IPPP1/443-983/11-2/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2011 r. (data wpływu 20 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.

W dniu 20 czerwca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług działającym pod nazwą W. W. Jednocześnie Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, jest ujęty w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Urząd Gminy właściwy ze względu na jego miejsce zamieszkania. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest m.in. wynajem samochodów dla Klientów. Wnioskodawca nie dysponuje taką ilością samochodów, które by były jego własnością aby mógł zapewnić swoim Klientom możliwość wynajmu tych pojazdów. W celu zapewnienia możliwości wynajmu samochodów zainteresowanym tą usługą Klientom, Wnioskodawca ma zamiar zawierać umowy wynajmu pojazdów ze swoimi Kontrahentami, którzy dysponują odpowiednimi samochodami. Wnioskodawca będzie w tej umowie najmu występować jako najemca samochodu. Następnie ten samochód Wnioskodawca ma zamiar przekazywać dalej w wynajem swoim Klientom - występując już w roli wynajmującego. Wnioskodawca będzie najmować te pojazdy od swoich Kontrahentów z przeznaczeniem do oddania ich w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu z wyłącznym przeznaczeniem do wykorzystania na ten cel przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Przedmiotem tych umów mają być samochody osobowe bądź inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, które nie będą spełniać warunków technicznych opisanych w art. 3 ust. 2 pkt 1-6 ustawy z dnia 27 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. 247 poz. 1652) oraz art. 7 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585). Pojazdy te - w związku, iż będą wynajmowane od podmiotów trzecich świadczących dla Wnioskodawcy usługę wynajmu - nie będą stanowić zatem składników majątku Wnioskodawcy i nie będą tym samym wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Dla pojazdów tych - ze względu na brak informacji o datach i celach wyjazdu tych samochodów, opisu trasy przyjazdu, liczby faktycznie przejechanych kilometrów - Wnioskodawca nie będzie w stanie prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, o której jest mowa w art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 - j.t., z późn. zm.). Wynika to z faktu, iż samochody te nie będą użytkowane przez Wnioskodawcę, tylko przez Klientów Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Odpowiedź na pytanie w zakresie podatku od towarów i usług stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych została udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, iż w powyższej sytuacji będzie miał prawo - na podstawie art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b) ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym - do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego wykazanego na fakturze VAT dokumentującej zakup usługi wynajmu.

Wynika to z faktu, iż pojazdy te będą przeznaczone wyłącznie na wynajem przez okres co najmniej 6 miesięcy. Nie będą miały tu zastosowania ograniczenia wynikające z art. 3 ust. 6 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, gdyż dotyczą one innej sytuacji niż opisana powyżej. Ograniczenia w odliczeniu podatku VAT zawarte w art. 3 ust. 6 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym stanowią, że w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 1, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu poprzednim, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł. Treść tego artykułu jednoznacznie wskazuje, iż ograniczenie zawarte w tym przepisie dotyczy pojazdów wskazanych w art. 3 ust. 1 z wyjątkiem pojazdów wskazanych w ust. 2 tego artykułu. Tym samym ograniczenie zawarte z art. 3 ust. 6 nie dotyczy samochodów określonych w art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b) ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowa zasada dotycząca odliczania podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą. Zgodnie z tym przepisem w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Od powyższej zasady ustawodawca przewidział pewne wyjątki.

Wskazać należy, iż do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą nowelizującą, z dniem 1 stycznia 2011 r., ww. przepisy art. 86 ust. 3-7a zostały uchylone. Natomiast dodano m.in. przepis art. 86a ust. 1-10, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 tego przepisu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest m.in. wynajem samochodów dla Klientów. Wnioskodawca nie dysponuje taką ilością samochodów, które by były jego własnością aby mógł zapewnić swoim Klientom możliwość wynajmu tych pojazdów. W celu zapewnienia możliwości wynajmu samochodów zainteresowanym tą usługą Klientom, Wnioskodawca ma zamiar zawierać umowy wynajmu pojazdów ze swoimi Kontrahentami, którzy dysponują odpowiednimi samochodami. Wnioskodawca będzie w tej umowie najmu występować jako najemca samochodu. Następnie ten samochód Wnioskodawca ma zamiar przekazywać dalej w wynajem swoim Klientom - występując już w roli wynajmującego. Wnioskodawca będzie najmować te pojazdy od swoich Kontrahentów z przeznaczeniem do oddania ich w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu z wyłącznym przeznaczeniem do wykorzystania na ten cel przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Przedmiotem tych umów mają być samochody osobowe bądź inne pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, które nie będą spełniać warunków technicznych opisanych w art. 3 ust. 2 pkt 1-6 ustawy z dnia 27 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. 247 poz. 1652) oraz art. 7 ust. 1 pkt 1-5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011 r. Nr 102, poz. 585). Pojazdy te - w związku, iż będą wynajmowane od podmiotów trzecich świadczących dla Wnioskodawcy usługę wynajmu - nie będą stanowić zatem składników majątku Wnioskodawcy i nie będą tym samym wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, iż zostały spełnione przesłanki wynikające z art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. b) ustawy nowelizującej. Oznacza to, że Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących zakup usługi wynajmu od swoich Kontrahentów przedmiotowych samochodów, przeznaczonych wyłącznie do świadczenia usług najmu, z wyłącznym przeznaczeniem do wykorzystania na ten cel przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.