umowy najmu - co stanowi korzyść dla najemcy - należy traktować jako określone świadczenie usług przez Spółkę, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, za które Spółka otrzyma wynagrodzenie. Nie można więc podzielić stanowiska Wnioskodawcy, że "Ponieważ z otrzymaniem odszkodowania nie wiąże się jakiekolwiek świadczenie wzajemne po stronie wynajmującego, kwota odszkodowania nie stanowi wynagrodzenia za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT". Spełniona zatem zostaje przesłanka istnienia związku pomiędzy wypłatą należności przez najemcę, a otrzymaniem przez niego świadczenia wzajemnego, co jest warunkiem koniecznym do uznania, że wypłata tej kwoty podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przywołane regulacje i przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że czynność Wnioskodawcy w postaci wyrażenia zgody na wcześniejsze rozwiązanie zawartej umowy najmu stanowi odpłatne świadczenie usług przez Spółkę na rzecz najemcy, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku z tym, że w analizowanym przypadku istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem - kwota odszkodowania, ustalona na mocy zawartego porozumienia, w zamian za odstąpienie od umowy stanowi wynagrodzenie za te usługi i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wskazanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych należy podkreślić, że zostały one potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i zapadły w odmiennych do przedstawionego w złożonym wniosku stanach faktycznych. Zauważyć należy, że powołana przez Spółkę interpretacja z dnia 5 września 2012 r. nr ITPP1/443-707/12/TS dotyczy sytuacji odmiennej, ponieważ powyższe rozstrzygnięcie wydano przy założeniu, że opisane należności stanowić będą odszkodowanie (karę umowną) w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. Jak natomiast wskazano wyżej, wypłacanej przez najemcę Spółce kwoty nie można uznać za zadośćuczynienie, lecz stanowi ono formę wynagrodzenia za świadczenie. W interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2011 r. nr IPPP3/443-1173/10-5/JK wnioskodawca był następcą prawnym podmiotu wynajmującego lokale, i jako następca prawny wstąpił do umowy najmu jako wynajmujący. Wynajmujący nie uznał oświadczenia najemcy o rozwiązaniu umowy najmu i zażądał zapłaty czynszu, w związku z czym między stronami doszło do sporu sądowego, i ostatecznie po zawarciu ugody, najemca zapłacił wnioskodawcy kwotę obejmującą zapłatę wierzytelności z tytułu czynszu wynikającego z umowy najmu oraz odszkodowanie z tytułu przedterminowego zakończenia umowy. W interpretacji tej wskazano, że odszkodowanie wynikające z niewywiązania się przez najemcę z umowy najmu nie stanowi ekwiwalentu za świadczenie usług i tym samym zapłaty za usługę. Z kolei, z interpretacji indywidualnej z dnia 23 listopada 2010 r. nr IPPP1-443-939/10-2/BS wynika, że wnioskodawca zawierał z najemcami umowy, w których zawarto zapisy, że rozwiąże on umowę najmu z określonych powodów, tj. nienależytego wykonania zobowiązań przez najemcę oraz naruszenia przez najemcę zobowiązania najemcy do nie używania lokalu do innych celów niż działalność określona w umowie. W takich przypadkach nałożenie kary umownej stanowiło rekompensatę finansową dla spółki, jako strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiązało się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez stronę otrzymującą karę, zatem takie kary umowne pełniące funkcję odszkodowawczą (rekompensacyjną) za poniesione straty nie podlegają opodatkowaniu. Tym samym powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne dotyczą odszkodowań stanowiących rekompensatę finansową dla strony dotkniętej niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy i nie wiążą się ze spełnieniem świadczenia wzajemnego przez stronę otrzymującą takie odszkodowanie.

W podobnym tonie utrzymana jest również przywołana przez Spółkę odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 22299 z dnia 23 maja 2011 r. w sprawie opodatkowania podatkiem VAT odszkodowań wypłacanych przez najemcę na rzecz wynajmującego z tytułu przedterminowego rozwiązania umowy najmu z winy najemcy. W piśmie tym stwierdzono, że " (...) jeżeli płatności o charakterze odszkodowawczym nie będą miały bezpośredniego związku z żadną czynnością mającą charakter świadczenia ze strony podmiotu zobowiązanego, wówczas kwota otrzymanych odszkodowań nie będzie mieściła się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) i jako taka nie będzie podlegała opodatkowaniu tym podatkiem. W kwestii odszkodowania stanowiącego rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu należy zaznaczyć, że podobna sprawa była przedmiotem analizy Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (sprawa C-63/92). Z rozstrzygnięcia Trybunału wynika, że odszkodowanie stanowiące rekompensatę za przedterminowe rozwiązanie umowy najmu przez wynajmującego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT (w tym konkretnie rozpatrywanym przypadku zwolnioną od podatku)".

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków wskazać należy, że organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy i dotyczą tylko danej sprawy, w związku z tym nie mogą stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy. Ponadto, z dwóch powołanych przez Spółkę - jako potwierdzenie swego stanowiska w niniejszej sprawie - wyroków, nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej w kwestii opodatkowania kwot pobieranych w związku z wcześniejszym rozwiązaniem umów najmu. Przy czym, powołane przez Wnioskodawcę orzeczenia dotyczą odmiennych od przedstawionej we wniosku sytuacji. Z powołanego przez Spółkę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 października 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1018/12 wynika, że wyrok ten dotyczy sprawy ze skargi strony na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w przedmiocie określenia w podatku od towarów i usług kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia i do zwrotu za poszczególne miesiące 2009 r. Natomiast z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2166/07 wynika, że wyrok ten dotyczy sytuacji, w których skarżąca, jako finansujący, zawiera umowy leasingu operacyjnego pojazdów samochodowych oraz umowy leasingu operacyjnego pojazdów samochodowych połączone ze świadczeniem przez nią usług serwisowych. W sytuacjach ściśle określonych w zawartych umowach, np. gdy korzystający nie wykona należycie lub terminowo jakiegokolwiek zobowiązania wynikającego z umowy, może jednostronnie wypowiedzieć umowy leasingu ze skutkiem natychmiastowym, a w związku z rozwiązaniem ww. umów leasingu pobiera opłaty.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.