IPPP1-443-287/10-2/JL

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2010 r. (data wpływu 12 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 12 marca 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

15 listopada 1999 r. na prawach wspólności majątkowej małżeńskiej, Wnioskująca nabyła wspólnie z mężem #189; działki w nieruchomości położonej w W, przy ul. Z. Nieruchomość ta stanowiła grunt niezabudowany o łącznej powierzchni 7505 m ^2, działka ewidencyjna nr 2/3. Przedmiotowa nieruchomość była przeznaczona na mocy uchwały Rady Gminy z dnia 24 września 1999 r., która weszła w życie na początku grudnia 1999 r.) pod zabudowę jednorodzinną. W związku z tym, w momencie dokonywania przez Wnioskującą i małżonka zakupu nieruchomości, ich zamiarem było wybudowanie na przedmiotowej nieruchomości domu jednorodzinnego. Niestety, na przeszkodzie w realizacji pierwotnych planów stanął m.in. konflikt jaki pojawił się pomiędzy nimi a ich znajomymi, którzy byli współwłaścicielami pozostałej (1/2) części nieruchomości a w 2003 r. wycofali się ze wspólnych planów budowy ostatecznie sprzedając Wnioskującej 23 grudnia 2003 r. swoją część. Niestety zmianie uległy wówczas także plany życiowe Wnioskodawczyni i jej męża, gdyż powody rodzinne skłoniły ich do zaniechania realizacji pierwotnego planu budowy domu jednorodzinnego na przedmiotowej nieruchomości, którą ostatecznie zrealizowali w P. Nieruchomość przy ul. Z nie tylko stała się w związku z tym zbędna ale nawet kłopotliwa. Wnioskująca postanowiła namówić do jej sprzedaży męża. Jednakże pomimo podjętych starań nie było chętnych na nabycie całej nieruchomości o pow. 7505 m#178;, lecz zgłaszały się jedynie osoby, które były zainteresowane zakupem działek o znacznie mniejszej powierzchni. W związku z takim zapotrzebowaniem na rynku, a jednocześnie koniecznością zbycia nieruchomości Wnioskująca wspólnie z mężem podjęła starania zmierzające do wydzielenia działek zgodnie z planem miejscowym dla tych osób, które zgłaszały się do nas z ewentualnym zamiarem zakupu części nieruchomości pod zabudowę z przeznaczeniem na cele mieszkalne. Wnioskująca nie prowadziła i nie prowadzi wspólnie z mężem działalności gospodarczej. Żadne z nich nie zajmuje się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, nie posiada w tym zakresie żadnych uprawnień. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była i nie stanowi składnika majątkowego, który wchodziłby w skład spółki prawa cywilnego czy też stanowił składnik służący do prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej lub rolnej. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta ze środków pochodzących z majątku wspólnego na potrzeby osobiste. Jako część majątku wspólnego może zostać sprzedana wyłącznie celem zaspokojenia wspólnych potrzeb osobistych. Dochód uzyskany ze sprzedaży tego składnika majątku wspólnego nie wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej lub rolnej. Przy nabyciu nieruchomości nie był naliczony podatek VAT.

Wprawdzie małżonek Wnioskującej wystąpił z wnioskiem o udzielenie interpretacji podatkowej ale działał wyłącznie w swoim imieniu bez umocowania Wnioskującej do działania. Z powyższych względów Wnioskująca zdecydowała się na samodzielne złożenie wniosku o udzielenie takiej interpretacji. Zwłaszcza, że Wnioskująca nie wie, czy małżonek podał pełen stan faktyczny i właściwie uzasadnił swoje stanowisko w sprawie.

Według przepisów Ordynacji podatkowej (art. 14b § 1-§ 3, art. 14c § 1 i § 2) w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r., minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Wniosek taki może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych. Składając go wnioskodawca jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny Od uzasadnienia prawnego można odstąpić jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

Zdaniem Strony, skoro interpretacja wydawana jest w indywidualnej sprawie, Wnioskująca zaś nie podpisała się na wniosku o udzielenie interpretacji organ zaś nie ustalał, czy małżonek posiada pełnomocnictwo do działania w imieniu Wnioskującej to uznać należy, iż Wnioskująca również może wystąpić o udzielenie takiej interpretacji, a interpretacja udzielona małżonkowi nie jest dla Wnioskującej wiążąca. Jednocześnie Wnioskująca oświadcza, iż w przypadku nie podzielenia jej stanowiska i uznania za nieprawidłowe w odróżnieniu od małżonka, zamierza skorzystać z prawnej możliwości jego zaskarżenia pod względem zgodności z prawem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1.

W związku z tym, że podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług (stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług, to należy dokonać za każdym razem indywidualnej oceny, czy danego rodzaju czynność stanowi odpłatne świadczenie usług. Pojęcie podatnika oraz prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług zawiera przepis art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do powołanego przepisu art. 15 ust. 1. - Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast pod pojęciem działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy należy rozumieć wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Z powołanych przepisów wynika, że status podatnika w podatku od towarów i usług wynika z wykonywania czynności opodatkowanej, ale wykonywanej wyłącznie w ramach działalności gospodarczej. Uzależnienie podatnika od prowadzenia działalności gospodarczej wynika z charakteru tego podatku, występującego wyłącznie w obrocie gospodarczym, aby zachować neutralność tego podatku. Podatnikami podatku od towarów i usług są podmioty, które mają zamiar stałego prowadzenia określonej działalności, działają w sposób powtarzalny, wielokrotny czy częstotliwy. Nie należy w związku z tym traktować jako działalności gospodarczej sprzedaży majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego dalszej sprzedaży. Istotnym elementem jest także to, że zarówno Wnioskująca, jak i jej mąż nie prowadzą działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, gdyż tego rodzaju działalność w świetle przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami wymaga stosownych uprawnień w zakresie obrotu nieruchomościami, a ani Wnioskująca, ani jej mąż takich uprawnień nie posiada. Podkreślić należy, że Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w składzie siedmiu sędziów wyroku z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07 (ONSAiWSA 2008/1/8), wyraził pogląd, iż przepisy art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. NSA stwierdził, iż ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, iż w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT. NSA podkreślił, że jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku VAT, i to bez względu na to, czy czynność tę (sprzedaż działek) wykonał lub wykona jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. NSA wskazał, iż taka sytuacja występuje właśnie w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany był bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem na działalność handlową a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku VAT. NSA podkreślił, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć tego, iż przez pojęcie "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. W każdym przypadku decydujące znaczenie powinien więc mieć zamiar nabycia gruntów, które następnie są sprzedawane przez nabywcę.

Zdaniem Wnioskującej, skoro ani jej, ani męża zamiarem przy nabyciu gruntu nie było późniejsze odsprzedanie gruntów, nabycie gruntów nastąpiło do majątku prywatnego - wspólnego, nie związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, to dokonując sprzedaży gruntów - nie powinna taka transakcja podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wprawdzie na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie występuje pojęcie "majątku osobistego" (majątku prywatnego, majątku wykorzystywanego do celów prywatnych), lecz jak słusznie wskazuje się w orzecznictwie (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1556/07 publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl) oznacza tę część majątku danej osoby, która nie jest przez nią wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej i która nie jest przedmiotem tej działalności. Według NSA, dokonując podziału majątku na osobisty i związany z działalnością gospodarczą dla potrzeb opodatkowania sprzedaży danego składnika majątkowego, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy dany składnik majątkowy spełnia powyższe kryteria, jeżeli tak nie jest, to mamy do czynienia ze sprzedażą majątku prywatnego, przy której to czynności dana osoba, choćby mająca status podatnika, w charakterze takim nie występuje. Stanowisko powyższe potwierdza również pogląd wyrażony w aktualnym orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Poznaniu z 4 listopada 2009 r. I SA/Po 423/09, LEX Nr 541970), a mianowicie, że "Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty działa w charakterze podatnika VAT - jako handlowiec - wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i chęć ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Także samo nabycie gruntów musi nastąpić w celach handlowych, nie zaś w innych celach. Nie jest bowiem działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. W każdym przypadku decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia gruntów, które następnie są sprzedawane przez nabywcę".

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro w niniejszej sprawie nieruchomość została nabyta z zamiarem wykorzystania jej na potrzeby osobiste, czynność ta nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jedynie sytuacja życiowa oraz zapotrzebowanie rynku na mniejsze działki spowodowało konieczność wyodrębnienia mniejszych działek i dokonania ich sprzedaży na rzecz kilku osób, to nie jest to czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

ad. 2.

Przy dokonywaniu oceny, czy dana czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług należy brać pod uwagę kryterium podmiotowe oraz przedmiotowe, a nie w jakim celu nabywca zamierza w przyszłości wykorzystać zakupioną przez niego nieruchomość. Kryterium podmiotowe dotyczy ustalenia czy czynności dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, natomiast kryterium przedmiotowe wiąże się z ustaleniem, czy danego rodzaju czynność wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej. Status podatnika VAT i łączące się z nim prawo do odliczenia podatku jest uzyskiwany niezależnie od celu i rezultatu działalności gospodarczej, zaś neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się między innymi dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony takich rozwiązań legislacyjnych, które zapewnią stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Wiąże się to bowiem z prawem do odliczenia podatku naliczonego, który jest podstawową cechą podatku od wartości dodanej. Zapewnia ono bowiem neutralność tego podatku dla podatników VAT, przy jednoczesnym faktycznym opodatkowaniu konsumpcji. Ma ono zagwarantować, że podatek płacony przez podatnika VAT przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych w działalności opodatkowanej nie będzie stanowił dla niego faktycznego kosztu (obciążenia finansowego). Stąd też możliwość odliczenia podatku naliczonego nie stanowi żadnego przywileju dla podatnika, lecz jest jego fundamentalnym i podstawowym uprawnieniem, wynikającym z samej konstrukcji podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej. W uzasadnieniu orzeczenia w sprawie C37/95 (orzeczenie z dnia 15 stycznia 1998 r., Belgische Staat v. Ghent Coal Terminal NV) Trybunał stwierdził, że system odliczeń podatku oznacza całkowite uwolnienie przedsiębiorcy od obciążeń z tytułu VAT zapłaconego lub należnego (do zapłaty) w prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej zapewnia, że jakakolwiek działalność gospodarcza, bez względu na jej cel oraz rezultat, o ile sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny. W niniejszej zaś sprawie, skoro nie jest prowadzona działalność gospodarcza, to tym samym nie można by było zrealizować powyższej zasady neutralności podatku od wartości dodanej. Ocena czynności podejmowanych przez dany podmiot pod kątem spełnienia przez niego przesłanek koniecznych do uznania go za podatnika podatku od towarów i usług powinna być kompleksowa, uwzględniając wszystkie podjęte przez ten podmiot działania i być dokonana w świetle prawidłowo zinterpretowanej normy prawnej. Jak słusznie wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 października 2007 r., w sprawie o sygn. akt I FPS 3/07 (ONSAiWSA 2008/1/8, Rzeczposp. 2007/10/254, M.Podat. 2007/12/2, Glosa 2008/1/136, POP 2008/2/28, PP 2008/2/42) "1. Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. 2. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług."

W związku z tym częstotliwość wykonywanych czynności w świetle art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT nie ma przesądzającego znaczenia. Na gruncie tego przepisu nawet jednorazowa czynność może spowodować uznanie podmiotu za podatnika. Zatem, przy tej ocenie nie jest istotne, czy dany podmiot dokonał jednej sprzedaży, czy też kilku, tylko ważne jest, aby tych czynności dokonywał z zamiarem skierowanym na częstotliwość ich wykonywania. Wprawdzie wielokrotność dokonywania czynności jest jednym z elementów, według których ocenia się zamiar podmiotu (zob. wyrok NSA z dnia 17 lutego 2006 r., I FSK 513/05, Lex nr 250251), to jednak nie można twierdzić, że zamiar podmiotu należy wywodzić wyłącznie z tej okoliczności. Prowadziłoby to do irracjonalnego wniosku, że o statusie podatnika podatku VAT decyduje konkretna ilość czynności zależna od oceny organu podatkowego. Nie ma tez żadnych uzasadnionych powodów, aby uznać, iż częstotliwość miałaby polegać na wielokrotności rozumianej jako wykonywanie czynności jednej po drugiej. Inaczej mówiąc, tak jak sama częstotliwość wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług nie stanowi samoistnej podstawy do uznania danego podmiotu za podatnika tego podatku, tak również taką podstawą nie jest ani wielokrotność, ani też jednorazowość. (por. wyrok WSA w Lublinie z 9 października 2009 r., I SA/Lu 330/09, LEX nr 527505). A zatem zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, nie może być inaczej rozumiany, niż jako stały i powtarzalny, wykonywany dla celów zarobkowych, na co zwrócił uwagę ETS w wyroku z dnia 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler v. Finanzamt Homburg.

Ponadto, cel działalności gospodarczej nie jest istotny dla uznania, że dany podmiot jest, albo nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Nie ważne jest bowiem, czy celem działalności gospodarczej jest osiąganie zysku, czy też jest to działalność niedochodowa (nonprofit). W tym miejscu warto odwołać się do stanowiska wyrażonego w wyroku WSA w Gdańsku z 16 czerwca 2009 r. (I SA/Gd 244/09, LEX nr 510722), gdyż stan fatyczny sprawy jest analogiczny jak w niniejszej sprawie, stosownie do którego "Przepisy art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. Ani więc formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług."

Jak wynika z uzasadnienia powołanego wyroku - uznać należy, że do czynności sprzedaży części majątku osobistego w formie wyodrębnionych działek budowlanych nie ma zastosowania art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zatem sprzedaż przedmiotowych działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z przepisu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Innymi słowy, jeśli dana czynność wykonana została poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód to w świetle wyżej wymienionych przepisów z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Taka zaś właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT. Podkreślić przy tym należy, że w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Argument, że podmiot dokonujący sprzedaży (dostawy) majątku prywatnego nie może być traktowany w odniesieniu do takiej sprzedaży jako podatnik podatku od towarów i usług, doznaje dodatkowego wzmocnienia, gdy uwzględnić wnioski płynące z analizy przepisu art. 2 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady (art. 2 pkt 1 VI Dyrektywy). Przepis ten określając zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej stanowi, że opodatkowaniu podlega dostawa towarów lub usług świadczona odpłatnie na terytorium kraju "przez podatnika, który jako taki występuje". Przepis ten wyraźnie więc wskazuje, że czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności, dany podmiot występuje w charakterze podatnika VAT, a więc podmiotu prowadzącego w określonym zakresie działalność gospodarczą. Nader jasno zaakcentował to ETS w orzeczeniu w sprawie C-291/92 pomiędzy Finanzamt Ulzen a Dieter Armbrecht stwierdzając, że nawet jeśli podatnik w rozumieniu Dyrektywy sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością (usługową), i którą to część zarezerwował na cele prywatne, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik, a transakcja taka nie podlega opodatkowaniu. Nadmienić trzeba, że w orzeczeniu tym Trybunał stwierdził, że w przypadku wyodrębnienia części nieruchomości do celów prywatnych rozróżnienie między częścią przeznaczoną na potrzeby działalności gospodarczej podatnika i częścią używaną do celów prywatnych musi opierać się na proporcji między wykorzystywaniem do celów prywatnych i do celów działalności gospodarczej w roku nabycia, nie zaś na kryterium podziału fizycznego. W uzasadnieniu omawianego wyroku wskazano, że w VI Dyrektywie brak jest przepisu uniemożliwiającego podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą wyłączenie z systemu VAT części majątku przeznaczonego do celów prywatnych i że decyzja w tym zakresie jest suwerenną decyzją samego podatnika. Oznacza to, że w ocenie ETS brak opodatkowania sprzedaży majątku własnego podatnika nie zakłóca zasady powszechności i neutralności podatku VAT, ani też nie powoduje zakłóceń w zakresie konkurencji.

Ad. 3

W opinii Wnioskodawcy, nie należy traktować jako czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaży nieruchomości gruntowej, która została zakupiona pierwotnie z zamiarem wykorzystania na własne potrzeby mieszkaniowe (pod zabudowę jednorodzinną), nawet jeśli będzie sprzedana na rzecz kilku osób fizycznych. Sprzedaż taka nie świadczy także o zamiarze prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, jeśli sprzedaż następuje po upływie ponad 5 lat od zakupu nieruchomości, nawet jeśli nabywca nieruchomości dokonuje wyodrębnienia kilku działek nabytego wcześniej gruntu pod zabudowę i jednej działki pod drogę dojazdową, celem dokonania sprzedaży z zyskiem. Stanowisko powyższe potwierdza pogląd wyrażony w orzecznictwie, zgodnie z którym "O zamiarze prowadzenia przez skarżącego działalności handlowej nie świadczy to, że po upływie czterech lat od momentu zakupu podatnik dokonał podziału nabytego wcześniej gruntu na kilkanaście działek pod zabudowę i jedną pod drogę dojazdową, ustanowił drogę konieczną jak również to, że przed sprzedażą działek doprowadził on (zobowiązał się do doprowadzenia) do nich przyłączy wodnych i energetycznych. Powyższe działania - dokonane kilka lat po nabyciu gruntu - ułatwiały tylko zbywcy sprzedaż stanowiących jego majątek prywatny działek i uzyskanie wyższej ceny". (wyrok z dnia 24 czerwca 2009 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, I SA/Wr 95/09, LEX nr 511445). Dalej w uzasadnieniu powołanego wyroku WSA wskazuje, że "Problematyka sprzedaży gruntów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę i jej konsekwencje na gruncie ustawy VAT były już wielokrotnie przedmiotem orzekania przez sądy administracyjne. Należy przede wszystkim zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym w składzie siedmiu sędziów wyroku z dnia 29 października 2007 r. (sygn. akt I FPS 3/07, ONSAiWSA 2008/1/3), przywoływanym zresztą przez obie strony sporu, wyraził pogląd, iż przepisy art. 15 ust. 1 i 2 ustawy VAT z dnia 11 marca 2004 r. powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód. NSA wywiódł, iż ani formalny status danego podmiotu, jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, iż w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT. Uzasadniając wyrażone stanowisko NSA stwierdził, że jeśli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika podatku VAT, i to bez względu na to, czy czynność tę (sprzedaż działek) wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie. Dodał Sąd, iż taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki bowiem nabywany był na własne potrzeby danej osoby a nie z przeznaczeniem na działalność handlową, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku VAT. NSA podkreślił przy tym, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności musi być ujawniony już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży.

Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty działa w charakterze podatnika VAT - jako handlowiec - wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i chęć ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Także samo nabycie gruntów musi nastąpić w celach handlowych, nie zaś w innych celach. Nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. W każdym przypadku decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia gruntów, które następnie są sprzedawane przez nabywcę. Jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że zamiarem nabycia było późniejsze odsprzedanie gruntów, to - zasadniczo - należałoby takiego sprzedawcę w zakresie tej sprzedaży uznać za podatnika VAT. Jeżeli natomiast sprzedawca gruntów nabywał te grunty do majątku prywatnego, dopuszczając wprawdzie możliwość odsprzedaży, lecz nie było to jego głównym celem, to wówczas - w zakresie dokonanej sprzedaży gruntów - nie powinien być traktowany jak podatnik VAT. Ustalając, jakim faktycznie późniejszy sprzedawca gruntów kierował się zamiarem w momencie ich zakupu należy wziąć pod uwagę okoliczności towarzyszące nabyciu i sprzedaży, czas jaki upłynął od nabycia oraz przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży. Zdaniem Sądu, w wówczas brak jest przesłanek do uznania aktywności skarżącego za realizowaną w ramach działalności gospodarczej. Aktywności tej bowiem trudno jest przypisać zawodowy, stały i zorganizowany charakter. Dokonanie sprzedaży jednej z wydzielonych z nabytego gruntu i przeznaczonej pod zabudowę działki po sześciu latach od zakupu gruntu nie wskazuje na zamiar prowadzenia działalności gospodarczej. Wobec powyższego trudno jest uznać, iż podatnik nabył grunt jako towar handlowy, nie zaś dla celów innych, tj. osobistych (letniskowych i rolnych). Powyższego nie zmienia fakt, że skarżący od chwili zakupu nie poczynił żadnych nakładów celem zaadaptowania spornego w sprawie gruntu na cele osobiste (swoje i swojej rodziny)."

Ponadto należy też mieć na względzie stanowisko, że "przepisy art. 2 pkt 1 i art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy sprzeciwiają się uznaniu za czynność opodatkowaną wyprzedaży majątku własnego" (wyrok z dnia 26 maja 2009 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, I SA/Bd 205/09, LEX nr 533858), a działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym" (wyrok z dnia 15 czerwca 2009 r., Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, I SA/Wr 1368/08, LEX nr 511430). Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając przeznaczone pod zabudowę grunty działa w charakterze podatnika VAT -jako handlowiec - wymaga ustalenia, że jej aktywność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i chęć ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną. Także samo nabycie gruntów musi nastąpić w celach handlowych, nie zaś w innych celach. Nie jest bowiem działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (handlowych), lecz spożytkowania w celach osobistych. W każdym przypadku decydujące znaczenie powinien mieć zamiar nabycia gruntów, które następnie są sprzedawane przez nabywcę". (wyrok z dnia 4 listopada 2009 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, I SA/Po 423/09, LEX nr 541970).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Dla wyjaśnienia kwestii opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży przez osobę fizyczną nieruchomości będącej jej prywatną własnością istotne znaczenie ma ustalenie, czy osoba fizyczna, dokonując sprzedaży, działa w okolicznościach, które pozwalają potraktować te czynności jako działalność gospodarczą. Podkreślić należy, iż sprawy dotyczące opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży działek są sprawami szczególnymi, w których nie można na ogół z pewnością stwierdzić, jakie zamiary miał kupujący w stosunku do kupowanego gruntu w chwili zakupu. Analogiczna sytuacja występuje w przedmiotowej sprawie. Dlatego rozstrzygnięcie tego typu zagadnień wymaga dokładnej analizy stanów faktycznych przedstawionych przez osoby dokonujące dostawy gruntów. Każdy stan faktyczny należy rozpatrywać mając na uwadze czynności, jakich dokonuje osoba sprzedająca grunt i wnioski płynące z tych czynności.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlega między innymi odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Artykuł 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (...).

Natomiast przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Grunty spełniają zatem definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały zdefiniowane w art. 15 ust. 1 i 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu art. 15 ust. 1 - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "zamiar". Zgodnie z definicją zawartą we "Współczesnym słowniku języka polskiego" (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), "zamiar" oznacza "intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć".

Wobec powyższego istotą zamiaru są intencje, jakie przyświecają dokonywanym czynnościom oraz cel, który dana osoba ma osiągnąć wykonując dane czynności. Zatem przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje okres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki prawnopodatkowe, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Zaznaczyć należy, iż transakcji sprzedaży działek przeznaczonych pod zabudowę, które powstały w wyniku podziału gruntu, można przypisać znamiona działalności gospodarczej prowadzonej z zamiarem wykonywania jej w sposób częstotliwy. Zamiar dokonania sprzedaży wydzielonych niezabudowanych (przeznaczonych pod zabudowę) działek ma niewątpliwie charakter powtarzalny, a warunek zamiaru dokonania tych czynności w sposób częstotliwy zostaje tu wypełniony.

Zasady wykładni językowej i funkcjonalnej definicji działalności gospodarczej prowadzą do wniosku, że działalność gospodarczą stanowi nie tylko działalność częstotliwa, czyli stała i powtarzalna, ale także jednorazowa czynność, jeżeli wiąże się z nią zamiar częstotliwości, przy czym wspomniana działalność powinna być wykonywana przez producenta, handlowca, usługodawcę, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika lub wykonującego wolny zawód.

Aby zatem dostawę towarów (nawet jednorazową) uznać za działalność gospodarczą należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takich czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności.

W świetle powyżej przytoczonych przepisów dostawa gruntów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzonej działalności gospodarczej, co może mieć miejsce również przy czynności dokonanej jednorazowo.

Z treści wniosku wynika, że w 1999 r. Wnioskująca wraz z mężem nabyła #189; działki w nieruchomości, stanowiącej grunt niezabudowany o łącznej powierzchni 7505 m#178;, przeznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę jednorodzinną. Pozostałą część nieruchomości nabyli znajomi Wnioskodawcy. Grunt ten Małżonkowie nabyli, jak wskazuje Wnioskująca, planując wybudowanie na nim domu jednorodzinnego na własne potrzeby, takie same plany mieli nabywcy drugiej części działki, którzy jednak w roku 2003 wycofali się z tej inwestycji. Wnioskująca odkupiła więc ich udział w nieruchomości stając się tym samym właścicielem całego gruntu. Następnie Małżonkowie podjęli decyzję o zakupie działki w innej lokalizacji i tam wybudowali dom. Tym samym realizują swoje potrzeby mieszkaniowe w innym miejscu, a działka będąca przedmiotem zapytania stała się im zbędna, stąd podjęli decyzję o jej sprzedaży.

Wnioskująca wraz z mężem, podjęła w tym celu działania zmierzające do podziału nieruchomości na mniejsze działki, co było warunkiem zakupu nieruchomości przez osoby zainteresowane, które będą nabywały poszczególne działki.

Wnioskująca wskazała, iż ani Ona ani jej mąż nie zajmuje się profesjonalnie obrotem nieruchomościami, nie posiada w tym zakresie żadnych uprawnień. Przedmiotowa nieruchomość nigdy nie była i nie stanowi składnika majątkowego, który wchodziłby w skład spółki prawa cywilnego czy też stanowił składnik służący do prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej lub rolnej. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta ze środków pochodzących z majątku wspólnego na potrzeby osobiste. Jako część majątku wspólnego może zostać sprzedana wyłącznie celem zaspokojenia wspólnych potrzeb osobistych. Dochód uzyskany ze sprzedaży tego składnika majątku wspólnego nie wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej lub rolnej. Przy nabyciu nieruchomości nie był naliczony podatek VAT.

Ustawodawca nie określił wymogów formalnych, którym odpowiadać ma podatnik, aby mógł być uznany za producenta lub handlowca oraz kiedy zamiar częstotliwego wykonywania czynności ma być ujawniony. Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy uprawniony jest wniosek, że wystarczającym jest, by okoliczności wskazujące na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy zaistniały w chwili ich wykonywania, zaś podmiot ich dokonujący zachowywał się jak handlowiec czy producent. Dla celów podatku VAT nie jest konieczne, aby działalność była działalnością zarobkową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły przez podmioty gospodarcze (przedsiębiorców). Opodatkowaniu tym podatkiem podlega dostawa towarów - gruntów nie tylko wówczas, gdy dokonywana jest przez podatnika VAT, dla którego wykonywanie działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu. Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, również osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, które dokonują dostawy, czy też świadczą usługi stają się podatnikami podatku VAT, jeżeli okoliczności towarzyszące wykonywaniu czynności wskazują na zamiar wykonywania tych czynności w sposób częstotliwy.

Z uwagi na powyższe, w świetle przedstawionych we wniosku okoliczności, trudno zgodzić się ze stanowiskiem, że przedmiotowe grunty były nabyte wyłącznie z zamiarem realizacji osobistych celów Wnioskującej. Z wniosku nie wynika bowiem, aby w jakikolwiek sposób grunty te służyły tym celom i w tych celach były zagospodarowane, dlatego też mając na uwadze chociażby ekonomiczny punkt widzenia nie można przyjąć, iż tak znaczny areał przeznaczony był wyłącznie na potrzeby osobiste (mieszkaniowe). Jeżeli zamiarem Wnioskującej w momencie zakupu gruntu była budowa domu na własne potrzeby, to tego zamiaru nie zrealizowała Ona w ciągu 11 lat, nie wskazała też innego sposobu wykorzystania przedmiotowej nieruchomości na własne potrzeby. Jednocześnie Wnioskująca powiększyła dwukrotnie nabyty pierwotnie grunt odkupując drugą część udziału w nieruchomości. Ponadto Wnioskująca informuje, że swoje potrzeby mieszkaniowe zrealizowała budując dom na nabytej w tym celu innej działce.

A zatem, w ocenie tut. Organu, zakup nieruchomości w celu powiększenia majątku wspólnego Wnioskującej i jej męża stanowił swoistą lokatę kapitału. Dwukrotny zakup gruntu, podział nieruchomości na wiele odrębnych działek budowlanych w celu pozyskania nabywców oraz przeznaczenie wyodrębnionych działek dla celów sprzedaży, stanowią ciąg zdarzeń, które mogą świadczyć o zamiarze wykonywania czynności sprzedaży w sposób częstotliwy, a więc w warunkach przesądzających o prowadzeniu działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Podjęcie przez Wnioskującą czynności zmierzających do sprzedaży wydzielonych działek budowlanych w sposób zorganizowany i częstotliwy wskazuje na chęć osiągnięcia korzyści finansowych, w przeciwnym razie dzielenie gruntów byłoby niecelowe i ekonomicznie nieuzasadnione.

Ponadto nie można stwierdzić, iż transakcje dokonywane przez Wnioskującą przeprowadzane są w sposób incydentalny i nie mają na celu chęci osiągnięcia zysku.

Wnioskująca, podejmując złożone czynności związane z dwukrotnym nabyciem gruntu budowlanego, podzieleniem tego gruntu na działki budowlane i przygotowaniem ich do sprzedaży, planując i organizując następnie sprzedaż tak wytworzonych towarów (nowoutworzonych nieruchomości budowlanych), przejawiła zamiar prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie handlu działkami budowlanymi (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT). Tym samym przedmiotowa dostawa gruntu podlega opodatkowaniu VAT, ponieważ podziałowi gruntu na poszczególne działki budowlane (nabycie nowopowstałych rzeczy) towarzyszył zamiar ich odprzedaży. Wystąpienie przedstawionego ciągu zdarzeń ma istotne znaczenie dla uznania zachowań Wnioskującej za przejaw prowadzenia przez nią działalności w sposób zorganizowany i w celu zarobkowym (prowadzenie przedsiębiorstwa w znaczeniu funkcjonalnym), a także przesądza o istnieniu zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Stąd też wypełniona została dyspozycja art. 15 ust. 2 ustawy. Obrót przez osoby fizyczne nieruchomościami niezwiązanymi wcześniej z jakąkolwiek działalnością gospodarczą, gdy podjęcie działań stanowiących następstwo zdarzeń dotychczas objętych jedynie "zamiarem ewentualnym" prowadzi do podziału geodezyjnego gruntu budowlanego na mniejsze części (działki), zaś wydzielenie działek następuje już z zamiarem dalszej ich odprzedaży, stanowi faktyczne rozpoczęcie prowadzenia działalności handlowej w świetle art. 15 ust. 2 ustawy.

Reasumując, w odniesieniu do przedstawionego przez Panią zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż sprzedaż działek budowlanych, powstałych w wyniku podziału przedmiotowej nieruchomości, zakwalifikować należy do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 powołanej ustawy, a Wnioskująca dokonując tych czynności uzyskuje status podatnika podatku od towarów i usług. Tym samym dostawa ta, dokonana zarówno w ramach jednorazowej transakcji, jak również w ramach kilku transakcji (sprzedaży wydzielonych działek na rzecz kilku osób fizycznych), będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Przy czym nie ma tu znaczenia, iż - jak określa Wnioskująca - środki uzyskane ze sprzedaży działek przeznaczone będą na potrzeby osobiste. Nie ma również znaczenia fakt, iż sprzedaż działek następuje po upływie ponad 5 lat od zakupu nieruchomości i następuje ona na rzecz osób fizycznych.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy - wynosi 22%. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Regulacja powyższa oznacza, że zwolnieniem przedmiotowym nie jest objęta dostawa terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę, a co za tym idzie podlegają one opodatkowaniu podstawową stawką podatku od towarów i usług.

Jak wynika z okoliczności przedstawionych we wniosku, przedmiotem sprzedaży dokonanej przez Wnioskującą mają być działki budowlane, zatem ich dostawa nie może korzystać z powyższego zwolnienia.

Należy dodać, iż zgodnie z art. 113 ust. 13 pkt 1 lit. d) ustawy, do podatników dokonujących dostaw terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę - niezależnie od wielkości obrotów - nie stosuje się zwolnień podmiotowych, o których mowa w art. 113 ust. 1 i 9.

Odnosząc się do powołanego we wniosku orzecznictwa należy stwierdzić, iż nie może ono stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie. Wyroki powołane we wniosku przez Zainteresowaną dotyczą bowiem odmiennych stanów faktycznych od tego, który przedstawiła Wnioskująca. Wyrok NSA, sygn. I FPS 3/07 dotyczy stanu faktycznego, w którym strona skarżąca nabyła nieruchomość rolno-leśną przeznaczoną w planach zagospodarowania przestrzennego do użytkowania rolniczego. Natomiast podkreślić należy, że w rozpatrywanej sprawie Wnioskująca nabyła #189; działki w nieruchomości, stanowiącej grunt niezabudowany, przeznaczony w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę jednorodzinną. Podobnie - odmiennego stanu faktycznego dotyczy wyrok NSA, sygn. I FSK 1556/07, I SA/Po 423/09, I SA/Gd 244/09, I SA/Wr 95/09. Te wyroki dotyczyły również stanów faktycznych, w których strona skarżąca nabywała działki rolne. Natomiast wyrok WSA w Bydgoszczy, sygn. I SA/Bd 205/09 odnosi się do sytuacji, w której strona skarżąca otrzymała grunt rolny w wyniku darowizny. Ponadto wyrok WSA w Lublinie o sygn. I SA/Lu 330/09 w ogóle nie dotyczy kwestii sprzedaży gruntów.

Powyższe okoliczności powodują, iż ww. wyroki stanowią rozstrzygnięcia w konkretnych stanach faktycznych i nie mogą stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie.

Mając powyższe na uwadze stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.