IPPP1/443-534/13-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2013 r., przekazanym do tut. Organu wg właściwości przez Urząd Skarbowy (data wpływu 4 czerwca 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług świadczonych na rzecz firm ubezpieczeniowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT usług świadczonych na rzecz firm ubezpieczeniowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej "Towarzystwo Ubezpieczeń") jest krajowym zakładem ubezpieczeń (ubezpieczycielem zgodnie z terminologią ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny, Dz.U.1964.16.93, dalej "Kodeks cywilny") prowadzącym działalność w formie spółki akcyjnej w rozumieniu ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. 2000.94.1037, dalej "Kodeks spółek handlowych") posiadającym zezwolenie Komisji Nadzoru Finansowego na prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w zakresie działu I grupy 1-5 zgodnie z załącznikiem do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 66 z późn. zm., dalej jako: "Ustawa DU"). Towarzystwo Ubezpieczeń jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT.

Na wstępie Spółka podkreśla, iż pomimo, że niniejszy wniosek o udzielenie Interpretacji indywidualnej dotyczy sytuacji podatkowej kontrahenta Towarzystwa Ubezpieczeń, to po dokładnej analizie zagadnienia należy dojść do wniosku, iż w zależności od przyjętej interpretacji prawa podatkowego po stronie Towarzystwa Ubezpieczeń powstaną konkretne skutki podatkowe. Należy bowiem podkreślić specyficzną konstrukcję samego podatku od towarów i usług, w zakresie którego zainteresowanym w otrzymaniu indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011.177.1054, dalej "Ustawa VAT") może być podatnik tego podatku, zarówno w zakresie jego podatku należnego, jak i podatku naliczonego. Towarzystwo Ubezpieczeń jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, co oznacza, iż ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego zgodnie z regułami zawartymi w Ustawie VAT. Powyższe jednoznacznie przesądza, że Towarzystwo Ubezpieczeń posiada interes prawny w wystąpieniu o interpretację indywidualną w zakresie podatku od towarów i usług. Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny np. w wyroku z dnia 8 stycznia 2013 r. sygn. I FSK 1572/12, w którym wskazuje, iż zakres pojęciowy definicji podmiotu zainteresowanego, o którym mowa w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. 2012.749, dalej "Ordynacja Podatkowa") przyjęty na gruncie np. podatków dochodowych, jest niewystarczający dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Dodatkowo należy zauważyć, iż w przypadku wystawienia faktury przez kontrahenta Towarzystwa Ubezpieczeń, w której w sposób błędny nastąpiło określenie stawki podatku VAT jedynie kontrahent Towarzystwa Ubezpieczeń będzie upoważniony do dokonania stosownej korekty faktury. W sytuacji zatem, gdy pomiędzy kontrahentem a Towarzystwem Ubezpieczeń zaistnieje spór co do interpretacji przepisów prawa podatkowego np. w zakresie zastosowania do świadczonych przez kontrahenta usług odpowiedniej stawki podatku VAT i kontrahent nie uzna argumentacji Towarzystwa Ubezpieczeń po stronie tego ostatniego brak będzie stosownych uprawnień w zakresie potwierdzenia swojej argumentacji, za wyjątkiem wystąpienia o stosowną interpretację przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14b Ordynacji Podatkowej. Nie wystąpienie przez Towarzystwo Ubezpieczeń o stosowną interpretację indywidualną oraz przyjęcie błędnej stawki podatku VAT określonej przez kontrahenta Towarzystwa Ubezpieczeń będzie prowadziło do wystąpienia po stronie Towarzystwa Ubezpieczeń negatywnych skutków podatkowych, np. w postaci odliczenia podatku naliczonego w błędnej wysokości, co może skutkować obowiązkiem dokonywania korekt deklaracji podatkowych.

Na koniec należy podkreślić niezwykle istotne funkcje które spełniają interpretacje indywidualne w zakresie prawa podatkowego. Orzecznictwo oraz doktryna prawa podatkowego podkreśla w szczególności wagę funkcji ochronnej oraz informacyjnej wydanych Interpretacji podatkowych. Zarówno jedna jak i druga umożliwia podmiotom gospodarczym poprawne wypełnianie zobowiązań wynikających z ustaw podatkowych czy też planowanie swojej działalności gospodarczej w sposób optymalny, co w kontekście np. minimalnych wymogów wypłacalności może być dla zakładów ubezpieczeń czynnikiem decydującym o dalszej możliwości prowadzenia działalności gospodarczej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w sytuacji Towarzystwa Ubezpieczeń zachodzić będzie korelacja tak funkcji ochronnej jak i informacyjnej, co w świetle literatury przedmiotu oraz praktyki orzeczniczej będzie powodowało, iż Towarzystwo Ubezpieczeń należy uznać za podmiot zainteresowany w rozumieniu Ordynacji Podatkowej a przedstawiona w niniejszym wniosku problematyka dotyczy bezpośrednio sfery praw i obowiązków podatkowych Towarzystwa Ubezpieczeń.

Na chwilę obecną Towarzystwo Ubezpieczeń korzysta z usług pocztowych świadczonych przez Pocztę Polską na podstawie stosownej umowy zawartej pomiędzy Towarzystwem Ubezpieczeń a Pocztą Polską. Jednocześnie Towarzystwo Ubezpieczeń rozważa również zawarcie z innymi podmiotami umów na przekazywanie korespondencji Towarzystwa Ubezpieczeń do klientów, organów bądź innych stosownych adresatów.

Korespondencja, o której mowa powyżej będzie obejmować w szczególności:

1. Korespondencję kierowaną do Ubezpieczających oraz Ubezpieczonych w związku z zawartymi umowami ubezpieczenia, m.in.:

a. Informacje, o których mowa w art. 13 ust. 3 i 3a Ustawy DU, obejmujące dane, który każdy zakład ubezpieczeń, nie rzadziej niż raz w roku zobligowany jest przedstawić swojemu klientowi,

b. Zawiadomienia, o których mowa w art. 16 ust. 1 Ustawy DU, obejmujące informacje o zajściu zdarzenia ubezpieczeniowego,

c. Informacje, o których mowa w art. 16 ust. 2, 3 oraz 4 Ustawy DU, obejmujące wyjaśnienia w zakresie wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego,

d. Korespondencja z klientami dotyczącą złożonych przez klientów wniosków, zapytań i reklamacji,

e. Inną korespondencję wysyłaną w związku zobowiązaniami wynikającymi z przepisów prawa oraz zawartych umów ubezpieczenia;

2. Korespondencji z organami państwowymi, m.in.:

a. Wnioski o aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno ubezpieczeniowych, składane w celu wywiązania się przez Towarzystwo Ubezpieczeń z obowiązku wyrażonego w art. 154 ust. 1. Ustawy DU.

b. Korespondencja z organem nadzoru, m.in. w trybie określonym w art. 207 Ustawy DU,

c. Korespondencja obejmująca, żądane przez organy państwowe informacje i odpowiedzi na zadane zapytania oraz wymagane ustawami informacje przekazywane w związku z zawartymi przez Towarzystwo Ubezpieczeń umowami ubezpieczenia,

d. Korespondencja z innymi organami np. GIODO, UOKIK, Rzecznik Ubezpieczonych, Organy podatkowe wysyłana w związku z zawartymi przez Towarzystwo Ubezpieczeń umowami ubezpieczenia;

3. Korespondencja z kontrahentami O. obejmująca m.in.:

a. Korespondencja z innymi podmiotami rynku finansowego (w tym zagranicznymi) związana z instrumentami finansowymi, które nabywane są w ramach ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych,

b. Korespondencja w ramach poszerzania oferty Towarzystwa Ubezpieczeń obejmująca wymianę informacji, negocjacje z kontrahentami w celu uzyskania na rzecz Klientów Towarzystwa Ubezpieczeń jak najlepszych warunków.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy przekazywanie przez podmiot trzeci, na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń korespondencji w zakresie:

* pkt 1 lit. a, b i c,

* pkt 2 lit. a i b

opisu stanu faktycznego będzie podlegało zwolnieniu, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT.

2. W przypadku, gdy przekazywanie przez podmiot trzeci, na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń korespondencji w zakresie:

* pkt 1 lit. a, b i c,

* pkt 2 lit. a i b

opisu stanu faktycznego nie będzie podlegało zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT, to czy świadczenie przedmiotowej usługi podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 13 Ustawy VAT.

3. Czy świadczenie usług pocztowych na rzecz Towarzystwa Ubezpieczeń, w związku z wysyłaniem korespondencji przedstawionej w opisie stanu faktycznego, innej niż opisanej w pytaniu nr 1 i 2 będzie podlegało zwolnieniu z podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 13 Ustawy VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, na mocy art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT zwolnieniu od podatku podlegają usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i reasekuracji.

Jednocześnie na podstawie art. 43 ust. 13 Ustawy VAT zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Zwolnienia z art. 43 ust. 13 Ustawy VAT nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41. Ustawa VAT nie zawiera definicji usług ubezpieczeniowych, stąd zasadnym jest odwołanie się do innych aktów prawnych regulujących daną kwestię w sposób możliwie kompleksowy. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 Ustawa DU określa zasady świadczenia usług ubezpieczeniowych. Jednocześnie zawężanie interpretacji pojęcia usług ubezpieczeniowych jedynie do czynności opisanych w Ustawie DU nie jest prawidłowe, bowiem na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "TSUE"), jak również polskich sądów administracyjnych powszechnie przyjmowane jest stanowisko, iż treść zwolnień w zakresie podatku od towarów i usług należy interpretować zgodnie z regulacjami dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UEL.2006.347.1, dalej "Dyrektywa VAT").

Na podstawie art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT państwa członkowskie zwalniają transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy wskazać, iż na gruncie orzecznictwa TSUE możliwe jest określenie następujących charakterystycznych cech zwolnienia od podatku od towarów i usług w zakresie usług (transakcji) ubezpieczeniowych:

* Zwolnienie usług ubezpieczeniowych ma charakter przedmiotowy, co oznacza, iż dla uznania, że dana usługa będzie podlegać zwolnieniu od podatku istotne są cechy samej usługi. To czy jest ona świadczona przez formalnie upoważniony podmiot oraz czy jest ona świadczona na rzecz konsumenta końcowego pozostaje bez znaczenia na gruncie regulacji art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT (tak TSUE w sprawie C-349/96, Card Protection Plan Ltd. v. Commissioners of Customs and Excise)

* Istotą świadczenia usług ubezpieczeniowych jest oferowanie przez zakład ubezpieczeń ochrony ubezpieczeniowej, co oznacza, iż są to transakcje, w których zakład ubezpieczeń w zamian za zapłatę stosownej składki, w przypadku nastąpienia pokrywanego ryzyka, zobowiązuje się do świadczenia ubezpieczonemu usługi uzgodnionej przy zawarciu umowy (tak TSUE w sprawie C-240/99, Forsakringsaktiebolaget Skandia)

* Zwolnieniu podlegają również usługi będące częścią składową m.in. usług ubezpieczeniowych, bowiem jak wskazuje ETS niecelowym jest dzielenie usług kompleksowych na odrębne usługi, w sytuacji gdy w ujęciu globalnym stanowią one odrębną całość, wypełniając specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT (tak TSUE w sprawie C-349/96, Card Protection Plan Ltd. v. Commissioners of Customs and Excise).

Zdaniem doktryny orzeczniczej polski ustawodawca wprowadzając ust. 13 art. 43 Ustawy VAT rozszerzył katalog usług zwolnionych z podatku od towarów i usług w stosunku do regulacji Dyrektywy VAT. Polskie sądy administracyjne, m.in. w zakresie usług ubezpieczeniowych zobowiązane są do dokonywania takiej wykładni polskich przepisów podatkowych, aby była ona zgodna z celami wynikającymi z Dyrektywy VAT. Jednocześnie jednak sądy nie mogą stać się organami prawodawczymi, co oznacza, iż obowiązek dokonywania przez sądy administracyjne wykładni prowspólnotowej ograniczony jest innymi zasadami, w szczególności zasadą trójpodziału władz. Konfrontując powyższą tezę z zasadą wyrażaną niejednokrotnie przez TSUE (np. w sprawie 80/86, Kolpinguis Nijmegen NV), iż państwa członkowskie nie mogą powoływać się bezpośrednią skuteczność dyrektyw względem osób fizycznych i osób prawnych polskie sądy administracyjne stoją na stanowisku iż dokonując wykładni art. 43 ust. 13 Ustawy VAT nie należy odwoływać się do wykładni prowspólnotowej i samej Dyrektywy VAT, a jedynie ograniczyć się do wyników wykładni ww. przepisu polskiego. Przyjęcie odmiennej zasady prowadziłoby bowiem do dokonywania wykładni contra legem i nakładanie na obywateli obowiązków wynikających bezpośrednio z samej dyrektywy (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 8 maja 2012 r., sygn. I FSK 268/12, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2009 r., sygn. akt I FPS 6/08, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 stycznia 2011 r., sygn. akt I FSK 114/10, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt I FSK 37/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 8 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Kr 70/12).

Wolą ustawodawcy jest aby zwolnienie od podatku od towarów i usług miało zastosowanie również do świadczenia usług stanowiących element usług wymienionej m.in. w ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT, które same stanowią odrębną całość i są właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT.

Ograniczając się zatem do dokonania wykładni ust. 13 art. 43 Ustawy VAT na gruncie systematyki prawa polskiego, odwołując się do znaczenia konkretnych pojęć użytych w powyższym przepisie zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (http://sjp.pwn.pl/) zwolnione od podatku od towarów i usług są usługi spełniające następujące kryteria:

* Stanowią odrębną całość, tzn. stanowią samodzielną całość, przy czym całość należy rozumieć jako wszystkie części czegoś razem wzięte. Istotne jest zatem aby usługi stanowiły z perspektywy klienta niepodzielną całość oraz mogły być oferowane na rynku jako samodzielny produkt co będzie świadczyło o ich odrębności.

* Są właściwe dla usług ubezpieczeniowych, tzn. mają typowe cechy dla danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk.

* Są niezbędne do wykonywania usług ubezpieczeniowych, tzn. mają charakter koniecznie potrzebny i wykonywanie usług ubezpieczeniowych nie jest bez nich możliwe.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z dnia 8 maja 2012 r., sygn. I FSK 268/12 spełnienie przez daną usługę powyższych kryteriów przesądza o możliwości do tej usługi zwolnienia z art. 43 ust. 13 Ustawy VAT. Dodatkowo Naczelny Sąd Administracyjny podkreśla, iż przedmiotowy przepis "dotyczy usług opartych na podwykonawstwie czy outsourcingu wykonywanych przez podmioty trzecie na rzecz podmiotów ubezpieczających. Przyjęcie bowiem, że wspomniany przepis dotyczy jedynie ubezpieczycieli czyni wprowadzenie tego przepisu bezprzedmiotowym, co pozostaje w sprzeczności z założeniem o racjonalnym ustawodawcy."

Ad. 1

Jak wskazano powyżej świadczenie usług ubezpieczeniowych w Polsce reguluje Ustawa DU. W poszczególnych przepisach reguluje ona zasady wykonywania poszczególnych czynności zakładów ubezpieczeń w związku oraz zakresie zawartych umów ubezpieczenia.

Powyższa ustawa nakłada na Towarzystwo Ubezpieczeń m.in. następujące obowiązki w zakresie przekazywania informacji klientom Towarzystwa Ubezpieczeń:

* W zakresie ubezpieczeń, o których mowa w dziale I załącznika do ustawy, Towarzystwo Ubezpieczeń pisemnie informuje ubezpieczającego, nie rzadziej niż raz w roku, o wysokości świadczeń przysługujących z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, w tym o wartości wykupu, jeżeli wysokość świadczeń ulega zmianie w trakcie obowiązywania umowy ubezpieczenia. W przypadku gdy z umowy ubezpieczenia przysługuje świadczenie ustalane na podstawie sumy ubezpieczenia wyrażonej w ustalonej kwocie, Towarzystwo Ubezpieczeń informuje ubezpieczającego o każdej zmianie w zakresie sumy ubezpieczenia (art. 13 ust. 3 Ustawy DU);

* W zakresie ubezpieczeń, o których mowa w dziale I załącznika do ustawy, Towarzystwo Ubezpieczeń jest obowiązane do pisemnego informowania ubezpieczającego, nie rzadziej niż raz w roku, o wartości premii, jeżeli umowa ubezpieczenia uwzględnia udział w zysku z inwestowania rezerw techniczno-ubezpieczeniowych (art. 13 ust. 3a Ustawy DU);

* Po otrzymaniu zawiadomienia o zajściu zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, Towarzystwo Ubezpieczeń informuje o tym ubezpieczającego lub ubezpieczonego, jeżeli nie są oni osobami występującymi z tym zawiadomieniem, oraz podejmuje postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego zdarzenia, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia, a także informuje osobę występującą z roszczeniem pisemnie lub w inny sposób, na który osoba ta wyraziła zgodę, jakie dokumenty są potrzebne do ustalenia odpowiedzialności Towarzystwa Ubezpieczeń lub wysokości świadczenia, jeżeli jest to niezbędne do dalszego prowadzenia postępowania (art. 16 ust. 1 Ustawy DU);

* Jeżeli w terminach określonych w umowie lub w ustawie Towarzystwo Ubezpieczeń nie wypłaci świadczenia, zawiadamia pisemnie osobę zgłaszającą roszczenie o przyczynach niemożności zaspokojenia jej roszczeń w całości lub w części, a także wypłaca bezsporną część świadczenia (art. 16 ust. 2 Ustawy DU);

* Jeżeli świadczenie nie przysługuje lub przysługuje w innej wysokości niż określona w zgłoszonym roszczeniu, Towarzystwo Ubezpieczeń informuje o tym pisemnie osobę występującą z roszczeniem, wskazując na okoliczności oraz na podstawę prawną uzasadniającą całkowitą lub częściową odmowę wypłaty świadczenia. Informacja Towarzystwa Ubezpieczeń powinna zawierać pouczenie o możliwości dochodzenia roszczeń na drodze sądowej (art. 16 ust. 3 Ustawy DU);

* Zakład ubezpieczeń ma obowiązek udostępniać osobom, o których mowa w ust. 1, oraz poszkodowanemu lub uprawnionemu, informacje i dokumenty gromadzone w celu ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości świadczenia. Osoby te mogą żądać pisemnego potwierdzenia przez zakład ubezpieczeń udostępnionych informacji, a także sporządzenia na swój koszt kserokopii dokumentów i potwierdzenia ich zgodności z oryginałem przez zakład ubezpieczeń. Informacje i dokumenty zakład ubezpieczeń ma obowiązek udostępniać osobom, o których mowa w ust. 1, oraz poszkodowanemu lub uprawnionemu, na ich żądanie, w postaci elektronicznej. Sposób udostępniania informacji i dokumentów, zapewniania możliwości pisemnego potwierdzania udostępnianych Informacji, a także zapewniania możliwości sporządzania kserokopii dokumentów i potwierdzania ich zgodności z oryginałem nie może wiązać się z wykraczającymi ponad uzasadnioną potrzebę utrudnieniami dla tych osób, zaś koszty sporządzenia kserokopii oraz udostępniania informacji i dokumentów w postaci elektronicznej ponoszone przez te osoby nie mogą odbiegać od przyjętych w obrocie zwykłych kosztów wykonywania tego rodzaju usług (art. 16 ust. 4 Ustawy DU);

Jednocześnie zgodnie z art. 154 ust. 1 Ustawa DU Towarzystwo Ubezpieczeń ma obowiązek posiadać aktywa spełniające warunki określone w Ustawie DU w wysokości nie niższej niż wartość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych w ujęciu brutto. Niejednokrotnie uznanie danych aktywów za aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno ubezpieczeniowych wymaga uzyskania stosownej decyzji organu nadzoru, w trybie art. 154 ust. 9 Ustawy DU, co jest równoznaczne z koniecznością złożenia stosownego wniosku.

Ponadto, art. 207 Ustawy DU nakłada na Towarzystwo Ubezpieczeń szereg obowiązków w zakresie przekazywania informacji oraz wyjaśnień na żądanie organu nadzoru.

Towarzystwo Ubezpieczeń na podstawie konkretnych przepisów regulujących świadczenie usług ubezpieczeniowych w Polsce zobowiązane jest do przekazywania informacji tak swoim klientom jak i organowi nadzoru. Z oczywistych względów Towarzystwo Ubezpieczeń nie jest w stanie przekazywać tych wszystkich informacji bezpośrednio - stąd nieodzowne jest zawarcie przez Towarzystwo Ubezpieczeń stosownych umów, na podstawie których powyższe informacji dostarczane będą klientom oraz organowi nadzoru przez podmioty trzecie.

Usługami (transakcjami) ubezpieczeniowymi są usługi, w których Towarzystwo Ubezpieczeń oferuje swoim klientom ochronę ubezpieczeniową. Jednocześnie w związku z zawartymi umowami ubezpieczenia Towarzystwo Ubezpieczeń zobowiązane jest przekazywać tak klientom, jak i organowi nadzoru szereg informacji oraz wyjaśnień, Wszystkie te obowiązki informacyjne wynikają z Ustawy DU, co potwierdza tezę, że wolą ustawodawcy jest aby przekazywanie takich informacji stanowiło wykonywanie działalności ubezpieczeniowej.

Próba oderwania przekazywania takich informacji od samej działalności ubezpieczeniowej jest niecelowe, bowiem przekazywanie informacji konkretnemu klientowi, w sytuacji gdy nie zawarto z nim umowy ubezpieczenia jest całkowicie bezzasadne. Podobnie przekazywanie informacji organowi nadzoru następuje tylko i wyłącznie z powodu, iż Towarzystwo Ubezpieczeń prowadzi działalność ubezpieczeniową.

TSUE niejednokrotnie podkreślał przedmiotowy charakter zwolnienia z art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy VAT. Dodatkowo, w zakresie usług ubezpieczeniowych w rozumieniu Dyrektywy VAT mieszczą się również usługi, stanowiące część składową usług ubezpieczeniowych. Przekazywanie informacji i wyjaśnień przez podmioty trzecie na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń w zakresie pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b opisu stanu faktycznego będzie właśnie stanowiło usługę wchodzącą w skład usług ubezpieczeniowych.

Powyższe potwierdza również sam zakres przekazywanych informacji, bowiem dotyczą one tak charakterystycznych dla ubezpieczeń danych jak wysokość wartości wykupu, zasadność bądź niezasadność świadczenia ubezpieczeniowego, wysokość oraz termin płatności świadczenia ubezpieczeniowego czy wysokość premii z udziału w zysku z tytułu inwestowania rezerw-techniczno-ubezpieczeniowych. Ponadto, z punktu widzenia systematyki prawa, tzn. biorąc pod uwagę, iż powyższe obowiązki informacyjne wpisane zostały wprost w Ustawę DU, należy uznać, iż stanowią one nierozerwalną całość z wykonywaniem usług ubezpieczeniowych.

Wobec powyższego, zdaniem Towarzystwa Ubezpieczeń przekazywanie informacji przez podmiot trzeci, następujące na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń, w zakresie informacji i wyjaśnień o których mowa w pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b opisu stanu faktycznego będzie podlegało zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT.

Ad 2

W przypadku przyjęcia odmiennej interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 37, zdaniem Towarzystwa Ubezpieczeń przekazywanie przez podmiot trzeci, na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń informacji i wyjaśnień, o których mowa w pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b opisu stanu faktycznego będzie stanowiło usługę pomocniczą do usług ubezpieczeniowych, o której mowa w art. 43 ust. 13 Ustawy VAT.

Jak wskazano powyżej, aby dana usługa mogła być uznana, na gruncie art. 43 ust. 13 Ustawy VAT za usługę pomocniczą do usługi zwolnionej o której mowa m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 37, musi ona spełnić następujące przesłanki:

* Musi stanowić element usługi zwolnionej, który sam stanowi odrębną całość,

* Musi być właściwa dla świadczenia usługi zwolnionej,

* Musi być niezbędna dla świadczenia usługi zwolnionej.

Uzupełniając argumentację przedstawioną w zakresie pytania nr 1, należy stwierdzić, iż nie ulega wątpliwości, że przekazywanie informacji klientowi dotyczących bezpośrednio zawartej przez niego umowy ubezpieczenia, będzie stanowiło element samej usługi ubezpieczeniowej. Aby bowiem możliwe było świadczenie ochrony ubezpieczeniowego Towarzystwo Ubezpieczeń musi pozostawać w kontakcie ze swoim klientem. Podobnie w zakresie informacji przekazywanych organowi nadzoru, należy podnieść, iż są to informacje bezpośrednio dotyczące konkretnych umów ubezpieczenia, jak również innych elementów świadczenia przez Towarzystwo Ubezpieczeń usług ubezpieczeniowych.

Bezsporne jest również, iż usługa ubezpieczeniowa traktowana kompleksowo stanowi wyodrębnioną usługę w rozumieniu art. 43 ust. 13 Ustawy VAT, na poparcie czego wystarczy przywołać przepisy Kodeksu Cywilnego regulujące kwestię umowy ubezpieczenia oraz regulacje Ustawy DU.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny, we wskazanym powyżej wyroku, termin "właściwy dla usługi zwolnionej", należy odczytywać jako mający typowe cechy dla danego gatunku, grupy przedmiotów czy zjawisk. Jak zaznaczono w opisie stanowiska w zakresie pytania nr 1 przekazywane informacje stanowią dane o charakterze wysoce specjalistycznym, niejednokrotnie charakterystyczne wyłącznie dla świadczenia usług ubezpieczeniowych. Brak bowiem w zakresie innych usług finansowych wartości tj. wysokość wartości wykupu, wysokość świadczenia ubezpieczeniowego czy wysokość rezerw techniczno-ubezpieczeniowych.

Ostatnie kryterium, tzn. kryterium niezbędności usługi pomocniczej do świadczenia usługi zwolnionej również będzie spełnione. Bez skutecznego kontaktu z klientem Towarzystwo Ubezpieczeń nie może świadczyć w sposób prawidłowy ochrony ubezpieczeniowej. Powyższe potwierdza również fakt, iż zgodnie z Ustawą DU niewypełnienie przez Towarzystwo Ubezpieczeń stosownych obowiązków informacyjnych będzie skutkowało wykonywaniem działalności ubezpieczeniowej, tzn. świadczeniem usług ubezpieczeniowych w sposób nieprawidłowy i wadliwy.

Należy również podkreślić, iż przekazywanie korespondencji określonej w pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b opisu stanu faktycznego nie będzie usługą stanowiącą element usługi pośrednictwa w zakresie usług ubezpieczeniowych, a zatem art. 43 ust. 14 Ustawy VAT nie będzie miał zastosowania.

Wobec powyższego, przy przyjęciu wykładni, na podstawie której z odpowiedzi na pytanie nr 1 wynikać będzie, iż przekazywanie przez podmiot trzeci, na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń korespondencji w zakresie pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b opisu stanu faktycznego nie będzie zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT, zdaniem Towarzystwa Ubezpieczeń przedmiotowa usługa stanowić będzie z całą pewnością usługę pomocniczą do usługi ubezpieczeniowej w rozumieniu art. 43 ust. 13 Ustawy VAT, co będzie powodowało, iż jej świadczenie będzie zwolnione z podatku od towarów i usług na podstawie ww. przepisu.

Ad. 3

Pytanie nr 3 oraz stanowisko opisane w niniejszym punkcie dotyczy przekazywania przez podmiot trzeci, na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń korespondencji innej niż wymienionej w pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b opisu stanu faktycznego.

Na wstępie należy zauważyć, iż obowiązek wysyłania korespondencji będąca przedmiotem pytania nr 3 nie wynika bezpośrednio z Ustawy DU, lecz m.in. z innych ustaw czy regulacji tzw. soft law (np. rekomendacje organu nadzoru). Jednocześnie korespondencja wskazana w opisie stanu faktycznego, wysyłana przez Towarzystwo Ubezpieczeń związana jest bezpośrednio z zawartymi przez Towarzystwo Ubezpieczeń umowami ubezpieczenia oraz w związku z prowadzaną przez Towarzystwo Ubezpieczeń działalnością ubezpieczeniową.

Jak wskazano powyżej zwolnieniu, o którym mowa w art. 43 ust. 13 Ustawy VAT podlegają usługi pomocnicze do usługi zwolnionej, o której mowa m.in. w art. 43 ust. 1 pkt 37 Ustawy VAT. Aby dana usługa mogła zostać uznana za usługę pomocniczą w rozumieniu art. 43 ust. 13 Ustawy VAT musi ona spełnić następujące przesłanki:

* Musi stanowić element usługi zwolnionej, który sam stanowi odrębną całość,

* Musi być właściwa dla świadczenia usługi zwolnionej,

* Musi być niezbędna dla świadczenia usługi zwolnionej.

Przekazywanie przez podmiot trzeci, na zlecenie Towarzystwa Ubezpieczeń korespondencji w zakresie wskazanym w opisie stanu faktycznego, będzie świadczeniem usługi, stanowiącej element usługi ubezpieczeniowej. Z punktu widzenia klienta, organów państwowych bądź innego adresata przedmiotowa korespondencja wysyłana będzie przez Towarzystwo Ubezpieczeń, i zawierać będzie stosowne dane, informacje oraz wyjaśnienia przekazywane przez samo Towarzystwo Ubezpieczeń.

Kompleksowe usługi ubezpieczeniowe, w kontekście regulacji Kodeksu cywilnego oraz Ustawy DU stanowią bezsprzecznie wyodrębnione usługi w rozumieniu art. 43 ust. 13 Ustawy VAT. Ponadto, przedmiotowe przekazywanie korespondencji będzie w pełni właściwe i niezbędne dla świadczenia usługi ubezpieczeniowej. Treść przekazywanej korespondencji każdorazowo będzie dotyczyć kwestii związanych z zawartymi umowami ubezpieczenia oraz prowadzeniem działalności ubezpieczeniowej. Jednocześnie niemożliwe jest prowadzenie działalności ubezpieczeniowej w sposób prawidłowy bez kontaktu korespondencyjnego z klientami, innymi kontrahentami Towarzystwa Ubezpieczeń (np. agenci ubezpieczeniowi) oraz organami państwowymi.

Reasumując, również świadczenie usługi przekazywania innej niż wskazana w pkt 1 lit. a, b i c oraz pkt 2 lit. a i b korespondencji, jednocześnie wyszczególnionej w opisie stanu faktycznego będzie podlegało zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 13 Ustawy VAT. Równocześnie Towarzystwo Ubezpieczeń stoi na stanowisku, iż świadczenie usług przekazywania innej korespondencji, niż korespondencja związana z zawartymi umowami ubezpieczenia lub działalnością ubezpieczeniową, tzn. innej korespondencji niż wskazana w opisie stanu faktycznego nie będzie wchodziło w zakres zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 13 Ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W myśl art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41, o czym stanowi art. 43 ust. 14 ustawy. Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest krajowym zakładem ubezpieczeń. Na chwilę obecną Wnioskodawca korzysta z usług pocztowych świadczonych przez Pocztę Polską na podstawie stosownej umowy zawartej z Pocztą Polską. Jednocześnie Wnioskodawca rozważa zawarcie z innymi podmiotami umów na przekazywanie korespondencji do klientów, organów, bądź innych adresatów.

Korespondencja, o której mowa powyżej będzie obejmować w szczególności:

1. Korespondencję kierowaną do Ubezpieczających oraz Ubezpieczonych w związku z zawartymi umowami ubezpieczenia, m.in.:

a. Informacje, o których mowa w art. 13 ust. 3 i 3a Ustawy DU, obejmujące dane, który każdy zakład ubezpieczeń, nie rzadziej niż raz w roku zobligowany jest przedstawić swojemu klientowi,

b. Zawiadomienia, o których mowa w art. 16 ust. 1 Ustawy DU, obejmujące informacje o zajściu zdarzenia ubezpieczeniowego,

c. Informacje, o których mowa w art. 16 ust. 2, 3 oraz 4 Ustawy DU, obejmujące wyjaśnienia w zakresie wypłaty świadczenia ubezpieczeniowego,

d. Korespondencja z klientami dotyczącą złożonych przez klientów wniosków, zapytań i reklamacji,

e. Inną korespondencję wysyłaną w związku zobowiązaniami wynikającymi z przepisów prawa oraz zawartych umów ubezpieczenia;

2. Korespondencji z organami państwowymi, m.in.:

a. Wnioski o aktywa stanowiące pokrycie rezerw techniczno ubezpieczeniowych, składane w celu wywiązania się przez Towarzystwo Ubezpieczeń z obowiązku wyrażonego w art. 154 ust. 1. Ustawy DU.

b. Korespondencja z organem nadzoru, m.in. w trybie określonym w art. 207 Ustawy DU,

c. Korespondencja obejmująca, żądane przez organy państwowe informacje i odpowiedzi na zadane zapytania oraz wymagane ustawami informacje przekazywane w związku z zawartymi przez Towarzystwo Ubezpieczeń umowami ubezpieczenia,

d. Korespondencja z innymi organami np. GIODO, UOKIK, Rzecznik Ubezpieczonych, Organy podatkowe wysyłana w związku z zawartymi przez Towarzystwo Ubezpieczeń umowami ubezpieczenia;

3. Korespondencja z kontrahentami Wnioskodawcy obejmująca m.in.:

a. Korespondencja z innymi podmiotami rynku finansowego (w tym zagranicznymi) związana z instrumentami finansowymi, które nabywane są w ramach ubezpieczeniowych funduszy kapitałowych,

b. Korespondencja w ramach poszerzania oferty Towarzystwa Ubezpieczeń obejmująca wymianę informacji, negocjacje z kontrahentami w celu uzyskania na rzecz Klientów Towarzystwa Ubezpieczeń jak najlepszych warunków.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się do możliwości objęcia zwolnieniem przekazywania przez podmiot trzeci na zlecenie Towarzystwa korespondencji w zakresie przedstawionym w opisie stanu faktycznego na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy, bądź art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE.L z 2006 r. Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy odnotować na samym początku, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich. W związku z powyższym, tut. Organ określa ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych.

Natomiast, "czynność ubezpieczeniowa", w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł jednak, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skania C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie "transakcje ubezpieczeniowe" nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, iż tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B (a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z kolei wskazana w treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek ze stron umowy, dotyczącej produktu ubezpieczeniowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo ma na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności faktycznych lub czynności prawnych związanych z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia.

W tym miejscu należy wskazać na pkt 19 wyroku w sprawie C-124/07 pomiędzy J.C.M. Beheer B.V. a Staatssecretaris van Financien, w którym TSUE stwierdził, że po drugie, należy stwierdzić, że ani szósta dyrektywa, ani dyrektywa Rady 77/92/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie środków mających ułatwić skuteczne osiągnięcie swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności agentów przejściowych dotyczących tych działalności (ex grupa ISIC 630) oraz, w szczególności, środków przejściowych dotyczących tych działalności (Dz. U. L 26, s. 14) nie zawierają żadnych wskazówek odnoszących się do stosunku pomiędzy brokerem lub pośrednikiem ubezpieczeniowym a stronami umowy ubezpieczeniowej, do zawarcia której się on przyczynił.

Jednak w pkt 4 ww. wyroku w sprawie Taksatorringen, na który powołuje się sąd krajowy w postanowieniu odsyłającym, Trybunał orzekł, że pojęcie "usług pokrewnych, świadczonych przez brokerów i pośredników ubezpieczeniowych" w rozumieniu art. 13 część B lit. a szóstej dyrektywy dotyczy wyłącznie świadczeń dokonywanych przez profesjonalistów, którzy pozostają w stosunku jednocześnie z ubezpieczycielem i ubezpieczonym - pkt 20 cyt. wyroku w sprawie C-124/07.

W odpowiedzi na pytanie 1 wskazać należy, przekazywanie korespondencji w zakresie pkt 1 lic. a, b i c, pkt 2 lit. a i b, wykonywane na rzecz Wnioskodawcy, stanowi wyłącznie czynność techniczno-administracyjną, zleconą innej osobie. Podkreślany przez Wnioskodawcę fakt, iż Wnioskodawca jest zobowiązany przekazywać wskazane informacje swoim klientom i organowi nadzoru pozostaje dla sprawy bez znaczenia, bowiem usługi te w istocie polegają na wspieraniu firmy ubezpieczeniowej za wynagrodzeniem w wykonywaniu należącej do niej działalności, bez wchodzenia w stosunki umowne z ubezpieczonymi.

Biorąc pod uwagę powyższe, świadczenia te nie mogą być uznane za transakcje ubezpieczeniowe, reasukaracyjne, czy też usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług i nie podlegają zwolnieniu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pyt. nr 1 należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do pytania 2 i 3, w zakresie możliwości objęcia usług polegających na przekazywaniu przez podmiot trzeci korespondencji opisanej w pkt 1 lit. a, b i c, pkt 2 lit. a i b, a także pozostałej korespondencji opisanej w stanie faktycznym, związanej z umowami ubezpieczeniowymi, zwolnieniem określonym w art. 43 ust. 13 ustawy zauważyć należy, że orzecznictwo TSUE w jasny sposób określa zakres zwolnień dla czynności stanowiących część składową usług finansowych i ubezpieczeniowych, wykonywaną przez podmioty zewnętrzne w ramach tzw. outsourcingu. Zwolnienie takie jest możliwe przy spełnieniu określonych warunków, nie ma zatem charakteru nieograniczonego.

W reprezentatywnym dla problematyki outsourcingu usług wyroku w sprawie C-2/95 SDC TSUE podkreślił, iż aby usługi pomocnicze dla zwolnionej usługi głównej mogły również korzystać ze zwolnienia "muszą, w szerokim ujęciu, tworzyć odrębną całość, spełniając w efekcie szczególne, zasadnicze funkcje opisanej usługi (...). Usługę zwolnioną z podatku na podstawie przepisów dyrektywy należy odróżnić od zwykłej fizycznej lub technicznej dostawy, takiej jak udostępnienie bankowi systemu obsługi danych." (pkt 66 wyroku).

Warunek wypełnienia specyficznych i istotnych funkcji usługi głównej przez usługę pomocniczą, uprawniający tę ostatnią do zwolnienia od podatku, był wielokrotnie przywoływany również w innych wyrokach TSUE, np.: w sprawach C-235/00 CSC (pkt 25), C-169/04 Abbey National (pkt 70 i 71), C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj (pkt 24 i 27).

Uwzględniając zatem orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie, stwierdzić należy, że zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnieniu od podatku nie podlegają usługi stanowiące element (część składową) usługi ubezpieczeniowej, które nie są dla danej usługi ubezpieczeniowej właściwe w znaczeniu specyficzne (specyficzny - właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska).

W powyższym kontekście, odnosząc się do czynności polegających na przekazywaniu korespondencji klientom i organom nadzoru, mimo iż konieczność ta wynika jak wskazuje Wnioskodawca z ustawy o działalności ubezpieczeniowej, trudno uznać za specyficzne jedynie dla sektora ubezpieczeniowego, są one bowiem wykorzystywane w innych niż ubezpieczenia dziedzinach życia.

Należy przy tym zauważyć, iż fakt, że dana usługa jest rzeczywiście niezbędna do wykonania usługi głównej, nie przesądza jeszcze, że ma do niej zastosowanie zwolnienie od podatku. "Sam fakt, że jakiś istotny element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje, jest zwolniona z podatku" - wyrok w sprawie C-2/95 SDC (pkt 65).

Intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 13 ustawy także takich usług, które co do zasady nie stanowią usług stricte ubezpieczeniowych, lecz wpisują się w ich świadczenie na tyle trwale, że możemy o nich powiedzieć, iż stają się właściwymi dla tych usług

Wymienione powyżej czynności polegające na przekazywaniu korespondencji stanowią wyłącznie czynności o charakterze techniczno-administracyjnym i nie mają typowych cech, które można przypisać czynnościom ubezpieczeniowym. Zatem nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż usługi polegające na przekazywaniu korespondencji są usługami właściwymi do usług ubezpieczeniowych świadczonych przez firmy ubezpieczeniowe.

W konsekwencji stwierdzić należy, że usługi polegające na przekazywaniu korespondencji, wskazanej w pyt. nr 2 i 3 nie są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 43 ust. 13 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pyt. nr 2 i 3 należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznaczyć należy, iż tut. Organ dokonując niniejszego rozstrzygnięcia skupił się ściśle na odpowiedzi na sformułowane we wniosku pytania, w których Wnioskodawca poddawał w wątpliwość możliwość zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług w kontekście konkretnej normy prawnej tj. art. 43 ust. 1 pkt 37 oraz art. 43 ust. 13 ustawy. Także przedmiotowa interpretacja zawęża się jedynie do udzielenia odpowiedzi na tak postawione pytania, nie wychodząc poza jego ramy, poprzez dokonanie oceny sytuacji prawnopodatkowej Wnioskodawcy w oparciu o inne niż wskazane przez niego w zapytaniu regulacje prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.