IPPP1-443-828/11-2/JL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w złożonym wniosku (data wpływu 19 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu cesjonariuszowi przez cedenta kosztów procesowych poniesionych na jego rzecz - jest prawidłowe.

W dniu 19 maja 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu cesjonariuszowi przez cedenta kosztów procesowych poniesionych na jego rzecz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka Sp. z o.o. (zwana nalej Spółką) prowadzi działalność m.in. w zakresie obrotu wierzytelnościami, w ramach której zawiera umowy powierniczego przelewu wierzytelności. Spółka występuje jako Cesjonariusz, nabywając wierzytelności przysługujące Cedentowi w stosunku do jego dłużnika. Celem zawarcia umowy przelewu wierzytelności jest nabycie przez Spółkę wierzytelności w celu jej windykacji od dłużnika wierzytelności na rzecz Cedenta, w zamian za wynagrodzenie należne z tego tytułu Spółce. Wynagrodzenie umowne przysługujące Spółce w związku z wykonaniem umowy wynosi określony procent (np. 10%) kwoty stanowiącej należność główną wierzytelności oraz określony procent (np. 50%) od odsetek, odzyskanych od dłużnika. Powyższe wynagrodzenie stanowi kwoty netto, do których doliczany jest przez Spółkę podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki podstawowej. Prawo do tego wynagrodzenia przysługuje Spółce (Cesjonariuszowi) z chwilą odzyskania wierzytelności objętych niniejszą umową od dłużnika.

Jeżeli egzekucja prowadzona przez Spółkę przeciwko dłużnikowi okaże się bezskuteczna, albo dłużnik ogłosi upadłość albo też otworzy postępowanie układowe, lub też przejdzie w stan likwidacji, cała wierzytelność lub nie odzyskana część wierzytelności zgodnie z umową zostanie przekazana z powrotem Cedentowi na podstawie jednostronnego oświadczenia Cesjonariusza (Spółki). Spółka w wyniku umowy nie przejmuje więc ostatecznie na siebie ryzyka niewypłacalności dłużnika wierzytelności.

Jeżeli należność zostanie wyegzekwowana, każdorazowo, po otrzymaniu wpłaty od dłużnika wierzytelności, Spółka zobowiązuje się przekazać Cedentowi, przelewem bankowym w terminie do 14 dni od daty jej otrzymania, kwotę w wysokości otrzymanej wpłaty pomniejszonej o należne jej wynagrodzenie brutto za odzyskaną część długu, udokumentowane fakturą VAT wystawioną przez Spółkę.

Założeniem biznesowym Spółki, nabywającej wierzytelności celem ich windykacji na rzecz Cedenta, jest ich windykacja polubowna. W przypadku jednak, gdy okazuje się ona nieskuteczna i powstaje konieczność dochodzenia wierzytelności od dłużnika na drodze postępowania sądowego, w tym w postępowaniu nakazowym lub upominawczym, pojawia się konieczność poniesienia kosztów związanych z sądowym dochodzeniem wierzytelności. Spółka dochodzi wierzytelności na zasadzie powiernictwa, czyli na rzecz jej pierwotnego wierzyciela (Cedenta) za wynagrodzeniem, stanowiącym tylko określony ułamek jej wartości. W związku z faktem, iż dochodzenie wierzytelności nabytej powierniczo, dokonywane jest na rzecz Cedenta, Cedent zobowiązywany jest więc postanowieniami umowy, do pokrycia zaliczkowo (lub zwrotu) kosztów postępowania sądowego. Przewidywalne koszty postępowania określa każdorazowo załącznik do umowy. Umowa zawiera natomiast postanowienie, zgodnie z którym Cedent - na wniosek Cesjonariusza, zawierający stosowne wyliczenie kosztów procesu - zobowiązany jest w terminie 7 dni po otrzymaniu informacji pisemnej, mailowej, telefonicznej lub faksowej, do pokrycia (zwrotu) kosztów postępowania, o określonej wartości. Na koszty te składają się: wpis sądowy, opłata skarbowa od pełnomocnictwa, aktualny odpis powoda z KRS, odpis nakazu, aktualny odpis pozwanego z KRS lub wypis z ewidencji działalności gospodarczej. Koszty te ponoszone (wydatkowane) są przez Spółkę (powiernika) jako powoda, na rzecz Cedenta, w toku postępowania sądowego mającego na celu dochodzenie wierzytelności.

Następnie, w przypadku pozytywnego zakończenia postępowania sądowego i/lub egzekucyjnego (w praktyce ok. 90% przypadków zawartych umów) przysądzany jest na rzecz Spółki (Cesjonariusza) przez Sąd (organy egzekucyjne) od dłużnika wierzytelności zwrot ww. poniesionych kosztów. Jednocześnie, w związku z istotą powierniczej umowy oraz powołanym powyżej charakterem tych kosztów (pokrywanych Spółce przez Cedenta i ponoszonych na jego rzecz), Spółka i Cedent postanawiają w umowie, iż przysądzone przez Sąd (lub organy egzekucyjne) na rzecz Spółki i wyegzekwowane od dłużnika koszty, zwracane są przez Spółkę Cedentowi.

W przypadku negatywnego orzeczenia sądowego (w praktyce ok. 10% przypadków zawartych umów) ww. koszty nie są zasądzane przez Sąd na rzecz Spółki. W tym przypadku pojawiają się dodatkowe koszty (np. zastępstwa procesowego), zasądzane na rzecz dłużnika wierzytelności. Na tę okoliczność Cedent zobowiązuje się w umowie dodatkowo do pokrycia Spółce (powiernikowi) tych dodatkowych kosztów procesu, zasądzonych przez Sąd na rzecz dłużnika od Spółki (powiernika) - działającej jednak na rzecz Cedenta.

Wszystkie ww. koszty sądowego dochodzenia wierzytelności księgowane są przez Spółkę na koncie przejściowym, nie są uwzględniane w podatkowym rachunku przychodów i kosztów dla celu podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka nie odlicza podatku naliczonego z tytułu wydatkowania tych środków, wydatki dotyczą bowiem zakupów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (koszty sądowe, opłaty skarbowe i administracyjne), a więc nie dokumentowanych przez właściwe organy fakturami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka zobowiązana jest do uwzględnienia opisanych w stanie faktycznym kosztów i opłat, pokrywanych przez Cedenta i ponoszonych przez Spółkę (powiernika) na jego rzecz, w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług świadczonej usługi, biorąc pod uwagę fakt, iż od początku nie stanowią i nigdy nie będą stanowić one definitywnego wynagrodzenia (przysporzenia) Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. Ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ustawy.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 40 Ustawy zwalnia od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Zgodnie jednak z ust. 15 art. 43, zwolnienie, o którym mowa, nie ma zastosowania do czynności ściągania długów, w tym factoringu.

Prawo do wynagrodzenia z tytułu realizacji umowy przysługuje Spółce (Cesjonariuszowi) z chwilą odzyskania wierzytelności objętych umową od dłużnika. W związku z powyższymi uregulowaniami prawnymi, wynagrodzenie przysługujące Spółce w związku z umową (wynoszące określony procent (np. 10%) kwoty stanowiącej należność główną wierzytelności odzyskanej od dłużnika oraz określony procent (np. 50%) odsetek odzyskanych od dłużnika), podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i dlatego doliczany przez Spółkę jest do niego podatek od towarów i usług, według obowiązującej stawki podstawowej.

Zdaniem Spółki elementu tego wynagrodzenia nie stanowią jednak w sposób oczywisty koszty i opłaty, o których mowa w stanie faktycznym, i jako takie nie stanowią też elementu kalkulacyjnego podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług omawianej usługi (nie podlegają opodatkowaniu tym podatkiem). Z istoty zawartej umowy o powierniczym przelewie wierzytelności nie stanowią one bowiem od początku i nigdy (w żadnym przypadku) definitywnego wynagrodzenia (przysporzenia) Spółki.

Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 Ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót (z zastrzeżeniami nieistotnymi w omawianym zakresie). Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z regulacji powyższej wynika, iż obrotem jest kwota należna, obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, a w pewnych przypadkach także od innych niż nabywca podmiotów. Przy czym kwota należna powinna być rozumiana jako wynagrodzenie definitywne i definitywnie należne usługodawcy (zapłata otrzymana w rozumieniu art. 73 112 Dyrektywy VAT). Jeżeli z istoty danego stosunku prawnego wynika, iż określone świadczenie od początku nie stanowi elementu definitywnego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług, a ma zostać zwrócone, nie jest kwotą należną, a więc i obrotem w rozumieniu powołanego przepisu (zapłatą otrzymaną w rozumieniu art. 73 112 Dyrektywy VAT). Nie podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. O takiej istocie obrotu, jako kwoty należnej mówi m.in. szereg interpretacji organów podatkowych dot. skutków otrzymania kaucji gwarancyjnych w VAT. Kaucja gwarancyjna, mimo że faktycznie otrzymana, nie stanowi obrotu w powyższym rozumieniu, właśnie wobec faktu, iż nie stanowi definitywnego wynagrodzenia, lecz z istoty swej jest zwrotna. Interpretacje te znajdują tu odpowiednie zastosowanie, (zob. m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 4 listopada 2009 r. sygn. ITPP1/443-771/09/KM, interpretacja z dnia 28 stycznia 2010 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, IPPP3/443-1162/09-2/MM).

Z taką sytuacją mamy do czynienia w omawianym stanie faktycznym. Jedyną definitywną kwotą należną z tytułu świadczonej przez Spółkę usługi w zakresie wyegzekwowania wierzytelności jest wynagrodzenie przysługujące z tytułu skutecznej windykacji (egzekucji) nabytej powierniczo wierzytelności, w wysokości stanowiącej określony jej ułamek (procent). Koszty sądowe i opłaty, o których mowa w stanie faktycznym, pokrywane (zwracane) Spółce przez Cedenta, z definicji i istoty - tak prawnej jak i ekonomicznej - stosunku prawnego (zawartej umowy powierniczego zbycia wierzytelności), od początku i nigdy nie stanowią definitywnego wynagrodzenia (przysporzenia) Spółki.

W przypadku pozytywnego zakończenia postępowania sądowego (w praktyce ok. 90% przypadków zawartych umów) przysądzany jest na rzecz Spółki (Cesjonariusza) przez Sąd (organy egzekucyjne) od dłużnika wierzytelności zwrot ww. poniesionych kosztów. Następnie, zgodnie istotą stosunku powierniczego oraz z zawartą umową, przysądzone przez Sąd (lub organy egzekucyjne) i wyegzekwowane od dłużnika koszty, o których mowa w stanie faktycznym, zwracane są przez Spółkę Cedentowi.

W przypadku natomiast negatywnego orzeczenia sądowego (w praktyce do ok. 10% przypadków zawartych umów) ww. koszty wyłożone przez Cedenta i wydatkowane przez Spółkę w toku procesu nie są zasądzane przez Sąd na rzecz Spółki; także w tym przypadku nie stanowią więc definitywnego przysporzenia Spółki. W tym przypadku pojawiają się także dodatkowe koszty zasądzane na rzecz dłużnika wierzytelności od Spółki. Na tę okoliczność Cedent zobowiązuje się w umowie dodatkowo do pokrycia Spółce (powiernikowi) tych dodatkowych kosztów procesu, zasądzonych przez Sąd na rzecz dłużnika od Spółki (powiernika) - działającej przecież na rzecz Cedenta. Koszty te także nie stanowią definitywnego przysporzenia Spółki.

Wobec takich okoliczności nie można uznać ww. kosztów i opłat za element wynagrodzenia (kwoty należnej) z tytułu świadczenia usługi (zapłaty otrzymanej w rozumieniu art. 73 Dyrektywy 112). Opłacenie ich przez Spółkę na rzecz Cedenta oraz ich zwrot przez Cedenta są tak naprawdę narzędziem realizacji usługi (nie jest to kwota należna z tytułu świadczenia usługi lecz narzędzie jej realizacji). Powyższe wynika z charakteru (istoty) umowy powierniczej. Umowa ta nie jest tożsama z "czystą" umową sprzedaży wierzytelności. Ma bowiem inny cel i gospodarczy skutek. "W doktrynie dominuje zapatrywanie, że czynność powiernicza (...) jest rodzajem czynności prawnej wiążącym ściśle dwa elementy:

Powiernik jest więc właścicielem nabytej wierzytelności ale tylko w znaczeniu formalnym, a Cedent pozostaje nim w znaczeniu gospodarczym. Zwrot przez Cedenta omawianych kosztów w wykonaniu powierniczej umowy jest więc tak naprawdę narzędziem realizacji usługi a nie odrębnym świadczeniem.

Opłacenie przez Spółkę powyższych opłat ze środków otrzymanych od Cedenta nie jest w omawianym stanie faktycznym żadnym świadczeniem (wynagrodzeniem) od Cedenta, lecz wyłącznie transferem środków pieniężnych. Nie jest więc usługą (pomocniczą) bo nie jest świadczeniem jako takim. Walor usługi (w tym pomocniczej do usługi głównej) można przyznać natomiast wyłącznie takiemu zespołowi zachowań, które w przypadku, gdyby nie stanowiły działań pomocniczych do usługi (głównej), same mogłyby być kwalifikowane jako usługa.

W omawianym przypadku opisanych w stanie faktycznym opłat nie można uznać za element podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jako "świadczenia pomocniczego", po pierwsze także więc dlatego, że nie występuje tu świadczenie jako takie. Po drugie - także dlatego, że - jak wskazano powyżej - w przypadku braku rzeczywistego wyegzekwowania wierzytelności, nie pojawia się wynagrodzenie Spółki z tego tytułu liczone jako procent wartości wierzytelności (podstawa opodatkowania), więc koszty te nie mogą stanowić dodatkowego elementu podstawy opodatkowania, skoro ona w tym zakresie w ogóle nie wystąpi (patrz też uwagi poniżej).

Ponadto, co w omawianej sprawie wydaje się najważniejsze, podstawę opodatkowania w VAT stanowić może wyłącznie wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane (należne), a wysokość wynagrodzenia może być oceniana tylko z punktu widzenia jego odbiorcy (kwota należna odbiorcy za dany towar lub usługę). Niedopuszczalna jest więc sytuacja, gdy podstawa opodatkowania byłaby wyższa od kwoty, którą podatnik ostatecznie otrzymuje. Podstawa opodatkowania powinna być proporcjonalna do ceny oraz nie może przekroczyć ceny rzeczywiście zapłaconej przez ostatecznego konsumenta. Tezy te wynikają z orzecznictwa ETS. Jak podnosi się w doktrynie, (VAT 2010. Komentarz, Jerzy Martini, Przemysław Skorupa, Marek Wojda, 2010, wydawnictwo: C.H.Beck):" (...) kluczowym elementem podstawy opodatkowania podatkiem VAT jest kwota należna z tytułu sprzedaży (a więc wynagrodzenie). Jak wskazano m.in. w wyroku ETS 230/87 Naturally Yours Cosmetics, wynagrodzenie musi dać wyrazić się w formie pieniężnej oraz jest wartością subiektywną, ponieważ podstawę opodatkowania stanowi wynagrodzenie rzeczywiście otrzymane (należne), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (...). Oznacza to, że wysokość wynagrodzenia może być oceniana tylko z punktu widzenia jego odbiorcy (kwota należna odbiorcy za dany towar lub usługę). Z definicji podatku VAT określonej w I Dyrektywy (obecnie art. 1 Dyrektywy VAT) wynika ponadto, że podstawa opodatkowania powinna być proporcjonalna do ceny, a podatek powinien obciążać konsumenta. Na podstawie jej przepisów Trybunał doszedł do dwóch wniosków. Przede wszystkim podstawą opodatkowania powinna być kwota faktycznie należna - ostateczna cena. (...) Konsekwentnie kwota opodatkowana służąca jako podstawa do wymiaru VAT, pobieranego przez władze podatkowe, nie może przekroczyć ceny rzeczywiście zapłaconej przez ostatecznego konsumenta, która jest podstawą do wyliczenia podatku VAT ostatecznie przez niego poniesionego".

Dodatkowo, biorąc pod uwagę, że wspomniany powyżej przepis Dyrektywy VAT jest bezwzględnie obowiązujący oraz wystarczająco precyzyjny, polscy podatnicy mogą, wobec braku odpowiedniego przepisu krajowego, opierać się bezpośrednio na brzmieniu przepisu Dyrektywy VAT.

Wobec powyższego wskazać należy, iż wszystkie ww. koszty i opłaty związane z sądowym dochodzeniem wierzytelności księgowane są przez Spółkę na koncie przejściowym, nie są uwzględniane w podatkowym rachunku przychodów i kosztów dla celu podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka nie odlicza ponadto podatku naliczonego z tytułu tych kosztów, wydatki dotyczą bowiem zakupów niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i nie dokumentowanych przez właściwe organy fakturami. Spółka dysponuje jednak dowodami urzędowymi na rzeczywistą kwotę takich kosztów.

Także powyższe - pomocniczo i celowościowo - przemawia za prawidłowością stanowiska Spółki w niniejszej sprawie. Wprawdzie formalnie Spółka przed sądem działa we własnym imieniu (jako właściciel wierzytelności), ale jak wskazano powyżej, z istoty umowy powierniczej wynika, iż powiernik jest właścicielem nabytej wierzytelności tylko w znaczeniu formalnym, gdyż Cedent pozostaje nim w znaczeniu gospodarczym. W tym rozumieniu Spółka działa nie tylko na rzecz ale i w imieniu Cedenta. Na poparcie powyższego powołać można pomocniczo i odpowiednio interpretację ILPB2/415-376/08-2/JK, w której organy podatkowe zgodziły się, że dopuszczalne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest traktowanie wspólników jak właścicieli udziałów, pomimo, że formalnie należą one do powiernika.

Reasumując - koszty sądowe i opłaty, takie jak: wpis sądowy, opłata skarbowa od pełnomocnictwa, opłata za aktualny odpis powoda z KRS, opłata za odpis nakazu, opłata za aktualny odpis pozwanego z KRS lub wypis z ewidencji działalności gospodarczej, ponoszone (wydatkowane) przez Spółkę jako powoda w toku postępowania sądowego mającego na celu dochodzenie wierzytelności nabytej powierniczo, zwracane (pokrywane) Spółce przez cedenta - a następnie zwracane ponownie cedentowi (w przypadku pozytywnego zakończeniu sprawy i ich zasądzeniu przez sąd) - nie stanowią elementu podstawy opodatkowania świadczonej usługi w zakresie egzekwowania wierzytelności, nie podlegają więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podobnie (w przypadku negatywnego zakończenia sprawy i zasądzeniu kosztów przez sąd na rzecz dłużnika wierzytelności) nie stanowią elementu podstawy opodatkowania ani powyższe koszty, ani koszty dodatkowe, zasądzone przez Sąd na rzecz dłużnika od Spółki (powiernika) - działającej na rzecz Cedenta. Koszty te bowiem także nie stanowią definitywnego przysporzenia Spółki.

W omawianym stanie faktycznym, bezzwrotnym i definitywnym - a więc rzeczywistym - z punktu widzenia jego odbiorcy (Spółki) - wynagrodzeniem, które Spółka ostatecznie otrzymuje z tytułu wykonania umowy jest bowiem tylko procentowo określona wartość skutecznie wyegzekwowanej wierzytelności. Omawiane koszty i opłaty nie stanowią elementu tego wynagrodzenia bo nie spełniają powołanych cech (bezzwrotny i definitywny charakter). Jak wskazano umowa wyraźnie reguluje, iż Spółka nie ponosi ich na własne ryzyko, lecz na ryzyko Cedenta, w którego to majątku ostatecznie realizuje się ich zwrot lub ostateczna strata. W podatku od wartości dodanej niedopuszczalna jest sytuacja, gdy podstawa opodatkowania byłaby wyższa od kwoty, którą podatnik ostatecznie definitywnie otrzymuje (stanowi jego kwotę należną), jako wynagrodzenie za usługę. Ponadto podstawa opodatkowania powinna być proporcjonalna do ceny oraz nie może przekroczyć ceny rzeczywiście zapłaconej przez ostatecznego konsumenta (tu Cedent), która jest podstawą do wyliczenia podatku VAT ostatecznie przez niego poniesionego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.