IPPP1/443-429/10/12-5/S/IGo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2317/10 (data wpływu orzeczenia prawomocnego - 24 października 2012 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 16 kwietnia 2010 r. (data wpływu 22 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania kopii faktur w informatycznym systemie księgowym - jest prawidłowe.

W dniu 22 kwietnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania kopii faktur w informatycznym systemie księgowym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej T. dokonuje szeregu transakcji, które są dokumentowane fakturami VAT. Zgodnie z przepisem art. 106 ustawy z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U.04.54.535 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o podatku od towarów i usług, Spółka zobowiązana jest do wystawiania miesięcznie około pięciu (kilku) tysięcy faktur VAT. W celu usprawnienia działań służb księgowych, w Spółce, funkcjonuje informatyczny system księgowy. Każdorazowe wystawienie faktury VAT jest związane z jej ujęciem w ewidencji elektronicznego systemu księgowego i rejestrze podatku należnego. Ujęcie faktury w elektronicznym systemie księgowym powoduje jej zapisanie a jednocześnie uniemożliwia dokonanie jej jakichkolwiek modyfikacji. Tak zapisana kopia faktury VAT może być wydrukowana, na potrzeby kontroli prowadzonej przez organ skarbowy, w dowolnym czasie.

Obecnie Spółka w momencie wystawienia dla kontrahenta faktury VAT, wystawia kopię tej faktury w formie papierowej i przechowuje ją do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z przepisem art. 112 ustawy o podatku od towarów i usług.

Taki stan rzeczy powoduje, że Spółka musi przeznaczać specjalne pomieszczenia do archiwizowania przedmiotowych dokumentów, co generuje dodatkowe koszty prowadzonej działalności. W związku z poszukiwaniem oszczędności, T. rozważa przyjęcie rozwiązania polegającego na przechowywaniu kopii faktur VAT wyłącznie w formie elektronicznego zapisu w informatycznym systemie księgowym.

Mając na uwadze powyższe, oraz brak jednoznacznych przepisów podatkowych odnośnie określenia formy przechowywanych kopii faktur, T. uważa iż, zgodnym z aktualnym stanem prawnym, będzie przechowywanie kopii faktur VAT w formie elektronicznego zapisu w informatycznym systemie księgowym. Takie stanowisko jest zdaniem Spółki zgodne z zasadami wyznaczonymi przez przepisy prawa wspólnotowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko T. w kwestii przechowywania kopii faktur VAT w formie elektronicznej, w księgowym systemie informatycznym, z zabezpieczeniem uniemożliwiającym dokonywania w nich jakichkolwiek modyfikacji treści, z możliwością wydrukowania i okazania ich na żądanie organów skarbowych w dowolnym czasie, a w związku z tym, Spółka nie ma obowiązku drukowania i przechowywania kopii faktur VAT, w formie papierowej.

Zdaniem T. obowiązek wynikający z normy art. 112 ustawy o podatku od towarów i usług, określającej obowiązek podatnika do przechowywania ewidencji prowadzonych do celów rozliczania podatku oraz wszystkich dokumentów związanych z tym rozliczeniem do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, należy powiązać z przepisami ustawy o rachunkowości z dn. 29 września 1994 r. Dz. U.09.152.1223 j.t. z późn. zm., zwanej dalej ustawa o rachunkowości. Zgodnie z art. 13 ust. 2 i 3 ustawy o rachunkowości ustawodawca dopuścił możliwość prowadzenia ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera oraz uznał za równoważne z nimi odpowiednio zasoby informacyjne rachunkowości, zorganizowane w formie oddzielnych komputerowych zbiorów danych, bazy danych lub wyodrębnionych jej części, bez względu na miejsce ich powstania i przechowywania pod warunkiem posiadania przez jednostkę oprogramowania umożliwiającego uzyskiwanie czytelnych informacji w odniesieniu do zapisów dokonanych w księgach rachunkowych, poprzez ich wydrukowanie lub przeniesienie na informatyczny nośnik danych. Kolejne przepisy ustawy o rachunkowości a w szczególności art. 20 ust. 5, uznaje przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych przy użyciu komputera za równoważne z dowodami źródłowymi zapisy w księgach rachunkowych, wprowadzane automatycznie za pośrednictwem urządzeń łączności, informatycznych nośników danych lub tworzone według algorytmu (programu) na podstawie informacji zawartych już w księgach, przy zapewnieniu, że podczas rejestrowania tych zapisów zostaną spełnione co najmniej następujące warunki:

Innym przepisem ustawy o rachunkowości, mówiącym o obowiązku ochrony danych jest art. 72 ust. 1 w zw. z art. 71 ust. 2, dopuszczającym prowadzenie ksiąg rachunkowych w formie zbiorów utrwalonych na informatycznych nośnikach danych pod warunkiem stosowania odpornych na zagrożenia nośników danych, na doborze stosownych środków ochrony zewnętrznej, na systematycznym tworzeniu rezerwowych kopii zbiorów danych zapisanych na informatycznych nośnikach danych, pod warunkiem zapewnienia trwałości zapisu informacji systemu rachunkowości, przez czas nie krótszy od wymaganego do przechowywania ksiąg rachunkowych, oraz na zapewnieniu ochrony programów komputerowych i danych systemu informatycznego rachunkowości, poprzez stosowanie odpowiednich rozwiązań programowych i organizacyjnych, chroniących przed nieupoważnionym dostępem lub zniszczeniem.

T. używa informatycznego systemu księgowego, spełniającego wszystkie wymogi ustawy o rachunkowości. System ten w momencie ujęcia faktury VAT w elektronicznym systemie księgowym powoduje jej zapisanie a jednocześnie uniemożliwia dokonanie jej jakichkolwiek modyfikacji. Tak zapisana kopia faktury VAT może być wydrukowana, w dowolnym czasie, w tym na potrzeby kontroli prowadzonej przez organ skarbowy.

Zdaniem T. przepisy Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U.08.212.1337), zwanego dalej Rozporządzeniem, nie nakładają na podatnika obowiązku przechowywania wystawionej kopii faktury VAT w formie papierowej. Spółka stoi na stanowisku, że wraz z wystawieniem i wydrukowaniem oryginału Faktury VAT przeznaczonej dla kontrahenta i ujęciem jej w ewidencji księgowej i rejestrze należnego podatku od towarów i usług i zapisaniu kopii faktury w systemie księgowym, bez możliwości modyfikacji treści jej zapisów, spełnia wymogi powyżej przywołanego Rozporządzenia. W żadnym z przepisów Rozporządzenia nie użyto pojęcia drukowanej kopii faktury, a w związku z tym drukowana kopii faktury nie jest jedyną dopuszczalną formą jej przechowywania.

Podsumowując, zdaniem Spółki, przechowywanie kopii faktur VAT w informatycznym systemie księgowym do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego jest prawidłowe i nie wymaga ich drukowania kopii faktur w formie papierowej i przechowywania ich w wersji papierowych wydruków.

W dniu 28 maja 2010 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-429/10-2/IGo, w której stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku zostało uznane za nieprawidłowe.

W interpretacji Organ stwierdził, iż nie ma możliwości wystawienia oryginału faktury w formie papierowej i przechowywania kopii tej faktury w formie elektronicznej, gdyż dla formy papierowej oraz elektronicznej przewidziano odrębne uregulowania prawne. Normy regulujące wystawianie, przesłanie oraz przechowywanie faktur w formie elektronicznej jak i papierowej określono z uwzględnieniem specyfiki medium za pośrednictwem, którego faktury są w obrocie. Wskazać należy, iż w obu unormowaniach nie przewidziano możliwości stosowania formy mieszanej, a zaproponowany we wniosku sposób wystawiania, przesyłania i przechowywania faktur nie wypełni warunków obiegu dokumentów dla jednego bądź drugiego sposobu fakturowania.

Powyższa interpretacja indywidualna była przedmiotem rozpoznania WSA w Warszawie, który uchylił ww. interpretację indywidualną.

W uzasadnieniu przedmiotowego orzeczenia Sąd odniósł się do obowiązujących w tym zakresie unormowań prawa wspólnotowego, tj. do przepisów Dyrektywy 112.

W ramach unormowań wspólnotowych, w art. 246 Dyrektywy 2006/112/WE nie została określona forma, w jakiej winno nastąpić przechowywanie wystawionych już faktur przez cały obowiązujący w tym zakresie okres, a jedynie nakreślono ogólne warunki, jakie winny być spełnione przy przechowywaniu faktur - art. 247 ust. 1 i 2 tej Dyrektywy. Każde państwo członkowskie samodzielnie ustala okres, przez który podatnicy są zobowiązani do przechowywania faktur dotyczących dostaw towarów lub świadczenia usług na jego terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na jego terytorium, a także może, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246, wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Zatem od woli poszczególnych państw członkowskich zależy, czy skorzystają one z przyznanego im w art. 247 ust. 2 Dyrektywy uprawnienia do wprowadzenia szczególnych, krajowych uregulowań w zakresie sposobu przechowywania faktur, czy też w przypadku braku ich wprowadzenia, zachowają one ogólne wymogi wynikające z art. 246 Dyrektywy.

Przechodząc na grunt prawa krajowego odpowiedzi należy szukać w § 21 ust. 1 i 2 rozporządzenia MF z dnia 28 listopada 2008 r. Zgodnie z ust. 1, podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Natomiast w § 21 ust. 2 rozporządzenia zastrzeżono, że dokumenty, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. Polski prawodawca korzystając z możliwości przewidzianej w art. 247 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE przewidział jedynie warunek przechowywania faktury w oryginalnej postaci, nie precyzując jednakże, w ślad za prawodawcą wspólnotowym, że ma to być postać, w jakiej wysłano lub udostępniono fakturę, ani nie zastrzegł wprost przewidzianej tam formy papierowej lub elektronicznej. Zdaniem Sądu, literalne odczytanie § 21 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. nie prowadzi do konkluzji, że skoro wystawiona została faktura w formie papierowej, to w tej samej formie musi być przechowywana jej kopia. Wymogiem przechowywania kopii faktury jest zachowanie jej oryginalnej postaci, a ten warunek spełnia także przechowywanie faktury w formie elektronicznej.

Należy zwrócić również uwagę, iż istotną przesłanką przy wykładni powyższych przepisów, ustanawiających wymóg przechowywania kopii faktur - jest cel i funkcja tych regulacji. W tym przypadku chodzi niewątpliwie o zapewnienie możliwości sprawowania kontroli przez właściwe organy w zakresie prawidłowości wystawiania i rozliczania faktur VAT.

Elementem przedstawionego we wniosku Spółki stanu faktycznego, było to, iż ujęcie faktury VAT w elektronicznym systemie księgowym powoduje jej zapisanie i jednocześnie uniemożliwia dokonanie jej jakichkolwiek modyfikacji. Tak zapisana faktura może być wydrukowana na potrzeby kontroli w każdym czasie.

Również więc ta okoliczność przemawia za uznaniem, iż Minister Finansów niezasadnie kwestionuje możliwość przechowywania faktur VAT w formie elektronicznej (w opisanej we wniosku sytuacji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 2317/10 (data wpływu orzeczenia prawomocnego - 24 października 2012 r.) stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Na mocy art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Jak stanowi § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami "FAKTURA VAT". Stosownie do przepisu § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA" (§ 19 ust. 2 rozporządzenia).

Podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego - § 21 ust. 1 rozporządzenia.

Stosownie do § 21 ust. 2 rozporządzenia, dokumenty, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. W § 21 ust. 3 rozporządzenia postanowiono, iż przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do faktur i faktur korygujących oraz duplikatów faktur wystawionych lub otrzymanych w formie elektronicznej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy wystawiania faktur, tzw. papierową i elektroniczną. Faktury te wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach (oryginał i kopia) oraz przechowuje się w oryginalnej postaci, w której zostały wystawione, do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 247 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347.1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, każde państwo członkowskie ustala okres, przez który podatnicy są zobowiązani do przechowywania faktur dotyczących dostaw towarów lub świadczenia usług na jego terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na jego terytorium.

Według art. 247 ust. 2 Dyrektywy, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246, państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. W przypadku przechowywania faktur za pomocą środków elektronicznych, może ono także wymagać, by przechowywane były również dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści każdej faktury, zgodnie z art. 246 akapit pierwszy.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej T. dokonuje szeregu transakcji, które są dokumentowane fakturami VAT. Spółka zobowiązana jest do wystawiania miesięcznie około pięciu (kilku) tysięcy faktur VAT. W celu usprawnienia działań służb księgowych, w Spółce, funkcjonuje informatyczny system księgowy. Każdorazowe wystawienie faktury VAT jest związane z jej ujęciem w ewidencji elektronicznego systemu księgowego i rejestrze podatku należnego. Ujęcie faktury w elektronicznym systemie księgowym powoduje jej zapisanie a jednocześnie uniemożliwia dokonanie jej jakichkolwiek modyfikacji. Tak zapisana kopia faktura VAT może być wydrukowana, na potrzeby kontroli prowadzonej przez organ skarbowy, w dowolnym czasie.

Obecnie Spółka w momencie wystawienia dla kontrahenta faktury VAT, wystawia kopię tej faktury w formie papierowej i przechowuje ją do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zgodnie z przepisem art. 112 ustawy o podatku od towarów i usług. Taki stan rzeczy powoduje, że Spółka musi przeznaczać specjalne pomieszczenia do archiwizowania przedmiotowych dokumentów, co generuje dodatkowe koszty prowadzonej działalności.

W związku z poszukiwaniem oszczędności, T. rozważa przyjęcie rozwiązania polegającego na przechowywaniu kopii faktur VAT wyłącznie w formie elektronicznego zapisu w informatycznym systemie księgowym.

Należy zauważyć, że Dyrektywa nie określa formy, w jakiej powinno nastąpić przechowywanie wystawionych już faktur przez cały obowiązujący w tym zakresie okres, a jedynie nakreśla ogólne warunki, jakie powinny być spełnione przy przechowywaniu faktur - art. 247 ust. 1 i 2 Dyrektywy. Każde państwo członkowskie samodzielnie ustala okres, przez który podatnicy są zobowiązani do przechowywania faktur dotyczących dostaw towarów lub świadczenia usług na jego terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na jego terytorium, a także może, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246, wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Zatem od woli poszczególnych państw członkowskich zależy, czy skorzystają one z przyznanego im w art. 247 ust. 2 Dyrektywy uprawnienia do wprowadzenia szczególnych, krajowych uregulowań w zakresie sposobu przechowywania faktur, czy też w przypadku braku ich wprowadzenia, zachowają one ogólne wymogi wynikające z art. 246. Polski prawodawca korzystając z możliwości przewidzianej w art. 247 ust. 2 Dyrektywy przewidział jedynie warunek przechowywania faktury w oryginalnej postaci, nie precyzując jednakże, w ślad za prawodawcą wspólnotowym, że ma to być postać, w jakiej wysłano lub udostępniono fakturę, ani nie zastrzegł wprost przewidzianej tam formy papierowej lub elektronicznej. Ustawodawca szczególny tryb przechowywania jak i wysyłania faktur zastrzegł jedynie dla faktur elektronicznych, tj. już wystawionych w tej formie. Brak szczególnych wymogów co do warunków przechowywania kopii faktur, w tym w szczególności brak nawiązania do "oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione" pozwala stwierdzić, że jedyne czego ustawodawca wymaga od kopii faktury papierowej to to, by taka kopia, podobnie jak jej oryginał spełniała warunki autentyczności pochodzenia, integralności treści, czytelności oraz nienaruszalności przez cały okres przechowywania.

Reasumując, stwierdzić należy, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE nie wprowadziły obowiązku przechowywania kopii faktur w takiej samej formie, w jakiej są wysyłane, jak również z przepisu § 21 ust. 2 cyt. rozporządzenia nie wynika aby ograniczenie co do formy, w jakiej mają być przechowywane faktury VAT związane było ze sposobem ich przesyłania do nabywcy czy też udostępnienia nabywcy. Tak więc faktura powinna być wystawiona w dwóch egzemplarzach, ale nie oznacza to, że przechowywana faktura ma być identyczna w zakresie formy, co faktura przesłana nabywcy. Faktura przechowywana przez wystawcę i otrzymana przez nabywcę ma być jednakowa w zakresie zawartych w nich informacji.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, iż ujęcie faktury w elektronicznym systemie księgowym powoduje jej zapisanie a jednocześnie uniemożliwia dokonanie jej jakichkolwiek modyfikacji oraz zapewnia możliwość ich wydrukowania na potrzeby kontroli prowadzonej przez organ skarbowy, w dowolnym czasie.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż prawidłowe jest stanowisko T... w kwestii przechowywania kopii faktur VAT w formie elektronicznej, w księgowym systemie informatycznym, z zabezpieczeniem uniemożliwiającym dokonywania w nich jakichkolwiek modyfikacji treści, z możliwością wydrukowania i okazania ich na żądanie organów skarbowych w dowolnym czasie, a w związku z tym, Spółka nie ma obowiązku drukowania i przechowywania kopii faktur VAT, w formie papierowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r.; poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.