IPPP1/443-1760/11-3/PR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku nadanym w dniu 19 grudnia 2011 r. (data wpływu 21 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 stycznia 2012 r. (data wpływu 23 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania premii pieniężnej i sposobu jej dokumentowania - jest nieprawidłowe.

W dniu 21 grudnia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania premii pieniężnej i sposobu jej dokumentowania.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej także Wnioskodawca lub Spółka) zawarł z właścicielem magazynu (dalej także jako Wynajmujący) umowę najmu. W związku z tym, że współpraca pomiędzy stronami układa się zgodnie z oczekiwaniami, Wynajmujący i Wnioskodawca postanowili przedłużyć ww. umowę najmu. Przedłużenie umowy najmu nastąpi w formie aneksu, w którym Wynajmujący zobowiąże się m.in. do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy premii pieniężnej. Uzyskanie tej premii nie wiąże się z koniecznością wykonania przez Spółkę jakichkolwiek dodatkowych czynności, po przedłużeniu umowy (zawarciu aneksu). Premia zostanie wypłacona jednorazowo, a jej wysokość została ustalona w trakcie negocjacji dotyczących przedłużenia umowy najmu i nie była ona uzależniona od dotychczasowych ani przyszłych kwot jakie Wnioskodawca uiścił i będzie uiszczał na rzecz Wynajmującego. W celu doprecyzowania stanu faktycznego Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, że na wysokość premii nie miały wpływu żadne inne czynniki takie jak zwiększenie wynajmowanej powierzchni, wysokość uiszczanego dotychczas czynszu, terminowe regulowanie faktur VAT czy polecenie obiektów Wynajmującego innym podmiotom poszukującym powierzchni do wynajęcia. Zarówno Spółka jak i Wynajmujący są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Zdaniem Wnioskodawcy, premia pieniężna, jaką ma on uzyskać od Wynajmującego nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu VAT. Konsekwentnie, jej otrzymanie powinno zostać udokumentowane notą obciążeniową. Powyższe stanowisko Wnioskodawca opiera na następującym rozumieniu przepisów. Katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wskazany został w art. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku do towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm. dalej UoVAT). Zgodnie z tym przepisem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie z art. 7 UoVAT przez dostawę towarów rozumie się m.in. przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Warunkiem uznania danej transakcji za dostawę towarów jest to, aby jej przedmiotem był "towar" w rozumieniu UoVAT. Z uwagi na fakt, że ani ze strony Wnioskodawcy, ani ze strony Wynajmującego nie dojdzie do przekazania towaru w rozumieniu UoVAT, wypełnienie przesłanek definicji wskazanej w art. 7 ust. 1 UoVAT, nie będzie dalej analizowane.

Jeśli chodzi natomiast o definicję świadczenia usług, to zgodnie z art. 8 UoVAT, świadczeniem usług jest, co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jak wynika z powyższej definicji, pojęcie świadczenia usług zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Taka konstrukcja świadczenia usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT niemalże wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Definicja ta, obejmuje bowiem, nie tylko transakcje polegające na wykonaniu czynności przez usługodawcę, ale również szereg transakcji niewymagających aktywnego działania usługodawcy (np. powstrzymanie się od wykonywania jakiegoś działania). Aby ocenić czy doszło do świadczenia przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanej należy rozpatrzyć czy przez Wnioskodawcę w ogóle były świadczone jakiekolwiek czynności, a jeżeli tak to czy czynność ta była odpłatna.

Zgodnie z artykułem 25 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 z późn. zm.), świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji. Konstrukcja ta stanowi nawiązanie do szerokiego pojęcia świadczenia wywodzącego się jeszcze z prawa rzymskiego, będącego podwaliną współczesnych europejskich systemów prawnych.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy VAT. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie, to ustawa o VAT nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną jednakże kwestia ta była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości. Jak zauważył ETS w wyroku C-I02/86 "czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem". Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie trybunał zauważył, iż czynność "podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy".

Do podobnego wniosku prowadzi również analiza wyroku ETS z dnia 9 października 2001 r. w sprawie Commissioners of Customs Excise przeciwko Mirror Group (C-409/98). W wyroku tym Trybunał podkreślił, że analiza dla celów VAT wypłacanej premii pieniężnej zależy od jej charakteru. Jeśli w zamian za przekazaną kwotę pieniędzy wynajmujący będzie oczekiwał od najemcy określonego działania lub powstrzymania się od niego, wówczas przekazana kwota pieniędzy może być zaklasyfikowana jako odpłatność za określone świadczenia. Jeśli jednak przekazanie bonusa nie stanowi wynagrodzenia za określone świadczenie (inaczej: wynajmujący nie oczekuje od najemcy żadnego działania lub powstrzymania się od działania), wówczas nie stanowi ono czynności podlegającej opodatkowaniu na gruncie UoVAT.

W opisanym stanie faktycznym mamy do czynienia z umową zobowiązaniową, niemniej w zamian za kwotę zachęty od Wynajmującego Spółka nie jest zobowiązana do wykonania jakiejkolwiek czynności, której beneficjentem miałby być Wynajmujący (np. otrzymanie premii pieniężnej nie jest uzależnione od terminowego regulowania faktur VAT, czy też pomocy w pozyskaniu kolejnych najemców). Spółka pragnie zwrócić uwagę, że odpowiednikiem świadczenia Wynajmującego w postaci jednorazowej kwoty pieniężnej wypłaconej na rzecz Spółki jest wyłącznie wyrażenie przez Spółkę zgody na przedłużenie umowy najmu. W ocenie Spółki, zgodę na nabywanie usług od danego wynajmującego trudno uznać za wyświadczenie na rzecz tego wynajmującego jakiejkolwiek usługi. Dopiero w następstwie zawarcia umowy najmu między Spółką a Wynajmującym dochodzi do świadczenia usług, ale usługodawcą jest Wynajmujący, a nie Spółka. Co więcej, brak jest związku pomiędzy wysokością kwoty zachęcającej do zawarcia umowy najmu przez Spółkę a umownymi zobowiązaniami Spółki na rzecz Wynajmującego.

Opierając się na powyższym, w ocenie Spółki otrzymana przez nią premia pieniężna nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji jej otrzymanie może być udokumentowane notą obciążeniową wystawioną przez Wnioskodawcę.

Spółka pragnie zaznaczyć, że stanowisko do zaprezentowanego powyżej podzielane jest również przez organy podatkowe. Wskazać tu można min. indywidualna interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2009 r. (sygn. ILPP1/443-1079/09-2/BP), w której to organ oceniając podobny stan do tego, który jest przedmiotem powyższej analizy uznał, że otrzymana przez Spółkę jednorazowa opłata nie może być traktowana jako wynagrodzenie za świadczoną usługę, pod warunkiem jednak, że stanowi zachętę do zawarcia umowy najmu, a nie zapłatę za przeprowadzenie prac adaptacyjnych w pomieszczeniach należących do Najemcy. W związku z tym Spółka prawidłowo nie naliczyła od tej opłaty podatku od towarów i usług, a dla jej udokumentowania wystawiła notę obciążeniową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej "podatkiem" podlegają odpłatna towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemajacej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis art. 8 ust. 1 ustawy jest niejako dopełnieniem art. 7 ust. 1 ustawy i ma na celu objęcie opodatkowaniem każdej transakcji wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, która nie stanowi dostawy towarów, przez co realizowana jest w ten sposób zasada powszechności opodatkowania.

Pojęcie świadczenia składającego się na istotę usługi przedstawione dla potrzeb podatku od towarów i usług jest zgodne z cywilistycznym rozumieniem usługi. Jak wskazuje art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innego podmiotu. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innego podmiotu), jak i zaniechanie (nie czynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Na świadczenie mogą się też jednocześnie składać zachowania związane z działaniem, jak i zaniechaniem.

Mając na uwadze ogólne reguły konstrukcyjne systemu VAT, wskazać należy iż usługa jest takim świadczeniem, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia odnoszący z niego korzyść. Ponadto świadczenie jest opodatkowane, jeżeli jest odpłatne, czyli odbywa się za wynagrodzeniem. Przy czym musi istnieć związek pomiędzy świadczeniem a otrzymanym wynagrodzeniem, tj. ze stosunku prawnego musi wynikać korzyść otrzymującego świadczenie i związane z tą korzyścią wynagrodzenie.

Otrzymane wynagrodzenie za świadczenie wzajemne jest ceną sprzedaży. W odniesieniu do art. 29 ust. 1 ustawy stanowi więc kwotę należną od nabywcy z tytułu świadczenia, która to kwota pomniejszona o kwotę należnego podatku stanowi obrót opodatkowany na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca zawarł z właścicielem magazynu (Wynajmujący) umowę najmu. W związku z tym, że współpraca pomiędzy stronami układa się zgodnie z oczekiwaniami, Wynajmujący i Wnioskodawca postanowili przedłużyć ww. umowę najmu. Przedłużenie umowy najmu nastąpi w formie aneksu, w którym Wynajmujący zobowiąże się m.in. do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy premii pieniężnej. Uzyskanie tej premii nie wiąże się z koniecznością wykonania przez Spółkę jakichkolwiek dodatkowych czynności, po przedłużeniu umowy (zawarciu aneksu). Premia zostanie wypłacona jednorazowo, a jej wysokość została ustalona w trakcie negocjacji dotyczących przedłużenia umowy najmu i nie była ona uzależniona od dotychczasowych ani przyszłych kwot jakie Wnioskodawca uiścił i będzie uiszczał na rzecz Wynajmującego. Na wysokość premii nie miały wpływu żadne inne czynniki takie jak zwiększenie wynajmowanej powierzchni, wysokość uiszczanego dotychczas czynszu, terminowe regulowanie faktur VAT czy polecenie obiektów Wynajmującego innym podmiotom poszukującym powierzchni do wynajęcia. Zarówno Spółka jak i Wynajmujący są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług.

W zaistniałych okolicznościach podczas negocjacji umowy najmu niezależnie od zawarcia umowy najmu dochodzi do zawiązania innego stosunku zobowiązaniowego, w którym Najemca jest w stanie zaakceptować warunki wynajmującego w zamian za wypłaconą jednorazowo kwotę pieniężną. Wypłacona kwota stanowi pewien element motywacyjny mający skłonić nabywcę do przedłużenia umowy najmu i wypłacana jest w związku z zawarciem nowej umowy najmu. Zatem jest formą zachęcenia Wnioskodawcy do zaakceptowania przedstawionych warunków umowy i zawarcia nowej umowy najmu.

Należy zwrócić uwagę, że kwota "na zachętę" zostanie wypłacona Najemcy, tj. podmiotowi na rzecz którego będzie świadczona usługa najmu. W takiej sytuacji występuje wyraźny związek wypłaconego przez wynajmującego wynagrodzenia za wzajemne zachowanie Najemcy - przyjęcie przez Najemcę proponowanych warunków umowy najmu. Tak więc otrzymana przez Wnioskodawcę kwota od wynajmującego jest związana z jej określonym zachowaniem, a zatem świadczeniem przez niego usługi. Zatem występuje konieczny element wzajemności, wystarczający do uznania, że płatność jest wynagrodzeniem za świadczoną usługę.

W ocenie tut. Organu w opisanej sprawie występuje oczywisty związek pomiędzy wolą wynajmującego do zawarcia kolejnej umowy najmu z dotychczasowym Najemcą, objawiający się wypłaceniem premii - zachęty, a chęcią Najemcy do zawarcia kolejnej umowy najmu z wynajmującym na korzystnych warunkach (uwzględniających kwotę jednorazowej premii-zachęty). Należy zauważyć, że brak takiego wzajemnego świadczenia pomiędzy dotychczasowymi kontrahentami mógłby wiązać się dla obu stron transakcji przykładowo z koniecznością ponoszenia dodatkowych kosztów związanych z szukaniem kontrahenta do wynajmu przez wynajmującego oraz szukaniem pomieszczeń do prowadzenia działalności przez Najemcę.

Reasumując przedmiotową czynność - określone zachowanie Wnioskodawcy - w świetle art. 8 ust. 1 ustawy uznać należy za usługę świadczoną odpłatnie i w związku z tym podlegającą opodatkowaniu na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. W konsekwencji Wnioskodawca obowiązany będzie do wystawienia faktury VAT, zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy.

W celu poparcia własnego stanowiska Wnioskodawca przytoczył orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-409/98, z uzasadnienia którego wynika, iż to właściciel (wynajmujący) dokonuje świadczenia usług podlegających opodatkowaniu, najemca zaś w zamian za usługę płaci wynagrodzenie. Zatem osoba, która początkowo nie ma żadnych uprawnień do nieruchomości i która zawiera umowę najmu tej nieruchomości z właścicielem i/lub przyjmuje ofertę wynajmu nieruchomości w zamian za kwotę pieniężną płaconą przez właściciela, nie świadczy usług objętych art. 13B lit. b) (zob. pkt 31-32 oraz sentencja pkt 1). W tym samym orzeczeniu TSUE zwraca uwagę, iż osoba, która na początku nie ma żadnych uprawnień do nieruchomości i która zawiera umowę opcyjną dotyczącą wynajmowania tej nieruchomości w zamian za kwotę pieniężną płaconą przez właściciela na warunkach, zgodnie z którymi pieniądze pozostaną na specjalnym rachunku jako zabezpieczenie jej zobowiązań wynikających z umowy opcyjnej, i która następnie wykorzystuje opcję zawartą w tej umowie i przyjmuje ofertę wynajmu nieruchomości w zamian za uwolnienie pieniędzy na jej specjalnym rachunku, w żadnym wypadku nie świadczy usług objętych zakresem art. 13B lit. b) szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie zbliżania ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych (zob. pkt 39 oraz sentencja pkt 2) (tj. usług wynajmu lub dzierżawy nieruchomości). Wyrok powyższy dotyczy opodatkowania sumy pieniędzy pozostawionej na specjalnym koncie jako zabezpieczenie zobowiązań wynikających z umowy, która to suma pieniędzy została zwolniona w związku z wykonaniem umowy. Okoliczności takie nie zostały wskazane w przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, zatem nie można twierdzić, iż powołane orzeczenie ma zastosowanie w sprawie.

Odnosząc się końcowo do powołanej przez Spółkę interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2009 r. sygn. ILPP1/443-1079/09-2/BP, zgodnie z art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 80, poz. 60 z późn. zm.) Minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.