IPPP1/443-328/12-2/JL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2012 r. (data wpływu 16 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za obrót kwot zwrotu przez klientów poniesionych w ich imieniu opłat i kosztów publicznoprawnych oraz sposobu jego dokumentowania - jest prawidłowe.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania za obrót kwot zwrotu przez klientów poniesionych w ich imieniu opłat i kosztów publicznoprawnych oraz sposobu jego dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej radców prawnych, będącej zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawca świadczy odpłatnie usługi prawne na rzecz podmiotów zewnętrznych zarówno prowadzących, jak i nieprowadzących działalności gospodarczej. Podstawą świadczenia usług są umowy zawierane z klientami kancelarii. W zawieranych umowach jest wyszczególniana wysokość wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług prawnych (honorarium). Do kwoty honorarium, należnego z tytułu odpłatnego świadczenia usług, jest doliczany podatek od towarów i usług na zasadach i w wysokości przewidzianych przez przepisy prawa podatkowego.

Wnioskodawca w ramach wykonywanej działalności otrzymuje od klientów pełnomocnictwa i reprezentuje ich przed sądami i organami administracji publicznej. Wnioskodawca działa w imieniu i na rzecz klientów na podstawie udzielonego przez nich pełnomocnictwa, która to instytucja została uregulowana przepisami art. 98-109 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z zm.). Umowy zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a klientami zawierają odrębne postanowienie w zakresie wynagrodzenia za usługę prawną, oraz odrębny zapis o zwrocie kosztów opłat sądowych, skarbowych, notarialnych oraz innych publicznoprawnych obciążeń, które nie wchodzą w skład wynagrodzenia. Z zapisów umów wynika, że co do zasady klienci Wnioskodawcy są zobowiązani do ponoszenia wszelkich opłat, kosztów sądowych oraz kosztów postępowań egzekucyjnych niezbędnych dla prawidłowego prowadzenia postępowania. W ramach wykonywanych usług prawnych Wnioskodawca dokonuje oszacowania wysokości opłaty czy kosztów sądowych lub egzekucyjnych do poniesienia przez klienta, jeżeli nie wynikają one wprost z wezwania organu, sądu bądź komornika. Z umów wynika wprost, że wynagrodzenie Wnioskodawcy "nie obejmuje opłat sądowych, skarbowych, notarialnych oraz innych publicznoprawnych obciążeń".

Pomimo, zawartej w umowie reguły, że Wnioskodawca powiadamia klientów o konieczności poniesienia opłat lub kosztów sądowych lub egzekucyjnych, zdarza się, że Wnioskodawca ponosi opłatę czy też koszt sądowy lub egzekucyjny z własnego konta a następnie występuje do klienta, o ich zwrot. Wnioskodawca posiada potwierdzenia przelewów dokonanych drogą elektroniczną, na których wskazywane są w tytułach przelewu sygnatury spraw lub postępowań, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone lub nazwy czynności, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone (np. opłata skarbowa od pełnomocnictwa, zaliczka na wydatki komornika sądowego, opłata od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności dla dłużnika X, itp.).

Wszystkie powyższe opłaty i koszty mają swoją podstawę w przepisach prawa powszechnie obowiązującego np. w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1376 z późn. zm.), ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.), ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635 z późn. zm.), itp.

W związku z ponoszonymi przez Wnioskodawcę opłatami i kosztami o charakterze publicznoprawnym, które są następnie zwracane przez klientów, na podstawie pełnomocnictwa których działa wnioskodawca, w momencie ich ponoszenia przez Wnioskodawcę nie powstaje podatek od towarów i usług, gdyż uiszczane opłaty na rzecz organów, sądów oraz komorników nie są powiększane przez te instytucje i osoby o podatek od towarów i usług. Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstaje podatek od towarów i usług naliczony ani prawo do jego odliczenia, w związku z czym Wnioskodawca nie odlicza podatku od towarów i usług od ponoszonych za klientów opłat i kosztów.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji dokonania przez klientów, zarówno prowadzących, jak i nieprowadzących działalności gospodarczej, zwrotu poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków o charakterze opłat i kosztów publicznoprawnych, zwrócona kwota nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie powinna być powiększona o tę kwotę.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Na podstawie art. 8 ust. 2a ustawy o VAT stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

W myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Ponadto zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Natomiast stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Jak wynika z przepisów art. 79 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE, podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony. Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w związku z zapłatą kosztów i opłat o charakterze publicznoprawnych, następnie zwracanych przez klientów.

Odnośnie dokumentów potwierdzających rzeczywistą kwotę kosztów zadano pytanie nr 3. Na potrzeby zatem niniejszej interpretacji należy przyjąć, że Wnioskodawca posiada dowody na rzeczywistą kwotę poniesionych kosztów, o których mowa w art. 79 akapicie pierwszym lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują i nie wskazują, jak należy rozumieć pojęcia takie jak "w imieniu" oraz "na rzecz". Brak przyjęcia w ustawie o VAT definicji obydwu tych pojęć prowadzi do wniosku, że zwrot ten, zgodnie z regułami wykładni literalnej, powinien być interpretowany według ogólnych zasad języka polskiego. Odwołując się do językowego rozumienia tych zwrotów wskazać należy, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku języka polskiego PWN, określenie "w imieniu" oznacza działanie "ze względu na kogoś, dla czyjegoś dobra, odwołując się do kogoś". Natomiast określenie "na rzecz" oznacza tyle, co działanie "na czyjąś korzyść, dla kogoś, dla czyjegoś dobra". Dlatego też, z uwagi na brak w ustawie specyficznych definicji legalnych komentowanych zwrotów, powinny być one interpretowane szeroko, zgodnie z ich potocznym rozumieniem i znaczeniem na gruncie języka polskiego. Określonych wskazówek odnośnie interpretacji ww. zwrotów dostarcza również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Przepisy Kodeksu Cywilnego odnoszą się zarówno do kwestii działania w czyimś imieniu, jak i na czyjąś rzecz. W art. 95 ust. 1 i 2 Kodeksu cywilnego wskazano, że czynności prawnej można dokonać przez przedstawiciela działającego w imieniu osoby, którą reprezentuje, a czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego. Tym samym, przedstawiciel, stosownie do postanowienia art. 95 Kodeksu, działa w imieniu i na rzecz swojego mocodawcy, przez co rozumieć należy, iż wszelkie skutki faktyczne i prawne jego działania dotyczą bezpośrednio jago mocodawcy. Należy dodać, że zgodnie z art. 96 kodeksu cywilnego umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo). Z powyższego wynika, że pełnomocnik działa w imieniu i na rzecz swojego klienta.

Powyższy pogląd odnośnie rozumienia zwrotów "w imieniu" i "na rzecz" na potrzeby podatku od towarów i usług wyraził Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 29 lipca 2009 r. (znak: IPPP2/443-696/09-4/k.k.).

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, że z uwagi na fakt, że ponoszenie opłat i kosztów o charakterze publicznoprawnym przez Wnioskodawcę wykonywane jest przez niego na rzecz i w imieniu klientów, a dokumenty świadczące o poniesieniu tych wydatków są wystawione na Wnioskodawcę działającego w imieniu klienta, stosownie do treści art. 29 ust. 1 ustawy nie stanowią obrotu podlegającego podatkowi VAT. Wnioskodawca w analizowanej sprawie występuje de facto w roli agenta płatniczego i otrzymany zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług, gdyż nie jest on wynagrodzeniem Wnioskodawcy za świadczenie usług (nie jest kwotą należną z tytułu sprzedaży usług prawnych), a tym samym podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie powinna być powiększona o kwotę zwracanych przez klienta opłat i kosztów o publicznoprawnym.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie także w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, przykładowo z 7 lipca 2011 r. (znak: ILPP1/443-1078/11-2/KG), czy z 13 sierpnia 2010 r. (znak: IBPP1/443-427/10/AZb), czy wreszcie z 27 kwietnia 2011 r. (znak: ITPP2/443-88b/11/AP).

Ad.2

Jeżeli zwrot opłat kosztów o charakterze publicznoprawnym nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, a tym samym podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług nie powinna być powiększona o tę kwotę, to prawidłowym jest niewykazywanie na wystawianych klientom, zarówno prowadzącym jak i nieprowadzącym działalności gospodarczej, fakturach VAT kwot zwracanych przez nich Wnioskodawcy i dokonanie ich rozliczenia w oparciu o odrębny dokument księgowy np. notę księgową przekazaną klientowi.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 4 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Ponieważ wartość nominalna opłat i kosztów o charakterze publicznoprawnym nie powinna być uwzględniona w cenie usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz klienta, niezależnie od tego czy jest to klient prowadzący działalność gospodarczą, czy też nie, a wydatki z tytułu opłat i kosztów o charakterze publicznoprawnym zostały poniesione w imieniu i rzecz klienta, to Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do udokumentowania kwoty uiszczonych opłat i kosztów o charakterze publicznoprawnych (zwróconych następnie przez klienta) dla celów tego podatku fakturami VAT. W takiej sytuacji Wnioskodawca może na potrzeby rozliczeń finansowych z klientami stosować inne niż faktura VAT dokumenty, np. noty księgowe.

Stanowisko powyższe znajduje potwierdzenie także w interpretacjach indywidualnych Ministra Finansów, przykładowo z 13 sierpnia 2010 r. (znak: IBPP1/443-427/10/AZb), czy z 30 grudnia 2009 r. (znak: IBPP1/443-I309/09/BM).

Ad. 3

W sytuacji, gdy Wnioskodawca posiada potwierdzenia przelewów bankowych dokonanych drogę elektroniczną pozwalające na identyfikację postępowań prowadzonych na zlecenie klienta, w związku z którymi Wnioskodawca poniósł opłaty i koszty o charakterze publicznoprawnym, które mają następnie zostać zwrócone przez klienta, to należy uznać, że Wnioskodawca dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów w rozumieniu art. 79 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U.UE L06.347.1 z późn. zm.).

Stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Jak wynika z przepisów art. 79 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE, podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług w związku z zapłatą kosztów i opłat o charakterze publicznoprawnych, następnie zwracanych przez klientów.

Odnośnie zaś dokumentów potwierdzających rzeczywistą kwotę kosztów, w stanie faktycznym wskazano, że Wnioskodawca posiada potwierdzenia przelewów dokonanych drogą elektroniczną, na których wskazywane są w tytułach przelewu sygnatury spraw lub postępowań, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone lub nazwy czynności, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone (np. opłata skarbowa od pełnomocnictwa, zaliczka na wydatki komornika sądowego, opłata od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności dla dłużnika X, itp.). Z powyższego wynika, że Wnioskodawca jest w stanie wskazać klientowi, jaka była rzeczywista kwota poniesionych w imieniu klienta i na jego rzecz kosztów. Zatem wskazane w stanie faktycznym dokumenty są dowodami na rzeczywistą kwotę poniesionych kosztów w rozumieniu art. 79 akapit pierwszy lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Tekst jednolity Dz. U. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca świadczy odpłatnie usługi prawne na rzecz podmiotów zewnętrznych zarówno prowadzących, jak i nieprowadzących działalności gospodarczej. Wnioskodawca w ramach wykonywanej działalności otrzymuje od klientów pełnomocnictwa i reprezentuje ich przed sądami i organami administracji publicznej. Wnioskodawca działa w imieniu i na rzecz klientów na podstawie udzielonego przez nich pełnomocnictwa. Umowy zawierane pomiędzy Wnioskodawcą a klientami zawierają odrębne postanowienie w zakresie wynagrodzenia za usługę prawną, oraz odrębny zapis o zwrocie kosztów opłat sądowych, skarbowych, notarialnych oraz innych publicznoprawnych obciążeń, które nie wchodzą w skład wynagrodzenia. Z umów wynika wprost, że wynagrodzenie Wnioskodawcy "nie obejmuje opłat sądowych, skarbowych, notarialnych oraz innych publicznoprawnych obciążeń".

Zdarza się, że Wnioskodawca ponosi opłatę czy też koszt sądowy lub egzekucyjny z własnego konta a następnie występuje do klienta, o ich zwrot. Wnioskodawca posiada potwierdzenia przelewów dokonanych drogą elektroniczną, na których wskazywane są w tytułach przelewu sygnatury spraw lub postępowań, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone lub nazwy czynności, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone (np. opłata skarbowa od pełnomocnictwa, zaliczka na wydatki komornika sądowego, opłata od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności dla dłużnika X, itp.).

Mając na uwadze cytowane powyżej przepisy należy stwierdzić, iż w analizowanej sprawie kwota zwrotu poniesionych przez Spółkę w imieniu i na rzecz klientów opłat i kosztów nie stanowi dla Spółki elementu kwoty należnej z tytułu sprzedaży (świadczonej usługi), o której mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, gdyż na moment zawarcia umowy, od początku nie stanowi on definitywnego wynagrodzenia Spółki. Wnioskodawca ponosząc wspomniane koszty w imieniu i na rzecz klienta występuje jako pełnomocnik, pośrednik i otrzymywany zwrot poniesionych na rzecz klienta wydatków nie stanowi dla Wnioskodawcy elementu wynagrodzenia z tytułu świadczenia usługi prawnej. Tym samym nie stanowi podstawy opodatkowania z tytułu wykonywania tej usługi. Kwoty otrzymane od klienta tytułem zwrotu poniesionych w jego imieniu i na jego rzecz wydatków pozostają więc poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT i nie powiększają podstawy opodatkowania z tytułu świadczonej przez Spółkę usługi.

Odnosząc się do kwestii dokumentowania ponoszonych ww. opłat, należy wskazać, że w myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 2 pkt 22 przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Ponieważ zwrot opłat dokonany przez klientów na rzecz Spółki nie stanowi wynagrodzenia za jakąkolwiek dostawę towarów bądź usługę i nie jest on uwzględniany w cenie usługi świadczonej przez Wnioskodawcę na rzecz klienta, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do udokumentowania kwoty uiszczonych opłat publicznoprawnych (zwróconych następnie przez klienta) fakturą VAT. W takiej sytuacji Wnioskodawca może na potrzeby rozliczeń finansowych z klientami stosować inne niż faktura VAT dokumenty (np. notę księgową).

W zakresie pytania nr 3 zadanego we wniosku należy stwierdzić, iż stosownie do art. 79 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 z późn. zm.), podstawa opodatkowania nie obejmuje następujących elementów:

Podatnik musi przedstawić dowód na rzeczywistą kwotę kosztów, o których mowa w akapicie pierwszym lit. c), i nie może odliczyć VAT, który w danym przypadku mógł zostać naliczony.

Z przytoczonej wyżej regulacji art. 79 pkt c) Dyrektywy Rady wynika, iż wyłączeniu z podstawy opodatkowania podlegają kwoty otrzymane przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rachunek nabywcy lub usługobiorcy. Należy jednak zaznaczyć, iż otrzymany przez podatnika zwrot wydatków poniesionych na rzecz zleceniodawcy nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem VAT wówczas, gdy podatnik dysponuje dowodami dokumentującymi rzeczywiste kwoty poniesionych kosztów oraz ww. dowody zostały wystawione na nabywcę (usługobiorcę), w którego imieniu i na rzecz którego poniesione zostały te wydatki.

Jak wynika z okoliczności przedstawionych we wniosku, Wnioskodawca posiada potwierdzenia przelewów dokonanych drogą elektroniczną, na których wskazywane są w tytułach przelewu sygnatury spraw lub postępowań, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone lub nazwy czynności, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone (np. opłata skarbowa od pełnomocnictwa, zaliczka na wydatki komornika sądowego, opłata od wniosku o nadanie klauzuli wykonalności dla dłużnika X, itp.).

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż w analizowanym przypadku wymienione w stanie faktycznym potwierdzenia przelewów, na których wskazywane są w tytułach przelewu sygnatury spraw lub postępowań, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone lub nazwy czynności, w związku z którymi opłaty i koszty są ponoszone - potwierdzają fakt poniesienia tych kosztów na rzecz klientów i spełniają funkcję dowodów na rzeczywistą kwotę poniesionych kosztów, o których mowa w cyt. przepisie Dyrektywy.

Zatem stanowisko Spółki należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.