IPPP1-443-2074/08/11-9/S/MP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2008 r. (data wpływu 17 listopada 2008 r.), uzupełnionym w dniu 5 stycznia 2009 (data wpływu 7 stycznia 2009 r.) na wezwanie tutejszego organu z dnia 23 grudnia 2008 r. (skutecznie doręczone w dniu 30 grudnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów stanowiących wygrane w konkursach organizowanych przez Spółkę - jest prawidłowe.

W dniu 17 listopada 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności nieodpłatnego przekazania towarów stanowiących wygrane w konkursach organizowanych przez Spółkę.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 5 stycznia 2009 r. (data wpływu 7 stycznia 2009 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 23 grudnia 2008 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydawania gazet regionalnych. W celu zwiększenia sprzedaży, Spółka przeprowadza na łamach wydawanych gazet konkursy i loterie, kierowane do czytelników (osoby fizyczne). W przypadku, gdy omawiane loterie spełniają definicję loterii promocyjnej, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 29 lipca 1992 o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. 04.4.27) przed jej przeprowadzeniem Spółka występuje o udzielenie stosownego zezwolenia wymaganego na podstawie art. 6 ust. 1 powyższej ustawy. Nagrodami w konkursach lub wygranymi w loteriach są zarówno rzeczy ruchome (samochody, sprzęt RTV/AGD, meble, książki etc.) jak i nieruchomości w postaci lokali mieszkalnych.

Wydawane nagrody są własnością Spółki, która wchodzi w ich posiadanie w drodze zakupu za gotówkę lub alternatywnie w drodze wymiany towaru na usługę reklamową. Drugi z omawianych sposobów stosowany jest w szczególności przy nabywaniu lokali mieszkalnych. W takich przypadkach zbywający mieszkanie (deweloper) otrzymuje jako wynagrodzenie za przeniesienie na Spółkę własności lokalu świadczenie w postaci usługi reklamowej (udostępnienie powierzchni reklamowej na łamach gazety i/lub organizacja kampanii reklamowej). Świadczenie usług w ramach tego rodzaju transakcji Spółka opodatkowuje VAT za podstawę opodatkowania przyjmując wartość rynkową świadczonych usług. Analogicznie również deweloper opodatkowuje VAT dostawę lokalu na rzecz Spółki.

Dotychczasowe doświadczenia Spółki dowodzą, że efektem tego rodzaju kampanii jest zarówno znaczący wzrost przychodów ze sprzedaży egzemplarzowej tytułu (skutek bezpośredni) jak również wzrost przychodów z tytułu usług reklamowych (cena reklamy prasowej zależy od marketingowego "zasięgu" danego tytułu mierzonego ilością sprzedawanych egzemplarzy).

Dotychczas Spółka opodatkowywała wg właściwej stawki VAT nieodpłatne przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, w tym nagrody w konkursach i loteriach. Jednakże w świetle kształtującej się linii orzeczniczej sądów administracyjnych opowiadającej się przeciwko opodatkowaniu tego rodzaju czynności, Spółka powzięła wątpliwości co do prawidłowości dotychczasowego postępowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydawanie osobom fizycznym rzeczy stanowiących wygrane w konkursach/loteriach organizowanych przez Spółkę podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy przekazanie przez Spółkę nagród stanowi nieodpłatne wydanie towarów na cele związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem. Z uwagi na powyższe, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 2 ustawy o VAT tego rodzaju nieodpłatne przekazanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wykładnia art. 7 ust. 2 w związku z ust. 3 ustawy o VAT w ich brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 maja 2005 r. była przedmiotem licznych kontrowersji tak w doktrynie prawa podatkowego jak i orzecznictwie sądów administracyjnych. Sumę argumentów podnoszonych w tej dyskusji oraz ostateczną konkluzję (opowiadającą się za opodatkowaniem VAT nieodpłatnych wydań towarów na cele związane z przedsiębiorstwem znaleźć można w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2008 r. (I FPS 5/06).

Z dniem 1 czerwca 2005 r. przepisy art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT zostały znowelizowane, a ich obecne brzmienie w opinii Spółki wyklucza opodatkowanie nieodpłatnej dostawy towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Obszerne uzasadnienie takiego stanowiska znaleźć można w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 maja 2008 r. (I FSK 600/07). Spółka podziela w całości tezy tego orzeczenia, a jego kopię pozwala sobie załączyć do niniejszego wniosku.

Końcowy fragment tego orzeczenia: "W świetle art. 7 ust. 2 i 3 VATU, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r. nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem nawet, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów". W powyższym wyroku Sąd odnosi się w sposób wyczerpujący do argumentów dotychczas podnoszonych przez władze skarbowe tj. w szczególności argumentów konieczności dokonywania prowspólnotowej wykładni przepisów VATU.

Wnioskodawca wskazuje, iż przytoczony wyżej wyrok NSA nie jest odosobniony o czym świadczą wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 sierpnia 2007 r. (III SA/Wa 984/07), z 5 października 2007 r. (III SA/Wa 1255/07), z 20 listopada 2007 r. (III SA/Wa 1268/07). Można zatem stwierdzić, iż sądy administracyjne, a w szczególności WSA w Warszawie prezentuje jednolitą linię orzeczniczą w kwestii będącej przedmiotem zapytania.

Z uwagi na powyższe Spółka wnosi o potwierdzenie swojego stanowiska.

W dniu 4 lutego 2009 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał w przedmiotowej sprawie interpretację indywidualną IPPP1-443-2074/08-4/MP, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe.

Interpretacja powyższa była przedmiotem skargi wniesionej przez Spółkę.

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 743/09 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie, organ podatkowy dokonał bowiem błędnej wykładni art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. Oceniając zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia Sąd wskazał, iż utrwaloną zasadą interpretacji przepisów prawa podatkowego jest odwoływanie się przede wszystkim do jego wykładni literalnej. Dopiero w sytuacji, gdy taka wykładnia nie pozwala na jednoznaczne, pewne ustalenie rzeczywistej treści normy prawnej, należy odwoływać się do innych metod wykładni, niż językowa.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie konieczne było odwołanie się przede wszystkim do takiej właśnie, językowej wykładni art. 7 ust. 2 i 3 ustawy. Definicja dostawy towarów określona w art. 7 ust. 1 ustawy nawiązuje wyraźnie do art. 5 ust. 1 ustawy. Zatem, dostawą, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, jest taka dostawa, której jedną z cech jest odpłatność. W ten sposób została wyrażona generalna zasada ustawy - opodatkowaniu podlega co do zasady odpłatna dostawa towarów. W ramach tej zasady obojętny jest cel dostawy - związany z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czy też z tym przedsiębiorstwem nie związany.

W art. 7 ust. 2 ustawodawca przewidział wyjątek od powyższej zasady, który polega na uznaniu nieodpłatnego przekazania towaru za dostawę podlegającą opodatkowaniu, jeśli tylko to nieodpłatne przekazanie nie jest związane z przedsiębiorstwem podatnika. Konstrukcja art. 7 ust. 2 zawiera więc koniunkcję: dostawą jest przekazanie nieodpłatne oraz niezwiązane z przedsiębiorstwem. Brak któregokolwiek z tych dwóch elementów wyklucza wniosek o istnieniu dostawy w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy.

W ocenie Sądu interpretacja wydana przez Ministra Finansów, pomija ten drugi element art. 7 ust. 2, zakładając, iż wyrazy "na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem.." nie mają żadnej treści, nic nie znaczą, a zatem, że są w istocie zbędne. Taka interpretacja narusza zasadę prymatu wykładni literalnej oraz racjonalność ustawodawcy. Przyjęcie poglądu skarżącej nie musi prowadzić do wniosku, że w art. 7 ust. 3 ustawy wyłączone zostały z opodatkowania czynności, które i tak były zwolnione na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy. Z zakresu znaczeniowego drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek nie należy bowiem wykluczać takich materiałów, prezentów i próbek, które mogą być przekazane na cele niezwiązane z przedsiębiorstwem przekazującego je podatnika. Bezpłatne przekazanie wymienionych materiałów, prezentów i próbek, z wyraźnej woli Ustawodawcy, nie podlega jednak opodatkowaniu pomimo braku związku przekazania z przedsiębiorstwem. W ten sposób ustanowiony został wyjątek wobec art. 7 ust. 2 ustawy, a jego ustanowienie nastąpiło ze względu na rodzaj przekazywanych towarów. Jeśli natomiast przekazanie takich materiałów, prezentów i próbek zostało dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem podatnika, to takie przekazanie nie stanowi dostawy w rozumieniu art. 5 ust. 1 już ze względu na art. 7 ust. 2 ustawy. W takiej sytuacji nie istnieje potrzeba "ponownego" zwalniania z opodatkowania na podstawie art. 7 ust. 3.

Sąd odwołał się również do analogicznych orzeczeń NSA w sprawach I FSK 600/07 oraz I FPS 6/08.

W konsekwencji powyższych rozważań Sąd doszedł do wniosku, że nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, nie można zaliczyć do zakresu objętego art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym po dniu 1 czerwca 2005 r.

Ww. wyrok był przedmiotem rozpoznania Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 12 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1941/09 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W sporze między Wojewódzkim Sądem Administracyjnym a kasatorem w zakresie interpretacji przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, NSA przyznał rację Sądowi I instancji i jego argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W powołanym wyroku Naczelny Sąd Administracyjny przed dokonaniem oceny prawidłowości wykładni przepisów prawa materialnego, dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny na wstępie podkreślił, że nakładanie podatków należy do tak zwanej wyłączności ustawowej. Zgodnie bowiem z art. 217 Konstytucji RP nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy. Zgodnie z zasadą określoności, powyższe elementy powinny być w akcie rangi ustawowej w sposób bardzo precyzyjny, przejrzysty i jasny uregulowane. Adresat normy prawnej musi bowiem wiedzieć, w jaki sposób ma się zachować. (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 listopada 1998 r., K 39/97, OTK 1998, nr 6, poz. 99).

W związku z powyższymi uwagami, dokonując spornej interpretacji analizowanej normy prawnej, w pierwszej kolejności należy posłużyć się wykładnią gramatyczną. Z literalnego brzmienia części wstępnej art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika wprost, bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Czynności wymienione w ust. 2 w punktach 1 i 2 zostały podane jedynie jako przykłady (gdyż poprzedza je sformułowanie "w szczególności") wskazanego w części wstępnej tego ustępu przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. W konsekwencji również wymienione w pkt 2 omawianego ustępu "wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny" to tylko takie przekazanie towarów, które zostało dokonane na cele inne niż związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej przepis ten nie dotyczy każdego nieodpłatnego przekazania towarów przez przedsiębiorcę. Posłużenie się przez ustawodawcę sformułowaniem "na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem", oznacza, że dla określenia przedmiotu opodatkowania w przypadku nieodpłatnego przekazania towarów istotnym jest cel tego przekazania. Skoro zaś wyniki wykładni gramatycznej są jednoznaczne, niedopuszczalne jest sięganie do pozostałych rodzajów wykładni.

Sąd podkreśla dalej, że zmiana treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, która miała miejsce z dniem 1 czerwca 2005 r. usunęła wcześniejsze wątpliwości interpretacyjne. Zasadnicza zmiana tego przepisu polegała na usunięciu z niego końcowego fragmentu, który expressis verbis odwoływał się do bezpośredniego powiązania określonej czynności, przekazania wymienionych towarów, z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, czyli celami działalności gospodarczej podatnika. Zmiana art. 7 ust. 3 ustawy o VAT w istotny sposób wpływa na wykładnię normy ust. 2 tego artykułu, likwidując wątpliwości interpretacyjne.

Odnosząc się do wskazanej w skardze kasacyjnej sprzeczności wykładni art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z postanowieniami art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE (poprzednio art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy), NSA stwierdził, że istotnie rozwiązania zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług są bardziej liberalne od rozwiązań wspólnotowych. Niewątpliwie zatem mamy do czynienia z pewną wadliwością w zakresie implementacji zapisów dyrektywy. Zachodzi bowiem zawężenie zakresu przedmiotowego opodatkowania w porównaniu do unormowań zakreślonych w prawie wspólnotowym. Celem bowiem art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE) było objęcie opodatkowaniem również tych nieodpłatnych przekazań towarów, które związane były z prowadzonym przedsiębiorstwem. Jednakże należy podkreślić, że w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wyrażany jest pogląd, że organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - przez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały określone lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowych (orzeczenia ETS z dnia 19 stycznia 1982 r. w sprawie Ursula Becker, 8/81 i z dnia 8 października 1987 r. w sprawie Kolpinguis Nijmegen, 80/86). Prawo do bezpośredniego stosowania dyrektywy z pominięciem przepisów krajowych nie może być wykorzystywane przez organy państwa w celu ograniczenia praw wynikających z przepisów krajowych. Na tych organach bowiem spoczywa obowiązek prawidłowej i pełnej implementacji norm wspólnotowych.

Reasumując, NSA stwierdził, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku trafnie uznał, że w aktualnym stanie prawnym przekazanie przez skarżącego bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem nie stanowi dostawy towarów w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów. Stanowisko to, w zakresie stanu prawnego obowiązującego po dniu 1 czerwca 2005 r., prezentowane jest konsekwentnie w orzecznictwie (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2009 r., I FPS 6/08, wydany w składzie siedmiu sędziów ONSAiWSA 2009, nr 4, poz. 61, wyrok NSA z dnia 13 maja 2008 r., I FSK 600/07, wyrok NSA z dnia 25 czerwca 2008 r., I FSK 743/07, wyrok NSA z dnia 17 czerwca 2009 r., I FSK 361/08; z dnia 8 lipca 2009 r., I FSK 865/08 z dnia 7 lipca 2009 r., I FSK 1418/08; z dnia 15 października 2009 r., I FSK 1213/08: z dnia 2 lipca2010 r. I FSK 1792/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie dnia 27 sierpnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 743/09 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1941/09 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 ust. 1 cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Do czynności traktowanych na równi z dostawą towarów, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, ustawodawca zaliczył przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Jednocześnie z treści art. 7 ust. 3 ustawy wynika, iż nie uznaje się za dostawę towarów (tekst jedn. nie podlegają opodatkowaniu) przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Artykuł 7 ust. 4 ustawy o VAT definiuje prezenty o małej wartości, przez które rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

Nie jest więc opodatkowane przekazanie klientom towarów, których jednostkowa cena nabycia lub jednostkowy koszt wytworzenia nie przekracza 5 zł, nie jest również opodatkowane przekazanie prezentów, których wartość mieści się w przedziale od 5,01 zł do 100 zł, jednak pod warunkiem prowadzenia dodatkowej ewidencji osób obdarowanych. Jeżeli wartość przekazanego towaru przekracza 100 zł podatnik ma obowiązek opodatkować wartość nieodpłatnego świadczenia.

Z kolei przez próbki, w rozumieniu art. 7 ust. 7 ustawy, rozumie się niewielką ilość towaru reprezentującą określony rodzaj lub kategorię towarów, która zachowuje skład oraz wszystkie właściwości fizyczne, fizykochemiczne i chemiczne lub biologiczne towaru, przy czym ilość lub wartość przekazywanych (wręczanych) przez podatnika próbek nie wskazuje na działanie mające charakter handlowy.

Z literalnego brzemienia art. 7 ust. 2 ustawy wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Oznacza to, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika. Przepis ust. 3 tego artykułu określa tylko rodzaje towarów, których przekazanie wskazane w ust. 2 - czyli na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem - zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania - jest to przepis szczególny zawierający wyjątki w stosunku do ust. 2.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż jakiekolwiek nieodpłatne przekazanie przez podatnika należących do jego przedsiębiorstwa towarów innych niż drukowane materiały reklamowe i informacyjne oraz prezenty o małej wartości i próbki, wchodzi w zakres objęty pojęciem odpłatnej dostawy towarów, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności w całości lub w części oraz przekazanie to nastąpiło na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. Natomiast nieodpłatne przekazanie drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek, zarówno związane jak i niezwiązane z realizacją celów prowadzonego przez podatnika przedsiębiorstwa, z mocy art. 7 ust. 3 ustawy nie będzie uznane za odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2 ustawy.

Unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 ustawy o VAT nawiązuje do treści art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, będącego odpowiednikiem art. 5 (6) VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG), z którego wynika, że wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów. Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

Analiza przepisów, o których mowa wyżej (art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. oraz art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r.) pozwala stwierdzić, że swoją dyspozycją obejmują one każde nieodpłatne zbycie towarów, zarówno do celów innych niż prowadzona działalność gospodarcza, jak i do celów tej działalności.

Analiza porównawcza art. 7 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r. oraz art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE (art. 5 (6) VI Dyrektywy) prowadzi do wniosku, że przepisy polskiej ustawy o VAT są bardziej liberalne, ponieważ nie traktują nieodpłatnego przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem jako opodatkowanej dostawy, natomiast w świetle przepisów Dyrektywy czynność taką należałoby opodatkować. Jednakże zauważyć należy, iż wykładnia proeuropejska nie powinna mieć miejsca, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej.

Biorąc zatem pod uwagę literalną wykładnię przepisów art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT, należy uznać, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem, nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z tym nabyciem.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydawania gazet regionalnych. W celu zwiększenia sprzedaży, Spółka przeprowadza na łamach wydawanych gazet konkursy i loterie, kierowane do czytelników (osoby fizyczne). Nagrodami w konkursach lub wygranymi w loteriach są zarówno rzeczy ruchome (samochody, sprzęt RTV/AGD, meble, książki etc.) jak i nieruchomości w postaci lokali mieszkalnych. Wydawane nagrody są własnością Spółki, która wchodzi w ich posiadanie w drodze zakupu za gotówkę lub w drodze wymiany towaru na usługę reklamową. Dotychczasowe doświadczenia Spółki dowodzą, że efektem tego rodzaju kampanii jest zarówno znaczący wzrost przychodów ze sprzedaży egzemplarzowej tytułu (skutek bezpośredni) jak również wzrost przychodów z tytułu usług reklamowych (cena reklamy prasowej zależy od marketingowego "zasięgu" danego tytułu mierzonego ilością sprzedawanych egzemplarzy).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz wskazane przepisy prawa stwierdzić należy, że nieodpłatne przekazanie przez Wnioskodawcę nagród przekazywanych w ramach konkursów i loterii przeprowadzanych na łamach wydawanych gazet nie mieści się w pojęciu odpłatnej dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 ustawy i nie rodzi konieczności opodatkowania podatkiem VAT, z uwagi na fakt, że przedmiotowe przekazanie odbywa się w związku z realizacją celu związanego z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.