IPPP1/443-1750/08-2/SM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2008 r. (data wpływu 18 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wstawianych do sklepów i lokali gastronomicznych tzw. materiałów POS - jest prawidłowe.

W dniu 18 września 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wstawianych do sklepów i lokali gastronomicznych tzw. materiałów POS.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka jest producentem i dystrybutorem wyrobów tytoniowych (papierosów, tytoniu do palenia itp.). W celu wsparcia własnej sprzedaży Spółka wstawia do sklepów (czy też szerzej - punktów sprzedaży), a także lokali gastronomicznych (barów, restauracji, pubów, klubów) tzw. materiały POS. Spółka planuje wykonywanie tych czynności również w przyszłości.

W ramach przedmiotowej działalności Spółka wstawia w szczególności następujące materiały:

Materiały o charakterze ekspozycyjnym:

Materiały o charakterze nieekspozycyinym:

Przedmiotowe materiały umieszczane są przez przedstawicieli handlowych w punktach sprzedaży oraz lokalach gastronomicznych, pubach, klubach. Umieszczenie tych materiałów w danym punkcie handlowym lub lokalu odbywa się na podstawie ustaleń pomiędzy przedstawicielem handlowym Spółki a przedstawicielem punktu sprzedaży lub lokalu gastronomicznego. Po ustaniu wykorzystywania, materiały POS usuwane są z punktów sprzedaży przez przedstawicieli Spółki lub niszczone przez nich na miejscu. W lokalach gastronomicznych, pubach lub klubach; materiały umieszczane są zwykle w przypadkach, gdy lokal taki zawarł umowę o współpracy ze Spółką lub na podstawie uzgodnień z właścicielem w lokalu w którym prowadzona jest sprzedaż papierosów dystrybuowanych przez Spółkę (na zasadzie wyłączności lub jako jeden z dostawców).

Materiały opisane powyżej mają na celu zwiększenie sprzedaży produktów Spółki, polepszając ich ekspozycję lub stanowiąc nośniki treści informacyjnych dotyczących produktów tytoniowych. Z ustaleń poczynionych z punktami sprzedaży jednoznacznie wynika, że nie mogą one korzystać z przedmiotowych materiałów w dowolny sposób. Materiały te mają służyć ekspozycji lub informowaniu o towarach produkowanych lub dystrybuowanych przez Spółkę. Nie powinny natomiast być wykorzystywane przez punkt sprzedaży do poprawy ekspozycji produktów innych firm. Jeżeli punkt sprzedaży wykorzystywałby materiały w sposób sprzeczny z poczynionymi ustaleniami, Spółka ma prawo zabrać należące do niej nieprawidłowo wykorzystywane materiały POS.

Podobnie w przypadku materiałów umieszczanych w lokalach gastronomicznych, mogą one być wykorzystywane wyłącznie w sposób i na zasadach określonych przez przedstawiciela handlowego. W przypadku, gdy dany lokal gastronomiczny łamie zasady współpracy ze Spółką lub korzysta z materiałów POS w niewłaściwy sposób, wówczas przedstawiciel handlowy ma obowiązek zabrać przedmiotowe materiały POS z takiego lokalu (przynajmniej te, które nie ulegają łatwemu naturalnemu zużyciu, np. gabloty, ekspozytory itp.). W przypadku popielnic, które często ulegają naturalnemu zużyciu, przedstawiciele handlowi mają obowiązek bieżącej wymiany zużytych bądź zniszczonych popielnic - tak, by marka papierosów Spółki była w odpowiedni sposób eksponowana (na estetycznej popielnicy). Dodatkowo należy zaznaczyć, iż w świetle umów o współpracy zawieranych z klubami, pubami etc., materiały POS wstawiane do takich lokali pozostają własnością Spółki.

Nad realizacją wymienionych powyżej założeń czuwają specjalnie w tym celu wyznaczeni przedstawiciele Spółki lub współpracującej ze Spółką agencji reklamowej. Do ich codziennych obowiązków należy m.in.:

* kontrola, czy materiały POS Spółki są rozmieszczone i wykorzystywane zgodnie z założeniami promocji (np. czy nie są one wykorzystywane w celu ekspozycji produktów innych firm),

* przegląd stopnia zużycia tych materiałów,

* wymiana materiałów, które wskutek zużycia nie spełniają już swych funkcji (np. zostały uszkodzone, utraciły estetyczny wygląd),

* sprawdzenie stanu wypełnienia produktami Spółki.

W podobny sposób wspomniane osoby nadzorują wykorzystywanie materiałów POS przez lokale gastronomiczne, puby, kluby etc.

W przypadku, gdyby przedstawiciele Spółki naruszyli opisane powyżej zasady wykorzystywania materiałów POS i nie badali sposobu ich wykorzystania w punktach sprzedaży wówczas wyciągnięte zostałyby wobec nich konsekwencje służbowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 5 ust. 1, art. 7 oraz art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, umieszczenie wymienionych we wniosku materiałów POS, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r., stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Umieszczenie w punktach sprzedaży wymienionych powyżej materiałów POS nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. W świetle przytoczonych poniżej przepisów o VAT, okoliczności towarzyszące umieszczeniu przedmiotowych materiałów POS w punktach sprzedaży czy też pubach, klubach przesądzają bowiem o braku czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej "ustawa o VAT"), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W zakresie objętym przedmiotem niniejszego wniosku kluczowe znaczenie ma więc odpowiedź na pytanie, czy w związku z umieszczeniem w punktach sprzedaży przedmiotowych materiałów POS dochodzi do odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Pojęcie dostawy towarów zostało zdefiniowane w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Stwierdza on, że przez odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny - jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Zdaniem Spółki, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT należy interpretować w powiązaniu z art. 7 ust. 1. Oznacza to, że jako dostawę towarów można traktować tylko takie nieodpłatne przekazanie towarów, które wiąże się z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W doktrynie prawa podatkowego, jak również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości podkreśla się, iż z dostawą towarów mamy do czynienia wówczas, gdy przenoszone jest ekonomiczne władztwo nad rzeczą (towarem). W szczególności, w orzeczeniu w sprawie C-320/88 Shipping and Forwarting Enterprise Safe B.V., Trybunał stwierdził, iż " (...) pojęcie opodatkowanej dostawy towarów w rozumieniu VI Dyrektywy nie jest ograniczone do przeniesienia własności w sensie prawnym. Konkluzja taka w sposób oczywisty wynika z treści art. 5, który podkreśla raczej prawo do dysponowania własnością, niż formalne przeniesienie prawa własności z prawnego punktu widzenia. Taka interpretacja spójna jest także z celem jednolitego stosowania zasad dotyczących podatku VAT we wszystkich państwach członkowskich Wspólnoty".

Ekonomiczny aspekt rozumienia dostawy towarów jest również podkreślany w polskim piśmiennictwie podatkowym. W szczególności J. Martini (red.), Z. Liptak, P. Kowalczyk, P. Skorupa, M. Wojda ("Ustawa o VAT. Komentarz", Warszawa 2005, str. 93) twierdzą, iż " (...) istotny jest w chwili obecnej fakt, że nabywca nabiera prawa do swobodnego dysponowania towarem niezależnie od tego, czy prawo własności pozostaje przy dostawcy czy też zostaje w chwili przekazania towarów również przeniesione na nabywcę. Najważniejszym kryterium w nowej ustawie jest więc przeniesienie faktycznego władztwa ekonomicznego, a nie zawarcie umowy na gruncie prawa cywilnego, czy przejście prawa własności". W podobnym tonie wypowiada się również T. Michalik ("VAT- Komentarz", Warszawa 2004), który twierdzi, iż "na gruncie przedmiotowego przepisu Dyrektywy < art. 5 (1) określającego definicję dostawy towarów > kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą. Również A. Bartosiewicz oraz R. Kubacki ("VAT. Komentarz", Kraków 2004, str. 148) wskazują, iż "istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Interpretacja powyższego zwrotu sprawia wiele trudności. Mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią tak jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą".

Powyższe stanowisko podzielały również organy podatkowe w znanych Spółce pismach interpretacyjnych wydanych na podstawie art. 14a ustawy - Ordynacja podatkowa. W piśmie z dnia 31 grudnia 2004 r. (znak P-I/443/233/MW/04) Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego wyraził następujący pogląd: " (...) Jako zasadę przyjęto zatem, że za dostawę towarów uznaje się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel".

Definicja ta wskazuje zatem, iż istotny jest przede wszystkim ekonomiczny, a nie prawny aspekt transakcji, bowiem w przypadku tym nie musi nastąpić przeniesienie własności towarów w rozumieniu prawa cywilnego. Spośród czynności można wymienić takie czynności jak: sprzedaż, zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu, tj. nie tylko uprawnienia do korzystania z nabytych towarów, ale i obciążenia oraz wyzbycia się własności. Jeżeli zatem podatnik przekazuje detalistom nieodpłatnie do użytkowania na podstawie zawartych z nimi umów różne przedmioty i urządzenia służące wspieraniu sprzedaży produktów Spółki, a detaliści zobowiązani są do eksponowania przy użyciu tych urządzeń wyłącznie towarów Spółki z zastrzeżeniem zwrotu w przypadku niedotrzymania warunków użytkowania, to nie można mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzenia tymi towarami jak właściciel. Zatem czynność ta nie stanowi dostawy, która podlegałaby opodatkowaniu podatkiem VAT. Stanowi ona nieodpłatne świadczenie usług, nie będące dostawą. Jeżeli nie jest związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu będącego przedmiotem usługi towaru w całości lub w części wówczas, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT traktowane jest jak odpłatne świadczenie, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. (...) przekazanie wymienionych towarów do użytkowania przez detalistów (odrębnych przedsiębiorców) związane jest z prowadzeniem przedsiębiorstwa, tj. do wspierania oraz promowania produktów Spółki".

W piśmie z dnia 4 lutego 2005 r. (znak PP/443-181-1-GK/04/05) Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego stwierdził natomiast, że: " (...) należy stwierdzić, że o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymywanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami." Na podstawie stanu przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że przekazanie plakatów i naklejek reklamujących produkty Spółki nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przedmiotowe materiały reklamowe nie mają dla otrzymującego wartości ani też charakteru handlowego, również placówka na terenie której są one umieszczane nie odnosi z tego tytułu określonej co do wartości korzyści materialnej. Jednocześnie zużywane towary mają bezpośredni związek z prowadzonym przedsiębiorstwem (reklama produktów Spółki), a koszt ich wytworzenia zostaje wliczony w cenę sprzedawanych towarów. Należy zatem stwierdzić, iż nie będzie dostawą towarów w powyższym stanie prawnym przekazanie przez podatnika towarów określonych w zapytaniu tj.: towarów w postaci plakatów i naklejek reklamowych do ekspozycji u kontrahenta.

W tym kontekście tutejszy organ podatkowy wyjaśnia, iż takie materiały reklamowe, które stanowią zachętę do korzystania z oferty podatnika nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Celem tych działań jest bowiem określona promocja, która zwiększa obroty podatnika".

Zdaniem Spółki, opisane powyżej okoliczności faktyczne umieszczania materiałów POS w punktach sprzedaży jednoznacznie wskazują, że nie dochodzi do przeniesienia owego ekonomicznego władztwa nad tymi materiałami POS przez Spółkę. Spółka nie tylko pozostaje właścicielem tych materiałów w sensie prawnym, lecz zachowuje nad nimi faktyczną kontrolę przez cały okres, w którym są one umieszczone w sklepie lub lokalu gastronomicznym. Świadczy o tym ewidentnie przytoczony powyżej fakt, iż specjalnie w tym celu wyznaczeni przedstawiciele Spółki na bieżąco kontrolują wykorzystanie należących do Spółki materiałów POS zgodnie z zasadami korzystania z materiałów określonymi przez Spółkę. Zgodnie ze stosowaną przez Spółkę polityką odnośnie materiałów promocyjnych decydują, czy dany materiał pozostawić w punkcie sprzedaży (oceniając np. stopień zużycia), czy też należy go wycofać z takiego punktu. Decyzje te w żadnej mierze nie są uzależnione od uznania np. dyrekcji czy pracowników sklepu lub lokalu gastronomicznego. Innymi słowy, pomimo iż fizycznie materiały te znajdują się w sklepie, to na podstawie uzgodnień z podmiotem zarządzającym punktem sprzedaży Spółka (działając za pośrednictwem własnych pracowników) zachowuje w stosunku do przedmiotowych materiałów pełnię uprawnień właścicielskich.

W związku z powyższym, w okolicznościach faktycznych opisanych w niniejszym wniosku brak jest zdaniem Spółki podstaw do stwierdzenia, że umieszczenie materiałów POS w punktach sprzedaży jest równoznaczne z przeniesieniem prawa do dysponowania tymi materiałami jak właściciel.

Podmiot będący właścicielem punktu sprzedaży w żadnym momencie nie nabywa ani własności tych materiałów w sensie prawnym, ani też, co jest bardziej istotne, faktycznego władztwa ekonomicznego. Tym samym, nie można w tym przypadku uznać, iż wystąpiła dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Należy również wskazać, że w omawianych okolicznościach nie dochodzi do "przekazania towarów", o którym mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT. W przypadku przekazania towaru beneficjentem takiej czynności jest niewątpliwie osoba obdarowana. Tymczasem, ekonomicznym beneficjentem udostępnienia materiałów POS w sklepie lub lokalu gastronomicznym pozostaje Spółka (wpływają one na zwiększenie sprzedaży produktów Spółki, polepszając ich ekspozycję lub stanowiąc nośniki treści informacyjnych o produktach tytoniowych Spółki).

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, jak odpłatne świadczenie usług traktuje się również wszelkie nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami.

Zatem nieodpłatne świadczenie usług zgodnie z ustawą o VAT podlega opodatkowaniu jedynie w przypadku, gdy spełnione są łącznie dwa następujące warunki:

Zdaniem Spółki z przytoczonej powyżej regulacji wynika, że nieodpłatne świadczenie usług związanych z prowadzoną działalnością w żadnym przypadku nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (co potwierdzone zostało m.in. przez WSA w Warszawie w orzeczeniu z dnia 13 lipca 2007 r. w sprawie III SA/Wa 3630/2006). W przedmiotowej sprawie umieszczanie materiałów POS w punktach sprzedaży leży w żywotnym interesie Spółki. Celem umieszczania takich materiałów jest bowiem wsparcie (oraz zwiększenie) sprzedaży Spółki. Nie może budzić wątpliwości, iż umieszczanie takich materiałów stanowi czynność związaną z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez Spółkę. W związku z tym nawet w przypadku, gdyby uznać, iż umieszczenie materiałów POS w punktach sprzedaży stanowi świadczenie o charakterze usługowym na rzecz tych podmiotów, to czynności takie, jako związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa przez Spółkę nie mogą stanowić czynności podlegającej opodatkowaniu VAT na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, zdaniem Spółki, umieszczenie w punktach sprzedaży wymienionych materiałów POS nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT w świetle art. 5 ust. 1, art. 7 oraz art. 8 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei art. 7 ust. 2 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:

Z brzmienia art. 7 ust. 1 i 2 można wnioskować, że nieodpłatne przekazanie towarów stanowi dostawę tylko wtedy, gdy powoduje przeniesienie prawa do rozporządzania wydanymi towarami jak właściciel. Powyższe twierdzenie uzasadnia art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług i analiza słownikowej definicji użytego w treści art. 7 ust. 2 wyrazu "przekazanie". Otóż "przekazywać" oznacza dawać coś komuś do dalszego dysponowania; z kolei "dysponować" to rozporządzać czymś wg własnego uznania (Popularny słownik języka polskiego, Wydawnictwo Wilga, 2000 r.). Z powyższego zestawienia wynika, że pod pojęciem "przekazanie" należy rozumieć wydanie czegoś komuś do dalszego rozporządzania wg własnego uznania.

Definicja ta wskazuje zatem, iż istotny jest przede wszystkim ekonomiczny, a nie prawny aspekt transakcji, bowiem w przypadku tym nie musi nastąpić przeniesienie własności towarów w rozumieniu prawa cywilnego.

Spośród czynności "przeniesienia prawa rozporządzenia towarami jak właściciel" można wymienić takie czynności jak: sprzedaż, zamianę oraz każdą inną transakcję, która w aspekcie ekonomicznym będzie prowadziła do podobnego rezultatu, tj. nie tylko uprawnienia do korzystania z nabytych towarów, ale i obciążenia oraz wyzbycia się własności.

Jeżeli zatem Spółka przekazuje do użytkowania sklepom i lokalom gastronomicznym na podstawie zawartych z nimi umów wymienione we wniosku tzw. materiały POS, które służyły wspieraniu sprzedaży produktów Spółki, a sklepy i lokale zobowiązane były do eksponowania przy użyciu tych przedmiotów wyłącznie towarów Spółki, z zastrzeżeniem ich zwrotu w przypadku niedotrzymania warunków użytkowania, to nie można mówić o przeniesieniu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, a tym samym o dostawie tych towarów.

Zatem czynność ta nie stanowi dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy.

Natomiast zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...). Tak więc w myśl powołanego przepisu, wydanie rzeczy bez przeniesienia na odbiorcę prawa do rozporządzania nimi - będzie świadczeniem usług. Jednak zgodnie z treścią art. 8 ust. 2, nieodpłatna usługa podlega opodatkowaniu tylko wówczas, jeśli nie ma związku z działalnością przedsiębiorstwa. Przekazanie wymienionych we wniosku materiałów POS miało taki związek, bowiem jego celem było wsparcie sprzedaży towarów Spółki.

Uwzględniając powyższe, wymienione czynności nie podlegają także opodatkowaniu jako świadczenie usługi.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.