IPPP1-443-678/09-2/JB

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2009 r. (data wpływu 13 lipca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania - jest prawidłowe.

W dniu 13 lipca 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego z dnia 8 czerwca 2009 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa została zobowiązana do wypłacenia Pani Helenie B. odszkodowania za przejęty budynek. Został on przez Wnioskodawczynię, zgodnie z zezwoleniami, zbudowany w 1984 r., był nieodpłatnie wydzierżawiany przez męża. Wnioskodawczyni nie prowadziła w nim działalności gospodarczej. W 1997 r. Spółdzielnia otrzymała użytkowanie wieczyste gruntu pod przedmiotowym budynkiem i formalnie stała się jego właścicielem, po czym na mocy wyroku Sądu Rejonowego z 2007 r. budynek został przekazany Spółdzielni. Wnioskodawczyni zaznacza, że w okresie budowy nie było podatku VAT, również w czasie eksploatacji budynek nie był składnikiem majątku żadnej firmy (nie był amortyzowany), nie było żadnych odpisów VAT z nim związanych. Odszkodowanie stanowi jedynie część wartości odtworzeniowej budynku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymawszy odszkodowanie Wnioskodawczyni będzie zobowiązana zapłacić podatek od towarów i usług.

Zdaniem wnioskodawcy, ponieważ budynek nie był majątkiem firmy, a Wnioskodawczyni nigdy nie była płatnikiem VAT, nie powinna płacić podatku VAT od odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja towarów znajduje się w art. 2 pkt 6 ustawy. Pojęcie to obejmuje rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku od towarów i usług przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Z powołanej wyżej regulacji wynika, że w tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Zatem jeśli przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel następuje za odszkodowaniem, to wówczas stanowi ono odpłatną dostawę towarów i ze względu na przedmiot czynność taka jest objęta opodatkowaniem.

Jednak opodatkowanie ma miejsce jedynie wtedy, gdy czynność ta zostanie wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług, w związku z wykonywaną przez niego działalnością gospodarczą. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W myśl art. 15 ust. 2 ustawy działalność gospodarczą obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cyt. ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest by czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnik" tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia "częstotliwości", to należy je rozumieć jako zakładające powtarzalność czynności tego samego rodzaju. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Przesłanki wskazujące na zamiar wykonywania pewnej czynności w sposób częstotliwy muszą istnieć już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług. W świetle ww. przepisu art. 15 ust. 2 ustawy działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców.

Z powyższego wynika zatem, iż aby dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik działając w charakterze producenta, handlowca lub usługodawcy, miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółdzielnia Mieszkaniowa na mocy wyroku sądu zobowiązana jest do wypłacenia Wnioskodawczyni odszkodowania za przejęty budynek, zbudowany przez nią w 1984 r., zgodnie ze stosownymi zezwoleniami. Wnioskodawczyni nie prowadziła w nim żadnej działalności gospodarczej, nie była płatnikiem VAT, budynek był nieodpłatnie wydzierżawiany przez męża Wnioskodawczyni. Z tytułu budowy i eksploatacji budynku nie był odliczany podatek VAT.

Mając na uwadze powyższe okoliczności oraz przedstawione wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż otrzymane od Spółdzielni odszkodowanie z tytułu przejęcia budynku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z uwagi na fakt, iż nie zostały spełnione wszystkie przesłanki decydujące o opodatkowaniu dokonanej czynności. Przedmiotowy budynek nie był wykorzystywany w działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ww. ustawy, a zatem Wnioskodawczyni wydając przedmiotowy budynek Spółdzielni nie występuje w charakterze podatnika podatku VAT, w myśl art. 15 ust. 1 cyt. ustawy z tytułu dokonania tej czynności. Oznacza to tym samym, że zasądzone odszkodowanie nie będzie miało w tym wypadku charakteru wynagrodzenia za dostawę towarów.

Reasumując, przeniesienie własności budynku za odszkodowaniem przez Panią Helenę B, niedziałającą jako podatnik podatku VAT, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.