IPPP1-443-535/08-4/AK - Czy Spółka, postąpi prawidłowo w sytuacji, gdy na skutek kradzieży towarów z magazynu przez pracownika dokona korekty podatku należnego?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko "C" Sp. z o.o., przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2008 r. (data wpływu 20 marca 2008 r.), uzupełnionego pismem nadanym w dniu 5 maja 2008 r. (data wpływu 9 maja 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokonania korekty podatku należnego poprzez prawidłowe sporządzenie faktur VAT w przypadku kradzieży towarów przez pracownika - jest nieprawidłowe.

W dniu 20 marca 2008 r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem, które wpłynęło w dniu 9 maja 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokonania korekty podatku należnego poprzez prawidłowe sporządzenie faktur VAT w przypadku kradzieży towarów przez pracownika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dział Księgowości Spółki w roku 2007 wykrył, iż jeden z pracowników Spółki dokonywał fałszowania dokumentów księgowych. Na podstawie prowadzonego wewnętrznego postępowania wyjaśniającego ustalono, iż:

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Spółka, postąpi prawidłowo w sytuacji, gdy na skutek przedstawionego we wniosku stanu faktycznego dokona korekty podatku należnego poprzez:

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przepisów tej ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Sformułowania tego nie należy interpretować w świetle przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny, regulującego kwestie ważności czy skuteczności czynności prawnych. Uzasadnieniem dla takiej tezy może być definicja dostawy towarów wynikająca z art. 7 ust. 1 UVAT, w której nacisk kładzie się nie na skuteczne prawnie przeniesienie własności towaru, ale na faktyczne przeniesienie władztwa ekonomicznego nad nim. Definicja usługi z art. 8 ust. 1 UVAT dotyczy jakiegokolwiek faktycznie wykonanego świadczenia niestanowiącego dostawy towarów, bez względu na prawną skuteczność zobowiązania stanowiącego podstawę prawną wykonania usługi. W świetle tych definicji nawet prawnie nieskuteczna czynność prawna - w ujęciu cywilistycznym - może stanowić czynność opodatkowaną podatkiem VAT.

Taką właśnie interpretację art. 6 pkt 2 UVAT potwierdza orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, wydane w oparciu o art. 2 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EEC). Po wejściu w życie Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, orzecznictwo w tym zakresie pozostaje nadal aktualne.

W świetle orzecznictwa ETS, nie każda czynność prawnie nieskuteczna, w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, wyłączona zostaje z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym, pracownik Spółki, w wyniku popełnionego przestępstwa, wystawił "faktury" dotyczące transakcji:

W ocenie Spółki przypadek opisany w pkt 1 i pkt 3 łączą się ze sobą tzn. pracownik pobierając towar z magazynu wystawiał faktury na podmioty, do których towar nigdy nie docierał natomiast w celu uwiarygodnienia swojej roli przed Kontrahentem wystawiał faktury które znalazły się tylko w ewidencji Kontrahentów.

Transakcje, które nie miały miejsca (faktura VAT jest w posiadaniu "C").

Na podstawie art. 5 UVAT oraz art. 7 UVAT, uznać należy, iż nie wystąpiła sprzedaż, w rozumieniu UVAT, którą jest między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Oznacza to, że wystawionych przez pracownika dokumentów nie można uznać za faktury, gdyż jak wynika z przepisu art. 106 ust. 1 UVAT, faktura w szczególności stwierdza dokonanie sprzedaży. Ponadto, zgodnie z UVAT podstawą opodatkowania jest obrót, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku, obejmująca całość świadczenia od nabywcy (art. 29 ust. 1 UVAT). Skoro w przedstawionym stanie faktycznym sfałszowane faktury nie dokumentują sprzedaży, tym samym nie generują obrotu, w związku z czym nie powinny być uwzględnione w rozliczeniu podatkowym z tytułu podatku od towarów i usług. Ponadto zauważyć należy, iż art. 5 UVAT nie wymienia kradzieży jako czynności podlegającej opodatkowaniu.

Były pracownik fałszując faktury VAT, nie wystawiał ich w imieniu "C".

Zamiarem byłego pracownika było wzbudzenie wrażenia, że działa on w imieniu Spółki jednak wystawiane przez niego faktury nie pochodziły od "C". Z uwagi na powyższe można postawić tezę, iż pracownik nie był podmiotem uprawnionym - wmyśl UVAT - do wystawiania faktur VAT.

Analogiczne stanowisko zajął w podobnej sprawie Pierwszy Urząd Skarbowy w Tarnowie w postanowieniu z dnia 11 listopada 2006 r., sygn. akt D0/433-27/06.

W ocenie Spółki anulowanie sfałszowanych faktur jest niemożliwe gdyż Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku wystawiania faktur sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług nie przewiduje sytuacji jak należy postąpić w przypadku gdy wystawione faktury VAT nie odzwierciedlają dokonanej dostawy towarów.

Zgodnie ze stanowiskiem Departamentu Podatków Pośrednich Ministerstwa Finansów który wydał pismo poświęcone możliwości anulowania faktury (PP1-7201-220/95/ER) z 8 czerwca 1996 r.), faktura VAT może być anulowana tylko wtedy kiedy nie doszło do realizacji umowy sprzedaży. Jeżeli umowa sprzedaży miała miejsce jedynym sposobem dokonywania korekt jest sporządzenie faktury korygującej lub noty.

Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzecznictwie dopuszcza anulowanie faktur przy spełnieniu dwóch przesłanek

Praktyka wskazuje zatem na obowiązek anulowania faktury VAT tylko w przypadku gdy taka faktura nie została wprowadzona do obrotu prawnego.

Skoro zatem Spółka jest w posiadaniu jedynie kopii faktur VAT oraz nie ma pewności co do tego gdzie znajdują się oryginały a zatem nie ma pewności czy zostały one wprowadzone do obrotu uznać należy iż nie jest możliwe ich anulowanie.

W obowiązującym stanie prawnym wystawianie faktur korygujących jest jedynym dopuszczalnym sposobem ingerowania przez sprzedawcę w treść wystawionej przez siebie faktury. Stanowisko takie potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyr. z dnia 17 lutego 2000 r., I SA/Po 110/99 stwierdzając, ze wszelkie zmiany w wystawionej fakturze VAT winny być dokonane fakturą korygującą.

Zasady wystawiania faktur korygujących regulują przepisy § 16 i § 17 Rozporządzenia. Z przepisów tych wynika, że faktura korygująca winna zostać wystawiona w przypadku, gdy po wystawieniu faktury pierwotnej

Skoro zatem Rozporządzenie nie przewiduje możliwości korygowania faktury VAT nie odzwierciedlającej dokonanej dostawy towarów nie będzie możliwe anulowanie faktury jak również jej korekta. W takim przypadku - w ocenie wnoszącej zapytanie - Spółka będzie mogła skorygować zapłacony pierwotnie podatek należny wykazany na fakturach na podstawie ogólnych przepisów UVAT o których mowa była wyżej.

W wyżej wskazanym przypadku faktura VAT jest w posiadaniu tylko spółki "C". Odbiorcy wskazani na sfałszowanych fakturach zaprzeczyli jakoby kiedykolwiek otrzymali od spółki "C" towar udokumentowany tymi fakturami. Zgodnie z art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług przepisów tej ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Skoro sprzedawane przez pracownika Spółki towary pochodziły z kradzieży z magazynu Spółki przepisów ustawy nie stosuje się.

Transakcje które miały miejsce (faktury VAT potwierdzają obie strony transakcji jednak zachodzi różnica w wartości lub oryginały faktur VAT posiada wyłącznie Kontrahent).

W przypadku gdy zachodzi różnica w wartościach sprzedawanych towarów wykazanych na fakturach w ocenie Spółki prawidłowym jest dostarczenie Kontrahentowi duplikatu faktury VAT która została ujęta w ewidencji księgowej "C".

Z uwagi na okoliczność, iż Spółka nie posiada w swojej ewidencji dokumentów, które pozwalają określić faktyczne rozmiary realizowanych do poszczególnych Kontrahentów dostaw jako prawdziwe Spółka przyjmuje ilości dostarczonych towarów, które wynikają ze sfałszowanych faktur. W ocenie Spółki okoliczność, iż sfałszowane faktury zostały zaewidencjonowane przez Kontrahentów w prowadzonej ewidencji księgowej można je traktować jako oświadczenie danego Kontrahenta, co do ilości przyjętego do swojego magazynu towaru pochodzącego z magazynu spółki "C". W takim przypadku faktury VAT posiadają obie strony transakcji jednak w ich treści zachodzi różnica w wartości lub ilości dostarczonego towaru.

A zatem, w przypadku, gdy zachodzi różnica w wartościach sprzedawanych towarów wykazanych na fakturach, w ocenie Spółki, prawidłowym jest dostarczenie Kontrahentowi duplikatu faktury VAT, która została ujęta w ewidencji księgowej "C" na podstawie § 22 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Spółka stoi na stanowisku, iż faktura znajdująca się ewidencji księgowej Spółki jest prawdziwa.

W przypadku, gdy oryginał faktury VAT posiada wyłącznie Kontrahent, koniecznym będzie wystawienie przez "C" faktur VAT dokumentujących poszczególne transakcje według cen jakie stosuje do określonych towarów Spółka.

Na podstawie art. 106 UVAT, w przypadku gdy sfałszowana faktura znajduje się tylko w ewidencji księgowej kontrahenta Spółka uznaje, iż kontrahent ujmując w swojej ewidencji księgowej sfałszowane faktury VAT, potwierdza ilość otrzymanego towaru. Faktura wystawiana jest na podstawie art. 106 UVAT oraz Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. W takich fakturach Spółka wskazuje m.in.:

Dniem wystawienia faktury będzie dzień, w którym faktura faktycznie została wystawiona, zaś dniem dokonania sprzedaży i dniem w którym powstał obowiązek podatkowy będzie dzień wynikający ze sfałszowanej faktury jako dzień, w którym fizycznie miała miejsce dostawa towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zakres tych czynności został zdefiniowany w art. 7 i art. 8 cyt. ustawy. Jak stanowi art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Artykuł 2 pkt 6 wskazuje, iż pod pojęciem towarów rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty. Natomiast w myśl art. 2 pkt 22 cyt. ustawy pod pojęciem sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 6 pkt 2 cyt. ustawy, przepisów ustawy nie stosuje się do czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy.

Z informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę wynika, iż były pracownik Spółki kradł towar z magazynów Spółki sprzedając go następnie niezidentyfikowanym podmiotom gospodarczym poprzez fałszowanie dokumentacji księgowej Spółki i przypisywanie dostaw skradzionego towaru stałym kontrahentom do których towar nigdy nie trafiał. Ponadto pracownik kradł towar z magazynów Spółki sprzedając go następnie za gotówkę podmiotom gospodarczym, z którymi Spółka współpracowała, po zaniżonych cenach (niejednokrotnie poniżej ceny zakupu towaru przez Spółkę). W takich przypadkach w dokumentacji księgowej Spółki brak jest faktur dokumentujących te dostawy lub znajdują się faktury z których wynika, iż w stosunku do tych kontrahentów stosowane były prawidłowe ceny. Działanie pracownika sprowadzało się do wystawiania dwóch faktur: jednej prawidłowej dla działu księgowości Spółki, drugiej fałszywej dla kontrahenta w celu uzyskania od niego zapłaty gotówkowej.

A zatem były pracownik Spółki dokonując kradzieży towarów i odsprzedając je innym podmiotom, dokonał dostawy towarów (w imieniu Wnioskodawcy), w rozumieniu art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, gdyż prawo do rozporządzania towarami jak właściciel zostało przeniesione na osobę trzecią (nieznaną Wnioskodawcy bądź tez znaną, będącą jednym ze stałych Kontrahentów Spółki). Tak więc w świetle powyższego przepisu oraz art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, należy stwierdzić, iż w opisanych sytuacjach dostawa towarów miała miejsce i w związku powyższym Spółka winna ustalić kwotę stanowiącą podstawę opodatkowania w podatku od towarów i usług.

Jak wskazują uregulowania art. 29 ust. 1 cyt. ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 -22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Skoro więc można mówić o sprzedaży towarów, tzn. ich dostawie do odbiorców, zarówno tych których Wnioskodawca jest w stanie zidentyfikować na podstawie sfałszowanych faktur, jak i tych, do których towar trafił, choć na fakturach dokumentujących dostawę wskazane są inne podmioty, to Wnioskodawca winien dokonać rozliczenia podatku należnego z tytułu tej sprzedaży, w oparciu o art. 29 ust. 1 cyt. ustawy.

Podkreślić należy, iż w zakresie w jakim Spółka dysponuje jakimikolwiek dokumentami (m.in. sfałszowanymi fakturami znajdującymi się w jej dziale księgowości), na podstawie których jest w stanie określić wielkość sprzedaży towarów dokonanej z jej magazynu, może także ustalić obrót, który winna rozliczyć.

Natomiast przywołane przepisy art. 6 pkt 2 cyt. ustawy dotyczą czynności, które nie mogą być przedmiotem prawnie skutecznej umowy. Regulacja powyższego przepisu ma zastosowanie w stosunku do czynności, które zostały dokonane z naruszeniem prawa, tj. np. kradzieży, stręczycielstwa, handlu narkotykami. Celem tego przepisu jest nieopodatkowywanie zachowań niepożądanych, sprzecznych z prawem, aby nie stwarzać pozorów ich legalizacji. Natomiast stwierdzenie faktu naruszenia prawa poprzez dokonanie kradzieży lub wyłudzenia towaru, które nie mogłyby być wówczas przedmiotem prawnie skutecznej umowy, winno zostać udokumentowane i usankcjonowane odpowiednim postępowaniem.

Odrębną kwestię od problemu ustalenia i rozliczenia podatku należnego stanowi natomiast prawidłowość i rzetelność otrzymanych przez Kontrahentów Spółki dokumentów, tj. sfałszowanych faktur.

W myśl art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozdziale 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798).

Skoro więc towar został skradziony z magazynu Spółki przez byłego pracownika, a następnie sprzedany przez niego stałym kontrahentom Spółki bądź też nieznanym Wnioskodawcy odbiorcom, to należy stwierdzić, iż dokumenty te nie stanowią faktur w rozumieniu art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, gdyż w rzeczywistości nie zostały wystawione przez podatnika, o którym mowa w art. 15, tj. przez Wnioskodawcę.

Tak więc, w opisanym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym niewątpliwie mamy do czynienia z dostawą towarów, natomiast sposób udokumentowania powyższej sprzedaży jest niezgodny z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług. Skoro więc nie można mówić o dokumentach które są w posiadaniu zarówno Spółki, jak i jej Kontrahentów, jako o fakturach VAT w rozumieniu art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, to nie można zgodzić się z poglądem Wnioskodawcy, iż jedną z form prawidłowego rozliczenia podatku należnego będzie wystawienie przez nią duplikatów faktur, w sytuacji gdy dokument będący w jej posiadaniu różni się treścią od dokumentów posiadanych przez Kontrahentów, co z kolei zostało spowodowane zmianą ceny przez fałszującego faktury pracownika.

Zgodnie bowiem z § 22 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 978), jeżeli oryginał faktury lub faktury korygującej ulegnie zniszczeniu albo zaginie, sprzedawca na wniosek nabywcy ponownie wystawia fakturę lub fakturę korygującą, zgodnie z danymi zawartymi w kopii tej faktury lub faktury korygującej. Ustęp 2 § 22 cyt. rozporządzenia stanowi, iż faktura i faktura korygująca wystawiona ponownie musi dodatkowo zawierać wyraz "DUPLIKAT" oraz datę jej wystawienia. Duplikat faktury i faktury korygującej wystawia się w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Tak więc przepisy rozporządzenia Ministra Finansów wyraźnie określają sytuacje, w jakich Podatnik ma prawo wystawić duplikaty faktur. Może tego dokonać tylko wówczas, gdy oryginał faktury (bądź faktury korygującej) będącej w posiadaniu Kontrahenta ulegnie zniszczeniu bądź zaginie, natomiast nie stwierdza, iż taka możliwość istnieje, w przypadku gdy w posiadaniu Kontrahenta jest dokument odmienny od dokumentu posiadanego przez Wnioskodawcę, które jedynie w pewien sposób potwierdzają fakt dokonania sprzedaży towaru, nie stanowią jednak faktury VAT, o której mowa w art. 106 ust. 1 cyt. ustawy.

W przedmiotowej sytuacji nieuzasadnione byłoby również wystawienie faktur VAT korygujących, gdyż zgodnie z § 16 ust. 1 cyt. rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą. Jak stanowi § 16 ust. 2 rozporządzenia, faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

W myśl § 16 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia, przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy. § 16 ust. 4 rozporządzenia wskazuje, iż sprzedawca jest obowiązany posiadać potwierdzenie odbioru faktury korygującej przez nabywcę; nie dotyczy to eksportu towarów, przypadków określonych w § 11 ust. 2 pkt 3, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz dostawy towarów, dla której miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju. Potwierdzenie odbioru faktury korygującej stanowi podstawę do obniżenia kwoty podatku należnego w rozliczeniu za miesiąc, w którym sprzedawca otrzymał to potwierdzenie, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 99 ust. 2 i 3 ustawy - w rozliczeniu za kwartał, w którym to potwierdzenie otrzymali, z uwzględnieniem zasad, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy.

Natomiast § 17 ust. 1 cyt. rozporządzenia stanowi, iż fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury. Ustęp 2 § 17 stanowi, iż faktura korygująca dotycząca podwyższenia ceny powinna zawierać co najmniej:

Zgodnie z § 17 ust. 3 faktura korygująca wystawiana w przypadku pomyłek, o których mowa w ust. 1, zawiera dane określone w ust. 2 pkt 1 i pkt 2 lit. a, kwoty podane w omyłkowej wysokości oraz kwoty w wysokości prawidłowej.

§ 17 ust. 1 stanowi, iż nabywca otrzymujący fakturę korygującą:

A zatem uregulowania zarówno § 16, jak i § 17 cyt. rozporządzenia również wyraźnie określają sytuacje w jakich Podatnik może dokonać wystawienia korygującej faktury VAT. Przede wszystkim musi ona odnosić się do faktur już istniejących, będących w obrocie gospodarczym, które z przyczyn wskazanych w powyższych przepisach zawierają błędy.

Skoro więc na podstawie przepisów art. 2 pkt 22, art. 7 ust. 1, art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należy uznać, iż sprzedaż towarów została dokonana i Wnioskodawca może ustalić obrót z tytułu tej dostawy i dokonać rozliczenia podatku należnego, fakt ten winien być potwierdzony właściwymi dokumentami, tj. fakturami VAT dokumentującymi wielkość dokonanej przez Spółkę sprzedaży, wystawionymi w oparciu o przepisy art. 106 ust. 1 cyt. ustawy. Wystawione w ten sposób faktury VAT muszą zawierać więc elementy wskazane w przywołanym powyżej artykule, a także odpowiadać przepisom szczegółowym odnośnie zasad wystawiania faktur, wskazanych w rozporządzeniu Ministra Finansów, w dziale 4. W tak wystawionych fakturach jako datę dokonania sprzedaży Wnioskodawca winien wskazać dzień, w którym rzeczywiście sprzedaż miała miejsce (ustalone na podstawie dokumentów będących w jego posiadaniu), natomiast data wystawienia przedmiotowej faktury będzie datą rzeczywistego jej wystawienia, a więc datą bieżącą.

Jednocześnie tut. Organ podatkowy informuje, iż w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydana odrębna interpretacja indywidualna.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.