IPPP1/443-890/14-2/KC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 lipca 2014 r. (data wpływu 4 sierpnia 2014 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT nabywanej usługi w zakresie wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 sierpnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT nabywanej usługi w zakresie wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: "X." lub "Wnioskodawca") należy do międzynarodowej grupy X. (dalej: "Grupa X." lub "Grupa"), będącej jednym z największych na świecie usługodawców oferujących usługi finansowe, w szczególności w sektorze ubezpieczeniowym.

Grupa X., będąc czołowym na świecie ubezpieczycielem, oferuje swoim klientom dostęp do szerokiej gamy ubezpieczeń majątkowych i ubezpieczeń na życie. Działalność ubezpieczeniową Grupa prowadzi poprzez regionalne spółki ubezpieczeniowe oraz wyspecjalizowane spółki globalne, działające w obszarach ubezpieczeń korporacyjnych, kredytowych, motoryzacyjnych, usługach assistance czy reasekuracji.

Na rynku polskim do Grupy X. należy między innymi Wnioskodawca.

Dla potrzeb prowadzonej działalności ubezpieczeniowej, X. nabywa określone usługi od wyspecjalizowanych podmiotów z Grupy, położonych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Wśród nabywanych usług, Wnioskodawca nabywa między innymi usługę wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego (dalej: "Usługa"). Usługa nabywana jest od wyspecjalizowanego podmiotu z Grupy - X. M. z siedzibą w Niemczech (dalej: "Usługodawca").

Celem powołania do istnienia Usługodawcy była chęć koordynacji polityki inwestycyjnej w ramach całej Grupy oraz udzielanie podmiotom z Grupy bieżącego wsparcia w tym zakresie.

W ramach nabywanej Usługi, Wnioskodawca uzyskuje od Usługodawcy kompleksowe wsparcie obejmujące ogół czynności związanych z bieżącym zarządzaniem posiadanymi aktywami ubezpieczeniowymi oraz właściwą alokacją posiadanych aktywów w ramach procesu ALM (Asset Liability Matching), zmierzającą do dopasowania struktury aktywów do struktury pasywów oraz osiągnięcia oczekiwanego poziomu zyskowności, wszystko przy jednoczesnym utrzymaniu ustalonego poziomu ekspozycji na ryzyko.

Wsparcie otrzymywane od Usługodawcy w ramach Usługi odnosi się również do wyboru tzw. asset managerów - jednostek, które są wyłącznie uprawnione do dokonywania weryfikacji procesu inwestowania pod kątem przyjętych w tym zakresie w ramach Grupy założeń i rekomendacji.

Czynności wykonywane przez Usługodawcę w ramach Usługi obejmują również wsparcie w bieżącym kształtowaniu produktów ubezpieczeniowych X., monitorowaniu posiadanego portfela aktywów, weryfikacji prowadzonej polityki inwestycyjnej oraz wydawanie bieżących zaleceń i rekomendacji w tym obszarze.

W ramach czynności przewidzianych umową o świadczenie Usługi, Usługodawca jest zobowiązany do opracowania strategii inwestycyjnej dla całej Grupy oraz jej poszczególnych członków, monitorowania wdrożenia tych strategii, ich bieżącej modyfikacji/dostosowania oraz weryfikacji spełnienia pożądanego modelu w zakresie zarządzania aktywami przez spółki z Grupy (w tym X.).

Działalność Usługodawcy w ramach opracowania, wdrożenia i bieżącego funkcjonowania wspólnej polityki inwestycyjnej w ramach Grupy uwzględnia w szczególności zobowiązania wynikające z międzynarodowych regulacji ostrożnościowych w ramach polityki inwestycyjnej ubezpieczycieli oraz krajowe przepisy regulacyjne w tym zakresie.

Świadczenia otrzymywane przez Wnioskodawcę w ramach Usługi uwzględniają w szczególności oczekiwany przez Grupę sposób zarządzania aktywami, opracowany w drodze stworzenia odpowiedniego modelu kalkulacyjnego, służącego obliczaniu właściwego poziomu zaangażowania w określone typy/rodzaje inwestycji przy uwzględnieniu w szczególności bezpieczeństwa prowadzonej działalności oraz oczekiwanego poziomu jej zyskowności.

W ramach usługi, X. korzysta dodatkowo z doświadczeń w zakresie zarządzania polityką inwestycyjną, posiadanych przez inne podmioty z Grupy.

Czynności wykonywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach Usługi obejmują w szczególności:

* wsparcie związane z rozwojem polityki w zakresie zarządzania aktywami, w tym organizowanie spotkań, dotyczących spełnienia wdrażanych w tym zakresie polityk przy uwzględnieniu aktualnej i przewidywanej sytuacji na rynku oferowanych produktów ubezpieczeniowych;

* wyznaczanie limitów inwestycyjnych w odniesieniu do określonych typów/rodzajów aktywów i ich bieżące monitorowanie;

* opracowanie procedur w zakresie zarządzania inwestycjami przez poszczególne spółki z Grupy;

* czynności wsparcia w procesie wdrażania opracowanych polityk w zakresie zarządzania posiadanymi aktywami portfela ubezpieczeniowego;

* koordynacja procesu wymiany informacji i doświadczeń pomiędzy spółkami z Grupy i Usługodawcą w zakresie realizacji zakładanych polityk inwestycyjnych;

* regularne organizowanie i przeprowadzanie przez pracowników Usługodawcy tzw. komitetów inwestycyjnych, podsumowujących aktualną sytuację w zakresie inwestycji realizowanych w Polsce przez X. Organizowane komitety stanowią istotny element procesu decyzyjnego w zakresie inwestycji dokonywanych przez X.

Wszystkie czynności wykonywane przez Usługodawcę w ramach świadczenia Usługi mają na celu dostosowanie polityki inwestycyjnej Wnioskodawcy do wewnątrzgrupowych standardów w zakresie polityki inwestycyjnej.

Z punktu widzenia X., wszystkie opisane powyżej czynności stanowią integralną część jednej kompleksowej usługi i służą nadrzędnemu celowi, jakim jest właściwe i efektywne świadczenie usług ubezpieczeniowych przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że Usługa nabywana od Usługodawcy jest świadczeniem kluczowym z punktu widzenia prowadzonej działalności ubezpieczeniowej i pozwala na takie prowadzenie inwestycji w ramach posiadanego portfela aktywów ubezpieczeniowych, które umożliwia efektywne i bezpieczne świadczenie usług ubezpieczeniowych.

Z tytułu świadczenia opisanej powyżej Usługi, Wnioskodawca wypłaca Usługodawcy określone wynagrodzenie, kalkulowane w oparciu o odpowiednie klucze alokacji kosztów. Przedmiotowa wynagrodzenie należne jest Usługodawcy ryczałtowo za ogół świadczonych czynności i nie jest obiektywnie możliwe wyodrębnienie części wynagrodzenia związanego z poszczególnymi świadczeniami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Usługa opisana w stanie faktycznym, na gruncie ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., jest objęta zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT.

Stanowisko wnioskodawcy

Usługa opisana w stanie faktycznym, na gruncie ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., jest objęta zakresem zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

W ocenie Wnioskodawcy, wszystkie wskazane w opisie stanu faktycznego czynności wykonywane przez Usługodawcę w ramach świadczenia Usługi powinny być traktowane dla potrzeb VAT jako jedna kompleksowa usługa, niezbędna do poprawnego wykonania przez Wnioskodawcę usług ubezpieczeniowych. W szczególności, z perspektywy Wnioskodawcy, tylko łączne wykonanie przez Usługodawcę wszystkich czynności wchodzących w skład Usługi, przedstawia dla niego rzeczywistą wartość funkcjonalną.

Zdaniem X., nabywana Usługa stanowi odrębną (samodzielną) całość oraz jest właściwa i niezbędna do świadczenia przez Wnioskodawcę usług ubezpieczeniowych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W konsekwencji Usługa świadczona na rzecz Wnioskodawcy spełnia w jego ocenie wszystkie przesłanki sformułowane w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT pozwalające na zastosowanie zwolnienia dla świadczenia Usługi.

Kompleksowy charakter Usługi nabywanej przez X.

W ocenie Wnioskodawcy, kluczową kwestią niezbędną dla stwierdzenia czy Usługa nabywana przez Wnioskodawcę może korzystać ze zwolnienia od opodatkowania VAT jest przeanalizowanie, czy przedmiotowa Usługa stanowi jedno kompleksowe świadczenie, które dla potrzeb VAT powinno być traktowane łącznie, czy też składa się z kilku samodzielnych i niezależnych od siebie świadczeń.

W pierwszej kolejności X. pragnie wskazać, że pojęcie świadczeń kompleksowych nie znalazło jak dotąd bezpośredniego uregulowania w przepisach dotyczących podatku VAT. Problematyka świadczeń kompleksowych była natomiast niejednokrotnie i wielowątkowo analizowana zarówno przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: "Trybunał" lub "TSUE"), jak i przez polskie sądy administracyjne.

Kluczowym z punktu widzenia świadczeń kompleksowych są tezy przedstawione przez Trybunał w wyroku z dnia 27 października 2005 r. (wyrok C-41/04 w sprawie Levob Verzekeringen BV i 0V Bank NV), w którym TSUE stwierdził między innymi, że:

21. "W kwestii tej Trybunał orzekł, że mamy do czynienia z jednolitym świadczeniem, zwłaszcza w przypadku, gdy kilka elementów powinno zostać uznane za konstytutywne dla świadczenia głównego, podczas gdy, odwrotnie, jedno lub więcej świadczeń powinno być postrzegane jako jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los prawny świadczenia głównego (...)

22. Podobnie jest, jeśli dwa lub więcej niż dwa świadczenia (lub czynności.) dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako przeciętny konsument, są tak ściśle związane, że stanowią one obiektywnie jedno tylko nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny."

Wskazane powyżej tezy mają fundamentalne znaczenie dla kwestii opodatkowania VAT świadczeń kompleksowych. Znaczenie tego wyroku wynika w szczególności z faktu, że przy okazji sprawy Levob Verzekeringen i OV Bank NV TSUE podjął się rozstrzygnięcia traktowania dla celów VAT równorzędnych (niedających się podzielić z perspektywy konsumenta na usługę główną i świadczenia pomocnicze) zdarzeń gospodarczych, składających się z kilku elementów, które - traktowane każde z osobna - byłyby opodatkowane podatkiem VAT w sposób odmienny.

Przede wszystkim w przywołanym orzeczeniu TSUE zwrócił uwagę na fakt, że dla potrzeb oceny określonego działania, jako świadczenia jednolitego i kompleksowego najistotniejsze jest jego zbadanie (i.) z ekonomicznego (gospodarczego) punktu wadzenia oraz (ii.) z perspektywy nabywcy świadczenia.

W stosunku do pierwszej kwestii, często podkreślane jest zarówno w orzecznictwie TSUE jak i piśmiennictwie w zakresie prawa podatkowego, że podatek VAT jest podatkiem o charakterze ekonomicznym, a treść stosunku prawa tego ma przy nim znaczenie drugorzędne. W konsekwencji, okoliczność, że w danej transakcji np. dochodzi do zawarcia dwóch umów lub też da się wyodrębnić dwa stosunki prawne, nie ma znaczenia decydującego. Istotne jest natomiast, czy z perspektywy ekonomicznej określone świadczenie jest jednolite, czy też można je w sposób naturalny podzielić, a podział nie doprowadzi przy tym do uszczerbku dla wyodrębnionych elementów.

Taki też jednolity charakter ma świadczenie realizowane przez Usługodawcę. Co prawda w ramach umowy z Wnioskodawcą wykonuje on szereg czynności, jednak mają one ekonomiczny sens jedynie jako całość, ponieważ tylko świadczone razem odpowiadają na potrzeby Wnioskodawcy jako odbiorcy usług w tym zakresie.

W odniesieniu do kwestii drugiej (analiza transakcji z punktu widzenia klienta/konsumenta), nieodzowna do dokonania klasyfikacji transakcji dla celów VAT jest analiza gospodarczego celu dokonania transakcji po stronie nabywcy. W praktyce oznacza to, że, jeżeli z punktu widzenia odbiorcy określonego świadczenia istnieje jeden istotny przedmiot świadczenia, a pozostałe mają charakter wtórny, pomocniczy lub po prostu dopełniający zasadniczą istotę świadczenia, wówczas mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, którego podział prowadziłby do sztuczności i wypaczałby ekonomiczny i faktyczny cel dokonywania transakcji.

Z tego typu sytuacją mamy do czynienia w przypadku analizowanej Usługi, ponieważ Wnioskodawca nie jest zainteresowany nabyciem wyłącznie poszczególnych czynności wchodzących w skład Usługi w zakresie wsparcia polityki inwestycyjnej. Z perspektywy Wnioskodawcy każda ze wskazanych w stanie faktycznym czynności wykonywanych przez Usługodawcę w ramach świadczenia Usługi, dostarczona oddzielnie nie ma gospodarczego sensu i w konsekwencji nie spełniłaby oczekiwań Wnioskodawcy, nie pozwalając mu zrealizować zakładanego celu gospodarczego. W interesie X. pozostaje jedynie nabycie jednej kompleksowej usługi wsparcia, która pozwoli na realizację jednolitej i konsekwentnej polityki inwestycyjnej niezbędnej do utrzymania poziomu aktywów wymaganego dla prowadzonej działalności ubezpieczeniowej.

Ze względu na fakt, że dostarczenie tego typu usług wymaga specjalistycznej wiedzy, doświadczenia i unikalnych zasobów, Wnioskodawca nabywa Usługę od wyspecjalizowanego podmiotu, utworzonego w tym celu w ramach Grupy X.

Tym samym, zgodnie z przytoczonymi tezami orzeczenia TSUE w sprawie Levob Verzekeringen i OV Bank NV, z punktu widzenia nabywcy (w tym przypadku Wnioskodawcy), w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z jednym istotnym przedmiotem świadczenia (kompleksową usługą, której celem jest wsparcie w zakresie prowadzenia polityki inwestycyjnej). Wspomniane świadczenie ma złożony charakter (składa się z szeregu opisanych w stanie faktycznym czynności), a jego podział prowadziłby do sztuczności i wypaczałby ekonomiczny i faktyczny cel, w jakim X. zawarł umowę z Usługodawcą.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej argumenty, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że w analizowanej sytuacji mamy do czynienia z jedną kompleksową Usługą, świadczoną na rzecz X.

W przywołanym orzeczeniu TSUE podkreślił również, iż jeżeli określony zespół czynności wykonywanych na rzecz klienta/konsumenta jest z jego perspektywy jednolitą całością (a w ten sposób Usługa jest postrzegana przez X.), to taki zespół nie powinien być rozbijany na osobne, pojedyncze świadczenia, gdyż z pewnością prowadziłoby to do wypaczenia gospodarczego sensu takiej transakcji.

Spostrzeżenia TSUE, znajdujące swój wyraz w treści uzasadnienia wyroku w sprawie Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV, odnoszące się do sposobu rozpoznawania świadczeń kompleksowych na gruncie regulacji w zakresie podatku VAT sformułowały ogólną zasadę, którą Trybunał kierował się przy rozstrzyganiu kolejnych sporów w zakresie podatkowego traktowania świadczeń o charakterze kompleksowym.

W tym miejscu należy się odnieść w szczególności do orzeczeń w sprawach:

* C-425/06 z dnia 21 lutego 2008 r. (Part Service Srl) - "53. Można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny."

oraz

* C-572/07 z dnia 11 czerwca 2009 r. (RLRE Tellmer Property sro) - "19. Ponadto można również uznać, że jednolite świadczenie występuje w przypadku, gdy dwa lub więcej elementy albo dwie lub więcej czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie jedno niepodzielne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny."

Podobne tezy pojawiały się zresztą w orzecznictwie TSUE już wcześniej. Warto wspomnieć tutaj w szczególności wyrok z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd. (CPP), w którym TSUE stwierdził:

29. " (...) Z artykułu 2 (1) VI Dyrektywy wynika, iż każde świadczenie usług musi być zasadniczo uznawane za odrębne i niezależne i, po drugie, świadczenie obejmujące jedna usługę z ekonomicznego punktu widzenia nie powinno być sztucznie dzielone, by nie zakłócić funkcjonowania systemu VAT; należy określić zasadnicze cechy transakcji w celu ustalenia, czy podatnik świadczy na rzecz klienta, który jest typowym klientem, kilka odrębnych usług zasadniczych czy też jedną usługę."

Konkludując, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż jednolita linia orzecznicza TSUE jednoznacznie wskazuje, że świadczenia składające się z szeregu nierozerwalnie powiązanych ze sobą elementów, tworzących jednolitą ekonomiczną całość, i tylko jako takie, mające gospodarczy sens dla klienta/konsumenta, powinny być traktowane dla potrzeb VAT jako jedno kompleksowe świadczenie, którego charakterystyka dla celów tego podatku jest determinowana przez świadczenie główne. Ponadto, każde drżenie do dzielenia takich transakcji na osobne elementy będzie prowadziło do wypaczenia ekonomicznej istoty takich świadczeń.

W tym zakresie, zasadnym wydaje się również wskazanie przykładowych stanowisk polskich sądów administracyjnych w kwestii uznania kilku powiązanych ze sobą świadczeń za usługę kompleksową.

W wyroku z dnia 25 stycznia 2007 r. Naczelny Sąd Administracyjny sygn. akt I FSK 499/2006 (dalej: "NSA"), bazując na dorobku TSUE, stwierdził, iż: "W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntował się pogląd, iż w przypadku takiego rodzaju czynności o kompleksowym charakterze jak te, o których mowa w art. 146 ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 2 tego artykułu i w zw. z art. 2 pkt 12 ustawy o podatku od towarów i usług, na które składa się czynność podstawowa, której wykonanie było celem umowy zawartej przez podatnika z klientem, a także czynności pomocnicze niezbędne do wykonania czynności podstawowej, ustalając właściwą stawkę podatku od towarów i usług należy przyjmować jednolitą stawkę dla całego kompleksu czynności, biorąc pod uwagę charakter czynności podstawowej

W tym zakresie NSA wypowiedział się podobnie w wyroku z dnia 2 grudnia 2008 r. sygn. akt I FSK 1946/07, potwierdzając jednocześnie, że w przypadku świadczeń o kompleksowym charakterze, na które składa się szereg określonych działań, należy takie świadczenie traktować jako jednolitą całość.

Pomimo faktu, iż powyższe orzeczenia dotyczyły w głównej mierze kwestii stosowania właściwych stawek podatku VAT, istotne jest, iż spostrzeżenia poczynione przez sądy mają szczególne znaczenie dla celów traktowania czynności o charakterze kompleksowym. W szczególności cenne jest wskazanie przez sądy, iż w przypadku sytuacji gospodarczej, w której jeden podmiot zobowiązuje się wykonać na rzecz swojego klienta określony zestaw czynności (również różnorodnych - np. dostawa towarów i świadczenie usług), to takie czynności, jeżeli tworzą dla klienta wartość gospodarczą jedynie jako całość, powinny zostać uznane dla celów podatku VAT za jedno kompleksowe świadczenie.

W ocenie Wnioskodawcy wskazane powyżej orzecznictwo TSUE, jak również wyroki polskich sądów administracyjnych, w tym w szczególności NSA, jednoznacznie wskazują na sposób rozpoznawania dla potrzeb podatku VAT świadczeń wieloelementowych.

W tym zakresie, w sytuacji, gdy przedmiotem transakcji pomiędzy podmiotami jest szereg czynności tworzących funkcjonalną całość, poszczególne elementy tej całości nie mogą być wyodrębniane i traktowane osobno, gdyż będzie to prowadziło do wypaczenia sensu ekonomicznego i gospodarczego całej transakcji.

Z uwagi na wskazane powyżej argumenty, zdaniem Wnioskodawcy nie powinno budzić wątpliwości, że wszystkie czynności wykonywane przez Usługodawcę w ramach usługi stanowią elementy jednego kompleksowego świadczenia realizowanego na rzecz X. W związku z tym konsekwencje na gruncie VAT, wynikające ze świadczenia Usługi, powinny być analizowane wyłącznie w odniesieniu do jej całości, niepodzielnej z ekonomicznego punktu widzenia i perspektywy Wnioskodawcy.

Zwolnienie od VAT dla nabywanej przez X. Usługi

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczona na jego rzecz kompleksowa Usługa, obejmująca czynności szczegółowo opisane w stanie faktycznym, spełnia przesłanki przewidziane w ustawie o VAT, pozwalające na zastosowanie zwolnienia od opodatkowania tym podatkiem, jako do elementu usługi ubezpieczeniowej, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy i niezbędny do jej świadczenia.

Zwolnienie od VAT dla usług ubezpieczeniowych zostało uregulowane w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Zgodnie z brzmieniem tego przepisu, zwalnia się od VAT m.in. usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Jednocześnie zgodnie z ust. 13 tego artykułu, zwolnienie od VAT stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w pkt 37, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej.

Na wstępie Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w jego ocenie, nabywana przez X. kompleksowa Usługa sama w sobie nie może zostać bezpośrednio uznana za usługę ubezpieczeniową lub usługę pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

W szczególności w ramach wykonywanej usługi Usługodawca nie przejmuje na siebie, w zamian za określoną składkę, jakiegokolwiek ryzyka, co stanowiłoby kluczowy i konieczny warunek do uznania jej za usługę ubezpieczeniową (zgodnie z tezami wyroku w sprawie Card Protection Plan).

Ocena taka wynika dodatkowo z faktu, że wykonywanie czynności ubezpieczeniowych jest (zgodnie ze odrębnymi regulacjami prawnymi) zastrzeżone zasadniczo dla wybranych grup podmiotów, podlegających szczegółowym zasadom nadzoru.

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że świadczona na jego rzecz Usługa nie jest w sposób bezpośredni objęta zwolnieniem od podatku VAT, przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT jako usługa ubezpieczeniowa.

Powyższa kwalifikacja nabywanej Usługi nie wpływa jednak, zdaniem Wnioskodawcy, na możliwość uznania nabywanej Usługi za element usługi ubezpieczeniowej, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, który tworzy odrębną całość oraz jest właściwy i niezbędny do świadczenia przez X. usług ubezpieczeniowych.

Spełnienie powyższych kryteriów warunkuje możliwość korzystania ze zwolnienia od VAT dla Usługi na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W celu dokonania wykładni treści przepisu art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, celowe, w ocenie Wnioskodawcy, jest ponowne sięgnięcie do dorobku orzeczniczego TSUE.

Dotychczasowe orzecznictwo TSUE zmierzało do oceny możliwości zwolnienia od VAT dla usług "pomocniczych" do usług finansowych. Przedmiotem orzekania Trybunału było ustalenie specyficznych cech takiej "pomocniczej" usługi finansowej, które pozwalałyby na korzystanie ze zwolnienia również dla takiej usługi, mimo iż usługa ta sama w sobie nie jest usługą mieszczącą się wprost w katalogu zwolnień wynikających z dyrektywy VAT.

W orzecznictwie tym TSUE sformułował przesłanki umożliwiające korzystanie ze zwolnienia przez takie usługi "pomocnicze". Analizowane orzecznictwa odnosiło się jednak do usług finansowych, przykładowo takich jak usługi pomocnicze do usług w zakresie przekazów/transferów pieniężnych czy papierów wartościowych.

Przykładowo, w wyroku z 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) TSUE wskazał na charakterystyczne cechy usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków, pozwalających na zastosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych. W wyroku tym Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnienia, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane, jako element otrzymanej usługi finansowej, który stanowi odrębną całość i jest właściwym i niezbędnym elementem usługi zwolnionej.

Zdaniem Wnioskodawcy, sformułowane przez TSUE przesłanki, pozwalające na uznanie konkretnej usługi "pomocniczej" za odrębną, niezbędną i właściwą dla usługi zwolnionej, znajdują w pełni zastosowanie do usług stanowiących samodzielny, niezbędny i właściwy element usług ubezpieczeniowych, zwolnionych od VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Uwzględniając przytoczone powyżej orzecznictwo TSUE oraz przesłanki wskazane w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, należy w ocenie Wnioskodawcy przyjąć, że aby konkretne usługi mogły zostać uznane za zwolnione od opodatkowania, (i.) czynności te muszą stanowić element usługi ubezpieczeniowej, (ii.) muszą mieć odrębny od tej usługi charakter, jak również (iii.) muszą być niezbędne do wykonania usługi oraz dla niej (iv.) właściwe.

Zdaniem Wnioskodawcy czynności wykonywane w ramach świadczenia na rzecz X. Usługi, spełniają wszystkie wskazane powyżej przesłanki.

Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółowe argumenty potwierdzające słuszność swojego stanowiska w tym zakresie.

Usługa jako element usługi ubezpieczeniowej stanowiący odrębną całość

W ocenie Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, że nabywana Usługa stanowi odrębny i samodzielny element zwolnionej od VAT usługi ubezpieczeniowej, taka kwalifikacja nabywanej Usługi wynika przede wszystkim z zakresu zadań realizowanych na rzecz X. w jej ramach.

Na podstawie zawartej umowy, Usługodawca zobowiązał się do świadczenia na rzecz Wnioskodawcy kompleksowej Usługi, składającej się z szeregu powiązanych ze sobą czynności, obejmujących kompleksowe wsparcie polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego przez X. portfela ubezpieczeniowego.

Na gruncie prawnym wyodrębnienie Usługi przejawia się w uregulowaniu jej świadczenia na podstawie samodzielnej umowy, niezależnej od umów ubezpieczenia zawieranych przez X.

Wyodrębnienie Usługi znajduje również swoje potwierdzenie w sposobie wynagradzania Usługodawcy z tytułu jej świadczenia, które jest kalkulowane w oparciu o odpowiednie postanowienia umowy łączącej X. z Usługodawcą.

Świadczenie uzyskiwane od Usługodawcy w ramach Usługi, z funkcjonalnego punktu widzenia stanowi samodzielną, niepodzielną i jednorodną całość, wyraźnie wyodrębnioną spośród innych aktywności realizowanych przez Usługodawcę. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, iż przedmiotowe świadczenie, jakkolwiek odrębne od usługi ubezpieczeniowej, jest jej funkcjonalnym elementem. Usługa odnosi się bowiem do jednego z kluczowych obszarów działalności ubezpieczeniowej - prowadzenia inwestycji w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego warunkującego utrzymanie płynności i odpowiedniego poziomu posiadanych aktywów.

Z perspektywy przeciętnego odbiorcy usług ubezpieczeniowych, istota takiej usługi sprowadza się do podpisania umowy ubezpieczenia, która sankcjonuje stan, w ramach którego ubezpieczony staje się objęty ochroną ubezpieczeniową na wypadek wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego (np. wypadku samochodowego). Trzeba jednak pamiętać, iż działalność ubezpieczeniowa jest w istocie bardzo skomplikowana i cechująca się niewątpliwą specyfiką rynkową. Dzieje się tak głównie z uwagi na odwrócony w stosunku do standardowego przedsiębiorstwa schemat prowadzenia biznesu.

W absolutnej większości przedsiębiorstw, istota biznesu polega na tym, aby poniesione na początku danego etapu działalności (zakupie lub wytworzeniu danego dobra) koszty były niższe od przychodów osiąganych następnie ze sprzedaży owego dobra. Przykładowo, stolarz produkujący meble musi tak skalkulować stronę finansową swojej działalności, aby koszty materiału i pracy własnej osób, z którymi pracuje, były niższe niż przychody uzyskiwane ze sprzedaży mebli. Nadwyżka przychodów nad kosztami będzie dla niego stanowiła dochód z działalności. Tym samym, znając poziom kosztów własnych stolarz może skalkulować, ile powinna wynosić finalna cena jego produktu, tak, aby zapewniała mu ona zysk przy sprzedaży wyprodukowanych towarów. Innymi słowy, w typowym przedsiębiorstwie znajomość kosztów własnych ponoszonych na etapie produkcji / zakupu pozwala na stosunkowo łatwe obliczenie, jaką marżę należy zastosować, aby uzyskać określony poziom rentowności biznesu.

W przypadku działalności ubezpieczeniowej przedstawiony powyżej schemat ulega natomiast absolutnemu odwróceniu. Zakład ubezpieczeniowy uzyskuje swoje wynagrodzenie niejako "z góry" za pewien okres objęcia ubezpieczonego ochroną ubezpieczeniową. Na tym etapie nie wie jednak ile zdarzeń ubezpieczeniowych wydarzy się w danym okresie czasu, a więc jakie będą realne "koszty" jego działalności. Oczywiście zakład ubezpieczeniowy dokonuje tego typu kalkulacji chociażby w ramach procesu analizy szkodowości, oceny ryzyka i aktuariatu, które to czynności są immanentnie związane z działalnością ubezpieczeniową. Równie ważne jest jednak funkcjonowanie w zakładzie ubezpieczeń odpowiedniej polityki inwestycyjnej. Ubezpieczyciel za uzyskane "z góry" środki (składki) bierze na siebie przyszłe ryzyko wystąpienia zdarzenia ubezpieczeniowego. Prowadzona przez niego polityka inwestycyjna jest więc o tyle specyficzna, że ma na celu nie tyle maksymalizację zysku z inwestycji, ile zapewnienie pewnego poziomu rentowności przy jednoczesnym zachowaniu płynności i wypłacalności w przypadku wystąpienia nawet wielu zdarzeń ubezpieczeniowych jednocześnie lub też jednego zdarzenia ubezpieczeniowego o dużej skali, pociągającego za sobą konieczność upłynnienia znacznych środków finansowych celem wypłaty zobowiązań wynikających z zawartych umów ubezpieczenia.

Dlatego też nie da się prowadzić działalności ubezpieczeniowej bez przemyślanej i skoordynowanej polityki inwestycyjnej, która skupia się raczej na zabezpieczeniu bieżącej płynności finansowej i wypłacalności zakładu ubezpieczeń aniżeli maksymalizacji stopy zwrotu z inwestycji.

Angażując się w biznes ubezpieczeniowy, przedsiębiorca musi liczyć się z tym, że wraz z inkasowaniem bieżących składek ubezpieczeniowych bierze na siebie przyszłe, trudne do oszacowania ryzyko. Podstawowym elementem jego działalności jest zatem takie prowadzenie polityki inwestycyjnej, które pozwala na zminimalizowanie jakichkolwiek zagrożeń płynnościowych po stronie zakładu ubezpieczeń. Tym samym, prowadzenie odpowiedzialnej i przemyślanej polityki inwestycyjnej jest równie ważnym i koniecznym z punktu widzenia gospodarczego elementem działalności zakładu ubezpieczeń, co podpisywanie umów ubezpieczenia z klientami.

W świetle powyższego, niemożliwym do zakwestionowania jest zatem stanowisko Wnioskodawcy, w świetle którego nabywana przez niego Usługa, polegająca na wsparciu w zakresie prowadzenia polityki inwestycyjnej, jest immanentnym elementem działalności ubezpieczeniowej świadczonej przez zakład ubezpieczeń i pozostaje nierozerwalnie związana z usługą ubezpieczeniową.

Spełnienie przez Usługę przesłanki właściwości dla usług ubezpieczeniowych

Nabywana Usługa zdaniem Wnioskodawcy spełnia kryterium właściwości dla świadczonych przez X. usług ubezpieczeniowych, zwolnionych od opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Pojęcie "właściwa" należy zdaniem Wnioskodawcy interpretować również jako "specyficzna". W tym zakresie usługa świadczona przez Usługodawcę ma w ocenie Wnioskodawcy charakter usługi właściwej i specyficznej dla zwolnionej usługi w zakresie ubezpieczeń. Jak Wnioskodawca wskazał wcześniej, wynika to zarówno z charakteru usługi i jej ścisłego powiązania z ubezpieczeniami, jak i / charakteru Usługodawcy, który jest wyspecjalizowanym podmiotem z Grupy X., zajmującym się wsparciem ubezpieczycieli działających w ramach tej Grupy.

Pozornie mogłoby się wydawać, że każde przedsiębiorstwo, które ze swojej istoty działa celem osiągania zysków, powinno prowadzić określoną politykę inwestycyjną. Tym samym, każde przedsiębiorstwo mogłoby być potencjalnie zainteresowane usługami wsparcia w tym zakresie. Z uwagi jednak właśnie na specyfikę działalności ubezpieczeniowej, sytuacja zakładów ubezpieczeń w tym zakresie jest inna.

Po pierwsze bowiem, jak Wnioskodawca wskazał wcześniej, polityka inwestycyjna takich zakładów nie skupia się jedynie na maksymalizacji zysku, ale przede wszystkim na zapewnieniu określonego poziomu płynności finansowej i natychmiastowej wypłacalności w przypadku zaistnienia zdarzeń ubezpieczeniowych w ilości / wielkości odbiegających od standardowego poziomu. Usługa wsparcia w zakresie prowadzenia polityki inwestycyjnej powinna pomóc taką płynność i wypłacalność zachować, będąc tym samym właściwą i specyficzną dla działalności ubezpieczeniowej. Tym samym, polityka inwestycyjna zakładów ubezpieczeń, realizowana we współpracy z Usługodawcą, kompletnie różni się od polityki inwestycyjnej prowadzonej przez doradców inwestycyjnych np. dla klientów indywidualnych, dla których jedynym celem nabycia usług doradcy inwestycyjnego jest możliwość maksymalizacji zysku, a pozostałe aspekty (wypłacalność, płynność aktywów) pozostają zdecydowanie na drugim planie, o ile nie są zupełnie pomijane.

Po drugie natomiast, Wnioskodawca pragnie wskazać, iż usługa wsparcia w zakresie prowadzenia polityki inwestycyjnej świadczona na rzecz zakładów ubezpieczeń wykazuje istotne różnice w porównaniu z porównywalnymi usługami świadczonymi na rzecz podmiotów z innych sektorów gospodarki. Z uwagi na specyficzne obwarowania regulujące zakres i możliwości prowadzenia polityki inwestycyjnej w zakładach ubezpieczeniowych, nabyciem usług wsparcia w tak specyficznym zakresie nie byłby zainteresowany podmiot z żadnej innej branży. Wynika to z konieczności utrzymania odpowiednich rezerw techniczno-ubezpieczeniowych, których zasady tworzenia i funkcjonowania regulują przepisy ustawy o działalności ubezpieczeniowej z dnia 22 maja 2003 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 950) (dalej: "Ustawa o działalności ubezpieczeniowej"). Na podstawie wskazanych przepisów, na zakłady ubezpieczeń narzucone zostały określone progi koncentracji, w wyniku istnienia których aktywność inwestycyjna zakładu ubezpieczeń nie może przekraczać określonych poziomów lokowania dostępnych środków w danej strukturze aktywów. Przykładowo, zgodnie z art. 155 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, aktywa przeznaczone na pokrycie rezerw techniczno-ubezpieczeniowych nie mogą przekraczać 40% wartości rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w papierach wartościowych dopuszczonych do obrotu na rynku regulowanym i jednostkach uczestnictwa w funduszach inwestycyjnych. W odniesieniu do certyfikatów inwestycyjnych funduszy inwestycyjnych zamkniętych próg ten został z kolei ustalony na 10%.

Wszystkie tego typu uwarunkowania muszą być brane pod uwagę przy konstruowaniu założeń i realizacji polityki inwestycyjnej, wobec czego należy uznać, iż w przypadku zakładów ubezpieczeń polityka inwestycyjna jest bardzo specyficzna i różna od działalności inwestycyjnej podmiotu gospodarczego niebędącego zakładem ubezpieczeń. Tym samym, usługi wsparcia w jej prowadzeniu wymagają nie tylko analitycznej wiedzy z zakresu inwestycji, lecz także wzięcia pod uwagę specyficznych, uwarunkowań wynikających z działalności ubezpieczeniowej (sektorowych). Niewątpliwie zatem, Usługa, przy realizacji której tego typu aspekty muszą zostać uwzględnione, jest Usługą właściwą i specyficzną, a wręcz "skrojoną na miarę" właśnie dla działalności ubezpieczeniowej.

W świetle powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w praktyce trudno wyobrazić sobie kwestionowanie faktu, iż działalność w zakresie polityki inwestycyjnej, realizowana w ramach świadczonej Usługi, jest elementem właściwym (specyficznym) dla usługi ubezpieczeniowej.

Spełnienie przez Usługę przesłanki niezbędności do usług ubezpieczeniowych

Nabywana przez X. usługa w zakresie wsparcia polityki inwestycyjnej prowadzonej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego, spełnia również, zdaniem Wnioskodawcy, kryterium niezbędności, o którym mowa w ustawie o VAT. W szczególności Wnioskodawca wskazuje, że bez nabycia czynności w tym zakresie, nie jest możliwe poprawne wywiązywanie się przez Wnioskodawcę z postanowień umów ubezpieczenia zawartych z klientami. Realizacja polityki inwestycyjnej zapewnia bowiem możliwość gromadzenia środków niezbędnych do funkcjonowania biznesu ubezpieczeniowego i realizacji świadczeń wynikających z zaistnienia zdarzeń ubezpieczeniowych (świadczeń realizowanych już po pobraniu składek ubezpieczeniowych). Dzięki odpowiedniemu inwestowaniu zgromadzonych środków, zakład ubezpieczeniowy nie tylko pomnaża posiadane aktywa, ale też zapewnia sobie bieżącą płynność finansową i wypłacalność, co jest szczególnie istotne w przypadku niespodziewanych i niedających się przewidzieć zdarzeń ubezpieczeniowych (takich jak przykładowo katastrofa komunikacyjna, trzęsienie ziemi czy powódź). Wystąpienie takich zdarzeń wiąże się z koniecznością upłynnienia znacznych aktywów po stronie zakładu ubezpieczeń, celem zagwarantowania ubezpieczonym wypłaty sum ubezpieczenia wynikających z zawartych uprzednio umów ubezpieczenia. Polityka inwestycyjna zakładów ubezpieczeń powinna pozwalać im przygotować się na tego typu zdarzenia w taki sposób, aby nawet konieczność upłynnienia znacznych aktywów w stosunkowo krótkim okresie, nie pozbawiała zakład ubezpieczeń stabilności finansowej. Jak więc widać, możliwość "wyjścia z inwestycji" praktycznie w każdym momencie jest w przypadku takiej polityki równie ważna jak maksymalizacja zysku. Co za tym idzie, realizacja sprawnej polityki inwestycyjnej jest warunkiem koniecznym i niezbędnym do poprawnego funkcjonowania działalności ubezpieczeniowej.

Dodatkowym argumentem w tym zakresie jest fakt, iż usługi wsparcia w zakresie polityki inwestycyjnej są do tego stopnia związane z działalnością ubezpieczeniową, że w niektórych wypadkach przepisy sektorowe nakładają wręcz obowiązek ich nabycia na podmioty funkcjonujące w branży ubezpieczeniowej. W szczególności, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na brzmienie art. 156 Ustawy o działalności ubezpieczeniowej, zgodnie z którym "w przypadku gdy zakład ubezpieczeń wykonuje działalność ubezpieczeniową w dziale I grupa 3 załącznika do ustawy (ubezpieczenia na życie związane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym - przyp. Wnioskodawcy), do zarządzania ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym lub ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi jest obowiązany zatrudnić doradca inwestycyjnego lub zawrzeć umowę z podmiotem uprawnionym, na podstawie odrębnych przepisów, do zaczadzania aktywami na zlecenie".

Jak wynika z powyższego przepisu, konieczność nabycia usług wsparcia w zakresie prowadzonych inwestycji w przypadku określonych kategorii produktów wynika wprost z Ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Tym samym, nie do zakwestionowania zdaniem Wnioskodawcy pozostaje fakt, iż tego typu działalność jest niezbędna dla prowadzenia działalności ubezpieczeniowej. Bez nabycia takich usług po prostu nie można prowadzić działalności ubezpieczeniowej w niektórych segmentach. Stosując pewien skrót myślowy można wręcz stwierdzić, iż wypłata sumy ubezpieczeniowej wynikającej z umowy ubezpieczenia mogłaby okazać się niemożliwa w przypadku braku prowadzenia przez zakład ubezpieczeń odpowiedniej polityki inwestycyjnej.

Należy również wskazać, iż nawet w przypadku, w którym zakład ubezpieczeń nie nabywa usług wsparcia w zakresie prowadzenia polityki inwestycyjnej od zewnętrznego usługodawcy (zakładając brak konieczności jego zatrudnienia w związku z brakiem w ofercie produktowej produktów ubezpieczeniowych, w przypadku których Ustawa o działalności ubezpieczeniowej wymusza zaangażowane zewnętrznego doradcy), zakład ubezpieczeń musiałby wykonywać te czynności samodzielnie, gdyż podstawowa (ubezpieczeniowa) działalność Wnioskodawcy bez sprawnego funkcjonowania polityki inwestycyjnej nie mogłaby być w praktyce prowadzona.

Nie ulega wątpliwości, iż przy samodzielnej realizacji takich funkcji po stronie zakładu ubezpieczeń nie pojawiłby się dodatkowy koszt działalności w postaci nieodliczalnego podatku VAT. Z kolei fakt, iż ubezpieczyciel zamiast realizować politykę inwestycyjną we własnym zakresie decyduje się zatrudnić wyspecjalizowany w tego typu działalności podmiot zewnętrzny, nie może powodować "przerzucenia" nań takich dodatkowych kosztów działalności. Byłoby to sprzeczne z zasadą proporcjonalności podatku VAT, będącej jedną z podstawowych zasad funkcjonowania tego podatku.

Należy również wspomnieć, iż podobnie kryterium "niezbędności", czy też "konieczności", interpretuje TSUE. W orzeczeniu z dnia 11 lipca 1996 r. w sprawie C-306/94 pomiędzy Regie Dauphinoise-Cabinet A. Forest SARL a Ministre du Budget (Francja) Trybunał stwierdził, iż z uwagi na fakt, że osiągane przez firmę zarządzającą nieruchomościami odsetki od lokat utworzonych ze środków otrzymanych od klientów stanowią istotny element zysku tego przedsiębiorstwa, należy je uznać za "niezbędne" dla celów głównej działalności tego przedsiębiorstwa w na tyle istotnym stopniu, iż powinny one zostać potraktowane jak wynagrodzenie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, objęte zakresem opodatkowania podatkiem VAT i zwolnione z tego podatku. Co prawda sprawa prowadzona przed Trybunałem dotyczyła w swej istocie nieco odmiennego zagadnienia i nie odnosiła się wprost do zakresu zwolnienia od opodatkowania, to jednak można z niej wyprowadzić pewne wnioski również w kontekście analizowanego w niniejszym wniosku stanu faktycznego.

Otóż w związku z faktem, iż prowadzenie polityki inwestycyjnej przez zakłady ubezpieczeń warunkuje możliwość świadczenia przez te zakłady działalności ubezpieczeniowej, jest oczywiste, iż określone przez TSUE kryterium "konieczności", czy też "niezbędności" jest w opisanym stanie faktycznym zachowane. Z uwagi na fakt, iż usługi wsparcia w zakresie prowadzenia polityki inwestycyjnej warunkują niejako działalność główną zakładu ubezpieczeń, ich związek z tą działalnością jest na tyle silny, iź uprawnionym jest stanowisko stwierdzające, że prowadzenie polityki inwestycyjnej jest niezbędnym elementem działalności ubezpieczeniowej.

W ocenie Wnioskodawcy, wszystkie wskazane powyżej argumenty przemawiają jednoznacznie za możliwością korzystania przez nabywaną Usługę ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości wskazanego powyżej stanowiska, zgodnie z którym Usługa opisana w stanie faktycznym, nabywana przez Wnioskodawcę korzysta ze zwolnienia od VAT na podstawie art. 43 ust. 13 w zw. z arb 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Co do zasady stawka podatku, na podstawie art. 41 ust. 1 ww. ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy nadmienić, że zgodnie z treścią art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednak zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Jednocześnie ustawodawca w art. 43 ust. 13 ustawy wskazał, że zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37- 41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Zgodnie z ust. 14, ww. przepisu nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.). Terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43). Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast, "czynność ubezpieczeniowa", w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia, do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia, określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie "transakcje ubezpieczeniowe" nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, że tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B (a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z wyżej zaprezentowanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE nasuwa się wniosek, że "transakcje ubezpieczeniowe" obejmują wykonywanie czynności przez podatnika, który, nie będąc ubezpieczycielem, dostarcza swoim klientom ochrony ubezpieczeniowej w imieniu ubezpieczyciela w ramach polisy ubezpieczeniowej, której jest posiadaczem. W sytuacji, gdy sama usługa może zostać zakwalifikowana jako usługa ubezpieczeniowa, charakter podmiotu pozostaje bez znaczenia dla zastosowania zwolnienia dla usług ubezpieczeniowych.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy X., będącej jednym z największych na świecie usługodawców oferujących usługi finansowe, w szczególności w sektorze ubezpieczeń. Dla potrzeb prowadzonej działalności ubezpieczeniowej X. nabywa określone usługi, od wyspecjalizowanych podmiotów z Grupy, mających siedzibę w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Wśród nabywanych usług, Wnioskodawca nabywa między innymi usługę w zakresie wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego, od wyspecjalizowanego podmiotu z branży ubezpieczeń motoryzacyjnych z siedzibą w Niemczech.

Usługa polega na kompleksowym wsparciu Wnioskodawcy związanym z bieżącym zarządzaniem posiadanymi aktywami ubezpieczeniowymi oraz właściwą alokacją posiadanych aktywów w ramach procesu ALM (Asset Liability Matching), zmierzającą do dopasowania struktury aktywów do struktury pasywów oraz osiągnięcia oczekiwanego poziomu zyskowności, wszystko przy jednoczesnym utrzymaniu ustalonego poziomu ekspozycji na ryzyko. Wsparcie otrzymywane od Usługodawcy odnosi się również do wyboru tzw. asset managerów - jednostek, które są wyłącznie uprawnione do dokonywania weryfikacji procesu inwestowania pod kątem przyjętych w tym zakresie w ramach Grupy założeń i rekomendacji.

Czynności Usługodawcy obejmują również wsparcie w bieżącym kształtowaniu produktów ubezpieczeniowych Wnioskodawcy, monitorowaniu posiadanego portfela aktywów, weryfikacji prowadzonej polityki inwestycyjnej oraz wydawaniu bieżących zaleceń i rekomendacji w tym obszarze.

Z tytułu świadczenia opisanej powyżej Usługi, Wnioskodawca wypłaca Usługodawcy ustalone w umowie wynagrodzenie.

W związku z tak przedstawionym stanem spawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, czy przedmiotowa usługa jest objęta zakresem zwolnienia od opodatkowania VAT.

Formułując własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca uważa, że czynności wykonywane przez usługodawcę, polegające na wsparciu polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego, stanowią jedno kompleksowe świadczenie.

Aby dana usługa była usługą złożoną (kompleksową), winna składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.

W analizowanej sytuacji niewątpliwie mamy do czynienia z usługą kompleksową składającą z szeregu czynności stanowiących z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość. Usługodawca wykonując poszczególne czynności realizuje na rzecz Wnioskodawcy jedną kompleksową usługę wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego. Wnioskodawca jest zainteresowany nabyciem wszystkich czynności związanych z rzetelną i profesjonalną obsługą wsparcia a ich rozdzielanie doprowadziłoby do sytuacji, w której nie byłby zainteresowany ich nabyciem. Wykonywana przez usługodawcę usługa oraz wszystkie czynności wykonywane w ramach jej realizacji stanowią jedno kompleksowe świadczenie.

Tym samym należy uznać, że świadczona przez usługodawcę usługa wsparcia jest świadczeniem kompleksowym składającym się z kilku czynności, które jednak dla potrzeb opodatkowania podatkiem VAT należy traktować jako jedno kompleksowe świadczenie opodatkowane stawką podatku VAT właściwą dla świadczenia głównego.

Należy zgodzić się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że nie nabywa czynności ubezpieczeniowych. Czynność ubezpieczeniowa, w rozumieniu TSUE, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Usługodawca nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego Klienta. Zauważyć należy, że "czynność ubezpieczeniowa", w każdym wypadku związana będzie z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisanego stanu sprawy wynika, że między usługodawcą a klientami Wnioskodawcy nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera legalnej definicji pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych. W celu właściwego zrekonstruowania normy prawnej ujętej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy warto odnieść się do definicji zaprezentowanych przez TSUE. Zasadniczym kryterium, pozwalającym na ustalenie, czy dana osoba jest pośrednikiem ubezpieczeniowym, czy też nie, jest charakter wykonywanych przez nią czynności wewnętrznych. W sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien TSUE zwrócił uwagę, że przepisy wspólnotowe nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym, a stronami umowy ubezpieczeniowej, do której się przyczynił. Stwierdzenie posiadania statusu brokera lub pośrednika ubezpieczeniowego zależy zatem od cech badanej działalności.

Z kolei, w sprawie C-453/05 TSUE stwierdził, że pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową".

W konsekwencji, czynności nabywane przez Wnioskodawcę, nie stanowią zarówno usług ubezpieczeniowych ani ich pośrednictwa, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Nabywane usługi są w rezultacie czynnościami służącymi efektywnemu prowadzeniu przez Wnioskodawcę działalności w zakresie sprzedaży usług ubezpieczeniowych.

W odniesieniu do możliwości objęcia nabywanych przez Wnioskodawcę usług zwolnieniem określonym w art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług nadmienić należy, że orzecznictwo TSUE w jasny sposób określa zakres zwolnień dla czynności stanowiących część składową usług finansowych i ubezpieczeniowych, wykonywaną przez podmioty zewnętrzne w ramach tzw. outsourcingu. Zwolnienie takie jest możliwe przy spełnieniu określonych warunków, nie ma zatem charakteru nieograniczonego.

W reprezentatywnym dla problematyki outsourcingu usług wyroku w sprawie C-2/95 SDC TSUE podkreślił, że aby usługi pomocnicze dla zwolnionej usługi głównej mogły również korzystać ze zwolnienia "muszą, w szerokim ujęciu, tworzyć odrębną całość, spełniając w efekcie szczególne, zasadnicze funkcje opisanej usługi (...). Usługę zwolnioną z podatku na podstawie przepisów dyrektywy należy odróżnić od zwykłej fizycznej lub technicznej dostawy, takiej jak udostępnienie bankowi systemu obsługi danych" - (pkt 66 wyroku).

Warunek wypełniania specyficznych i istotnych funkcji usługi głównej przez usługę pomocniczą, uprawniający tę ostatnią do zwolnienia od podatku, był wielokrotnie przywoływany również w innych wyrokach TSUE, np.: w sprawach C-235/00 CSC (pkt 25), C-169/04 Abbey National (pkt 70 i 71), C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj (pkt 24 i 27).

Po uwzględnieniu przywołanego wyżej orzecznictwa TSUE, uznać należy, że zwolnieniu od podatku nie podlegają usługi stanowiące element (część składową) usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, które nie są dla danej usługi finansowej lub ubezpieczeniowej właściwe, w znaczeniu specyficzne (właściwe wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska).

Treść cytowanego wyżej art. 43 ust. 13 ustawy wskazuje, że przepis ten stosuje się do świadczenia usługi stanowiącej element usługi ubezpieczeniowej wymienionej w ust. 1 pkt 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej.

Zgodnie z definicją słownikową przymiotnik "właściwy" oznacza tyle co: «taki, jaki być powinien», «charakterystyczny dla kogoś lub czegoś», «zgodny z prawdą», «stanowiący najważniejszą część czegoś», «mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk», «uprawniony do działania». Skoro art. 43 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług łączy słowo "właściwe" z usługami opisanymi w art. 43 ust. 1 pkt 37, to należy stwierdzić, że z podanych wyżej znaczeń słowa "właściwe" istotne dla dokonania prawidłowej wykładni przepisu art. 43 ust. 13 ustawy o VAT będą miały tylko niektóre desygnaty tego pojęcia: «charakterystyczny dla kogoś lub czegoś», «stanowiący najważniejszą część czegoś», «mający typowe cechy danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk».

Oznacza to, że tylko te czynności w razie ich zlecenia podmiotowi zewnętrznemu będą korzystały ze zwolnienia w podatku od towarów i usług, które są charakterystyczne dla usług ubezpieczeniowych, niosące w sobie ich istotne cechy.

Tym samym, w rozpatrywanej sprawie, usług nabywanych przez Wnioskodawcę nie można uznać za usługi właściwe, gdyż owszem stanowią one osobną całość obok usługi ubezpieczeniowej, jednakże nie obejmują one funkcji charakterystycznych dla usługi ubezpieczeniowej zwolnionej od podatku VAT.

Usługi nabywane przez Wnioskodawcę jako czynności wspierające zarządzanie i kształtowanie polityki inwestycyjnej nie mieszczą się w zakresie usług ubezpieczeniowych, nawet jeżeli pośrednio są związane z tymi usługami. Usługodawca nie uczestniczy w żadnym stopniu w świadczeniu usług w zakresie ubezpieczenia. Wykonywane przez Usługodawcę czynności stanowią jedynie czynności wspierające prowadzoną przez Wnioskodawcę działalność, sprowadzające się de facto do opracowywania procedur w zakresie zarządzania inwestycjami, koordynacji procesu wymiany informacji i doświadczeń pomiędzy spółkami z Grupy, organizowania spotkań, dotyczących spełnienia wdrażanych rozwiązań oraz oczekiwanej rentowności, który Wnioskodawca powinien w założeniu uzyskać. Uzyskiwane od Usługodawcy wsparcie w tym zakresie wpływa na właściwe dostosowanie polityki inwestycyjnej Wnioskodawcy pod kątem takiej polityki wewnątrz Grupy kapitałowej. Wszystkie czynności wykonywane przez Usługodawcę w ramach świadczenia Usługi mają na celu w szczególności dostosowanie oferowanych produktów ubezpieczeniowych (ich kształtu) do oczekiwań rynku oraz wsparcie w zakresie szeroko pojętej polityki inwestycyjnej w odniesieniu do tych produktów.

Szczególną uwagę w przedmiotowej sprawie należy zwrócić na analizę cechy "niezbędności". Odwołując się do literalnego znaczenia, posiłkując się przy tym słownikowym rozumieniem słowa "niezbędny", oznacza on coś, co jest koniecznie potrzebne, określa stosunek co najmniej dwóch rzeczy, zgodnie z którym, jedna nie może istnieć bez drugiej. Innymi słowy brak jednej wyklucza całkowicie występowanie drugiej tzn. nie mogą się bez siebie obyć. Niezbędność wyraża taką relację, która opiera się na wzajemnej nierozłączności.

Na tle powyższego stwierdzenia, przedmiotowe usługi nabywane przez Wnioskodawcę, mogą co najwyżej przekładać się na zwiększenie sprzedaży produktów ubezpieczeniowych oraz na efektywny rozwój, natomiast nie można uznać ich za konieczne i niezbędne do świadczenia usług ubezpieczeniowych. Przyjęcie takiego podejścia byłoby zbyt daleko idące i jednocześnie stojące w sprzeczności z zasadą wąskiej wykładni prawa podatkowego dotyczącego zwolnień, jako odstępstwa od powszechności opodatkowania. Nabywana usługa wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego w rezultacie może prowadzić do zwiększenia możliwości efektywnego świadczenia przez Wnioskodawcę usług ubezpieczeniowych, ale z pewnością nie stanowi czynności niezbędnej, ani właściwej dla usług ubezpieczenia. Brak cech niezbędności tych usług może także przejawiać się w tym, że klient Wnioskodawcy, może równie dobrze przystąpić do umowy ubezpieczenia w sytuacji, gdy nie korzysta on z usług wsparcia polityki inwestycyjnej. W świetle powyższego argumentacja jaka legła u podstaw niniejszego rozstrzygnięcia, uwydatnia jedynie pomocniczy charakter nabywanych czynności. Innymi słowy, ewentualny brak usług wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego, nie przekreślałby możliwości wyświadczania usług ubezpieczeniowych przez Wnioskodawcę.

Z uwagi na powyższe okoliczności sprawy, nabywane przez Wnioskodawcę usługi w zakresie wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego, nie wypełniają również przesłanek sformułowanych w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT i w związku z tym, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy ww. przepisu. Wymienione usługi podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki podstawowej w wysokości 23%.

Podsumowując, przedmiotowa usługa wsparcia polityki inwestycyjnej w ramach posiadanego portfela ubezpieczeniowego, nabywana przez Wnioskodawcę od niemieckiej spółki, na gruncie ustawy o VAT nie może zostać objęta ani zwolnieniem z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37, ani z art. 43 ust. 13 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.