IPPP1/443-235/11-2/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2011 r. (data wpływu 10 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego - jest nieprawidłowe.

W dniu 10 lutego 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest autoryzowanym dealerem samochodowym, którego podstawową działalnością jest sprzedaż samochodów nowych. Spółka ma obowiązek utrzymywania pojazdów demonstracyjnych do jazd testowych oraz pojazdów zastępczych. Pewna część towarów handlowych pełni jednocześnie funkcję pojazdów testowych i zastępczych.

Spółka stosuje następujące zasady dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do nabywanych samochodów z przeznaczeniem ich na samochody testowe i zastępcze:

Spółka chce zmienić sposób postępowania, gdyż takie dotychczasowe działanie wydaje się nieprawidłowe, gdyż zdaniem Spółki, w przypadku gdy odliczyła ona w całości, zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy o VAT, podatek naliczony od nabywanego do dalszej odsprzedaży samochodu, gdy drugorzędną jego funkcją jest funkcja pojazdu testowego lub zastępczego, to bez względu na czas wykonywania tej funkcji (krócej lub dłużej niż rok), nie ma obowiązku korygowania odliczonego podatku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku gdy nabyty samochód w celu dalszej odsprzedaży będzie wykorzystywany do jazd testowych lub jako pojazd zastępczy przez okres dłuższy niż rok Spółka nie ma obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Powołując się na orzeczenie z 29 października 2010 r. (I FSK 1875/09), w którym NSA uznał, że dealerzy samochodowi mają prawo do pełnego odliczenia VAT naliczonego od wszystkich samochodów osobowych, a więc również od aut wykorzystywanych do jazd próbnych czy też jako samochody zastępcze (tzw. Samochody demo), Spółka przyznaje, że co do zasady art. 86 ust. 3 ustawy o VAT przewiduje ograniczenie do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do samochodów osobowych, jednak na mocy art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) ustawy o VAT ograniczenie to nie ma zastosowania do podatników, dla których przedmiotem działalności jest odsprzedaż samochodów osobowych. Jedynym warunkiem, wynikającym z ustawy, do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodów osobowych, jest to, by przedmiotem działalności podatnika była odsprzedaż tych pojazdów. Przepis ten nie określa przeznaczenia tych samochodów ani nie odwołuje się do okoliczności zadysponowania tym samochodem.

Dla Spółki podstawową przesłanką do odliczenia podatku naliczonego od nabycia samochodów testowych czy zastępczych jest to, żeby samochody te były wykorzystywane w ramach działalności opodatkowanej. Z art. 86 ust. 4 pkt 7 lit. a) nie wynika też, by jakiekolwiek znaczenie dla odliczenia podatku naliczonego miało zaliczenie przez podatnika, czy też nie zaliczenie samochodu do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Ustawodawca wprowadzając w ust. 3 art. 86 ograniczenie zasady określonej w art. 86 ust. 1 oraz stwierdzając w ust. 4 tego artykułu, że ograniczenie w ust. 3 nie ma zastosowania do pojazdów i przypadków wskazanych w ust. 4, chciał w ten sposób zagwarantować pełne odliczenie podatku VAT w odniesieniu do pojazdów związanych ściśle z działalnością gospodarczą. Oznacza to, że dla dealerów samochodowych nie mają zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego określone w ust. 3 art. 86 ustawy o VAT, a ma zastosowanie art. 86 ust. 1 przewidujący jako zasadę prawo do odliczenia podatku naliczonego, warunkiem zastosowania której jest to, by nabyte towary i usługi były wykorzystane do działalności opodatkowanej.

Reasumując: Spółka ma prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabywanych samochodów osobowych w celu dalszej odsprzedaży, bez względu na zadysponowanie tych samochodów i okres zadysponowania (do roku i powyżej roku) pod warunkiem, że wykorzystywane będą w działalności opodatkowanej. Spółka nie ma obowiązku korygowania odliczonego wcześniej podatku naliczonego w przypadku, gdy samochód wykorzystywany jako testowy czy zastępczy, w działalności opodatkowanej, wykorzystywany jest przez okres dłuższy niż rok. Spółka dokonując sprzedaży samochodu wykorzystywanego do jazd testowych I jako zastępczy przez okres dłuższy niż rok, ma prawo do zastosowania stawki VAT 23%, przy jednoczesnym prawie do odliczenia VAT wynikającego w faktury zakupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

Do dnia 31 grudnia 2010 r., zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy.

Na mocy ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej ustawą nowelizującą, z dniem 1 stycznia 2011 r., ww. przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług zostały uchylone. Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy nowelizującej.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 ustawy nowelizującej stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

W myśl art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z opisu sprawy wynika, iż Spółka jest autoryzowanym dealerem samochodowym, którego podstawową działalnością jest sprzedaż nowych samochodów. Spółka ma obowiązek utrzymywania pojazdów demonstracyjnych do jazd testowych oraz pojazdów zastępczych. Pewna część towarów handlowych pełni jednocześnie funkcję pojazdów testowych i zastępczych. Spółka stosuje następujące zasady dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego w stosunku do nabywanych samochodów z przeznaczeniem ich na samochody testowe i zastępcze:

Spółka chce zmienić sposób postępowania, gdyż takie dotychczasowe działanie wydaje się nieprawidłowe, gdyż zdaniem Spółki, w przypadku gdy odliczyła ona w całości, zgodnie z art. 86 ust. 4 pkt 7a) ustawy o VAT, podatek naliczony od nabywanego do dalszej odsprzedaży samochodu, gdy drugorzędną jego funkcją jest funkcja pojazdu testowego lub zastępczego, to bez względu na czas wykonywania tej funkcji (krócej lub dłużej niż rok), nie ma obowiązku korygowania odliczonego podatku.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż w sytuacji, gdy Spółka nabędzie samochody osobowe, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej z przeznaczeniem do dalszej odprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, jednakże wskutek wystąpienia okoliczności, o których mowa w zdarzeniu przyszłym, tj. gdy samochody te w przeciągu 1 roku nie zostaną sprzedane i zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych - przekazane do użytkowania jako środek trwały - nie zostanie spełniony warunek, o którym mowa art. 3 ust. 2 pkt 7 lit. a) ustawy nowelizującej. Zmieni się bowiem w zasadniczy sposób przeznaczenie tych samochodów - nie będą już one towarem handlowym wchodzącym w skład aktywów obrotowych Wnioskodawcy, a staną się jego majątkiem trwałym. Przepis powyższy umożliwia natomiast odliczenie podatku naliczonego w pełnej kwocie jedynie przy nabyciu samochodów, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, które jako towar handlowy będą przedmiotem dalszej odprzedaży.

Zatem, w przypadku gdy samochody osobowe stanowiące towary handlowe zostaną zaliczone do środków trwałych w rozumieniu odrębnych przepisów (ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) u Zainteresowanego, zastosowanie znajdzie ogólne uregulowanie z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, co skutkuje obowiązkiem dokonania korekty podatku naliczonego w momencie wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznać należało za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Z powyższych przepisów wynika, że organ podatkowy rozpatrując wniosek o wydanie interpretacji nie podejmuje wyjaśnienia stanu faktycznego tj. nie przeprowadza dowodów, lecz dokonuje oceny prawnej przedstawionych we wniosku okoliczności w kontekście zadanego pytania przyporządkowanego do danego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Organ podatkowy zauważa, iż kwestia wysokości stawki podatku dla sprzedaży samochodu wykorzystywanego jako testowy czy zastępczy przez okres dłuższy niż rok nie była przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Jednocześnie nawiązując do powołanego przez Stronę we wniosku wyroku, zauważyć należy, iż nie może on wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, bowiem jest on rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych. W związku z powyższym, nie negując takiego orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Ponadto należy zauważyć, iż orzecznictwo Sądów Administracyjnych nie jest jednolite w kwestii i o ile Strona powołała tylko korzystny dla siebie wyrok, tak Organ pragnie wskazać, iż istnieją orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, które potwierdzają stanowisko Organu przedstawione w niniejszej interpretacji, np. wyroki WSA z dnia 27 marca 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 3354/08; z dnia 16 września 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 432/08.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.