IPPP1-443-324/08/10-9/S/JL - Prawo spółki do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z importem usług, niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku (data wpływu 21 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z importem usług, niezaliczanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 21 lutego 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z importem usług, niezaliczanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka jest usługobiorcą następujących usług świadczonych przez inne spółki wchodzące w skład holdingu (grupy) X:

Usługi powyższe obejmują:

Ad. 1) - opracowywanie wzorów miesięcznych i rocznych raportów dla potrzeb X, przeprowadzanie audytu wewnętrznego,

Ad. 2) - obsługiwanie zamówień złożonych przez X (przygotowanie, spakowanie i załadowanie towaru, wystawienie faktur) + opracowywanie strategii marketingowej (materiały promocyjne),

Ad. 3) - opracowywanie planów strategicznych dot. działania X oraz przygotowywanie planów handlowych (jakie produkty będą najpierw produkowane przez inne spółki grupy X, a później jakie będą sprzedawane przez X).

Z uwagi na brak pisemnych umów co do ww. usług - Spółka, z ostrożności podatkowej, nie zalicza wydatków na nie do kosztów uzyskania przychodów.

Miejscem opodatkowania podatkiem VAT ww. usług jest terytorium Polski (art. 27 ust. 4 pkt 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) - usługi badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania, przetwarzania danych i udzielania informacji) - w związku z czym Spółka wystawia faktury VAT wewnętrzne i nalicza podatek VAT od importu usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółce przysługuje prawo odliczenia podatku VAT z tyt. importu ww. usług (art. 86 ust. 1 oraz ust. 2 pkt 4 ww. ustawy) w przypadku braku zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy przede wszystkim zauważyć należy, że zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy - w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W przypadku importu usług - kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego (art. 86 ust. 2 pkt 4).

Opisane wyżej usługi, których dotyczy niniejsze zapytanie, są wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie do wykonywania sprzedaży opodatkowanej podatkiem VAT (zresztą innej sprzedaży niż opodatkowana Spółka nie prowadzi). Tak więc, zdaniem Spółki, przysługuje Jej od ww. importu usług odliczenie podatku VAT.

Ponadto, nie znajduje tu zastosowania ograniczenie odliczenia z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy. Przede wszystkim, z literalnego brzmienia ww. przepisu wynika, iż dotyczy on nabycia towarów i usług a nie importu usług (o imporcie usług stanowi art. 88 ust. 1 pkt 1 ustawy). Ponadto, odniesienie prawa do odliczenia podatku VAT od możliwości zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów - pozostaje wprost w sprzeczności z podstawową zasadą odliczeń określoną w art. 168 lit. e) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w/s wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (poprzednio art. 17 VI Dyrektywy VAT), która takiego wymogu nie stawia (por. artykuł prof. dr hab. Hanny Liwińczuk "Obszary niezgodności polskich przepisów z regulacjami unijnymi", Prawo i Podatki nr 1/2005, s. 8).

Zgadnie zaś z utrwalonym orzecznictwem ETS - w razie rozbieżności pomiędzy regulacjami prawa krajowego a normami VI Dyrektywy - podatnik może dochodzić swoich praw opierając się bezpośrednio na przepisie unijnym, z pominięciem sprzecznych z nim aktów krajowych (por. orzeczenie ETS C-8/81 Ursula Becker vs Finanzamt Muenster - Innenstadt). Z kolei w wyroku w sprawie C-97/90 Hansgeorg Lennatrz - ETS jednoznacznie wskazał, iż " (...) władze skarbowe państwa członkowskiego nie mogą opierać się, na niekorzyść podatnika, na przepisie stanowiącym odstępstwo od systemu dyrektywy".

Zasada prymatu prawa wspólnotowego nad prawem wewnętrznym krajów członkowskich została wyrażona, m.in. w precedensowym orzeczeniu ETS w sprawie C-6/64 Costa vs Enel z 1964 r., w którym Trybunał orzekł, iż prawo krajowe żadnej rangi nie może uchylić prawa znajdującego swe źródło w Traktacie Ustanawiającym Wspólnoty Europejskie. Prawo wspólnotowe tworzy "własny porządek prawny, zintegrowany z systemem prawnym państw członkowskich".

Wskazał na to również wybitny autorytet prawa podatkowego prof. dr hab. Ryszard Mastalski, stwierdzając, że: " (...) w przypadku niezgodności regulacji powstałych w dwóch podsystemach (krajowym i unijnym) pierwszeństwo zastosowania ma norma prawa unijnego" (Prawo i Podatki z 2005 r. nr 2, s. 34).

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Warszawie w wyroku z 12 października 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 2219/05, w którym Sąd przychylił się do argumentów Skarżącego żądającego zwrotu podatku VAT bezpośrednio na podstawie przepisów VI Dyrektywy, a nie polskiej ustawy o VAT. Również w wyroku z 25 maja 2005 r. sygn. akt I SA/Lu 77/05 WSA potwierdził zasadę prymatu norm unijnych nad sprzecznymi z nimi przepisami krajowymi.

Zauważyć wreszcie należy, że nie tylko sądy państw członkowskich, ale również organy administracji, w tym organy podatkowe są obowiązane do stosowania prawa wspólnotowego i jednocześnie zobowiązane do zaniechania stosowania przepisów krajowych sprzecznych z prawem wspólnotowym (por. Orzeczenia ETS z 22 czerwca 1989 r., C-103/88 Fratelli Constanzo oraz z 1999 r. C-224/97 Erich Ciola).

Również Prezes Rady Ministrów RP w Obwieszczeniu z 11 maja 2004 r. (M.P. Nr 20, poz. 359) jednoznacznie wskazał, iż: "Podstawową zasadą prawa wspólnotowego, ustaloną w orzecznictwie ETS, jest zasada nadrzędności, która przewiduje, że prawo pierwotne oraz akty wydane na jego podstawie będą stosowane przed prawem krajowym (...). Europejski Trybunał Sprawiedliwości przyznał dyrektywom w niektórych przypadkach cechę bezpośredniej skuteczności. Oznacza to, że jeżeli przepisy dyrektywy nie zostały wdrożone do krajowego porządku prawnego, to w relacji podmiot - państwo można się na nie powoływać wtedy, gdy są precyzyjne, bezwarunkowe oraz nastąpił upływ terminu transpozycji dyrektywy do krajowego porządku prawnego".

W dniu 17 kwietnia 2008 r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-324/08-4/JL, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 6 marca 2009 r. sygn. I SA/Łd 1375/08 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-324/08-4/JL z dnia 17 kwietnia 2008 r. Ww. rozstrzygnięcie WSA było przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 17 sierpnia 2010 r. sygn. I FSK 1140/09 oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W ww. wyroku WSA w Łodzi z dnia 6 marca 2009 r. sygn. I SA/Łd 1375/08, Sąd stwierdził m.in., że " (...) użyta w art. 88 ust. 1 pkt 2 forma trybu przypuszczającego "mogłyby być zaliczone" wskazuje na pewien stan hipotetyczny, na ujęcie modelowe (por. analogicznie wyrok WSA w Bydgoszczy z 9 maja 2006 r., sygn. akt I SA/Bd 162/06, niepubl.). Dla możliwości odliczenia podatku nie ma więc znaczenia, czy dany wydatek został uwzględniony w kosztach uzyskania przychodu, ale przede wszystkim to, czy hipotetycznie mógłby on stanowić koszt uzyskania przychodu osiągniętego przez podatnika. Innymi słowy należy ustalić czy wydatek spełnia przesłanki zaliczenia do kosztów wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jeżeli tak, to wydatek ten dawałby prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli natomiast nie - prawa takiego podatnik byłby pozbawiony". " (...) Wykładnia prezentowana przez skarżącą oraz przez Sąd w niniejszej sprawie pozwala na wyeliminowanie powyższej niezgodności art. 88 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. z przepisami prawa wspólnotowego. Zapewnia ona bowiem, że zakres ograniczenia prawa do odliczenia wynikający z tego przepisu nie wykracza poza zakres ograniczenia rzeczywiście stosowanego w dniu wejścia w życie VI dyrektywy. Dodatkowo Sąd wskazuje, iż przepisy u.p.t.u. stanowią implementację do krajowego porządku prawnego prawa wspólnotowego w zakresie podatku od wartości dodanej. W momencie uchwalania polskiej ustawy podstawowym aktem w tym zakresie była VI dyrektywa. Przepisy polskiej ustawy muszą, a przynajmniej powinny być zgodne z odpowiednimi uregulowaniami dyrektyw".

Podsumowując Sąd stwierdził, iż "językowa analiza treści art. 88 ust. 1 pkt 2 w powiązaniu z zasadą stałości wyrażoną w art. 17 (6) VI dyrektywy prowadzi do wniosku, iż wydatki na nabycie towarów i usług nie zaliczane do kosztów uzyskania przychodów określonych w ustawach o podatkach dochodowych dają prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli wydatki te mogłyby zostać hipotetycznie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów".

W ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd podniósł, iż "stosownie do wyrażonej w art. 17 ust. 6 VI dyrektywy oraz w art. 176 dyrektywy 112 klauzuli stałości (stand still) Polska w momencie akcesji miała prawo zachować pewne dotychczasowe wyłączenia w prawie do odliczenia podatku od wartości dodanej. Należy podkreślić, że analizowany przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do 1 grudnia 2008 r., tylko wówczas mógł być uznany za zgodny z VI dyrektywą, w szczególności z art. 17 ust. 6, oraz art. 176 dyrektywy 112, gdy był interpretowany w sposób, który umożliwiał odliczenie podatku (obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku należnego) w zakresie tych towarów i usług, które były związane z działalnością opodatkowaną podatnika. Dlatego też interpretowanie art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, tak jak poprzednio obowiązującego art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT z 1993 r., poprzez proste odesłanie do przepisów o podatkach dochodowych, w oderwaniu od norm prawa unijnego, których implementację powinien stanowić, prowadziło do niewłaściwego stosowania norm VI dyrektywy oraz dyrektywy 112 (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2009 r., I FSK 897/08). Przechodząc zatem do oceny postawionych zarzutów stwierdzić trzeba, że przyjęta przez Ministra Finansów wykładnia art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT nie dość, iż jest sprzeczna z zaprezentowaną powyżej wykładnią, którą Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela, to jeszcze stanowi naruszenie zasady proporcjonalności. Podstawę normatywną zasady proporcjonalności w prawie unijnym stanowi art. 5 ust. 3 TWE. Zgodnie z jego treścią "żadne działanie Wspólnoty nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia celów określonych w niniejszym Traktacie". " (...)Ponadto należy podkreślić, że sam ustawodawca przyznał, że sporny przepis ustawy o podatku od towarów i usług był niezgodny z prawem wspólnotowym. Świadczy o tym fakt, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT został z dniem 1 grudnia 2008 r. uchylony na podstawie art. 1 pkt 43 lit. a) tiret pierwszy ustawy z dnia 7 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1320). Z uzasadnienia projektu powyższej ustawy nowelizacyjnej wynika, że zmiana ta miała na celu usunięcie sprzeczności wówczas obowiązujących norm prawnych z regulacjami zawartymi w dyrektywie 112 oraz realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług poprzez wykreślenie przepisu dotyczącego braku prawa do odliczenia podatku naliczonego w sytuacji, gdy wydatek nie stanowi kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (por. druk sejmowy nr 697). Zatem sam ustawodawca potwierdził niejako, że regulacja zawarta w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, a więc w przepisie stanowiącym podstawę wydania zaskarżonej interpretacji, jest sprzeczny z prawem wspólnotowym".

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. - zwanej dalej "ustawą"), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W myśl natomiast art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.

Z powyższych regulacji wynika, że prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Ponadto przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadza jeszcze jeden, dodatkowy warunek odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami na zakup towarów i usług, tzn. prawo to przysługuje wówczas, gdy wydatki poniesione na zakup towarów i usług mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego).

Należy podkreślić, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług stanowią implementację do krajowego porządku prawnego prawa wspólnotowego w zakresie podatku od wartości dodanej. Przepisy polskiej ustawy muszą zatem, a przynajmniej powinny być zgodne z odpowiednimi uregulowaniami dyrektyw.

Stosownie do wyrażonej w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG - Dz. U. WE L 145 z 13 czerwca 1977 r. z późn. zm. zwana dalej VI Dyrektywą) klauzuli stałości (stand still) (powielonej w art. 176 obowiązującej od 1 stycznia 2007 r. dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. U. UE L06.347.1), Polska w momencie akcesji miała prawo zachować pewne dotychczasowe wyłączenia w prawie do odliczenia podatku od wartości dodanej. Stosując klauzulę stałości, Polska nie była uprawniona do wprowadzenia nowych uregulowań ograniczających prawo do odliczenia podatku naliczonego lub rozszerzających zakres istniejących ograniczeń.

W związku z powyższym, przy interpretacji art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT należy mieć na względzie regulacje wynikające z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE. Należy zatem uznać, że przepis ten nie może odbierać podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów i usług, które są związane z jego działalnością opodatkowaną. Zauważyć bowiem należy, iż ustawodawca, formułując treść art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, użył formy trybu przypuszczającego wskazując, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie "mogłyby być zaliczone" do kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem tut. Organu, intencją ustawodawcy nie było zatem przyznanie podatnikom prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem towarów i usług, tylko i wyłącznie w przypadku uwzględnienia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów, lecz przyznanie tego prawa jeśli wydatki takie hipotetycznie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu podatnika. Dla możliwości odliczenia podatku nie ma więc znaczenia, czy dany wydatek został uwzględniony w kosztach uzyskania przychodu, ale przede wszystkim to, czy hipotetycznie mógłby on stanowić koszt uzyskania przychodu osiągniętego przez podatnika.

W związku z powyższym, zdaniem tut. Organu podatkowego, analiza treści art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy (w brzmieniu obowiązującym do 30 listopada 2008 r.) przy uwzględnieniu zasady stałości wyrażonej w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy oraz art. 176 Dyrektywy 2006/112/WE pozwala na stwierdzenie, iż związane z działalnością opodatkowaną podatnika, wydatki na nabycie towarów i usług, nie zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, dają prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli wydatki te hipotetycznie mogłyby zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Niezaliczenie więc przez Wnioskodawcę wydatków na zakup przedmiotowych usług do kosztów uzyskania przychodów nie może w okolicznościach wskazanych we wniosku powodować utraty prawa Spółki do dokonania odliczenia podatku naliczonego. W przedstawionym stanie faktycznym Spółka zaznacza bowiem, iż opisane we wniosku usługi są wykorzystywane przez Spółkę do wykonywania działalności (sprzedaży) opodatkowanej podatkiem VAT. Ze względu na brak pisemnych umów co do przedmiotowych usług, wydatków poniesionych na zakup tych usług, Spółka z ostrożności podatkowej nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Spółka wystawia faktury VAT wewnętrzne i nalicza podatek VAT od importu ww. usług.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje wynikające z powołanych dyrektyw należy stwierdzić, iż Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z importem opisanych we wniosku usług. W rozpatrywanym przypadku spełniona została podstawowa przesłanka, spełnienie której daje podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego - związek nabywanych towarów i usług z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi (art. 86 ust. 1 cyt. ustawy). Przedstawiona w art. 86 ust. 1 ustawy zasada wyłącza bowiem możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu. Spółka wykorzystuje importowane usługi do wykonywania działalności opodatkowanej podatkiem VAT, zatem przysługuje jej prawo do odliczenia, w związku z tymi usługami, kwoty podatku naliczonego, którą w przedmiotowej sprawie stanowi w myśl art. 86 ust. 2 pkt 4 ustawy - kwota podatku należnego.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń ETS należy stwierdzić, że orzeczenia te są wydawane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły, a ich różnorodność stanowi odpowiedź na różnorodność przedstawionych przez podatników stanów faktycznych i dlatego nie mogą one być podstawą przy rozpatrywaniu kolejnych spraw. Z uwagi na powyższe, przytoczone przez Spółkę wyroki, Organ potraktował jako element argumentacji Strony, lecz nie mogły mieć one znaczącego wpływu na ocenę prawną przedmiotowego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.