IPPP1-443-862/09-4/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2009 r. (data wpływu 7 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 września 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o.o. w dniu 28 sierpnia 2007 r. zawarła z Miastem. umowę dzierżawy nieruchomości położonej przy ulicy B. w W. Poprzednie umowy dzierżawy mające za przedmiot ww. nieruchomość były zawierane począwszy od dnia 14 kwietnia 1997 r., kiedy to zawarto pierwszą umowę dzierżawy. Nieruchomość została wydzierżawiona z przeznaczeniem na obiekty magazynowe, parking, tymczasowy teren magazynowy i rozładunkowy, wiatę oraz obsługę komunikacyjną tych obiektów z obowiązkiem zapewnienia dojazdu do stacji nadawczej operatora. Na podstawie umowy dzierżawy datowanej na dzień 28 sierpnia 2007 r., okres dzierżawy został ustalony od dnia 01-09-2007 do dnia 31 stycznia 2008 r. W dniu 17-10-2007 Spółka zwróciła się do Miasta Urzędu Dzielnicy z wnioskiem o przedłużenie umowy dzierżawy. Pismem z dnia 12 listopada 2007 r. Spółka, w nawiązaniu do złożonego przez siebie wniosku o przedłużenie umowy, została poinformowana, iż przedmiotowa nieruchomość została częściowo przeznaczona do zbycia w drodze przetargu. Zarazem poinformowano Spółkę w tymże piśmie, iż nie jest wykluczone przedłużenie umowy dzierżawy w dotychczasowych granicach, poprzez zawieranie krótkich kilkumiesięcznych umów dzierżawy. Uzależniono to jednocześnie od zaawansowania procedur przetargowych, zmierzających do zbycia nieruchomości.

Pismem datowanym na dzień 2 stycznia 2008 r. Spółka ponownie zwróciła się do Miasta z wnioskiem o przedłużenie dzierżawy. W odpowiedzi na to pismo Spółka została poproszona o udzielenie informacji, na jakim etapie było wówczas realizowanie umownych obowiązków związanych z uporządkowaniem dzierżawionego terenu. Zarazem poinformowano Spółkę, iż rozważana jest możliwość przedłużenia umowy do dnia 31 maja 2008 r..

Pomimo wygaśnięcia umowy Urząd nie przystąpił do protokolarnego odbioru przedmiotu dzierżawy. Wobec czego Spółka użytkowała nieruchomość i systematycznie opłacała czynsz w wysokości wynikającej z ostatniej umowy, czego Miasto nigdy nie kwestionowało i przeciwko czemu nigdy nie oponowało, stwierdzając chociażby, iż wpłacona kwota jest świadczeniem nienależnym. Na dokonywanie opłaty Spółka nie otrzymywała żadnego dokumentu (faktury VAT, noty obciążeniowej), pomimo, iż wpłaty te były dokonywane w wysokości i terminach określonych w umowie z dnia 28 sierpnia 2007 r..

W dniu 11 czerwca 2008 r., a więc niemal 5 miesięcy po wygaśnięciu umowy z dnia 28 sierpnia 2007 r., Spółka otrzymała wezwanie przedsądowe do wydania nieruchomości poprzez usunięcie naniesień oraz przywrócenia terenu do stanu pierwotnego i zapłaty odszkodowania za zajmowanie nieruchomości będącej własnością Miasta. Niemniej jednak Miasto nigdy nie wystąpiło o przekazanie na jego rzecz przedmiotowej nieruchomości, ani nie wyznaczyło terminu protokolarnego zdania, które to zwyczajowo następowało w określonym, wskazanym przez Miasto terminie, przy udziale oddelegowanego pracownika Urzędu Dzielnicy.

W dniu 31 lipca 2008 r. Spółka otrzymała postanowienie Sądu Rejonowego o nadaniu klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu dotyczącemu wydania Miastu nieruchomości stanowiącej jej własność.

Dnia 29 sierpnia 2008 r. Spółka została poinformowana na piśmie przez Urząd, iż wpłaty dokonane na rzecz Urzędu Miasta zostały przekazane do Urzędu Dzielnicy i zostały zaliczone jako odszkodowanie za bezumowne korzystanie z gruntu, co nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wobec czego, dokonywanych z tego tytułu wpłat nie dokumentuje się fakturami VAT. Podstawę naliczenia odszkodowania za rzekomo, zdaniem Spółki, bezumowne korzystanie stanowiło stosowne postanowienie zawarte w umowie dzierżawy, zgodnie z którym stawka za bezumowne korzystanie wynosiła 200% stawki czynszu.

Pismem datowanym na dzień 19 września 2008 r., czyli 9 miesięcy po wygaśnięciu umowy dzierżawy, Miasto wyznaczyło na dzień 9 października 2008 r. termin protokolarnego przejęcia pierwszej części (fragmentu) gruntu. Przekazanie kolejnego fragmentu terenu odbyło się w dniu 5 grudnia 2008 r. i zostało potwierdzone sporządzonym protokołem odbioru. W dniu 19-03-2009 Spółka otrzymała kolejne pismo wzywające do uiszczenia opłaty w wysokości 200% stawki odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu, pomimo, iż teren ten został już uprzednio przekazany. W dniu 4 maja 2009 r. została zawarta pomiędzy Spółką a Urzędem Miasta kolejna umowa dzierżawy na nieruchomość, obejmująca fragment nieruchomości pierwotnie dzierżawionej na podstawie umowy z dnia 28 sierpnia 2007 r..

W nowej umowie zaznaczono, iż Spółka zapłaci za okres od dnia 06-12-2008 do dnia 31 marca 2009 r. (4miesiące) nie objęty pisemną umową dzierżawy kwotę 17 110,30 + VAT, która to kwota odnosi się do poprzednio zawartej umowy i wygasłej już umowy. Spółka na ww. kwotę otrzymała fakturę VAT.

W pismach z dnia 19-03-2009 Urząd Miasta poinformował Spółkę o wyliczaniu odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości w sposób następujący:

Za okresy 1-4 Spółka nie otrzymywała żadnej faktury, ani noty księgowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odszkodowanie za bezumowne korzystanie z gruntu, o którym mowa we wniosku jest czynnością podlegającą ustawie o podatku od towarów i usług, a w konsekwencji czy Spółka powinna być obciążona na podstawie faktury VAT.

Zdaniem wnioskodawcy, w myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Przez dostawę towarów rozumie się natomiast przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (art. 5 ust. 1 pkt 1). Biorąc pod uwagę powyższy stan faktyczny i prawny Spółka uważa, iż wynagrodzenie otrzymane przez Urząd Miasta z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec tego Spółka powinna otrzymać fakturę VAT. Spółka stoi na stanowisku, iż wobec nieprzystąpienia przez Miasto do odbioru nieruchomości po wygaśnięciu pisemnej umowy dzierżawy, a także wobec niekwestionowania przez Miasto wpłat dokonywanych przez Spółkę po wygaśnięciu tejże umowy. Miasto akceptowało stan faktyczny polegający na dalszym zajmowaniu gruntu przez Spółkę, pomimo wygaśnięcia na piśmie umowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Z art. 5 ust. 2 ww. ustawy wynika natomiast, że czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług niezależnie od tego czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Definicja świadczenia usług ma zatem charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatnika w ramach działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że ze świadczeniem usług w rozumieniu przepisów ustawy mamy do czynienia wówczas, gdy dochodzi do wykonania określonej czynności (świadczenia), istnieje jej odbiorca oraz, w zamian za to świadczenie, występuje odpłatność. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia "bezumownego korzystania". Kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują przepisy art. 224, 225 oraz art. 674 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r., Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.).

Stosownie do zapisów art. 224 i 225 k.c. w przypadku bezumownego korzystania z lokalu korzystający w złej lub dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy obowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrotu pożytków oraz odszkodowania z powodu zużycia, pogorszenia lub utraty rzeczy. Wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy objęte jest wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie, na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi.

Zgodnie z art. 693 k.c. wynika, że przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Czynsz może być zastrzeżony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Zgodnie natomiast z art. 674 k.c. jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzeczy za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nie oznaczony.

W warunkach zatem określonych normą art. 224 i art. 225 Kodeksu cywilnego właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z jego rzeczy.

Do chwili zaprzestania korzystania z rzeczy (bez umowy najmu lub dzierżawy) zachodzi po stronie korzystającego tzw. bezumowne korzystanie z rzeczy. Zapłata w tym przypadku określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej dla właściciela rzeczy szkody z tytułu bezprawnego używania rzeczy. Żądane wynagrodzenie (roszczenie pieniężne) może stanowić w istocie odszkodowanie. Przepisy prawa przyznają bowiem właścicielowi prawo do roszczenia o odszkodowanie, które obejmuje kompensatę utraconych korzyści, jakie właściciel by uzyskał, gdyby rzecz wynajął. Utratą korzyści jest w szczególności szkoda polegająca na nie uzyskaniu pożytków (czynszu z najmu, dzierżawy), które rzecz przynosi.

O tym, czy bezumowne korzystanie z rzeczy (gruntu) po zakończeniu umowy najmu/ dzierżawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydować muszą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

W sytuacji, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego najemca (dzierżawca) nie chce opuścić gruntu, a wynajmujący (wydzierżawiający) dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy wynajmującym (wydzierżawiającym) i korzystającym bezumownie z tego gruntu nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia - nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania gruntem i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuacje, gdy po zakończeniu umowy dotychczasowy najemca (dzierżawca) nadal użytkuje grunt za zgodą właściciela (nawet dorozumianą), płacąc z tego tytułu określone kwoty. Uwzględnić w takim przypadku należy, że na podstawie art. 674 Kodeksu cywilnego, jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu najemca używa nadal rzecz za zgodą wynajmującego, poczytuje się w razie wątpliwości, że najem został przedłużony na czas nieoznaczony. Taka sytuacja wskazuje na kontynuację dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego, który podlegał i dalej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W tych okolicznościach wynagrodzenie otrzymane przez właściciela z tytułu bezumownego korzystania z rzeczy spełnia definicję świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 cyt. ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z rzeczy (gruntu) po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy najmu (dzierżawy) - czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca użytkował na podstawie umowy dzierżawy nieruchomość. Okres dzierżawy ustalony został w umowie od 01-09-2007 do dnia 31-01-2008. Przed zakończeniem terminu obowiązywania umowy, Wnioskodawca zwracał się w pismach kierowanych do Dzierżawcy - Miasta W z wnioskiem o przedłużenie umowy. Dzierżawca informował Spółkę, iż nie wyklucza możliwości przedłużenia umowy dzierżawy, poprzez zawieranie krótkich kilkumiesięcznych umów, uzależniając to jednocześnie od zaawansowania procedur przetargowych zmierzających do zbycia nieruchomości. Dzierżawca, w piśmie z dnia 2 stycznia 2008 r., poprosił Spółkę o informacje co do etapu realizacji umownych obowiązków związanych z uporządkowaniem dzierżawionego terenu, a także poinformował, iż rozważana jest możliwość przedłużenia umowy do dnia 31 maja 2008 r..

Po wygaśnięciu umowy, Urząd nie przystąpił do protokolarnego odbioru przedmiotu dzierżawy, wobec czego Spółka nadal użytkowała nieruchomość i systematycznie opłacała czynsz w wysokości i w terminach wynikających z umowy, za co nie otrzymywała faktur VAT czy not obciążeniowych. W dniu 11 czerwca 2008 r., a więc niemal 5 miesięcy po wygaśnięciu umowy, Spółka otrzymała wezwanie przedsądowe do wydania nieruchomości poprzez usunięcie naniesień oraz przywrócenia terenu do stanu pierwotnego i zapłaty odszkodowania za zajmowanie nieruchomości będącej własnością Miasta.

W dniu 31 lipca 2008 r. Spółka otrzymała postanowienie Sądu Rejonowego w W o nadaniu klauzuli wykonalności aktowi notarialnemu dotyczącemu wydania Miastu nieruchomości stanowiącej jej własność.

Wpłaty dokonane na rzecz Urzędu Miasta zostały przekazane do Urzędu Dzielnicy M i zostały zaliczone jako odszkodowanie za bezumowne korzystanie z gruntu.

Pismem datowanym na dzień 19 września 2008 r., czyli 9 miesięcy po wygaśnięciu umowy dzierżawy, Miasto wyznaczyło na dzień 9 października 2008 r. termin protokolarnego przejęcia pierwszej części (fragmentu) gruntu. Przekazanie kolejnego fragmentu terenu odbyło się w dniu 5 grudnia 2008 r. i zostało potwierdzone sporządzonym protokołem odbioru.

Mając na względzie wyżej przedstawiony stan prawny oraz okoliczności przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że opłaty za bezumowne korzystanie z gruntu wnoszone do dnia 31 lipca 2008 r. tj. do dnia sądowego orzeczenia dotyczącego wydania Miastu nieruchomości, stanowią wynagrodzenie za korzystanie z gruntu na podstawie dorozumianej pomiędzy stronami umowy dzierżawy. Z okoliczności sprawy wynika bowiem, że Spółka wyraziła chęć przedłużenia umowy dzierżawy, Dzierżawca rozważał możliwość przedłużenia umowy do dnia 31.05.2008, o czym Spółka została poinformowana. Po zakończeniu umowy dzierżawy, Spółka opłacała czynsz w dotychczasowej wysokości oraz terminach, natomiast dzierżawca nie kwestionował tego faktu. Miasto nie dokonało protokolarnego odbioru nieruchomości będącej przedmiotem umowy dzierżawy. Dopiero po upływie 5 miesięcy po zakończeniu umowy dzierżawy, Miasto wystąpiło z wezwaniem przedsądowym do wydania nieruchomości, usunięcia z niej naniesień, po czym wystąpiło na drogę postępowania sądowego w celu odzyskania nieruchomości i zapłaty odszkodowania.

Okoliczności sprawy wskazują zatem, iż używanie nieruchomości po zakończeniu umownego okresu dzierżawy, odbywało się za domniemaną, dorozumianą zgodą dzierżawcy na dalsze korzystanie z przedmiotu dzierżawy. Spółka dokonywała wpłat z tytułu korzystania z nieruchomości a dzierżawca nie kwestionował tego faktu, przyjmując wpłaty. Można zatem uznać, iż między Stronami istniał dorozumiany stosunek prawny, w ramach którego spełnione zostały świadczenia wzajemne. W związku z powyższym opłaty za bezumowne korzystanie z gruntu podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jako wynagrodzenie za odpłatne świadczenie usług i winny być potwierdzone fakturami VAT. Stosownie bowiem do przepisu 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W kwestii natomiast opodatkowania podatkiem VAT bezumownego korzystania z nieruchomości po dniu 31 lipca 2008 r. do dnia ich protokolarnego zdania należy stwierdzić, iż mamy do czynienia z odszkodowaniem, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Miasto, po upływie kilku miesięcy od zakończenia umowy, podjęło sądowe czynności zmierzające do odzyskania nieruchomości, będącej jej własnością a Sąd Rejonowy orzekł o wydaniu nieruchomości jej właścicielowi, tzn. Miasto po upływie 5 miesięcy wyraziło swój sprzeciw wobec korzystania przez dzierżawcę - Wnioskodawcę z nieruchomości bez umowy, i dopiero wtedy podjęło kroki zmierzające do jej odzyskania, co ostatecznie potwierdził Sąd Rejonowy. Oznacza to, że od chwili orzeczenia Sądu o wydaniu nieruchomości nie istniał żaden, nawet dorozumiany, stosunek zobowiązaniowy (usługowy) między Wnioskodawcą a Miastem w zakresie dzierżawy nieruchomości. W okresie od wydania przez Sąd postanowienia, Wnioskodawca bezumownie i bez przyzwolenia właściciela korzystał z nieruchomości a dokonane wpłaty nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie usług, a pełnią rolę odszkodowania, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. To z kolei nie powoduje obowiązku udokumentowania odszkodowania poprzez wystawienie faktur VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w kwestii udzielenia pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, sprawa zostanie rozpatrzona odrębnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.