IPPP1/443-497/10-4/ISz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione przez Ministerstwo we wniosku z dnia 7 maja 2010 r. (data wpływu 12 maja 2010 r.) uzupełnionego w dniu 22 lipca 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 12 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania użyczenia przez Ministerstwo powierzchni budynku jednostkom budżetowym - jest prawidłowe.

W dniu 12 maja 2010 r. wpłynął ww. wniosek uzupełniony w dniu 22 lipca 2010 r. (data wpływu) na wezwanie z dnia 12 lipca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania użyczenia przez Ministerstwo powierzchni budynku jednostkom budżetowym.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W związku z przejęciem z dniem 1 stycznia 2010 r. przez Ministerstwo funkcji administratora m.in. budynku przy ul. W, Biuro Dyrektora Generalnego zwraca się z uprzejmą prośbą o stanowisko jak czynności te winny być traktowane w świetle art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm).

Ministerstwo ponosi na podstawie podpisanych umów koszty związane z utrzymaniem budynku mediami, ochroną itp. a następnie rozlicza je na poszczególnych współużytkowników.

Z podmiotami tymi zawarte są:

Na rzecz wszystkich wymienionych wyżej podmiotów wystawiane są faktury VAT. Podatek naliczony odprowadzany jest do właściwego urzędu skarbowego.

Ministerstwo nie dokonuje odliczeń podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Ministerstwo, zwraca się z uprzejmą prośbą o opinię, czy umowy, o których mowa w punkcie 2 należy traktować jako umowy cywilnoprawne czy czynności wykonywane na podstawie tych umów mają charakter czynności cywilnoprawnych w związku z powyższym, czy powinny podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług.

Ministerstwo stoi na stanowisku, że czynności wykonywane przez Ministerstwo związane z wynajmem powierzchni biurowej na podstawie umów o najem zawartymi z podmiotami gospodarczymi oraz umowami użyczenia z jednostkami Skarbu Państwa są czynnościami wykonywanymi na podstawie umów o charakterze cywilnoprawnym - umowy najmu bądź zrównane z nimi umowy użyczenia, w związku z czym czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług z późn. zm.

Na podstawię powyższych umów, wystawiane są przez Ministerstwo faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem", podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel - art. 7 ust. 1 ww. ustawy. Natomiast świadczeniem usług jest każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 VAT (...) (art. 8 ust. 1). Według art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4 są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119 VAT.

Zatem art. 5, w związku z art. 7 i art. 8 ustawy określa czynności, których wykonanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast podmioty, które uważane są za podatników podatku od towarów i usług oraz rodzaje czynności, które stanowią samodzielną działalność gospodarczą, określone zostały m.in. w przepisach art. 15 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1, ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 ww. artykułu).

Stosownie zaś do treści ust. 6 powołanego artykułu ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Zatem, organy władzy publicznej oraz urzędy obsługujące te organy nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego. Organy te będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do postanowień Ustawy o Radzie Ministrów (art. 33 ust. 1 pkt 2;) prezes Rady Ministrów ustala, w drodze rozporządzenia ministerstwo lub inny urząd administracji rządowej, który ma obsługiwać ministra, a w wypadku ministra kierującego określonym działem administracji rządowej - również organy jemu podległe lub przez niego nadzorowane, z zastrzeżeniem art. 34 ust. 2. Ministerstwo tworzy, znosi lub przekształca Rada Ministrów, w drodze rozporządzenia (art. 39 ww. ustawy).

Ministerstwo jest urzędem administracji rządowej powołanym, rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 26 października 1999 r. w sprawie utworzenia Ministerstwa (Dz. U. Nr 91, poz. 1017). Statut Ministerstwa określa zarządzenie Nr 23 Prezesa Rady Ministrów z dnia 4 marca 2008 r. w sprawie nadania statutu Ministerstwu (M.P. Nr 22, poz. 215).

Z przepisu tego wynika, że Ministerstwo jest urzędem obsługującym organ jakim jest Minister. Realizując zadania nałożone przepisami prawa Ministerstwo spełnia przesłanki określone w art. 15 ust. 6 ustawy i nie występuje jako podatnik podatku od towarów usług.

Oznacza to, że organ władzy publicznej (Ministerstwo) nie będzie podatnikiem w zakresie swej działalności podstawowej określonej w odrębnych przepisach prawa, natomiast będzie traktowany tak samo jak każdy inny podmiot w zakresie czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych, wykraczających poza zadania nałożone odrębnymi przepisami takich jak np. czynności sprzedaży nieruchomości i ruchomości, wynajmu, dzierżawy itp. W tym zakresie czynności te mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od towarów i usług, a tym samym Ministerstwo w odniesieniu do tych czynności, będzie traktowane jako podatnik podatku od towarów i usług na zasadach ogólnych.

Umowa użyczenia należy do umów cywilnoprawnych, uregulowanych w przepisach art. 710-719 Kodeksu cywilnego. Przez umowę użyczenia, w myśl art. 710 Kodeksu cywilnego-użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Stosownie do postanowień art. 713 Kodeksu cywilnego, biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej. Jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że z dniem 1 stycznia 2010 r. Ministerstwo przejęło pełnienie funkcji administratora m.in. budynku przy ul. W. Ministerstwo ponosi na podstawie podpisanych umów koszty związane z utrzymaniem budynku mediami, ochroną itp., a następnie rozlicza je na poszczególnych współużytkowników z którymi zawarte zostały umowy użyczenia. Wnioskodawca planuje przekształcenie tych umów w porozumienie w sprawie udostępnienia na podstawie których, podmioty te obciążane będą kosztami utrzymania.

Umowy użyczenia jak wskazano powyżej mają charakter nieodpłatny, jednakże w analizowanej sytuacji, z uwagi na fakt obciążania kosztami utrzymania nieruchomości przez Ministerstwo, biorącego w użytkowanie, przedmiotowe czynności noszą znamiona odpłatności. Są zatem na gruncie przepisów ustawy o VAT traktowane jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca wskazał, iż planowane jest przekształcenie umów użyczenia z jednostkami budżetowymi w porozumienia w sprawie udostępnienia. Jednakże nadal będzie on obciążał kosztami utrzymania budynku te podmioty. Przekształcenie umów nie zmieni więc charakteru wykonywanych przez Ministerstwo czynności. Zatem zawarte w przyszłości omawiane porozumienia będą miały charakter czynności cywilnoprawnych, odpłatnych, tak jak w przypadku umów najmu.

Zatem Wnioskodawca, z uwagi na cywilnoprawny charakter umów / porozumień zawartych z jednostkami budżetowymi, jest podatnikiem podatku VAT stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy, świadczącym odpłatnie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1. Świadczenie przedmiotowych usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT wg. stawki właściwej dla danej usługi.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie, tut. organ informuje, iż od dnia 20 września 2008 r. na podstawie art. 14f § 1 opłata za wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego wynosi 40 zł. Wnioskodawca w dniu 4 maja 2010 r. (data wpływu) za wydanie interpretacji indywidualnej uiścił opłatę w wysokości 80 zł W związku z powyższym zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej kwota w wysokości 40 zł. zostanie zwrócona na rachunek bankowy wskazany we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.