IPPP1-443-24/11-2/IGo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 stycznia 2011 r. (data wpływu 7 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży kart przedpłaconych - jest nieprawidłowe.

W dniu 7 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży kart przedpłaconych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z jednym z banków umowę dotyczącą m.in. wydania oraz sprzedaży kart przedpłaconych, to jest instrumentów pieniądza elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, służących do dokonywania drobnych płatności za pomocą środków płatniczych przez posiadacza karty, którymi zasilona jest karta. Karty te są następnie oferowane do sprzedaży przez Spółkę klientom, którzy mogą je nabyć albo jako sam nośnik albo jako kartę zasiloną określoną przez klienta kwotą pieniężną. Do każdej karty przypisany jest indywidualny rachunek bankowy, na który wpływają środki pieniężne służące zasileniu karty. Pierwsze zasilenie karty przez klienta rozumiane jest jako zawarcie przez klienta z bankiem umowy o instrument pieniądza elektronicznego.

Umowa zawarta przez Wnioskodawcę z bankiem daje możliwość, by karta była oferowana do sprzedaży razem z dodatkowym programem lojalnościowym. W takim przypadku Spółka odpowiada za treść i realizację takiego programu. Spółka, korzystając z przedmiotowej opcji, oferuje sprzedawane karty również jako dające ich posiadaczom zniżki w określonych punktach sprzedających towary i usługi, które mają podpisane ze Spółką umowy dotyczące realizacji programu partnerskiego.

Spółka ma wątpliwości, jaką stawką VAT będzie opodatkowana sprzedaż kart od dnia 1 stycznia 2011 r., to jest po nowelizacji ustawy o VAT dokonanej ustawą z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką stawką podatku od towarów i usług będzie opodatkowana od dnia 1 stycznia 2011 r. sprzedaż kart opisanych w niniejszym wniosku.

Zdaniem Spółki, sprzedaż opisanych w niniejszym wniosku kart, podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się z podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Sprzedaż kart przedpłaconych, niezależnie od tego, czy klient kupi je z doładowaniem środków pieniężnych, czy też bez takiego doładowania, należy uznać za świadczenie usług pośrednictwa w zakresie "wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych", które to usługi podlegają zwolnieniu na podstawie wymienionego wyżej przepisu. Art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zawiera zwolnienie o charakterze przedmiotowym, nie zaś podmiotowym, co oznacza, że nie jest istotny status podmiotu, który je świadczy. Usługi opisane w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, nie muszą być świadczone przez podmioty z sektora finansowego (np. banki), by uznać je za zwolnione z opodatkowania; liczy się ich charakter, a nie okoliczność, kto je świadczy.

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych, instrumentem pieniądza elektronicznego jest urządzenie elektroniczne, na którym jest przechowywany pieniądz elektroniczny, w szczególności kartę elektroniczną zasilaną do określonej wartości. Nabywca karty może ją zakupić razem z doładowaniem pieniężnym, ale nie musi. Niezależnie od tego, zyskuje możliwość dokonywania płatności za towary i usługi (albo naładowaną przy zakupie od Spółki kartą albo po jej późniejszym doładowaniu). Świadczy to o charakterze świadczonej przez Spółkę usługi i oznacza zwolnienie z podatku. Nie ma przy tym znaczenia, że karty sprzedawane przez Wnioskodawcę uprawniają również do określonych zniżek. Są one przede wszystkim instrumentem pieniądza elektronicznego, a fakt, że są także honorowane jako karty zniżkowe przez niektóre podmioty, jest okolicznością poboczną. Umowa zawarta z bankiem daje możliwość skorzystania z opcji oferowania karty w ramach programu lojalnościowego, z czego Spółka skorzystała, ale nie modyfikuje to charakteru karty jako instrumentu pieniądza elektronicznego.

Podsumowując, trzeba stwierdzić, iż sprzedaż kart opisanych w niniejszym wniosku podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego oraz na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy jako świadczenie usług ustawodawca określa każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Powołany przepis wskazuje, iż pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres, gdyż nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub do tolerowania czynności bądź sytuacji. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z brzmieniem art. 2 pkt 6 ustawy, obowiązującym od 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Jak wynika z zawartego we wniosku opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zawarł z jednym z banków umowę dotyczącą m.in. wydania oraz sprzedaży kart przedpłaconych, to jest instrumentów pieniądza elektronicznego, służących do dokonywania drobnych płatności za pomocą środków płatniczych przez posiadacza karty, którymi zasilona jest karta. Karty te są następnie oferowane do sprzedaży przez Spółkę klientom, którzy mogą je nabyć albo jako sam nośnik albo jako kartę zasiloną określoną przez klienta kwotą pieniężną. Do każdej karty przypisany jest indywidualny rachunek bankowy, na który wpływają środki pieniężne służące zasileniu karty. Pierwsze zasilenie karty przez klienta rozumiane jest jako zawarcie przez klienta z bankiem umowy o instrument pieniądza elektronicznego. Spółka, korzystając z przedmiotowej opcji, oferuje sprzedawane karty również jako dające ich posiadaczom zniżki w określonych punktach sprzedających towary i usługi, które mają podpisane ze Spółką umowy dotyczące realizacji programu partnerskiego.

Biorąc zatem pod uwagę ww. przepisy oraz opisany stan faktyczny należy stwierdzić, że sprzedaż kart przedpłaconych wraz z dodatkowym programem lojalnościowym, czyli będących jednocześnie kartami rabatowymi "stanowi sprzedaż prawa do rabatu", w związku z czym jest usługą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem ich sprzedaż stanowi świadczenie usług i zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz w związku z art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Co do zasady stawka podatku, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Należy wskazać, iż art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578) zostały wprowadzone zmiany. I tak zgodnie z dodanym art. 146a pkt 1 w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z treścią przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Powyższy przepis odnosi się do zwolnienia pewnej grupy usług finansowych oraz pośrednictwa w ich świadczeniu. Natomiast, z racji charakteru przedmiotowej sprawy, gdzie Wnioskodawca wraz z kartami przedpłaconymi sprzedaje prawo do rabatów, nie może on mieć zastosowania. Zachodzi tu bowiem czynność inna niż jakakolwiek usługa finansowa, co wyłącza również zwolnienie dla usług pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych.

Zainteresowany dokonując sprzedaży kart przedpłaconych, które dają jednocześnie ich posiadaczom prawo zniżki w określonych punktach sprzedających towary i usługi, a które mają umowy partnerskie z Wnioskodawcą, świadczy usługę opodatkowaną podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.