IPPP1-443-355/10-6/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) uzupełnionym na wezwanie tut. organu z dnia 16 czerwca 2010 r. (skutecznie doręczone w dniu 21 czerwca 2010 r.) w dniu 24 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.) oraz na wezwanie tut. organu z dnia 5 lipca 2010 r. (skutecznie doręczone w dniu 12 lipca 2010 r.) w dniu 19 lipca 2010 r. (data wpływu 21 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 24 czerwca 2010 r. oraz w dniu 19 lipca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), do podstawowych zadań własnych gminy należy m.in. zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie gminnego budownictwa mieszkaniowego. Zadanie to realizowane jest natomiast przede wszystkim poprzez powszechne świadczenie usług najmu komunalnych lokali mieszkalnych. Zasady najmu komunalnych lokali mieszkalnych reguluje ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.).

Stosownie do treści tej ustawy Gmina, na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach, wykorzystując mieszkaniowy zasób gminy lub w inny sposób (art. 4 ust. 2 i 3). Z treści art. 9 ust. 5 i 6 wynika natomiast, iż w ramach zawartej umowy najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać opłaty niezależne od właściciela w przypadku, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług.

Sposób rozliczenia tych dodatkowych opłat przez wynajmującego w związku ze świadczonymi usługami najmu uzależniony jest natomiast od tego jak kwestia ta została uregulowana w zawartej przez strony umowie najmu.

W przypadku m.st. Warszawy stosowne są dwa warianty:

* w pierwszym z nich wszystkie dodatkowe opłaty koszty zwiększają kwotę należnego czynszu z tytułu najmu lokali komunalnych jako elementy kalkulacyjne przy określaniu jego wysokości;

* w drugim natomiast, wszystkie dodatkowe opłaty i koszty regulowane są odrębnie obok należnego czynszu z tytułu najmu lokali komunalnych.

W przypadku gdy wynajmowane lokale mieszkalne znajdują się w budynkach będących w 100% własnością m. st. Warszawy, niezależnie od przyjętego wariantu, rozliczenie wszelkich dodatkowych opłat i kosztów niezależnych od właściciela nie rodzi praktycznie żadnych problemów. Nieco inaczej przedstawia się natomiast sytuacja w przypadku gdy przedmiotem najmu są komunalne lokale mieszkalne znajdujące się w budynkach zarządzanych przez wspólnoty mieszkaniowe i wszystkie dodatkowe opłaty i koszty niezależne od właściciela rozliczane są przez najemcę odrębnie obok czynszu.

W piśmie z dnia 19 lipca 2010 r. (data wpływu 21 lipca 2010 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku na wezwanie tut. organu z dnia 5 lipca 2010 r. Wnioskodawca wskazuje, iż jest podmiotem "zainteresowanym" w rozumieniu art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Nr, 8, poz. 60 z późn. zm.), gdyż usługi najmu lokali mieszkalnych i użytkowych, świadczone są w ramach umów cywilnoprawnych, które co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają również odsprzedawane przez miasto media związane z tymi lokalami. Odsprzedaż ta dokonywana jest, bowiem w formie refakturowania, które traktowane jest jako odpłatne świadczenie usług. W tym kontekście mowa jest również w złożonym wniosku o wystawianiu faktur VAT przez wspólnotę. Jego celem jest natomiast uzyskanie jednoznacznej odpowiedzi w kwestii możliwości odliczania podatku VAT naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez wspólnoty mieszkaniowe. Przepis art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) został zresztą wskazany w poz. 47 przedmiotowego wniosku.

Ponadto w przedmiotowym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż nie można przyjąć, że miasto wystąpiło z zapytaniem dotyczącym możliwości wystawienia faktury VAT przez wspólnotę mieszkaniową. Co więcej, we wniosku nie wskazano żadnej konkretnej wspólnoty mieszkaniowej, tak więc nie można uznać, iż miasto występuje w imieniu innego podmiotu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle obowiązującej obecnie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Wnioskodawca ma możliwość odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez wspólnoty mieszkaniowe dokumentujących refakturowanie na miasto, członka wspólnoty będącego również czynnym podatnikiem VAT ponoszone przez Wnioskodawcę koszty (wydatki), związane z utrzymaniem lokali będących własnością Wnioskodawcy proporcjonalnie do posiadanych udziałów we współwłasności, w przypadku, gdy stosowne opłaty i koszty związane z dostawą mediów lub innych usług są dalej refakturowane na najemców poszczególnych lokali.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.), ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową, która może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywaną. Przepis ten nie daje jednak wspólnocie przymiotu osoby prawnej, lecz jedynie przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Powstała w oparciu o ww. przepisy wspólnota posiada określoną strukturę organizacyjną w skład, której wchodzą właściciele lokali, zobowiązani do określonych zachowań i czynności wynikających z ustawy.

Stosownie natomiast do treści art. 13 ust. 1 tej ustawy rozróżniać należy dwa rodzaje obowiązków członków wspólnoty mieszkaniowej:

* jedne związane z nieruchomością wspólną;

* drugie, związane tylko z odrębną własnością lokalu.

W zakresie obciążeń finansowych właściciela lokalu będącego członkiem wspólnoty należy z kolei wyróżnić dwie kategorie wydatków:

* koszty zarządu związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej i

* wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu.

Składniki pierwszej kategorii wydatków zostały przykładowo wymienione w art. 14 ustawy o własności lokali jako zasadnicze koszty obciążające właścicieli lokali w ramach wspólnoty. Są to przede wszystkim:

* wydatki na remonty i bieżącą konserwację,

* opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,

* ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali,

* wydatki na utrzymanie porządku i czystości,

* wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.

Ponadto zgodnie z art. 15 ust. 1 tej ustawy, to wyłącznie na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną uiszczane są zaliczki w formie bieżących opłat, których wysokość ustalana jest w drodze uchwały wspólnoty (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

W przypadku natomiast wydatków ponoszonych przez właściciela - związanych z utrzymaniem jego lokalu - najczęściej chodzić będzie o tzw. media (np. energia cieplna, woda), zarząd wspólnoty występuje w odmiennej roli, tj. jako pośrednik między dostawcami a odbiorcami - właścicielami lokali. Pamiętać również należy o tym, że środki uiszczone z tytułu wpłat dokonanych przez właścicieli poszczególnych lokali na utrzymanie tych lokali (zapłata za media) nie są zaliczkami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali. Nie są one również w tym przypadku "partycypacją w kosztach wspólnoty mieszkaniowej przez jej członków", gdyż nabywcą finalnym towarów i usług polegających np. na dostarczaniu wody czy odprowadzaniu ścieków, służących zaspokajaniu indywidualnych potrzeb każdego z członków wspólnoty jest nie wspólnota, a każdy z jej członków z osobna. Mamy, więc do czynienia z sytuacją w jakiej wspólnota mieszkaniowa, od której jako od podatnika VAT dokonującego zakupu towarów i usług od podmiotu zewnętrznego (innego podatnika), każdy jej członek jako konsument, nabywa zakupione wcześniej towary lub usługi.

W świetle powyższego, w ocenie m.st. Warszawy, zakup przez wspólnotę, np. usług odprowadzania nieczystości, wywozu śmieci czy dostarczania wody, służących zaspokajaniu indywidualnych potrzeb każdego z członków wspólnoty powinien być refakturowany na członków wspólnoty ze wszystkimi konsekwencjami wynikającymi z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Pamiętać, bowiem należy o tym, że wspólnota nie kupuje mediów, które dostarczane są do lokali "dla siebie", lecz działa w imieniu właścicieli.

Ponadto taki pogląd przyjęto zarówno dla potrzeb wykładni ustawy o własności lokali, jak i ustawy o podatku dochodowym. Należy więc uznać, zgodnie z ustawą o własności lokali, że wspólnota tylko pośredniczy w zakupie mediów, "odsprzedając" je poszczególnym właścicielom i rozliczając się z nimi "po kosztach", a ponieważ odsprzedaż mediów jest świadczeniem usługi dla podatku VAT, wspólnota musi - na żądanie właściciela wystawić fakturę VAT. Zasada ta powinna mieć również zastosowanie w przypadku gdy członkiem wspólnoty jest podatnik VAT (z czym mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie), który dokonuje następnie sprzedaży/odsprzedaży przedmiotowych usług i w związku z tym jest zobowiązany wystawić z tego tytułu fakturę VAT w rozumieniu art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przedstawione powyżej stanowisko zaprezentowane zostało również przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku sygn. akt I FSK 88/09 z dnia 20 marca 2009 r.

W orzeczeniu tym stwierdzono m.in." (...) Podsumowując należy stwierdzić, że - wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej - rozliczenia za dostarczane media do poszczególnych lokali (rozliczane według rzeczywistych kosztów) nie mają charakteru "rozliczeń wewnątrz Wspólnoty" i nie mogą być traktowane jako czynność na rzecz samych siebie, niepodlegająca regulacjom ustawy o podatku od towarów i usług (art. 5 ust. 1)."

W piśmie z dnia 19 lipca 2010 r. (data wpływu 21 lipca 2010 r.) stanowiącym uzupełnienie wniosku na wezwanie tut. organu z dnia 5 lipca 2010 r. Wnioskodawca przedstawił własne stanowisko w sprawie możliwości odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez wspólnoty mieszkaniowe uznając, iż takie prawo miastu jako podatnikowi podatku od towarów i usług, który wykonuje czynności opodatkowane tym podatkiem przysługuje; aby jednak z tego prawa skorzystać konieczne jest wystawienie faktury VAT przez wspólnotę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług - w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2 ww. artykułu).

Stosownie do treści ust. 6 powołanego artykułu ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Na podstawie § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Stosownie do treści art. 29 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W oparciu o przepis art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w przepisach samej ustawy, jak i w aktach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnień od tego podatku.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji 4 tego załącznika wymieniono PKWiU 70.20.11 "Usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe".

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124..

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Jak wynika z przepisu art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu.

Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują zagadnienia odsprzedaży - tzw. "refakturowania". Należy więc w tej sytuacji odwołać się do zapisu zawartego w art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. Nr L 347/1), zgodnie z którym w przypadku, gdy podatnik działając we własnym imieniu, lecz na rachunek innej osoby, uczestniczy w świadczeniu usług, uznaje się, że podatnik ten nabył i wyświadczył te usługi.

Takie ujęcie zagadnienia wskazuje, że norma z art. 28 Dyrektywy 112, chociaż niewyrażona bezpośrednio w ustawie o VAT, znajduje zastosowanie, a w omawianych przypadkach należy przyjąć, że dla celów VAT wynajmujący sam nabył usługę od faktycznego wykonawcy, a następnie wyświadczył usługę usługobiorcy, przy czym jej wartość zamiast podlegać refakturowaniu, powinna zostać ujęta w ramach podstawy opodatkowania usługi najmu i opodatkowana według stawki właściwej dla tej usługi.

Potwierdza to treść art. 29 ust. 1 ustawy o VAT stanowiącego, że podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem natomiast jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W związku z powyższym kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z usługą, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy.

Z okoliczności faktycznych sprawy wynika, iż Wnioskodawca realizuje zadania własne gminy dotyczące zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty w zakresie gminnego budownictwa mieszkaniowego przede wszystkim poprzez powszechne świadczenie usług najmu komunalnych lokali mieszkalnych. Zasady najmu komunalnych lokali mieszkalnych reguluje ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego. Stosownie do treści tej ustawy Gmina, na zasadach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, zapewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw domowych o niskich dochodach, wykorzystując mieszkaniowy zasób gminy lub w inny sposób (art. 4 ust. 2 i 3). Z treści art. 9 ust. 5 i 6 wynika natomiast, iż w ramach zawartej umowy najmu oprócz czynszu wynajmujący może pobierać opłaty niezależne od właściciela w przypadku, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów lub dostawcą usług. W przypadku m.st. Warszawy stosowne są dwa warianty:

* w pierwszym z nich wszystkie dodatkowe opłaty koszty zwiększają kwotę należnego czynszu z tytułu najmu lokali komunalnych jako elementy kalkulacyjne przy określaniu jego wysokości;

* w drugim natomiast, wszystkie dodatkowe opłaty i koszty regulowane są odrębnie obok należnego czynszu z tytułu najmu lokali komunalnych.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika również, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu lokali zarówno mieszkalnych jak i użytkowych, świadczone są w ramach umów cywilnoprawnych, które co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w świetle ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ma możliwość odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez wspólnoty mieszkaniowe dokumentujących refakturowanie na miasto, członka wspólnoty będącego również czynnym podatnikiem VAT ponoszone przez Wnioskodawcę koszty (wydatki), związane z utrzymaniem lokali będących własnością Wnioskodawcy proporcjonalnie do posiadanych udziałów we współwłasności, w przypadku, gdy stosowne opłaty i koszty związane z dostawą mediów lub innych usług są dalej refakturowane na najemców poszczególnych lokali.

Biorąc powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku, podkreślić należy, iż usługi najmu lokali świadczone przez Wnioskodawcę, nie korzystają ze zwolnienia, o którym mowa w § 12 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia, z uwagi na fakt, że czynności te wykonywane są na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Jednakże stwierdzić należy, że przedmiotem świadczenia Wnioskodawcy na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem komunalnych lokali mieszkalnych, a ww. koszty są elementem usług pomocniczych do tej usługi. W efekcie - na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy - przedmiotowe wydatki są świadczeniem należnym Wynajmującego z tytułu umowy najmu lokali, a nie z tytułu odsprzedaży "mediów", czy przeniesienia na najemców tych kosztów.

Tym samym wydatki za przedmiotowe media, stanowią wraz z czynszem najmu obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę usług najmu i podlegających opodatkowaniu. Należy przy tym wskazać, że usługi te opodatkowane będą według zasad właściwych dla świadczonych usług najmu lokali, tj. lokali mieszkalnych. Odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu korzystania przez nich z mediów stanowiłoby bowiem sztuczne dzielenie usługi najmu.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz uwzględniając przedstawiony we wniosku stan faktyczny sprawy, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca wynajmując komunalne lokale mieszkalne, zgodnie z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego wynajmuje je na cele mieszkalne. Oznacza to, iż przedmiotowe czynności dokonywane przez Wnioskodawcę korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług przewidzianego w normie ww. art. 43 ust. 1 pkt 1 w zw. z załącznikiem 4 poz. 4 ustawy o VAT.

Ze wskazanego zwolnienia korzystają również należności przysługujące na rzecz Wnioskodawcy z tytułu dostarczania na rzecz najemców mediów i innych usług, o których mowa we wniosku, ponieważ w tym przypadku opłaty te ponoszone są jako dodatkowe koszty obciążające najemców lokali mieszkalnych i stanowią wraz z czynszem najmu obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do powołanego wyżej art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (...).

Z przytoczonego przepisu wynika, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony jedynie w takim zakresie, w jakim nabyte towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem aby podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z otrzymanych faktur VAT, zakupy dokumentowane tymi fakturami muszą być związane w sposób bezpośredni i bezsporny z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez wspólnoty mieszkaniowe dokumentujących refakturowanie na miasto, członka wspólnoty będącego również czynnym podatnikiem VAT ponoszone przez Wnioskodawcę koszty (wydatki), związane z utrzymaniem lokali będących własnością Wnioskodawcy proporcjonalnie do posiadanych udziałów we współwłasności, w przypadku, gdy stosowne opłaty i koszty związane z dostawą mediów lub innych usług są dalej refakturowane na najemców poszczególnych lokali z uwagi na fakt, iż nie zostanie spełniony warunek określony w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. przedmiotowe wydatki (koszty) nie będą związane z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez Wnioskodawcę.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powyższych przepisów wynika, że organ podatkowy rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Organ podatkowy zauważa, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w fakturach wystawianych przez wspólnoty mieszkaniowe dokumentujących refakturowanie na miasto, członka wspólnoty będącego również czynnym podatnikiem VAT ponoszone przez Wnioskodawcę koszty (wydatki), związane z utrzymaniem lokali użytkowych nie było przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.